Het Groene meer

'Zit in een midlifecrisis waarbij ze het idee gekregen heeft om heel de wereld af te reizen met haar tien jaar jongere vent.' Ja, het kwam snel en spontaan uit mijn mond. Ik was niet trots op haar en ze snapte me niet altijd even goed, maar ze deed soms nog een beetje moeite in tegenstelling tot mijn vader. De hand van Logan zorgde ervoor dat ik even op schrok. 'Sorry.' Even keek ik naar het water. 'Dat is pas klote.'

Ik luisterde naar haar woorden en gooide een steen in het water. 'Dat is echt rot,' zei ik gemeend. Ik trok snel mijn hand weer terug toen ze ervan schrok en keek even schuldbewust naar het water. 'Sorry,' zei ik snel en plaatste mijn handen in mijn zakken. Het was grappig, want ik had gedacht dat Eleanor iemand was die alles voor elkaar had en best gelukkig was, al zag ze er zo vaak niet uit. Als ik het me nu zo bedacht, we waren vaak allebei chagerijnig en/of afwezig rond de volle maan...

Even keek ik Logan aan. Hij leek ook al niet al te gelukkig. Hierbij sloeg ik kort mijn armen rond hem. 'Dus de reden waarom jij bedroeft bent is...' Hierbij liet ik hem weer los en keek hem aan.

Ik legde even mijn hand op haar rug en was blij om even vastgehouden te worden. Ik keek haar ook bedroefd aan, bedroefd dat ik haar niet de waarheid kon vertellen. Ik haalde dus mijn schouders op. 'Het meeste toch dat ik weg ben van mijn moeder. Mijn vader... Hij behandelt me niet zo goed.' Ik glimlachte even naar haar. 'Eleanor, weet je dat je eigenlijk hartstikke tof bent? Laat nooit iemand je dat laten vergeten.'

Ik keek hem aan bij zijn woorden en besefte dat hij echt wel heel schattig was. Een seconde had ik getwijfeld, maar ik wist hoe close hij was met Frances. 'Bedankt Logan, maar zo positief zie ik mezelf niet.' Even veranderde mijn blik, maar kreeg ik een omschakeling in mijn hoofd die op niks trok. Of misschien toch wel. 'Is het mogelijk dat we een geheim hebben? Allebei een soort van hetzelfde. Enkel zullen we het misschien beiden anders ervaren.' Ik zag het aan zijn ogen. Hij was een weerwolf. Dat kon niet anders.

'Dat zou je wel moeten doen,' zei ik ernstig en glimlachte toen even naar haar. 'We zouden het beide moeten doen, onszelf accepteren.' Ik keek haar bedenkelijk aan. 'Ik heb een geheim ja,' begon ik voorzichtig. Ik had al paar bewijzen dat ze misschien wel een weerwolf zou kunnen zijn. Maar als ik het zou zeggen, en ze zou het niet zijn, dan wist weer iemand het. 'En misschien is die wel hetzelfde.' Ik boog naar voren en fronste even. 'Is het toeval dat we altijd op dezelfde dagen ziek of helemaal kapot zijn?' Ik slikte even. 'Rond de volle maan?'

Dus daar kwam de waarheid! Hij was bepaald direct en dus gemakkelijk voor mij aangezien ik het nu niet moest "los peuteren". Ik knikte. 'Jammer genoeg wel en veranderen we in grote, stikende, sterke wolven.' Hierbij keek ik hem aan, maar al snel keek ik naar de grond. Ook al voelde hij vertrouwd aan en was hij zoals ik -als ik hem kon geloven, dan nog schaamde ik me voor wat ik was.

Ik sloot mijn ogen om de harde woorden buiten te sluiten en haalde toen diep adem. Haar woorden zaten vol ervaring en ik was er dus wel zeker van dat ze de waarheid zei. Ik zocht haar hand en hield die stevig vast. Het was werkelijk vreselijk wat voor vloek over ons hing, maar het idee dat ik nu niet meer alleen was, was echt geweldig. Al zou ik dit Eleanor nooit toewensen. 'Nog maar twee weken,' mompelde ik.

'Jammer genoeg wel,' herhaalde ik weer en keek hem aan. Mijn hand kneep automatisch zachtjes in de zijne. Ik kon wel een traantje laten van opluchting, maar legde hierin plaats mijn hoofd op zijn schouder. 'Het is goed om te weten dat ik niet meer alleen ben. Het wreed me echt weg.'

Ik legde mijn arm om haar schouders toen ze haar hoofd op mijn schouder legde. Het was alsof ik er een zus bij had gekregen. 'Ik vind het echt heel fijn om te weten. Ik ga er echt aan onderdoor.' Ik keek haar even opzij aan en beet zachtjes op mijn lip. 'De volgende... transformatie. Zullen we het dan samen doen? Ik zit altijd bij de ruïnes van de stadsmuur.'

Ik keek hem aan toen hij dat vroeg. Het leek me intiem en eng. Ik werd blootgesteld aan iets wat ik verachte. 'Ja, ik wil het wel, maar zouden we elkaar gaan pijnigen? Ik sluit me trouwens altijd op in de kleder van hat oude jagershuis.'

Ik haalde mijn schouders op en dacht diep na. 'Geen idee eigenlijk. Al moet ik zeggen dat ik steeds helderder word tijdens en na de transformatie. Maar ik denk dat het veiligst is als we toch beide geketend blijven. En jouw plek? De mijne is midden in het bos, ik ben al bijna een keer betrapt.' Ben betrapt, correctie. Dat Frances het wist, vertelde ik Eleanor later wel.

'Ik doe het ook in het bos. Het huis staat bekend om een spookhuis te zijn en ik heb de kelderdeur extra beveiligd. Het was een klusje, maar me gelukt. En ik doe wel jou plek of die van mij... Eigenlijk maakt het me niet uit.' Ik zuchtte, maar liet mijn hoofd liggen. 'Je voelt vertrouwelijk aan. Best... Raar.'

'We doen het wel op jouw plek, die is vast veel veiliger,' zei ik overtuigd. 'Ik neem wel extra kettingen mee om ons vast te binden.' Ik zuchtte ook en lachte toen zachtjes plagend. 'Ik wou een hele stomme hondengrap gaan maken, maar die houd ik wel even achterwegen. Raar? Ik dacht eerder aan leuk of cool. Ik vind het juist fijn dat je zo vertrouwd aanvoelt. Alsof ik er een zusje bij heb.'

'We hebben altijd Wiskunde samen en ik heb pas nu het gevoel van verbondenheid. Nu dat we dichtbij elkaar zijn. Zusjé? Wel, ik dacht juist dat ik niet erg klein was.' Ik trok even een pruillipje en keek hem aan. 'Ik hou niet zo van hondengrappen dus maar goed ook.' Ik had mijn hoofd van zijn schouder gehaald, maar raakte Logan nog steeds aan met mijn hand.

Ik woelde even door haar haren en grinnikte. 'Oké dan, geen zusje. Nee, ik ook niet, dus ik zal ze ook maar niet ophalen.' Ik keek even naar het water en zag het langzaam stromen. Ik hield vreselijk van water. 'wanneer gebeurde je eerste transformatie?'

'Als ik ad geweten wat me op mijn vijftiende te wachten stond dan had ik er wel een ander einde aan geknoopt. Die van jou?' Stiekem vond ik het wel fijn om zo genoemd te worden. 'Omdat je cutie-lovely Logan bent, mag je me zo noemen.'

Ik trok haar even lachend tegen me aan. 'Dat kan je beter over jezelf zeggen. Schattige wangetjes hoor El,' plaagde ik, terwijl ik er zachtjes in kneep. Mijn vrolijke bui sloeg alleen alweer snel over. 'Een half jaar geleden denk ik? Misschien iets langer, maar ik houd het echt heel erg slecht bij. Niet dat ik het wil bijhouden,' mompelde ik even. Ik keek even naar de lucht en toen weer naar Eleanor. 'Weten bij jou mensen... hét?'

Even lachte ik. Misschien wat hard die omsloeg naar een giechel. 'Auwie, Logan!' Ook mijn bui sloeg om bij zijn vraag waarbij ik knikte en voor me uit keek. 'Ja, mijn vader denk ik aangezien hij altijd me mijd. Ik heb het niet zolang geleden aan mijn beste vriendin verteld. Zoe. Ze is echt een zus voor mij en ik had iemand nodig om het aan te vertellen.'

Ik glimlachte blij toen ik haar zag lachen en werd toen ook weer serieuzer. 'Ja, mijn vader ook, die zich als een beul gedraagt tegenover mij. En ehm..' Ik voelde dat ik rood werd en keek snel weg. 'Ik ben betrapt in het bos. Door Frances. Ik heb het haar toen verteld, ik kon er niet omheen draaien. Ik had geen shirt aan, maar allemaal kettingen om me heen.'

Ik keek hem iets of wat geamuseerd aan bij die laatste woorden. 'Je kon zeggen dat je van SM hield. Oké, flauw grapje. Erg naar van je vader, trouwens. Als je een schuiloord nodig hebt, kan je altijd bij mij verblijven. Er is toch nooit iemand thuis...'

Ik proestte lachend bij haar woorden en stak plagend een vinger in haar zij. 'Goede smoes geweest, al was ie waarschijnlijk niet zo goed overgekomen. Serieus, je wilt niet half weten hoe bang ik was op dat moment. Ik wou en wil haar echt geen pijn doen.' Ik keek haar glimlachend aan en pakte even stevig haar hand vast. 'Bedankt El. Dan kan ik je ook gezelschap houden.'

Zacht kneepik terug in zijn hand. 'Ik was ook ongelofelijk bang om het aan Zoe te vertellen. Eerst leek ze het niet te beseffen, maar snapte toen dat ik echt geen grapje maakte.' Even keek ik wee hem aan. 'Volgens moij is het belangrijk dat mensen het weten. Een paar dan. Anders gaan we er aandoor. Oké, aan die belofte hou ik je.'

Ik keek even bedenkelijk. 'Ik heb ook niet het idee dat Frances het heel erg goed oppakt. Ze doet het zo makkelijk, ze accepteert het zo snel.' Ik zuchtte even en knikte toen. 'Je hebt gelijk. Ik vind het heel fijn dat iemand anders het nu ook weet. En ik denk dat het voor ons beide goed is om te weten dat we niet de enige zijn. En ja, ik houd me altijd aan beloftes,' grinnikte ik.

'Zijn jullie een stelletje?' Ik was best nieuwsgierig ernaar. 'Je stem klinkt een beetje anderser als je het over haar hebt, weet je.' Ik glimlachte zwakjes en keek hem aan. Bah, morgen Valentijn. Wedden dat ik totaal niks kreeg? Niemand had me meer voor eeuwen gesproken. Geen Zoë, geen vuile blikken met Alicia uitwisselen, geen Frances irriteren, geen Teoh waar ik me soms aan rot ergerde. Gelukkig geen klote kop meer van Daniël.