Het Football-veld

Het leek alsof ineens iedereen op de tribunes tegelijk zijn adem inhield. Het was stil op de tribune, akelig stil. Maar even snel begon iedereen te praten, ze vroegen zich af wat er aan de hand was. 'Dat was Logan? En Teoh?' vroeg ik en keek toe naar wat er gebeurde op het veld. De teams werden bij elkaar geroepen en de jongen van het veld gebracht. 'Dat zal toch niet? Zo ernstig kan het toch niet zijn?'

'Oh, je weet half niet hoe hard mijn collega's kunnen lachen,' lachte ik zelf. 'IK ga straks nog een minderwaardigheidscomplex krijgen.' Ik grinnikte, maar sloeg daarna mijn ogen weer neer. Ik keek naar de cheerleaders en toen ik dacht dat Harper mijn kant opkeek, glimlachte ik. Ik keek weer naar Juliet en lachte speels. 'Dat komt er van als ik naast een mooie vrouw zit.'

Geschrokken sloeg ik mijn handen voor mijn mond toen twee jongens in botsing kwamen en mijn gezicht kreeg een wanhopige blik toen ik ook nog zag dat het Teoh en Logan waren. 'O god, het gaat echt slecht met Logan!' zei ik, terwijl ik wees naar een brancard die gebracht werd. Frances was inmiddels het veld opgerend en met mijn ogen volgde ik haar handelingen. Ik legde mijn kin op mijn opgetrokken knieën en zuchtte zachtjes. Dat was pas echte liefde.

Ik keek met open mond wat er gebeurde. Mijn gedachten riepen dat ik Logan achterna moest gaan, maar aan de andere kant vonden mijn ogen meteen Genevieve. Zij! Even ontmoette ik haar ogen en als ik vuur kon spuwen had ze de volle laag gekregen. Ik staptte op Teoh af, rende hem achterna. 'Teoh! Ik weet wat je bent! Kom hier!' Ik was echt zo kwaad op dit moment. 'Ze had nog zo beloofd om de mensen waar ik een zeik om gaf, gerust te laten!'

'Een prachtige vrouw?' Van lachen ging ik naar even speels terugglimlachen. 'Oh nee! Een minderwaardigheidscomplex? Gelukkig kan ik je daar meehelpen.' Mijn ogen moesten me helemaal verraden op dit moment. Hoewel het meisje ook mijn aandacht trok aangezien die twee al een paar keer stiekeme blikken uitwisselde.

Ik rende naar mijn tas naast de tribune en pakte er snel een pakje bloed uit die Genevieve me had gegeven. Haastig maakte ik hem open, waardoor het over mijn handen stroomde, en zette hem snel aan mijn mond. Ik had het verdomme bijna weer gedaan, ik had Logan bijna gebeten, terwijl iedereen keek. Geschrokken draaide ik me om en liet mijn zakje vallen. 'Ga weg, Eleanor,' zei ik, terwijl ik mijn hand uitstak, zodat ze wist dat ze niet verder moest komen. 'Ik heb mezelf niet onder controle en ik wil je geen pijn doen.'

Ik trok een verwrongen gezicht bij het zakje bloed. Tommy was dus ook zo? Bloeddorstig? Nee, hij kon makkelijk uren bij me zitten. 'Weerwolvenbloed lijkt me niks voor jou.' Ik liep dichterbij en keek hem aan. Voorizchtig nam mijn hand de zijne. 'Teoh? Wat heeft ze je toch aangedaan?' Die trut ging branden voor wat ze had gedaan. Als Arthur niet meer mocht zoeken naar een manier dan deed ik het wel.

Dit ging escaleren. Geïrriteerd stond ik op en liep ik naar het veld toe waar Teoh aan de kant in discussie leek te zijn met die trut van een Eleanor. 'Ja, rot even op meid.' Zei ik geërgerd en gaf haar een duw naar de zijkant zodat ik bij Teoh kon. 'Je weet wat ik heb gezegd hè. Rustig drinken en je gedachten ergens anders op focussen.' Zei ik rustig en streek langs zijn haarlijn heen. 'Het komt wel goed.'

Ik voelde een rilling door me heen gaan bij de aanraking van Genevieve. 'Je zou niemand iets aandoen in mijn buurt. Deel van de deal. Die heb je verbroken, vuile trut.' Ik ging werkelijk te keer, ja. Dit kon ze niet maken.

Ik pakte haar hand vast alsof het mijn laatste hoop was en glimlachte flauwtjes. 'Een eeuwig leven,' murmelde ik en zag hoe Geneviève Eleanor wegduwde. Voordat ik iets ook zeggen, had ik de bloedzak weer naar mijn mond gebracht. Ik volgde haar woorden en voelde me ontspannen bij haar aanrakingen. Ze was de enige die wist wat voor gevaar ik was. De enige die me snapte. Nerveus gooide ik het lege zakje weg. 'Eleanor, we praten er later wel over, dat beloof ik. Maar het is hier nu niet veilig.' Vooral met twee vampiers om haar heen en ik zou echt kapot gaan als iets met haar gebeurde.

'Ja, het is beter dat jullie hier later over praten.' Zei ik zoetjes en stemde mee in met Teoh. Ik keek om naar Eleanor, gaf haar een fake glimlach en draaide me weer terug. 'Teoh heeft even wat ruimte nodig, zullen we even een stukje gaan wandelen voordat je doorgaat met het spel? Even tot rust komen en dan kan je alles laten zien wat je in dit geweldig lichaam verborgen hebt gehouden.' Ik gaf hem een zachte kus op zijn lippen en glimlachte.

Ik was Genevieve niet gevolgd, omdat ik geen zin haar nog langer te moeten zien, maar toen ik zag dat ze bij Eleanor in de buurt kwam, werd ik razend. Hoe durfde ze? Voor ik het wist stond ik bij haar, Ellie en Teoh. Beschermend pakte ik Eleanor's hand vast, niet al te opvallend, we hadden een groot publiek. 'Laat haar met rust, je hebt al genoeg veroorzaakt.' Ik keek naar Teoh. 'Je had het bij de drank moeten houden, Teoh. Wat zij met je doet zal velen malen erger zijn dan een kater.'

'Jeetje, wat zitten jullie hem af te zeiken zeg. Ik heb geen idee wat ik nou liever heb, bij volle maan veranderen in een monsterlijk beest dat z'n vrienden niet van z'n vijanden kan onderscheiden of op bloed leven. Jou kleine vriendinnetje hier is net zo'n groot monster als dat je beweerd dat wij zijn.' Katte ik richting Arthur die zijn lieve kleine meisje hopeloos probeerde te beschermen. 'Daarbij deed ik helemaal niets, ik weerhield Teoh hier er alleen van om de toeschouwers op te eten.'

Ik knikte instemmend met Genevieve's woorden. 'Ja, ja, je hebt gelijk. Dan kan ik niemand meer pijn doen,' zei ik en pakte haar hand om weg te lopen, toen Arthur opeens aan kwam lopen. Bij zijn woorden werd ik razend en ik voelde mijn spieren onder mijn shirt opbollen. Ik draaide hem om en keek hem doods aan. 'Ih, want Arthur weet het allemaal zo goed? Rot om met je advies, dat heb ik niet nodig, want je weet helemaal niets over mij.' Ik keek naar hun handen en voelde me nog bozer worden. 'Ik heb een betere raad voor je: Blijf. Van. Haar. Af.'

Ïk voelde hoe tranen opkwamen. 'En Teoh, ik ken ondertussen die woorden. We praten er later over staat gelijk aan: Eleanor, ik ga je negeren. Dus herriner dat ik hier voor je stond. Ik. Herinner dat maar voor de rest van je eeuwisge leven en als je dan dood mocht gaan. Denk maar aan Genevieve. Ze is de schuldige.' Enkel keek ik hem aan terwijl een dikke traan vloeide. Ik kon er niet aan doen aangezien ik echt van hem had gehouden. Arthur hield mijn hand vast en ik bleef voor hem staan met betraande ogen, maar liep toen maar verder. Los van zijn handen terwijl ik mijn hoofd schudde. Ik kon me niet in zijn armen stormen met al deze mensen. Zoe was geen optie, want... Ik kon haar niet vertellen over vampiers. Was Tommy maar hier of Logan in orde. Hopelijk was alles goed met Logan. Ik besloot maar gewoon naar mijn auto te gaan. Het was niet eerlijk dat ze dit met Teoh had gedaan.

Het ene moment stonden we nog vrolijk te cheerleaden, terwijl het andere moment alles in rep en roer was. Teoh liep met volle vaart tegen Logan op, die werd afgevoerd. Waarna Teoh wegsnelde, Eleanor ging erachter aan. Één of andere blonde tut liep naar Teoh toe - ik verwachtte dat dat Genevieve zou zijn aangezien ze hem daarna zoende - Eleanor liep ook naar Teoh toe, waarna Arthur volgde en het volgende moment was Eleanor weg. Mijn pompons belandde op de grond en ik rende achter haar aan. 'El? Ellie, wacht nou even!' Riep ik haar achterna en bleef naast haar stil staan. 'Wat is er in vredesnaam allemaal aan de hand?'

Het ene moment stond Eleanor er nog en het andere was ze er al weer vandoor. Ik haatte het dat ik niets kon doen omdat alle ogen op ons gericht waren en ik haatte het dat Genevieve en Teoh zoveel problemen veroorzaakten. 'Jíj, Teoh, bent degene die van haar af moet blijven. Weet je wat je haar aan hebt gedaan? Je bent een ongelooflijke zak en onnozel en zó naïef om te denken dat alles nu beter wordt.' Woest keek ik hem aan. 'Niemand met gezond verstand kiest er voor om een monster te worden of is daar blij mee.' Dit ging me mijn baan kosten, ik voelde het al komen.

Ik draaide me naar haar toe en schudde nog steeds mijn hoofd. Dit was een nare droom, hoeld ik mezelf voor, maar ik kwam er niet uit. 'Teoh is een vampier, Zoe.' Hierna snikte ik weer en nam haar in mijn armen. 'Ga naar Dan straks. Oké? Vertrouw nooit iemand die zich voorstelt als Kole. Niet dat meisje in ons team, niet die blonde trut.... Ik was weg omdat ze me hadden gevangen genomen. Langzaam moet iedereen moeten voor hun vermaak. Maar jou... Jou overkomt niks. Over mijn lijk.' Hierbij nam ik haar in mijn armen. 'Sorry... Het is veel om uit te leggen en niks is hetzelfde nu.' Weer huilde ik. Dit was teveel.

Ik probeerde Eleanors hand nog vast te pakken, maar ze was al weg. 'Eleanor!' schreeuwde ik nog haar achterna, maar het had geen nut. Ik voelde dat tranen zich opbolde en dat ik begon te trillen. Ik was nu echt woest. Ik greep Arthur bij zijn kraag en hield mijn gezicht dicht bij hem. 'Ik ben geen monster,' siste ik, 'en ik heb er ook niet voor gekozen. Dus houd je mond dicht of ik ram hem dicht. En je denkt dat je zo geweldig voor haar bent, maar dat ben je niet. Jouw onderzoek zorgt ervoor dat iedereen in gevaar komt. Jij bent de aanstichter van alles.' Ik sloeg hem in zijn maag en draaide me daarna van hem af. De tranen kwamen weer en ik balde mijn vuisten. 'Ik wil haar niet kwijt, we hebben altijd bij elkaar gehoord, als vrienden of meer, het maakt me niet uit, maar ze betekent veel voor me. Ik laat haar niet kapotgaan door jou.'

Mijn ogen werden groot en ik begon belachelijk hard te lachen, maar al snel merkte ik dat het geen grapje was. 'Teoh. Vampier? Als in, leeft op bloed?' Vroeg ik ongeloofwaardig en greep met mijn hand naar mijn voorhoofd. Wat ze nu allemaal op me afwierp werd me even te veel. Dit kon niet waar zijn, er bestonden geen dingen als vampieren. Dracula was nep, gewoon een verzinsel. En dit werkte daar net zo hard aan mee. Dit was vast een late 1 april grap, of gewoon een of andere zieke droom die zich afspeelde in mijn hoofd. Ik voelde hoe ze haar armen om haar heen sloeg en ze snikte. Ik volgde haar voorbeeld. Ik kon er niets aandoen, maar de tranen bleven komen. Ik kon het niet geloven en ik wilde het ook niet geloven. Wolven en vampieren waren nep. Net als de tandenfee en de kerstman. Het waren verzinsels om kinderen blij, of in dit geval bang te maken. 'Sorry Ell, ik - ik moet echt even... Echt even alleen zijn.' Mompelde ik zachtjes en liet haar los, op weg richting een plek waar geen mensen mij konden zien. Waar niemand kon vragen wat er aan de hand was.

'Niet te lang allen blijven, Zoe!' waarschuwde ik haar voor de zekerheid waarbij ik toekeek hoe Teoh Arthur te lijf ging. Ik ging zitten op de grond. Ik had deels gehoord dat hij mijn naam had gezegd en me probeerde vast te houden, maar ik liep weg. En nu had ik het op mijn geweten dat ze Arthur zouden toetakelen? Ik wist niet wat te doen. Mijn hoofd werkte niet mee, maar ik wist dat Arthur revenge zou nemen op Teoh. Hij was een heks. Hij was krachtig. Teoh was mijn vriend, Arthur mijn geliefde en ik zou het hem niet kwalijk nemen als hij iets terug zou doen. Teoh moest weten hoe hard hij zich zou moeten veranderen. Controle krijgen over dorst en sterkte. Vertrouwen terugwinnen.

'Igraine: Arthur!' Ik keek hoe hij viel en duwde haar op. Er waren teveel mensen en zoveel heisa. Ik wist dat als ik ging, Genevieve en ik weer zouden bekvechten.

'Ik maak haar niet kapot. Dat zou ik niet eens durven, niet over mijn hart krijgen. Jij, daarentegen-' Ineens werd alle lucht uit mijn longen gezogen en ik klapte in elkaar. Ik zakte naar de grond en kwam op mijn knieeën terecht terwijl ik mijn armen om mijn maag had geslagen. Mijn kaken hield ik stijf op elkaar terwijl ik zo helder mogelijk de pijn probeerde te verzachten met een spreuk. Hij had zijn krachten werkelijk nog niet onder controle. 'Dat is precies wat je nu doet Teoh, je duwt haar alleen maar verder van je weg.' zei ik door op elkaar geklemde kaken heen.

'En hoe weet jij opeens zoveel van haar? Kijk, dat is jouw probleem, jij denkt dat je alles over mensen weet, maar dat is niet zo. Je weet niets, want als je jezelf kende, zou je Eleanor nooit toelaten in je leven,' schreeuwde ik woest. In een oogwenk stond ik achter hem en hield zijn hoofd tussen mijn handen, klaar om zijn nek te breken. Mijn lichaam trilde nog steeds ongezond en ik voelde mezelf uit mijn lichaam wegtrekken. Maar Teoh, Eleanor houdt van hem. Niet van jou. Ik sloot mijn ogen en liet hem los. 'Hoe voelt dat nou om de persoon die niets meer heeft, terwijl je zelf alles hebt, de grond in te boren?'

'Hé, hou eens op met deze nonsens.' Ik trok Arthur, zonder dat het teveel opviel, omhoog en pakte Teoh bij zijn kraag beet die ik meetrok. 'Wat heb ik ook alweer gezegd? Oh ja, geen krachten in het openbaar!' Ik keek om me heen. 'En volgens mij is dit toch redelijk openbaar, wil je dat heel de stad je dadelijk veracht? Daar kan ik namelijk ook voor zorgen zonder al deze heisa. Oh en Arthur, laat die jongen jongen met rust, zoals je eerder al zei heeft hij zelf niets fout gedaan, als je zo graag op iemand iets af wil reageren pak mij dan maar.'