De treurende wilgen

Ik glimlachte bij zijn woorden en raakte lichtjes zijn wang aan met mijn vingertoppen, waarna ik mijn hand in zijn nek legde. 'Ik wil het ook niet weten, dan zou ik me alleen maar schuldig voelen, omdat ik niet goed genoeg ben.' Fronzend wende ik mijn blik af en keek naar de heen en weer zwaaiende wilgentakken.

Ik fronste ook bij haar woorden en hield haar gezicht tussen mijn handen. 'Frankie,' zei ik, 'wil je dat nooit meer zeggen? Want ik heb me nog nooit gelukkiger gevoeld bij iemand dan bij jou. Misschien hoor ik dit nog niet te zeggen, maar ik meen het wel. Ik hou van je, Frances.'

Ik haalde mijn schouders op en glimalchte vervolgens bij zijn woorden. 'Logan, ik hou ook van jou. Ik kan me niet eens voorstellen wat ik zou doen als ik je niet had ontmoet. Waarschijnlijk was ik dan nog steeds de nukkige, onvriendelijke Frances geweest.' Ik hield mijn hoofd wat scheef en lachtte toen zachtjes. 'Dit is zo ongeloofwaardig allemaal.'

Ik kneep plagerig in haar arm en schudde mijn hoofd. 'Gelukkig, we slapen niet,' murmelde ik en boog ietwat dichter naar haar toe. 'Ik zou nog steeds de verlegen, ineengedoken Logan zijn die niemand ooit opmerkte. Een heel erg saai muurbloempje was ik geweest. En jij laat me bloeien.' Ik bukte en pakte een bloem, die ik aan haar gaf.

Giechelend nam ik de bloem van hem aan. 'Je bent alles behalve saai Logan.' Ik bestudeerde de bloem glimlachend en aandachtig. Daarna keek ik op en kuste hem kort, om vervolgens naar één van de boomstronken te lopen en er op eentje plaats te nemen. Ik schoof op, zodat Logan er naast kon zitten en begon toen te frutten met het bloemetje om hem in mijn haar te krijgen.

Ik glimlachte toen ik haar zo zag lachen en voelde me op dat moment even de gelukkigste man ter wereld. Ik volgde haar en ging naast haar op de stronk zitten, terwijl ik haar rug streelde. Ik streek een pluk haar achter haar oren, waarna ik daarna de bloem in haar haar te stoppen. 'Je ziet er dit moment heel schattig uit.'

Een warm gevoel ging door me heen toen hij mijn rug streelde en geduldig wachtte ik totdat hij eht bloemetje in mijn haar had gestopt. Bij zijn opmerking rolde ik grinnikend met mijn ogen. 'Ik ben niet graag schattig.' Ik sloeg mijn armen over elkaar en keek hem met een opgetrokken wenkbrauw, maar speels aan. Eerlijk gezegd kon het me niet zo veel schelen als Logan me schattig noemde, van hem kon ik alles hebben.

Ik grinnikte mee en schudde mijn hoofd. 'Sorry, je bent het echt. En anders zeg ik wel dat je onwijs stoer bent. Beter?' Ook ik rolde speels met mijn ogen en trok plagend even aan haar haren, waarna ik weer een lijn trok met mijn vingers over haar rug. Ik keek even naar de lucht en fronste. 'Het begint al donker te worden en ik vind het niet fijn om je hier dan te hebben. We kunnen nog even blijven, maar zullen we anders daarna naar jouw huis gaan?'

'Veel beter.' antwoordde ik tevreden en volgde toen zijn blik naar de lucht. Het was een mengeling van verschillende kleuren rood, roze en oranje, het zag er geweldig uit. 'Dat is goed.' Ik schoof tegen hem aan en legde mijn hoofd op zijn schouder, het begon ook al frisser te worden nu de zon onder ging, dus ik knoopte mijn jas wat verder dicht.

De lucht was werkelijk wonderschoon, maar toen ik een kleine glimp van de maan zag, wendde ik mijn blik weer snel af. In plaats daarvan bleef ik naar Frances kijken. Zelf deed ik mijn jas ook iets dichter en trok haar zachtjes tegen me aan. 'Als je het koud hebt, gaan we weer de auto in,' zei ik fluisterend, dit moment niet willend te verpesten.

Ik begreep dat Logan hier liever niet veel langer bleef en knikte dus. 'Ja, laten we gaan.' Ik stond op en trok Logan glimlachend aan zijn handen overeind. 'Mag ik weer rijden?' vroeg ik grijnzend en taste zijn jaszakken al af naar de sleutels van de auto. Stiekem had ik iets met auto's en rijden, het hele idee van je kunnen verplaatsen zonder er ook maar moet van te worden en met grote snelheid had me altijd al aangesproken.

'Prima,' zei ik en liet me omhoog trekken. Ik lachte, toen ze mijn jaszakken doorzocht naar mijn sleutels. 'Wrong, ze zitten in mijn broekzak.' Ik zocht ze even en gaf ze daarna aan haar. 'Je houdt van auto's, nietwaar?' Ik keek haar even nieuwsgierig aan. Dat wist ik helemaal niet van haar.

Blij pakte ik de sleutels aan. 'Ja, later, als ik genoeg geld heb, dan koop ik een Ford Mustang Shelby GT 350 uit 1966 en dan ga ik rondrijden totdat ik geen benzine of eten meer kan betalen.' Toen ik het hem vertelde realiseerde ik me dat, dat altijd een droom was geweest van voor ik Logan kende. 'En jij gaat mee.' antwoordde ik glimlachend en liep toen alvast richting de auto en stapte ook al in.

Ik moest even lachen en keek haar toen even verward aan. 'Een mustang Shelly wattes? Klinkt in elk geval heel erg stoer hoor, Frankie.' Plagend drukte ik een kus in haar nek. 'En natuurlijk ga ik mee. Zo'n roadtrip sla ik niet af.' Ik keek haar glimlachend aan en streelde nog even haar wang, voordat ik naar mijn kant van de auto liep en ook instapte. 'Sorry, ik weet echt helemaal niets van auto's.' Ik rekte me even uit en keek haar aan. 'Jouw huis dus?'

'Ik laat straks wel wat foto's zien, van de linker-, rechter-, achter- en voorkant. Van het interieur van de kattebak, van de velgen, van de radio en, alles eigenlijk.' Ik stapte ook in en startte de auto. 'Als je neit vrijwillig meeging, had ik je ontvoerd.' Vervolgens knikte ik en reed richting mijn eigen huis dat hier niet ver meer vandaan was.

N E W

Ik had slechts met de auto rond gereden. Het deed goed om even van Igraine weg te zijn. Mijn hoofd even te legen en alleen te zijn. Daarnet had ik gejaagd. Dankzij ons nachtelijk uitje had ik opeens erg veel dorst gehad. Die had ik ook gestild. Maar slechts met één persoon. Normaal zou ik me er niet slecht om voelen, niet slecht om het feit dat ik iemand had vermoordt, maar opeens leek mijn menselijkheid weer naar boven te komen. Dankzij Igraine. Die gedachten lieten me in een lange tijd geleden weer aan Genevieve denken. De vrouw die mijn hart er uit had mishandeld om het er daarna uit mijn lichaam te verwijderen. De enigste waar ik ooit van had gehouden, maar dat was verleden tijd.

Ik had een tijdje naar hem zitten kijken. Hij zat tegen een boom aan, te treuren leek het zo. Ergens had ik de neiging om zijn gedachten binnen te kruipen om te kijken wat zich daar afspeelde, maar dat deed ik niet. Geen zin in. 'Zo, meneer is ook erg vrolijk.' Merkte ik droog op en stapte achter een boom vandaan. Ja, ik wist dat hij hier was en ik wist ook dat hij verloofd was. We woonde hier misschien pas een dag, roddels gingen snel rond in een dorp zoals dit. 'En dat terwijl je verloofd bent, gefeliciteerd.' Merkte ik sarcastisch op.

Enkel keek ik op bij de zoete stem die ik herkende uit herinneringen die ik had verloren. 'Genevieve.' Mijn stem klonk enkel doods. Net het moment dat ik aan haar begon te denken verscheen ze opeens. Uit het niets. 'Sorry, maar we hebben al een bruidsmeisje.' Kwam er weer sarcastisch uit mijn mond. 'Wat brengt jou hier?'

'Sebastiaan.' Zei ik op dezelfde toon terug, puur omdat het leuk was. 'Zaken.' Antwoordde ik kort en zette een paar stappen in mijn richting. 'Zaken die jou niets aangaan.' Vervolgde ik mezelf en ik sloeg mijn armen om elkaar heen. 'En wat brengt jou hier? Je bent je bruid toch niet al zat hè? Dat zou pas een domper zijn.' Een grijns sierde mijn gezicht, maar deze verdween al snel.

'Integenstelling tot jou weet ze wel hoe ze me kan blijven interesseren.' Op die toon wist ik dat het haar zou gaan irriteren. Ik had het natuurlijk over de zaakjes die in bed gebeurde. 'Mijn leven leiden wat jou niks aangaat. Verdwijn er ook weer zo snel uit als je erin gekomen bent, Genevieve. De uitgang weet je blijkbaar maar al te goed zijn.'

'Sorry lieverd, gaat niet. Mijn familie en ik hebben besloten om intrek te nemen in een van de prachtige landhuizen aan de rand van dit dorpje. Het wordt vast ontzettend gezellig.' Ik zette een glimlach op en negeerde zijn andere opmerkingen. 'Daarbij vind ik het veel te leuk om in jou gezelschap te zijn. Ja, de vorige keer begon je me te vervelen... Maar na honderdvijftig jaar ben ik daar wel overheen.'

Enkel balde ik mijn vuisten bij haar woorden. Ooit hadden vampiers naar me opgekeken omdat ik een Original date, dat ik er samen mee was, maar ik walgde van mezelf. Haar familie was werkelijk geschift om welk idee dat ze dan ook hadden. 'Jammer. Ik hoopte dat je al met een houte stok door je hart in een koffer lag naar Hawaï, want ik vind het niet langer leuk meer om op je krullenbol te kijken.'

'Een houten stok? Nou zeg, je hebt je huiswerk niet echt goed gedaan. Houten staken werken niet echt bij ons - maar oké als jij me dood wilt zien in een koffer, moet jij weten. Jij moet langs mij leven, ik heb geen problemen met je, dus je maakt het zelfde alleen maar lastig.' Merkte ik op en zette mijn handen in mijn zij. 'Dus Igraine is het, niet waar? Ja, leuke meid - verliet ons na een aantal jaren.'

Ik schrok van het feit dat ze het opeens over Igraine had. Daar had zij me zelf niks over verteld, maar ik liet het niet merken aan Genevieve. Daarvoor was ik immers te trots. 'Iggie, ja.' Haar naam kwam liefkozend uit mijn mond zoals dat enkel kon bij haar. 'Doe niet kinderachtig. Je weet waarom ik zo'n probleem met je heb. De wereld is ook een spelletje voor mij. Dat is het geweest, maar ik wou nooit deel uitmaken als een speelgoedje van jou, Gene. Je kent me maar al te goed, dacht ik. Dan moet je ook weten dat als je eenmaal mijn sympathie hebt misbruikt, je deze ook voor altijd kwijt bent. Naast je leven. Naast. Niet in je leven. Trap het nu ook maar af.' Rotwijf.

'Ik weet dat je me daarvoor nooit hebt vergeven. Voor het feit dat ik onze relatie brak na een aantal maanden.' Zei ik triomfantelijk en lachte even. 'Ja, ik ken je maar als te goed - en ik weet dat ik door jou niet meer gewaardeerd woord, dat je me het liefste dood wilt hebben, maar ik weet ook dat ik het maar als te leuk vind dat jij zo reageert. Je vraagt er gewoon om Sebas. Serieus - kijk hoe je reageert, dat is toch te geweldig voor woorden.' Om de laatste zin grinnikte ik eventjes waarna ik nog een stap dichterbij zette. 'Oké, sorry - ik weet het. Ik ben een rotwijf.'