De kleedkamers

'Je doet me geen pijn, Logan. Alleen jij hebt pijn en als die mensen straks door hebben dat je veel te snel heelt, dan gaan ze vragen stellen.' Ik keek Logan aan en schudde mijn hoofd. 'Ze lossen niets op, ze veroorzaken meer problemen, laat mij het alsjeblieft doen?' Ik zag de EHBO'ers de kleedkamer verlaten, op één na die ik vroeg of hij álsjeblieft een flesje water voor me wilde gaan halen. Toen ze allen weg waren draaide ik alle toegangen op slot en ging naast de brancard staan.

'Ik doe je wel pijn, ik kan je doden en dat wil ik niet, dus rot op Frances,' siste ik. Ik duwde haar handen weg als ze me aanraakten en probeerde zo ver mogelijk van haar te zijn, wat nogal onmogelijk was. Tranen van wanhopigheid en pijn vulden mijn ogen, maar ik knipperde ze koppig weg. 'Je kan me niet helpen. Ik wil geen krachten op me hebben!'

Ik schrok van zijn eerste opmerking en keek hem geraakt aan, maar kropte toen de gedachten op. Ik wist dat ik dit op mijn hals haalde, hij was niet zichzelf, ik moest gewoon doen wat er gedaan moest worden. Met een stalen blik keek ik Logan aan. 'Als ik je niet help, dan groeien je botten scheef. Ik moet ze terug zetten.' Ik pakte zijn arm al vast, zocht naar de goede plek om hem recht te zetten.

Ik schudde mijn hoofd paniekerig. Dit alles liet me veel te veel denken aan mijn transformatie en ik was er zo bang voor. 'Ik wil niet nog meer pijn,' riep ik en drukte mijn hoofd dieper in het kussen onder me. Het voelde alsof mijn hele lichaam op knappen stond. 'Frances, het doet zo'n pijn,' fluisterde ik in een vlaag van helderheid.

Ik vond het vreselijk om hem zo te zien, ik had zelf pijn vanwege zijn pijn, maar ik kon niet doen wat moest als ik een zak emoties werd. Ik legde mijn hand op zijn voorhoofd en mompelde een spreuk die de pijn hopelijk zou stillen. Een uit de kom geschoten arm terug zetten was nogal pijnlijk, dus kon hij alles dat de pijn kon vervagen gebruiken. Ik pakte een of ander stuk handdoek, rolde die op en stopte deze in zijn mond. 'Bijten, als het pijn doet.' Na dit gezegd te hebben zette ik mijn handen klaar en zette de botten terug op hun plek.

Ik voelde dat de handdoek in mijn mond gestopt werd, en ondanks dat ik wist dat ze gelijk had, probeerde ik uit alle macht hem uit mijn mond te krijgen. 'Frances, Frances, stop,' zei ik met volle mond, maar schreeuwde daarna toen ze hem recht zette. Maar op de een of andere manier trok de pijn snel weg. Ik ontspande me en sloot kort mijn ogen.

Toen ik met zijn arm klaar was, probeerde ik de grootste kneuzingen in zijn ribben wat te helen, maar ik was uitgeput door het stillen van de pijn. Verwoed blies ik een streng haar uit mijn gezicht en steunde op de brancard. 'Sorry, de rest moet zo helen. Maar dat zal niet zo lang duren denk ik.' De blauwe plekken waren al minder erg dan toen hij binnen was gebracht. Met de handdoek veegde ik het bloed van zijn mond af.

Langzaam ademde ik en voelde de pijn beetje bij beetje wegtrekken. Ik keek naar Frances en zag hoe uitgeput ze was. 'Bedankt, Frankie,' fluisterde ik en wilde haar aanraken, maar herinnerde me opeens weer dat ik helemaal niet wou dat ze hier was. 'Doe die deuren open en laat de deskundigen binnen,' gromde ik, terwijl ik haar een duw richting de deur gaf.

Ik glimlachte zwakjes naar hem toen hij me bedankte. Het was goed gekomen, er zou niets gebeuren zolang hij hier rustig kon helen. Ik wilde zijn hand vast pakken maar werd weggeduwd. Onthutst keek ik Logan aan en richtte mijn blik op de vloer. Ik wist dat dit normaal was, dat hij er niets aan kon doen, maar er bleef dat stemmetje in mijn hoofd dat me onzeker maakte. 'Nee, nog niet, dat kan niet.' zei ik zachtjes.

Ik probeerde overeind te komen, en het lukte, al ging het vreselijk stroef. 'Zie je, het gaat prima. Jouw werk is gedaan en nu wil ik dat je weggaat. Je hebt beloofd dat je niet in mijn buurt zou komen. Het is gevaarlijk en je weet dat ik mezelf niet ben.' Ik keek haar boos aan en probeerde weer te gaan liggen. Mijn lichaam deed nauwelijks meer pijn, maar mijn hoofd bonkte als een bezeten. Mijn normale ik vocht tegen mijn weerwolf ik, en die laatste stond op winnen.

'Nee, zoals ik al heb gezegd, ik blijf. Ik wil niet dat zij je nu zien. Ze hebben net gezien dat ribben gekneusd waren en je arm uit de kom. Wat als ze er zometeen achter komen dat alles weer heel blijkt?' Koppig ging ik op het bankje naast hem zitten en sloeg mijn armen over elkaar. Belofte of geen belofte, ik was bereid die te breken als ik daar Logan mee uit de problemen kon houden.

'Ze komen er toch wel achter, Frances,' zuchtte ik en duwde mezelf nu compleet omhoog. Tastend zocht ik met mijn hand naar mijn ribben en voelde dat het geen pijn meer deed. Alles was zo goed als genezen. Ik sprong van de tafel en ijsbeerde door de kamer. 'Dus nu moeten we maar uit een raam gaan klimmen en zorgen dat ze ons nooit meer zien? Frances, iedereen weet dat ik iets heb gebroken, ze komen er toch wel achter.'

Ik dacht hard na. Hij had gelijk, ze zouden hem toch wel zien en dan zouden ze merken dat er iets mis was. Ik staarde naar het plafond en schudde toen mijn hoofd. 'Nee, je gaat zometeen weer liggen. En ik breng je naar huis en je zal sowieso een aantal dagen thuis blijven, dus dan kun je rustig 'herstellen' van de kneuzingen.' Ik richtte mijn ogen op Logan die heen en weer ijsbeerde.

Ik wreef vermoeid over mijn voorhoofd en stopte met rondlopen. 'Ik kan wel voor mezelf zorgen, Frances. Ga alsjeblieft weg, zodat ik je geen pijn kan doen. Ik weet van mezelf echt wel dat ik al vreselijke dingen heb gezegd tegen je.' Ik liep naar haar toe en knielde voor haar, terwijl ik haar handen vastpakte. 'Ik blijf dan een weekje thuis en daarna is alles weer normaal. Maar nu moet je me echt alleen laten.'

'Dat is niet erg, je kan er niets aan doen, ik kan er wel tegen.' zei ik zachtjes en voelde zijn handen in de mijne. 'Ik kan je niet alleen laten, dan willen ze je helpen. En dat kan niemand nu, laat me je alsjebleft naar huis brengen?' Ik was koppig genoeg om niet naar hem te luisteren en keek hem vragend aan terwijl ik een kneepje in zijn handen gaf.

Ik glimlachte bij het kneepje, maar liet snel haar handen los toen ik merkte dat ik steeds harder begon te knijpen. Gepijnigd keek ik naar mijn handen en daarna weer naar Frances. Na lang wikken en wegen knikte ik langzaam. 'Je mag me naar huis brengen. Mijn vader is waarschijnlijk heel erg bezorgd en hij kan goed met mijn... toestand omgaan.'

Ik had me ingehouden toen hij in mijn handen kneep. Hij kon er niets aan doen, herhaalde ik mijn hoofd meerdere malen. 'Oke, goed.' zei ik, terwijl ik op stond en naar de brancard liep. Uit de bijbehorend EHBO-doos pakte ik een mitella en wat verband. 'We moeten wel overtuigend overkomen.' zei ik met een klein glimlachje en pakte zijn arm vast om hem in een mitella te stoppen.

Ik bekeek hoe ze mijn arm vastpakte om in de mitella te stoppen en in de laatste dagen was ze niet meer zo dichtbij gekomen. Ik drukte een vlinderkusje op haar wang en keek haar daarna weer aan. Toen mijn arm in de mitella zat, sprong ik van de brandcard af en deed de sloten van de deuren open. 'Dus, naar jouw auto?'

Ik glimlachte toen ik zijn lippen op mijn wang voelde en streek liefdevol over zijn hand. Het was een luxe hem nu te zien en te spreken, normaal ontweek ik hem rond deze tijd, omdat ik Logan dat beloofd had. 'Mijn auto.' bevestigde ik en sloeg zijn vrije arm om mijn nek heen. 'Nou, kom op, speel zo goed gewonde als je kan.' zei ik met een lichte grijns en liet hem op mij leunen terwijl ik met hem de kleedkamer uitliep.

'Je weet dat ik een vreselijke toneelspeler ben,' lachte ik zachtjes en sloeg mijn arm om haar nek heen. Ik probeerde zo goed mogelijk gewond te spelen, maar tegelijkertijd niet op Frances te leunen. Zo kwamen we al snel langs de EHBO naar de parkeerplaats. Ik haalde mijn arm weg, toen we bij haar auto waren, en stapte in.

We waren binnen een mum van tijd bij mijn auto. Niemand had ons gelukkig tegen gehouden. Ik wist niet of dat had gelegen aan Logan's acteerkunsten of aan mijn boze blik iedere keer als iemand onze kant op keek. Ik voelde me schuldig dat ik Alicia niets meer had laten weten en smste haar vlug voor ik de auto instapte en de sleutel in het contact stopte. Vervolgens reed ik de parkeerplaats af richting Logan's huis. Ik vroeg me af hoe woest zijn vader zou zijn. Alhoewel ik geen idee had hoe de 'nieuwe' meneer Dallas zou reageren.

Eenmaal in de auto haalde ik een hand door mijn haren en leunde met mijn hoofd tegen de hoofdsteun aan. Wat was het toch allemaal een zooitje. Maar opeens bedacht ik me, hoe kon Teoh in godsnaam me ooit zo blesseren? 'Frances,' begon ik bedachtzaam, 'hoe heeft Teoh ooit zoveel kracht kunnen hebben?' Ik keek haar vragend en bezorgd aan.

Ik was nogal op de weg geconcentreerd geraakt dus keek even verward naar Logan toen hij over Teoh begon. 'Huh, sorry?' Ik fronste en keek weer voor me. Daar had ik nog niet eens over na gedacht, maar Logan had wel gelijk, hoe kon het zo veel schade opgeleverd hebben. Ik beet op mijn lip en keek nog eens Logan's kant op. 'Denk je? Maar hoe, dat is toch belachelijk?'

Ik keek haar kant op en haalde mijn schouders op. 'Geen idee, maar er moet een verklaring zijn hoe hij met botten zo heeft kunnen breken. De klap was echt abnormaal, Frances, er moet wel iets met hem zijn.' Ik zuchtte en keek hoe we de oprit van mijn huis opreden. Ik keek haar aan en glimlachte zwakjes. 'Bedankt... Voor alles.'

Ik zette de auto stil voor zijn huis en knikte. 'Het was zeker niet normaal, misschien dat ik hem nog wel aanspreek. Ik moet hem sowieso nog spreken over Alicia, het gaat niet zo goed tussen die twee. Ik vraag me af of wat er met Teoh aan de hand is er mee te maken heeft.' Zo sprak ik mijn gedachten uit en keek naar hem toen hij me bedankte. 'Je hoeft me niet te bedanken.' Glimlachend pakte ik zijn hand. 'Ik zal altijd helpen, als dat kan.'