Het verlaten bospad

'Ja, dat is wel handig. Het kan nooit lang meer duren voor mijn moeder smst of ik mee eet.' zei ik. Ik rechte mijn rug even en liep weer naar het pad toe. 'Sta je er eigenlijk goed voor op school?' vroeg ik nieuwsgierig. Ik had me eigenlijk niet heel erg bezig gehouden met schoolresultaten de afgelopen tijd omdat ik maar een enkele onvoldoende had en wist dus eigenlijk niet hoe Frances er voor stond.

Ik liep met Alicia mee en keek haar kort aan toen ze over school begon. 'Ik sta er beter voor dan vorig jaar, gelukkig.' Vorig jaar rond deze tijd was het werkelijk een hel op school voor mij. Ik moest er alles aan doen om het te halen en uiteindelijk bleek al dat werk voor niets te zijn en moest ik het jaar opnieuw doen. Nu zag het er tenminste beter uit. 'Ik denk dat ik nu wel over ga.'

'Dat is mooi!' zei ik toen ze zei te denken dit jaar wel over te gaan. Ik kende haar al voor dit jaar en wist hoe druk ze vorig kaar was met overgaan en hoe ze er an baalde toen her allemaal voor niets was. 'Anders heb ik volgend jaar niemand om naast te zitten,' zei ik plagerig waarbij ik haar even aankeek met een glimlach. Ik had afgelopen maanden erg mijn best gedaan twee andere tekorten weg te werken en ik kon het allemaal nog wel verpesten, maar dat was ik niet van plan.

'Een voordeel aan het blijven zitten is dat ik met jou volgend jaar kan slagen.' zei ik glimlachend. Het leek me geweldig om met vrienden te slagen. En aangezien ik niet erg veel vrienden had, zou ik waarschijnlijk alleen mijn eindexamen jaar in zijn gegaan als ik niet was blijven zitten. Toch was het geen pretje geweest. 'Maar jij gaat ook wel over dit jaar, hea?' vroeg ik nog om te bevestigen dat Alicia het zou halen.

Ik glimlachte even toen ze vroeg of ik over ging. 'Ja, je gaat nog een heel jaar kast van me hebben,' zei ik lachend. 'Stiekem ben je daarom gewoon blijven zitten. Zodat we samen het examen kunnen halen en naar het examenfeest kunnen gaan, Busted!' grapte ik hoewel ik wist dat ze het eht geen pretje ja gevonden. Maar ze zou wel begrijpen dat het gewoon een grapje was.

'Oh, nee! Ik weet niet of ik dat aan kan.' riep ik plagend uit en prikte Alicia in haar zij. 'Kun je niet express blijven zitten om mij eens een rustig jaartje te geven?' Dat was vanzelfsprekend een grapje, ik wilde echt niets liever dan volgend jaar samen slagen. Ik keek er ontzettend naar uit, ik wilde het hoofdstuk middelbare school heel graag afsluiten.

Ik moest lachen en sprong opzij toen ze in mijn zij ging prikken. 'Nee! Wat denk jij wel niet? Ik moet en zal jou nog een jaar lastig vallen hoor!' riep ik lachend terwijl ik mijn armen voor mijn buik had gekruist en oppaste op een nieuwe prik aanval. 'En pas op hoor, anders doe ik mijn waterattack.' terwijl ik dat zei moet ik aan Pokémon denken. 'Haha ik ben gewoon een waterpokémon.' lachte ik.

Ik zuchtte overdreven. 'Vooruit dan maar. Ik zal nog maar een jaar met je op moeten trekken.' Ik grinnikte toen ze zichzelf probeerde te beschermen met haar armen, maar vond alsnog een onbeschermd plekje en prikte haar daar. 'Alicia, ik kies jou!' Lachend gooide ik een zogenaamde pokéball naar voren.

Ik moest lachen toen ze deed alsof ze een pokéball gooiden. 'Weet je wat we een keer moeten doen?!' riep ik uit. 'we moeten een keer alle pokémon films kijken die er zijn. Hoewel ze volgens mij echt al bij vierendertig zijn en ik alleen de eerste drie gezien heb.' zei ik.

'Doen we!' zei ik enthousiast en keek bedenkelijk voor me uit. 'Ik heb een groot deel gezien, maar de nieuwste, toen was ik te oud denk ik.' Ik zag dat we uiteindelijk bij het begin van het pad kwamen en stopte dus om Alicia een knuffel te geven. 'Nou, ik zie je wel op school. We moeten maar eens vaker afspreken, maar dan misschien met pokémonfilms en chocola. Dat heksen-gedoe is zo, zo serieus.'

We waren bij het einde en ik knuffelde Frances terug waarna ik haar glimlachend aankeek.'Dat lijkt me een goed idee,' zei ik. 'Hmm chocolade,' zei ik dromerig. Mijn fiets stond hier al dus haald ik deze ondertussen van het slot af. 'Tot op school, doeg.' zei ik waarna ik nog even haar kant op zwaaiden en mijn fiets op stapte.

-Gone-

NEW
Met opnieuw mijn mandje aan mijn arm liep ik door het bos, maar stukken minder ontspannen dan normaal. De laatste dagen had ik constant aan het gedrag van Eli gedacht en wat voor conclusie ik daar nou uit moest trekken. En hij moest me ook nog wat vertellen. Op een beschutte plaats legde ik het picknickkleed neer en ging erop zitten.

Ik baande me een weg door het bos heen. Zo nu en dan bukte ik snel onder een tak door of stapte nog net over een wortel heen. Het viel me mee dat ik nog niet gevallen was. Aan de ene kant was ik blij Ariel weer te zien, we waren echt goede vrienden geworden, maar tegelijkertijd zag ik er tegen op. Ik had haar een hoop te vertellen. Net toen ik haar wilde bellen om te vragen waar ze zich verstopt had, vond ik haar op een kleedje. 'Ariel! Hay!' Ik liep met een grote glimlach naar haar toe.

Langzaam begon ik mijn mand uit te pakken en legde al het eten en drinken op het kleed neer. Uit het niets zag ik Eli opeens door de bosjes aan komen lopen en onmiddellijk moest ik glimlachen. Ondanks alles bleef hij toch echt mijn beste vriend. Ik sprong op en liep snel naar hem toe, om mijn armen om zijn nek te slaan. 'Hey Eli!' giechelde ik en ging weer recht staan.

Alsof het niets was tilde ik haar op en draaide lachend een rondje. 'En hoe gaat het met de bosnimf? Ik dacht dat je, je in een boom had verstopt, ik kon je niet vinden.' Ik zette haar glimlachend weer neer en warde kort door haar, haar voordat ik alvast naar het kleedje liep. 'Dat ziet er heerlijk uit!' Zelf pakte ik wat sandwiches uit mijn tas en thermoskan met chocolade melk.

'Het gaat prima met mij, en met jou?' vroeg ik glimlachend en liep achter hem aan naar het kleed. 'Als ik al voor je zou staan, zou je me niet eens zien,' giechelde ik plagerig. 'Je vond me zeker door mijn jurk, nietwaar?' Ik draaide rond, zodat mijn hemelsblauwe jurkje lichtjes mee draaide en plofte daarna naast hem neer op het kleed. 'Pak maar wat je wilt!'

'Prima, geloof ik.' Onverschillig haalde ik mijn schouders op, ik wist niet zo goed hoe het met me ging eigenlijk. 'Nee, dat komt niet door mijn onnozelheid, maar door jouw lengte.' zei ik grijnzend en ging zitten. 'Het was eerder je stralende karakter. Kun je van meters ver al zien, je straalt, kleintje.' Lachend keek ik toe hoe ze ronddraaide en keek toen wat er allemaal voor lekkers was. Gulzig begon ik aan een broodje.

'Geloof je?' giechelde ik en pakte een druif, om deze op te eten. Ik rolde lachend op mijn rug en knikte. 'En door jouw lengte,' plaagde ik en keek hem daarna aan vanaf mijn positie. 'Ik ben gewoon zo blij dat we weer eens afspreken. Ik vind het altijd zo gezellig met je.' Ik pakte nog een druif en at deze op. 'Dus, wat heb ik allemaal de laatste weken gemist?'

Mijn broodje was al op en gelijk Ariel plukte ik een druif, fruit waar ik gelukkig geen allergie voor had. 'Oke en ook mijn lengte.' Glimlachend ging ik verzitten en knikte instemmend. 'Ik ben ook blij je weer te zien. En de football wedstrijd was ook niet helemaal zoals ik had gewillen.' Zuchte ik. Bij haar vraag dacht ik kort na. 'Nou, je hebt vast al de ongemakkelijke stiltes tussen mij en Meg gehoord?' vroeg ik haar terwijl ik Ariel's blik vooral heel erg ontweek.

'Ja, die footballwedstrijd he, wat was er toen met je aan de hand?' Bezorgd keek ik hem aan en stopte daarna lachend een druif in zijn mond. Ik dacht ondertussen na over alle momenten dat ik samen met Meg en Eli was en knikte langzaam. 'Ja, die heb ik gemerkt. Wat is er dan gebeurd tussen jullie?' Nog steeds keek ik hem bezorgd aan, maar ik merkte dat hij mijn blik ontweek, dus richtte ik mijn blik maar op al het eten.

Ik besteedde maar geen aandacht aan haar eerste vraag, die zou waarschijnlijk duidelijk worden wanneer ik haar het gedoe met Meg had uitgelegd. 'Nou, we waren gaan lunchen samen. Gewoon als vrienden en toen zijn we nog naar de brug gegaan. Het was echt gezellig. En toen kuste ze me.' Met een verwrongen gezicht keek ik naar de druiven. Ik voelde me al warm worden alleen al als ik aan die kus dacht.

Ik ging op mijn zij liggen met mijn hoofd steunend op mijn hand en luisterde zo naar zijn woorden. 'Maar?' vroeg ik verbaasd. 'Er hoort vast nog een maar te komen, want dat iemand je kust is toch niet zo'n probleem? De laatste tijd lijkt het alsof je gek op haar bent.' Ik glimlachte en duwde zachtjes zijn kin omhoog. 'Of niet soms?'

'Ik-' Zuchtend leunde ik op mijn handen die ik achter me had gezegd. 'Ik vind haar ook geweldig, maar het is nogal ingewikkeld. Het kan niet en ja.' Ik stopte, waarschijnlijk snapte ze er niets van. Ik had stiekem gehoopt dat toen bij de footballwedstrijd Ariel het door had. Maar tegelijkertijd was ik bang dat ze het zou weten, ik wilde niet dat iemand er achter kwam.

Ik klakte kort met mijn tong en ging toen overeind zitten, om dichter naar hem toe te gaan. 'Dus, daarom was je zo chagrijnig bij de footballwedstrijd? Of was het iets anders?' Ik hield mijn hoofd schuin en beet zachtjes op mijn lip. 'Ben je eigenlijk nog naar de volle maan wezen kijken? Ik wel, het was prachtig! De volgende keer moet je echt mee!'

'Nee, het was vooral daarom.' zei ik luchtig en glimlachte, maar mijn lach verdween bij haar volgende vraag. Ik stopte een druif in mijn mond en schudde mijn hoofd. 'Misschien, als ik tijd heb.' mompelde ik. Kort keek ik Ariel aan, hopend dat ze door zou vragen, maar ik wendde mijn blik weer af en at nog wat druiven. Het was zo ingewikkeld allemaal.