Het Football-veld

Ik keek toe hoe alle heisa zich op het veld afspeelde, maar ging uiteindelijk toch weer zitten. Ik trok Elisa tegen me aan en keek haar even aan. 'We gaan ons hier niet mee bemoeien, anders wordt ons hoofd dadelijk nog als football gebruikt en om eerlijk te zijn heb ik daar niet zoveel zin in.' Merkte ik zuur op en zuchtte uit. Wauw, hier in Mystic Falls kon echt niets gewoon gaan zoals in andere steden. 'En als het uit de hand loopt pik ik Arthur wel op en gaan we weg.' Dit keer keek ik ook naar Sebastiaan en Igraine. Ik had er eigenlijk ook niet zo'n zin in dat Elisa barstte omdat Igraine in stukjes lag, en ook niet dat Igraine moest gaan uithuilen bij Elisa omdat Sebastiaan het doelwit van mevrouw Kole was geworden.

Ik keek nog een enkele keer om naar Eleanor die iets naar me riep, maar begon daardoor alleen nog maar harder te lopen. Waar moest ik heen? Ik wist niet wie er nog meer van wist, van Teoh van Eleanor. Dan overduidelijk niet, ik kende hem goed genoeg om te weten dat hij daaronder niet rustig zou blijven. Naar Teoh kon ik niet gaan, en als dat mogelijk was zou ik het niet eens willen. Eleanor was ook geen optie meer, die had ik zojuist achter gelaten op een verlaten parkeerterrein en ik had geen idee waar ik anders naartoe zou moeten. Ik voelde hoe mijn knieën heftig begonnen te knikken bij het aanzien van het football veld. Het was een ravage, één grote ravage. Al snel raakte mijn knieën het gras en verborg ik mijn gezicht tussen mijn handen. Waar was Dan? Ik moest naar Dan toe.

Ik stond bezorgd op toen Arthur achter Genevieve aanliep en ging op mijn tenen staan om te zien wat er gebeurde, maar ik was niet lang genoeg om iets te zien. Nukkig ging ik dus weer zitten, maar sprong op bij Sebastiaans woorden en kon nu zien dat Arthur op de grond lag. Als Sebastiaan we niet vastgehouden had, was ik er meteen naartoe gegaan. 'Ik wil hier weg, Seb. We blijven hier echt niet meer. We gaan wel aan het andere kant van het land wonen, desnoods de andere kant van de wereld, als we hier maar weg zijn,' zei ik paniekerig en balde daarna mijn vuisten. Ze deed iedereen pijn, en nu had ze ook nog eens een onschuldige jongen verandert. 'Ik vermoord haar. Ik doe het echt, ik zweer het.'

Eigenlijk hield ik me het liefst buiten de originals. Ik glimlachte even bij Liam zijn opmerking. 'Goed, Arthur is niet mijn meest favoriete persoon, maar voor een volle tribune is het niet zo handig om zijn nek om te draaien.' mompelde ik. Nee Teoh was duidelijk pas net veranderd, hoewel het me nog meeviel. Eigenlijk had ik op het punt gestaan om me ermee te bemoeien, maar Teoh had Arthur al los. Ik hoorde de paniek van Igraine. Ik wist dat ze een poos bij de originals had gewoond, dat was geloof ik ook niet erg lekker afgelopen.

Ik sloeg mijn armen rond haar heen en drukte mijn lippen op haar slapen. 'Het komt allemaal wel goed met ons, Igraine. Wat dacht je van Parijs? Ander continent?' Mijn lippen drukte zich in haar hals terwijl ik haar knuffelde en sussend heen-en-weer wiegde. Je kon Genevieve niet vermoorden. Niemand wist hoe je dat moest doen buiten zijzelf en Harper.

Ik keek op naar Teoh en luisterde naar zijn woorden. Ik wilde ze niet horen, maar ik kon me niet afsluiten van wat hij zei, het was een en al waarheid. Zonder nog enige pijn kwam ik overeind, de spreuk werkte. 'Ik probeer je verstand bij te brengen. En denk niet dat ik mezelf als een alles-weter beschouw, die een gewelig leven heeft. Want dat is niet zo.' Ik richtte me fronsend op Genevieve. 'Oh, ik ben nog niet klaar met Teoh en moet nog met jou beginnen.'

Ik stond verdoofd met mijn helm in mijn handen. De wedstrijd was afgelast. Ergens meende ik dat ik Logan zijn botten had hore breken. We stonden alle drie zo dicht. Opeens besefte ik dat ik Zoe moest zoeken. Iemand van de cheerleaders vertelde dat ze achter Elli aan was gegaan. Parkeerplaats. Daar vond ik Zoe in het gras. Verderop. 'Hey,' fluisterde ik zacht en ging naast haar zitten. Mijn armen vlochten zich rond haar en ik deelde een zachte kus op haar hoofd.

Ik zuchtte diep uit richting Arthur zijn woorden en ging voor Teoh staan. 'Laat hem met rust, geloof me - met deze woorden krijg je Eleanor niet terug en maak je meneertje heks hier alleen maar boos.' Siste ik zachtjes en kuste hem teder. 'Misschien is het beter als we nu even een stukje kan lopen, dan kan heethoofd even afkoelen.' Mompelde ik en keek om naar Arthur. 'Het interesseert me vrij weinig of je nog niet klaar met hem bent.'

Ik keek op toen ik de stem van Dan hoorde en streek met mijn handen de tranen onder mijn ogen weg. 'Hey,' Zei ik zachtjes en verborg mijn hoofd tegen zijn schouder. Ik brak weer in luidt snikken uit en sloeg mijn armen stevig om hem heen. 'Alles - alles is zo'n gigantische rotzooi, en - en ik, ik weet niet meer wat ik moet doen.' Snikte ik en voelde hoe mijn hoofd zacht begon te bonken. Wat was er terecht gekomen hiervan? Was ik ineens in een wereld beland waar mythische wezens bestonden?

'Teoh is echt zichzelf niet meer. Maar dan ook helemaal niet meer zichzelf. Is het niet?' Die kracht van net, zijn reactie... Ik dacht aan Wolverine en X-men en aan alle superhelden waar we ooit fan van waren. Teah was enkel daarnet niet de superheld noch het hulpje. Mijn hoofd legde ik op dat van haar en knuffelde waarna ik over haar rug streek. 'Het is een rotzooi, maar ik heb jou. Dat is mijn houdvast.'

Ik schudde mijn hoofd. 'Hij is alles behalve zichzelf.' Snikte ik en keek hem aan. 'Ik weet niet wat je allemaal weet en eigenlijk weet ik niet of ik je met al die rotzooi wil opzadelen.' Zei ik zachtjes en veegde mijn tranen nogmaals weg. Ik sloeg mijn armen stevig om hem heen en snikte nog wat na. 'Jij bent gelukkig nog jezelf, en beloof me dat je ook altijd jezelf zal blijven. Dat je niet net zoals Teoh of Eleanor wordt - of weet ik veel wie er allemaal nog bij hoort.' Snikte ik en keek hem aan. 'Alsjeblieft beloof het me. Beloof me dat je nog gewoon... menselijk bent - en blijft.'

'Dat ben ik, Zoe. Maar sommige zijn zo geboren. Teoh niet en ik weet niet wat Ellie is en ik wil het ook niet weten... Uitindelijk blijkt het realiteit te zijn en zij onze vrienden. Dus we zullen er een weg tussenin moeten vinden.' Zacht liet ik haar los, deed mijn bescherming uit waarna ik weer haar tegen me aantrok en zacht over haar wang streek. Haar ogen waren betraand toen ik erin keek waarna ik een zachtte kius op haar lippen plantte.

Ik knikte. 'Maar, ik wil niet in die wereld leven.' Zei ik zachtjes en keek hem aan. 'Ik wil niet weten dat dat soort wezens bestaan of dat ik met ze in één huis moet wonen.' Zei ik trillerig en probeerde stevig op mijn benen te staan. 'Ik wil het echt niet.' Ik verborg mijn hoofd weer tegen zijn schouders aan en steunde tegen hem aan. 'Sorry, ik ben echt - een wrak.' Mompelde ik en keek hem aan.

'Dat ben je niet, Zoe.... Je bent zo sterk dat ik me soms wel afvraag of je durfde met me te praten over problemen die je had of verdriet. Ik kan er niet goed mee om... Ik denk ook niet dat ik in die wereld wil leven, want daar maak ik geen deel van uit. Ik ben sterfelijk en onderga zoal genoeg.' Zacht zuchtte ik en knuffelde haar erg goed. Dicht en helemaal fijn. 'Ik hou van je, Zoe. Je hebt geen idee hoe en hoeveel.'

'En ik hou van jou.' Zei ik zacht en sloot mijn armen stevig om hem heen. 'Mag ik alsjeblieft vanavond met je mee. Ik wil echt niet meer naar huis - ik kan gewoon even niet naar huis toe.' Ik wreef over mijn voorhoofd heen. 'Ik weet niet of ik nog wel een stap in dat huis wil zetten.' Verzuchtte ik pakte mijn pompons van de grond af. 'Heb je misschien iets van water ofzo?'

Ik knikte op haar beiden vragen. 'Ja, dat gaat.' Hierbij drukte ik weer even mijn lippen op die van haar en sloeg mijn armen rond haar heen waarna ik één hand los liet om het water uit mijn tas te nemen. 'Zullen we al in de auto gaan zitten?'

Ik had geamuseerd toe staan kijken tijdens het ongeluk. Ik hield wel van wat oproer, maar toen ik de jongen naar bloed zag pakken en vervolgens mijn zus bij hem zag staan met de heks, liet ik mijn pompoms achter en liep naar het groepje toe. 'Gen, wat is er aan de hand?' Ik was niet verrast dat ze iets met hem leek te hebben, ze had altijd wel een jongen achter haar aan lopen, maar ik was verbaasd dat Teoh, zo ving ik op, net verandert was. So much for ons gedeisd houden.

(ik gooi harper er even tussen in als jullie daar geen problemen mee hebben?)

Ik knikte toen Dan vroeg of we in de auto moesten gaan zitten. Ik leunde tijdens het lopen wat tegen hem aan. Mijn benen waren zo gaan trillen, dat het nog steeds voelde alsof ik ieder moment er doorheen kon zakken. Dankbaar pakte ik het flesje water aan en nam een paar slokken. Het liefste zou ik nu wakker schrikken en erachter komen dat het een droom was waar ik later gigantisch hard om zou kunnen lachen.

Ik keek lachend naar Harper en vervolgens weer naar Teoh en Arthur. 'Dit hier is mijn nieuwe kameraad Teoh, en ja hij is nu een van ons.' Zei ik liefelijk en sloeg mijn armen om hem heen. 'En Arthur hier is vervelend aan het doen.' Ik wees naar Arthur en keek vervolgens naar Harper. 'Wellicht dat jij je... behoefte wat kan bevredigen door hem te laten merken dat hij in de minderheid is.' Zei ik zo snel dat alleen wij vampieren het zouden kunnen verstaan.

Genevieve werkte vreselijk op mijn zenuwen. Niets van haar stond me aan. Hoe ze Teoh behandelde, maakte me op de een of andere manier zo woest. Ze deed net alsof ze iedereen om haar vinger kon winden, dat iedereen naar haar zou luisteren, was het niet uit bewondering, dan wel uit angst. Het was ook nog eens de waarheid. Ik wilde nog iets zeggen, maar zag een tweede blonde verschijning en hield me in.

'Dan moet je me heel erg helpen, want hij wordt met de dag maar erger,' lachte ik en draaide me om, toen er iets leek te gebeuren op het veld. Fronsend stond ik op om het beter te bekijken en zag dat een jongen weggedragen werd. Meteen daarna werden de meeste ogen getrokken naar, wat het leek, een gevecht. Ik keek Juliet aan en legde mijn hand even op haar schouder, richting haar hals. 'Ik moet ingrijpen. Ik kom zo weer terug.' Gehaast liep ik de trappen af, wat lastig ging door het rumoer, en kwam eindelijk bij het gevecht aan. 'Wat is er aan de hand?' vroeg ik met een bezorgde frons en sloeg mijn armen over elkaar heen.

'You have my number, so call me maybe?' zong ik en glimlachte waarbij mijn hand even zacht over de hand op zijn gezicht ging. Mijn gezicht spon zich er als het ware tegenaan. Juliet, het meisje dat overgevoelig was voor een beetje romantiek en die niets liever wou. Het leverde me enkel gebroken harten op. Ook keek ik op. 'Voorzichtig hé!' Maar hij was al weg waardoor ik mijn jas beter tegen mijn lichaam deed en dronk van mijn drankje. Normaal moest ik uitzoeken wat er aan de hand was. Waar ik me dan ook aan zette en begon te praten met mensen. Ik was nu eenmaal een journalist.

Ik deed de deur van haar passagiersstoel open en zette haar als het ware in mijn auto. Ze leek zo kwetsbaar. Dar was ze ook en ze was vooral gekwetst. Zacht drukte ik mijn lippen tegen haar wang en kaak toen we in de auto zaten. 'Moet ik ergens heen rijden?'

Ik sloot mijn ogen en schudde mijn hoofd. Mijn hoofd bonkte nog steeds en mijn ogen prikte van het huilen. 'Misschien is het beter als we nog eventjes hier blijven, je weet maar nooit.' Zei ik zacht en trok mijn benen op, tegen mijn borstkas aan. Mijn ene hand sloeg ik om mijn benen heen, terwijl ik met de andere zijn hand vastpakte. 'Bedankt dat je er altijd voor me bent.' Zei ik en keek hem aan.

Ik knikte enkele malen goedkeurend en voelde dat ik weer vaster op mijn benen begon te staan. 'Parijs klinkt goed,' fluisterde ik en legde mijn achterhoofd tegen zijn borstkas aan. 'Als het uit de hand loopt, wil jij er dan alsjeblieft naartoe gaan? Want Genevieve kan je nog zo haten, ze zal je nooit iets aandoen.' Ik legde mijn hand op de zijne die om me heen waren geslagen en liet me zo vasthouden. Gespannen keek ik hoe nu een agent ernaartoe liep en fronste lichtjes. Dit ging uit de hand lopen, heel erg. Hadden Genevieve en Harper dat nou echt niet door? Ik keek op naar Liam en knikte.