Het Gemeentehuis

In het centrum van de stad staat een groot gebouw die alle archieven van deze stad bevat. Ook de burgemeester werkt vanuit dit gebouw. Het gebouw is nog in zijn originele staat en kan dus als zeer oud gezien worden. Vroeger had het andere doeleinden, maar daar spreken de mensen vrij weinig meer over. Het leuke aan dit gebouw is, is dat er ontzettend slechte beveiliging is. Het zal dus niet de eerste keer zijn dat er mensen naar binnen zijn gesneakt voor informatie.

Ongeduldig stond ik achter het gemeentehuis op de afgesproken plek op Liam te wachten. Ik was ruim op tijd, omdat ik er voor hem wilde zijn en omdat ik thuis niet langer stil kon zitten. Zo nonchalant mogelijk leunde ik tegen de muur van het gebouw aan en tuurde het gebied af, wachtend op Liam, wachtend totdat iemand mij hier op zou merken.

Op mijn gemak kwam ik aansjokken. Ik was als nog ruim op tijd bij het gemeentehuis. De klok op de toren gaf vijf voor elf aan en een triomfantelijke grijns speelde rond mijn lippen. 'Ik hoop dat ik je niet al te lang heb laten wachten.' Zei ik grijnzend en beukte één keer tegen de deur aan die vervolgens piepend openging. 'En zo makkelijk is het om hier binnen te komen.'

'Nee, ik was hier net.' antwoordde ik met een lichte grijns en kwam overeind van de muur. Ik kon niet ontkennen dat ik vrij opgewonden was over wat we gingen doen. Noch kon ik mijn verbazing voor me houden toen hij zo de deur opende. Ik had niet gedacht dat het écht zo slecht beveiligd was hier. Ach, het was in ons voordeel. Vlug glipte ik door de deur.

'Haast jezelf vooral niet, ze merken toch niet dat we er zijn.' Meestal dan. Ooit was ik een keer betrapt, niet dat het zoveel uitmaakte: Ik kon het ze laten vergeten als ik dat wilde. De deur weer zorgvuldig achter me dicht sluitend, liep ik richting één van de rekken waar het archief van de afgelopen paar jaren stonden. 'Veel plezier met zoeken.' Zei ik spottend en trok een willekeurig rek op. Er waren er minstens 20 voor de afgelopen twee jaar.

Ik bekeek de rekken, maar kon er vanzelfsprekend niet veel uit halen, het was te donker. In mezelf mompelde ik wat en hield een kleine bal vuur in mijn hand, met welk licht ik de dossiers kon zien. Net zoals Liam trok ik een rek open en doorzocht ze zwijgend. Het waren er ongelooflijk veel en ik had geen idee hoe ik hier ooit doorheen zou kunnen komen, ik kon enkel hopen dat Liam zijn vondsten zou delen.

Het enige wat we hier zouden vinden waren de dossiers die de politie niet bekend wilde maken. Waarschijnlijk keek er niemand in deze la en zodra bekend werd dat ze weg waren, zou ik ze ongemerkt terug kunnen leggen. Tja - waarschijnlijk zou er toch niemand achter komen dat wij erachter zaten. 'Ivers, is het niet?' Ik hield een dossier omhoog met de naam Ivers erop en keek vervolgens naar Arthur. 'Volgens mij vind je dit wel interessant.'

Bij het noemen van mijn familienaam keek ik gretig op en pakte de map van Liam aan. Misschien was dit wel hetgene waarom ik hier was, ik wilde deze map al een hele tijd, heel graag inzien. Nieuwsgierig opende ik het dossier en bladerde er aandachtig door. Wat wisten ze over mijn familie? Wat wisten ze over de dingen die achter de muren van de pastorie waren gebeurd? Bladerend in de papieren besteedde ik geen aandacht aan Liam.

'Een bedankje zou ook geen kwaad kunnen.' Merkte ik droog op, terwijl ik de lade dichtdeed en een andere opende. Ik was vooral benieuwd naar de samenhang tussen de zaken, of ze daar al iets over hadden uitgevonden. Ergens was het me bij gebleven dat ze het een bepaalde naam hadden gegeven. De verdwijningen. 'Hoe heette de verdwijningen nou? Ze hadden een bepaalde naam.'

'Goh, Liam, hartelijk dank dat ik nu alle geheimen over mijn familie te weten kom. Geweldig.' mompelde ik sarcastisch en gaf hem een fronzende blik. Ik ging verder met bestuderen van het dossier toen Liam wat vroeg. 'De Mystic Mysteries, dat je dat niet herinnert, de pers had vast last van slaapgebrek door een deadline toen ze dat verzonnen.' Terwijl ik zei viel mijn oog op een gearceerd stuk, geintrigeerd las ik het door.

'Oh ja, dat was het.' Zei ik. Mystic Mysteries, tja - ik zei er maar niets over. Vluchtig ging ik door naar de bak waar vermoedelijk de letter M in stond en al snel had ik het gevonden. Ik had een rugzak meegenomen en stopte de file daarin. 'Ik lees deze thuis nog wel even door.' Zodat ik niet alles aan jou hoef door te spelen. Dacht ik er nog achteraan, maar zei het natuurlijk niet.

Sceptisch keek ik hem aan en knikte toen, omdat ik er toch niet veel aan kon veranderen. Bovendien was ik meer geïnterresseerd in deze map. Ik richtte me weer op het gearceerde stuk en las het. Dit was waarschijnlijk het stuk dat ik gehoopt had niet te vinden. Enkele seconden staarde ik er naar en ging toen geirriteerd verder. Het was vast neits.

Na een tijdje doorgezocht te hebben, ving ik iets op. Het geluid van een deur die open ging, in dit gebouw. 'Shit.' Mompelde ik geïrriteerd, sloot zo zacht als ik kon de lade en gebaarde naar Arthur dat hij stil moest zijn en meekomen. 'En doof dat vuur daar.' Ik wees naar zijn hand waar hij nog steeds de vuurbal in vast had. Natuurlijk moest het weer net vandaag gebeuren dat ze kwamen controleren.

Ik had de deur niet gehoord. Natuurlijk niet, ik had geen supersonisch gehoor. Ik keek naar zijn gebaren en doofde de vlammen tussen mijn handen. Voorzichtig deed ik de lade dicht en klemde het dossier over mijn familie onder mijn arm. Daarna keek ik naar Liam, wachtend op wat hij zou doen.

Ik wist hun routine, welke paden ze langs zouden gaan en welke niet - en natuurlijk kwamen ze ook langs dit pad. Ik kon wel in mijn snelheid wegrennen, maar dan stond Artie daar ook zo voor lul, dus pakte ik zijn arm, trok hem mee naar een paar paden verder en gebaarde hem dat hij stil moest zijn

Zwijgend liet ik me meevoeren door Liam en volgde hem op de hielen. Ik was allang blij dat hij me daar niet had laten staan en was weggegaan. Ik wist bijna zeker dat hij dat namelijk had kunnen doen. Oplettend liep ik achter hem aan en probeerde zo min mogelijk lawaai te maken, maar dat was moeilijker dan ik dacht met mijn onhandige geklungel.

Geërgerd rolde ik met mijn ogen toen hij nog steeds een ontzettende herrie maakte en kon zien hoe de man ons doorkreeg en naar ons toeliep. 'Beste man,' Ik zette een stap naar boven en nog voor hij iets kon zeggen greep ik hem bij z'n keel. 'Wij zijn hier nooit geweest. Je liep de routine, kwam erachter dat alles nog veilig achter slot en grendel was en ging toen weer weg.' In een waas van verwardheid knikte de man en liep vervolgens weer weg. Ik draaide me om naar Arthur en keek hem aan. 'Stil betekend ook echt stil.'

Ik had mezelf wel kunnen slaan toen ik een hoop geluid veroorzaakte, maar ik had er niets meer aan kunnen doen, de man kwam al onze kant op. Voor ik door had wat er gaande was, had Liam de bewaker al bij zijn keel. Stil keek ik toe, tegelijkertijd gefascineerd en verafschuwend, ik had nog nooit een vampier in actie gezien. Bij zijn 'waarschuwing' knikte ik gefronsd en wachtte tot hij verder zou gaan.

Ik liep weer terug naar de rekken en stopte wat mappen in mijn tas waarvan ik dacht dat ze nog wel eens van pas konden komen. 'Nou, dat wordt lezen.' Ik wilde aanwijzingen hebben op de mensen waarvan ik dacht dat ze schuldig waren. Nou ja - mensen, vampieren. Die zaten er zeker achter. 'Deze is van Starling.' Ik gooide een map naar hem toe en keek hem aan. 'Als jij die leest, plus die van je ouders - doe ik de rest.'

Ik ving de map van Starling op en keek er even naar. 'Want ik ben niet in staat om meer dan dit te lezen?' vroeg ik ontzet en keek naar de mappen die hij vast had. Ik was niet van plan om behandeld te worden als een of andere volger, als een soort Robin in dienst van Batman. Dat zou ik niet laten gebeuren, ook al had ik geen ervaring of wat dan ook.

'Best, als jij zin hebt om meer te lezen, veel plezier ermee.' Ik pakte de dikste map uit mijn tas, met waarschijnlijk de minste informatie, en gaf deze aan hem. 'Ik hoor het wel als je klaar bent.' Ja, ook lezen ging voor mij een stuk sneller dan gemiddeld en ik wist tenslotte waar ik naar moest zoeken. 'Als je nog meer leesvoer zoekt dan zeg je het maar.'

Nog steeds sceptisch nam ik het dossier aan en stopte deze onder mijn arm bij de andere mappen. Natuurlijk, ik was zo geweldig goed voorbereid dat ik net zoals meneer ik-breek-dagelijks-in Davis een tas mee had genomen en mijn mind-controlling krachten, of niet. 'Nee dankje, ik zal helaas toe moeten geven dat ik slaap nodig heb.' Ik keek om me heen, op zoek naar de weg naar buiten.

'Dat bedoel ik maar.' Ik sloeg mijn tas dicht en liep naar de ingang waar we ook door naar binnen gegaan waren. Deze duwde ik simpelweg weer open en liep erdoor naar buiten. 'Nou, dat was niet zo moeilijk, wat het wel?'

Ik liep maar weer achter Liam aan en voelde dat de gehele spanning er van af was nu ik had gezien wat Liam allemaal wel niet kon. 'Nee, dat was werkelijk simpel te noemen.' Ik keek naar de dossiers onder mijn arm en vervolgens richtte ik me weer op Liam. 'Bedankt.' Hij had het verdiend, ik had niet verwacht dat het werkelijk zo vlekkeloos zou lopen. 'Maar de dossiers die jij hebt, die zou ik ook graag door willen kijken, wat als je toevallig wat mist?'

'Maar natuurlijk.' Zei ik alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. De papieren die ik het belangrijkste vond zou ik zelf houden, ik was nou ook wel weer zo slim om niet alles te delen. Waarschijnlijk dacht hij hetzelfde over mij, maar toch. 'En graag gedaan, als je nog eens iets nodig hebt dan hoor ik het wel.'