De treurende wilgen

'Fuck her.' Maakte ik er van en grinnikte. 'Dus Tommy, vertel eens - is ze beter dan Tessa?' Een triomfantelijke grijns verscheen rond mijn gezicht en ik keek naar Eleanor. 'Dat heeft ie je vast niet verteld, maar ik ga er ook niet vanuit dat dit gedrag uit liefde is voort gekomen. Eerder uit behoeften, dus dan is het ook niet echt een schande om de waarheid te weten, toch Tommy boy.'

'Urgh, ik wil het nog eens niet horen, Gennie-penie.' Ik begroef mijn hoofd in het automeubilair en keek even Tommy aan. Kon hij niet zijn zus weg flitsen? Hier had ik dus echt geen behoefte aan. 'Go and fuck someone else his or her mind. I really fucking don't care.' Ik keek naar de plekken die nog over waren gebleven van het vuile kruid.

Ik voelde dat ik bij de naam uit haar mond begon te trillen en mijn hand tegen de deur van mijn auto zette. Als ik het wou, kon ik hem gemakkelijk naar haar toe gooien. Wanhopig zocht ik met mijn andere hand Eleanor en legde die op haar enkel. Het kalmeerde me enigszins. 'Ga. Weg. Gen.' siste ik en keerde mijn hoofd van haar weg, om weer naar Eleanor te kruipen en haar verontschuldigend aan te kijken.

'Nee Tommy, ik wil dat verhaal nog wel eens horen. Goede oude Tessa,' Zei ik lachend en leunde tegen de auto deur aan. 'Hoeveel jaar was het geleden? Tweehonderd? Pfoe, ik weet het nog niet eens meer, maar ik kan niet geloven dat jij het ooit vergeten bent - dus herinner het me eventjes, wil je?'

Ik schudde mijn hoofd en keek Tommy aan. Zo konden we niet de avond verder zetten. Ik wist niet wie Tessa was, maar blijkbaar had hij van haar gehouden. 'Je zus is werkelijk een serpent.' Hierbij nam ik mijn jurkje en trok het weer aan ook mijn schoenen gingen weer aan. 'Dit is mijn nummer. Ik vond een bladje en een stylo waar ik het op krabbelde samen met mijn adres. 'Je weet me te vinden, maar ik ben je zus echt zat. Sorry, Tommy.' Hierbij drukte ik een kus op zijn lippen en deed de andere deur open.

Ik liet mijn hoofd hangen en knikte. 'Dat is ze,' zei ik tussen mijn tanden door en pakte het blaadje aan. Ik haalde nog een keer mijn hand door haar haren en kuste haar lippen, tot ze naar buiten ging. Ik volgde haar snel, voordat Genevieve haar nog iets zou aandoen. Toen ik zag dat ze al een stuk verderop was, was ik binnen een seconde bij Genevieve en duwde haar bij haar nek tegen de boom aan. 'Ik ga je zo hard vermoorden,' schreeuwde ik.

'Succes daarmee.' Zei ik grijnzend en keek hem aan. 'Volgens mij ben ik degene hier die weet hoe jij te vermoorden bent en niet andersom. Dus laat me nu maar weer los, want je weet toch dat het niet gaat werken.' Zei ik grijnzend en hield mijn handen onschuldig omhoog. 'Daarbij heb ik niets verkeerd gedaan, ik heb alleen gevraagd of je mijn gedachten wilde opfrissen door je grijpende Tessa verhaal te vertellen.'

Ik knipperde de pijn weg van haar woorden en duwde haar nog harder tegen de boom. 'Ik laat je niet los,' siste ik. 'Mijn grijpende Tessa verhaal? Jij had haar overtuigd om zichzelf in de fik te steken. En ik ga het je nooit vergeven.' Ik sloeg met mijn vuist in de boom naast haar hoofd. 'Als jij ooit iemand hebt waarvan je werkelijk houdt, zou ik hem maar heel erg dicht bij je houden. Want je weet wat er dan kan gebeuren.' Ik draaide me om en liep weer naar mijn auto toe.

Schamper begon ik te lachen. 'Heb ik je ooit gevraagd of je het me wilde vergeven? Volgens mij niet - ik wil jou vergeving niet eens hebben, ik vind het veel te leuk dat je me haat.' Zei ik grijnzend en liep achter hem aan. 'Maar vertel Tommy boy, denk je er nog steeds iedere dag aan?' Een glimlach sierde mijn gezicht bij de vraag en ik sloeg mijn armen over elkaar heen.

'Elke dag,' schreeuwde ik en draaide me weer om. 'Elke dag, Genevieve. Waarom deed je het? Omdat je jaloers was? Omdat niemand ooit werkelijk van jou gehouden heeft? Je bent een zielig persoon, Genevieve, en iedereen heeft dat door, behalve jij.' Ik had zin om die rotlach van haar gezicht te slaan.

Hoofdschuddend grinnikte ik en keek hem aan. 'Lieve, lieve Tommy.' Ik legde mijn beide handen op zijn schouders. 'Ik ga je nu toch zo iets leuks vertellen hè.' Zei ik triomfantelijk. 'Als ik jou was zou ik erbij gaan zitten als je niet al spontaan flauwvalt.' Grinnikte ik. 'Hoe weet je zeker dat ze dood is?' Vroeg ik me hardop af en keek hem aan. 'De enige bevestiging die je had was mijn woord en sinds wanneer geloof je wat ik zeg?'

Ik voelde dat ik door mijn benen zakte en de grond raakte. Ze leefde nog, ze leefde nog. Met open mond keek ik naar haar. 'Waarom heb je me dat nooit verteld?' Ik pakte een steen en gooide die naar haar toe. 'Ze was de liefde van mijn leven en je loog tegen me?' Ik was inmiddels gaan schreeuwen en stond weer op. 'Waarom Geneviève, waarom? Beteken ik zo weinig voor je? Betekent je eigen familie zo weinig?'

Behendig pakte ik de steen vast, voor hij mijn gezicht raakte en keek hem aan. 'Ze is uit zichzelf weggegaan, ik heb d'r misschien een beetje in de goede richting geduwd - maar het was haar eigen keuze.' Zei ik triomfantelijk en gooide de steen weg. 'Ik loog niet tegen je, ik zei dat ze er niet meer was, dat jij dat nou opvatte als dood kan ik ook niet helpen hè baby brother.' Grinnikte ik. 'Nope, mijn familie betekend alles - jij staat alleen onderaan.'

- we zouden toch doen dat Tommy iets had gedaan bij Gen? dan moeten we nog wel even verzinnen wat :')

Ik leunde tegen een boom en versplinterde die beetje bij beetje met mijn hand. 'Dus alleen omdat je me het minst mag, verkloot je al mijn kansen op geluk? Op liefde?' Pijn stond in mijn ogen en ik balde mijn vuisten. 'Je wist hoeveel ik van haar hield, ik had je in vertrouwen genomen, verteld dat ik altijd bij haar wou blijven.... Dus, Geneviève, waarom?'

'Brad.' Zei ik met een enkel woord en keek hem aan. 'Je weet waarschijnlijk nog niet eens wie het is. Ik zal je eraan herinneren. 1864 - Londen.' Nog steeds keek ik hem aan, maar liep dichter naar hem toe. 'Die vampier, weetje wel - die je niet mocht en besloot te vermoorden.' Mijn armen sloeg ik over elkaar heen. Het was de enige man die ik ooit in mijn leven echt lief had gehad. Tot in het diepste van mijn hart. 'Ik hield van hem en hij van mij. Jij mocht ook weten hoe het voelt om je geliefde kwijt te raken.'

Ik keek haar verward aan, ondanks dat ik wist over wie ze het had. Hij was jonger dan wij waren, veel jonger, net zoals Tessa. Hij was vervelend en ergerde me enorm. Het was zo enorm makkelijk geweest. 'Dat wist ik niet eens,' siste ik. 'Jij wíst dat ik van haar hield.' Ik zuchtte en wreef over mijn voorhoofd. 'Het spijt me Genevieve, dat ik dat heb gedaan. Ik weet hoe het voelt en ik zou het niemand anders toewensen.'

'Interesseert mij of je het wist of niet,' Snauwde ik hem en wendde me af. 'De enige reden waarom je weet hoe het voelt is door mij en ook al wens je het me niet toe - toch deed je dat.' Zei ik en draaide me weer om naar hem. 'Het spijt mij niet.' Siste ik terug naar hem en begon te lopen.

'Ah, dus daarom ben je zo verbitterd geworden,' siste ik terug en lachte daarna ruw. 'Het was zo'n heerlijk moment geweest om hem te doden. Die grote ogen van verbazing, een laatste smeekbede, en toen poef.' Ik liep ook de andere kant op, richting mijn auto. Mijn broek en shirt had ik nog steeds niet aangedaan, dus dat deed ik snel.

'Pas maar op met wat je zegt, of ze ligt dadelijk echt op de brandstapel.' Zei ik tussen mijn tanden door en keek hem aan. Toen hij over Brad begon liep ik naar hem toe en sloot ik mijn hand om zijn nek heen. 'Nog één woord en je ligt naast haar.' Zei ik bitter, gaf hem een duw en liet hem los.

Schamper lachte ik. Je kon het wel uitlachen noemen. 'Ik lig ernaast? Soms komt er ook nog eens humor uit je grote mond.' Ik verrekte geen spier toen ze me vasthield en lachte enkel geamuseerd toen ze me duwde. 'Ik ga haar eerder vinden en zorgen dat je haar nooit meer iets kan dan doen. Dat kan je nu eenmaal niet met Brad...' Ik keek haar uitdagend aan. Als ze het wou, kon ze het hebben ook.

'Ik denk niet dat dat gaat lukken lief broertje, want ik weet namelijk precies waar ze is. Als ik wil ben ik er in zo en dan ligt ze morsdood op de grond. Dat lijkt me eigenlijk best een goed plan.' Dit keer verscheen er bij mij een glimlach op mijn gezicht. 'Het moet wel pijnlijk zijn, dat ze je nooit heeft opgezocht in al die jaren hè? Wist je trouwens dat ze een ander heeft? Hij heet Thomas. Ze heeft hem zelf gecreëerd. Wacht, wil je een foto?' Ik wist precies waar ze leefde en wat ze deed, wat heerlijk was dit toch.

In een ruk was ik weer omgedraaid en keek haar met open mond aan. 'Waar is ze?' Ik liep naar Genevieve toe en pakte haar hand. 'Ik doe alles, als je maar vertelt waar ze is. Waar is ze? Alsjeblieft Gen, vertel het me, en ik doe wat je wilt. Ik wil haar gewoon zo graag weer zien.' Ik zou die Thomas doden en Tessa en ik zouden weer samen zijn.

'Denk je nou echt dat ik je dat ga verteld?' Vroeg ik met een opgetrokken wenkbrauw en begon te lachen. 'Als jij zorgt dat je Brad terug krijgt naar deze wereld, en levend, dan zal ik je vertellen waar Tessa en Thomas zijn.' Dat zou hem niet gaan lukken, of hij moest met nogal duistere magie aan de gang, maar dat konden slecht enkele op deze wereld.

Ik liep ruw weg, richting mijn auto, en deed de deur open. 'Ik ga haar zoeken,' zei ik en startte de auto. 'En ik ga niet stoppen tot ik haar gevonden heb.' Ik leunde uit het raam en keek haar aan. 'Het spijt me van Brad. En ik gun je alle geluk van de wereld, want je blijft mijn zus.'

'Is dat zo? Blijf dan alsjeblieft weg van haar.' Merkte ik op en keek hem aan. 'Ze is gelukkig.' Voegde ik er nog aan toe en sloeg mijn armen over elkaar. 'Ze heeft zich over jou heen gezet, zou jij ook eens moeten doen.' Met deze woorden draaide ik me weer om. 'Dus je bent bereid om haar geliefde, waar ze al honderdvijftig jaar mee doorbrengt om het leven te brengen voor je eigen genot? Pfoe, en ik maar denken dat je zo braaf bent.'