de partyspot van Samuel's feest.

'Ik kan dit gemakkelijk alleen. Altijd gedaan en dat zal ik ook altijd doen,' mompelde ik boos en leunde tegen een boom aan. Ik snapte echt niet waarom ik hier nog over doorging en haar niet gewoon kuste, en naar haar huis toeging. Maar het lukte op de een of andere manier niet. 'Weet je wat je moet doen, Frances, je er gewoon niet mee bemoeien. Je weet niet hoe het voor me is, wat ik beleef in de tijd rond de volle maan.'

Ik grinnikte naar Eli. Ik merkte duidelijk dat hij geen zin had om te zwemmen, maar dat maakte niet uit. Ik wilde hem nergens tot dwingen en daarbij was het ook niet leuk als hij het zelf niet wilde. 'Ik laat die twee wel even uit dansen, het lijkt of dat ze elkaar ergens van kennen -' Ik keek nog om naar de twee en glimlachte.

Gekwetst keek ik naar Logan. Hij had me helemaal niet nodig, wat had ik me in mijn hoofd gehaald dat hij niet zonder mij kon? Ik dacht dat de wedstrijd dat wel had duidelijk gemaakt, hij moest iemand hebben die hem opving als hij viel. Maar als hij claimde het alleen te kunnen.. Ik vermande me en keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Fijn, nee, dat weet ik inderdaad niet. Ik wil het ook niet meer weten. Meneer kan het vast prima alleen af.' Ik kon maar niet beslissen of ik nu weg moest lopen of moest blijven.

Ik lachte even met Tommy. 'Gaat het een beetje, broertje?' Hierna keek ik naar Zoë. 'Soms wil je hem ook niet kennen, geloof me.' Weer grijnsde ik onschuldig breed en keek naar hem. Hij wist wel dat ik slechts een beetje aandacht van Zoë probeerde te trekken. 'Zou je misschien willen dansen? Veel leven zit in dit feestje ook niet echt.' Ik rijkte even mijn hand uit zodat ze deze kon nemen als ze dit wou.

Ik schrok ook van mijn eigen woorden en schudde snel mijn hoofd. 'Shit, sorry, dat meende ik allemaal niet. Het is.. Ik wil... Het deed me echt zoveel pijn om later te merken hoe rot ik je behandelde bij de wedstrijd, terwijl je me juist hielp. Ik wil niet meer dat dat gebeurd.' Ik pakte haar handen vast en wreef met mijn duimen over de zachte huid, terwijl ik haar verontschuldigend aankeek.

Sceptisch keek ik naar Logan en voelde zijn handen. Ik trok de mijnen terug en sloeg mijn armen weer over elkaar. 'Het maakte me niet uit.' meende ik aanhoudend. Hij zou dat net echt niet gezegd hebben als hij er helemaal niets van meende, er was vast iets van waar. Hier had mijn moeder me zo vaak voor gewaarschuwd. Ik was boos op mezelf dat ik het zo ver had laten komen. Je kon veel beter op jezelf zijn, dan had je al dat gedoe niet.

Ik keek gepijnigd hoe ze haar handen terugtrok en liet mijn handen uiteindelijk ook maar zakken. 'Frances...' smeekte ik en keek haar aan. Aan de ene kant wou ik zo graag dat het weer goed kwam, maar aan de andere kant vond ik het oneerlijk, omdat ze ook rare dingen over mij had gezegd. 'Hoe zou jij je voelen als je, zonder er iets tegen te doen, elke maand paar dagen iedereen en ook maar iedereen uitkaffert? Je vriendin pijn doet?'

Ik keek haar glimlachend aan. 'Ik ben gewoon blij om je te zien.' Want hoe rot ik haar gedrag ook vond met Arthur, ik kon niet genoeg van haar krijgen. 'Hoe gingen ze? Ben je geslaagd, denk je?' Ik keek naar Heath en daarna naar Zoe, waarna ik even mijn hoofd hopeloos schudde. Die Heath ook. 'Wil je ook dansen, Ellie?'

'Dansen klinkt leuk.' zei ik liefelijk en glimlachte naar hem. Hij was een echte gentleman, ik weet niet wat het was - en dat bleef ik ook tegen mezelf zeggen. Als Dan hier was geweest had ik dit gesprek waarschijnlijk niet eens gevoerd en had ik al helemaal niet samen met hem op de dansvloer gestaan. Echter vond ik het wel leuk zo.

Ik wilde niet dat hij mijn naam zei. Het had een nadelige uitwerking op me, zoals het nooit had. 'Je hebt me geen pijn gedaan. Ik heb je nog nooit iemand uit zien schelden, behalve bij die stomme wedstrijd. En ik wil je gewoon zien en bij me hebben, altijd. En langer dan dat, ik wil niet alleen een roadtrip met je houden, Logan, maar hier weggaan met je en samen een leven opbouwen zonder de hele zooi waar we hier in zitten. Maar dat kan niet, want we nemen die fucking zooi met ons mee.' Wanhopig keek ik hem aan.

Ik beet hard op mijn lip en slikte de brok in mijn keel door. Ik ging dichter bij haar staan, maar pakte niet haar handen vast, omdat ik echt niet meer wist wat ze wel en niet wou. 'Help me dan, Frances. Help me met het leren te beheersen. Ik zal archieven doornemen, met andere weerwolven praten, desnoods het zelf trainen om me te kunnen beheersen tijdens de volle maan, ik zal alles doen om je bij me te houden. Altijd, elke maand, elke week, elke dag.'

Ik keek haar met een glimlach aan en begeleidde haar mee naar de dansvloer. Ook deze vrouw was mooi, maar ik vond opeens zo dicht dat ze ergens iets van Genevieve weghad. Al snel pikte ik de maat op en begon met haar te dansen. Een vriendje? Dat liet ze toch helemaal niet merken.

God, ik kon wel janken. Ik moest mezelf er van onthouden me niet in zijn armen te storten en me over te geven aan alle gevoelens die opgekropt had. Maar ik moest mezelf beheersen wilde ik Logan kunnen helpen. 'Houd me dan niet op een afstand als je niet op je best bent. Ik weet wat ik kan verwachten en ik moet er maar mee om kunnen gaan, ik moet er maar mee kunnen leven, want ik wil met jóu leven.' Ondanks mijn inspanningen stonden de tranen in mijn ogen van frustratie en onmacht en medelijden. Zo'n beetje alles.

Ik liet me meenemen naar de dansvloer en danste op de maat. Eigenlijk voelde ik me ontzettend schuldig tegenover Dan, ook al deed ik niets verkeerd: Ik danste alleen, meer niet. Toch voelde ik me op een of andere manier ontzettend aangetrokken tot hem. Iets wat ongelofelijk fout was en ik dan ook meteen uit mijn gedachte verbande.

Ik keek haar met een glimlach aan. 'Dus hoe is je avond tot nu toe geweest?' Ik wist niet hoelang ze hier al was en eigenlijk wou ik gewoon een gesprek houden. Niet al te geinteresseerd anders gaf ze me een preek over het feit dat ze een vriend had en blabla. Wat mij dus niet uitmaakte, want niets was voor altijd.

'Ik ben hier pas net, maar tot nu toe heb ik het wel naar m'n zin. En jij?' antwoordde ik, op een neutrale toon. Nee ik wilde hem niet laten merken dat mijn hart af en toe een sprongetje extra maken. Ik kon het gevoel niet plaatsen. Het was een aantrekkingkracht, maar op een manier dat ik nog maar weinig had gevoeld. Bij Dan was het... anders, dit was - meer voor nu, maar niet altijd.

Ik zag haar waterige ogen en wist dat de mijne net zo waren. 'Ik zal je niet meer op afstand houden,' zei ik zachtjes en merkte wat een moeite het me kost om dit allemaal te zeggen. 'Ik zal je nooit meer ontwijken. Ik zal je nooit expres pijn doen. Ik hou van je, Frankie.' Ik moest glimlachen en strekte mijn armen uitnodigend uit. Ik dacht dat we dit allebei wel nodig hadden.

Ik veegde verwoed een traan die over mijn wang gleed weg. Dat het hem ook zoveel deed maakte me alleen nog maar emotioneler. Ik glimlachte toen ik zijn armen uitgestrekt zag. 'Logan, ik hou zo veel van je.' Ik verborg me in zijn armen, rustte mijn hoofd tegen zijn schouder en sloot mijn ogen. Dit was alles wat ik wilde en nodig had, niet meer, niet minder.

Ik keek Tommy aan. Hij had me gemist? 'Universiteit voor mij!' glimlachte ik vorlijk. Ja, ik was blij dat ik uit dit vergeten, donkere, gat weg kon. 'Ja, dat wil ik.' Hierbij nam ik zijn hand en ging mee naar de dansvloer. 'Wat is er? Ik zie dat er iets is.'

Ik sloeg mijn armen stevig om haar heen en legde mijn hoofd op haar schouder, terwijl ik diep adem haalde. Zachtjes drukte ik een kus in haar nek en glimlachte breed. 'Wat dacht je ervan om ergens in het bos te gaan wandelen of naar huis te gaan? Ik zag een stuk verderop een hangmat hangen.' Ik keek haar vragend aan en drukte een kus op haar lippen.

'Graag, ik word gek van al die mensen hier. Te veel.' Glimlachend kuste ik hem terug en pakte zijn hand vast. 'Wordt het de hangmat of thuis?' Dat maakte mij niet zo veel uit. Als maar niet iedereen ons zo aankeek. Ik stelde me vast aan, ze keken vast naar iets anders. Ik zuchtte en drukte mijn lippen kort op zijn hand. 'Ik zo'n hekel aan ruzie's.' merkte ik in het algemeen op.

'Zullen we maar naar huis toegaan? Ik denk dat hier niet echt een plaats voor ons is,' zei ik met een ironische ondertoon. Ik pakte haar hand vast en nam haar zo mee richting de auto. Niemand zou vast merken dat we weg waren. 'Ik ook,' zuchtte ik zachtjes. 'Ik haat ze echt, vooral ruzie's tussen ons. Goed voornemen om dus niet meer te ruzien.'

'Nice!' zei ik enthousiast en keek haar daarna aan, terwijl ik met haar danste. 'Iets mis? Nou ja, misschien dat je de dag nadat ik bij je was geweest thuis of misschien daarvoor al met Arthur lag te rollebollen? Kijk, mij maakt het niet zoveel uit dat je iets met Arthur hebt, oké, misschien ook wel. Maar het punt is dat je van de ene op de andere een nieuwe man had.'

Ik deed even mijn mond open, maar sloot deze meteen weer. Wat was zijn probleem? Hij had me verteld dat het altijd Tessa zou zijn voor hem. 'Ik heb geen zin in ruzie, Tommy. Breng het ook niet daar.' Ik voelde me al een tijdje slecht omwillen van dit. 'Ik dacht dat ik nooit degene voor je was? Weet je nog: je zei dat Tessa het altijd voor je zou zijn.' Hierbij was te horen dat ik het er moeilijk mee had. Dat ik het moeilijk in mijn daden had. 'Ik heb geen seks gehad met Arthur als dat is wat je wilt weten.' Hierbij liet ik hem los. Arthur was lief, zorgzaam en een gentlemen. Niet iets wat je van hem kon zeggen op dit moment.

Ik haalde een hand door mijn haren en zuchtte. 'Laten we zeggen dat ik jaloers ben, oke? Heel erg jaloers, op Arthur. En ik weet dat Tessa bij me op de eerste plaats komt, maar daar twijfel ik nu over. Zij heeft een nieuwe vriend en is gelukkig. Dat wil ik haar niet afnemen.' Ik legde mijn gezicht in haar nek en knuffelde haar zo. 'Je bent de eerste in jaren die me weer gelukkig laat voelen.'