Het politiebureau.

met donuts en politiemensen

Inmiddels zat ik alweer voor de derde keer achter dit bureau. Hoe lastig ik het vond om me aan te passen aan de buitenwereld, hoe ongelofelijk makkelijk het op het politiebureau ging. Met een hand in mijn haar bladerde ik door de berg onopgeloste zaken van Mystic Falls, waar maar geen einde aan leek te komen. En nu was aan mij de taak om deze berg vreselijk uit te dunnen.

Ik had een paar dagen niets van Arthur gehoord, wat zeer begrijpelijk was nadat ik het hele verhaal op school had gehoord. We waren het erover eens niet te stoppen met het onderzoek, maar het wel op een lager pitje te zetten. We zaten er natuurlijk niet op te wachten dat er nog meer doden zouden vallen. We hadden besloten om naar het politiebureau te gaan voor wat bestanden van oudere zaken die we nog niet te pakken hadden gekregen. Dus zo gezegd zo gedaan: We stonden voor het politiebureau. Met mijn schouder duwde ik de deur open en liep het gebouw binnen.

Ik liep achter Liam aan het politiegebouw in. Ondanks wat er met Eleanor was gebeurd, hadden we besloten niet geheel te stoppen. Zolang ze er niet achter kwamen hadden we niets te vrezen. En ik wilde te graag weten wat er met mijn ouders was gebeurd, wat volgens mij erg begrijpelijk was. Wennend aan het tl-licht keek ik de ruimte rond.

Ik pakte een pakket bladen fronsend op. Dit waren de verdwijningen van de laatste vijf jaar en hij zat werkelijk bomvol. Bezorgd sloeg ik hem open en begon te lezen. Plots verdwenen ouders, zonder enige reden of motief. Er moest iets zijn dat dit allemaal oploste, iets waar al mijn voorgangers overheen keken. Maar wat?

Een man van midden twintig zat aan het bureau en keek gefrustreerd naar de papieren voor zijn neus. Voor zover ik kon zien waren het de verdwijningen waar wij ook naar opzoek waren. Ik kende hem niet, dus hij moest wel nieuw zijn. Dat was een makkie en als het niet zou lukken kon ik hem altijd nog aardig dwingen. Een glimlach sierde mijn lippen. 'Goedemiddag, ik had een vraagje. Is het mogelijk om dossiers over bepaalde zaken op te vragen voor inzage? Onze ouders zijn verdwenen, nou ja - zijn ouders en mijn oom en tante, maar ze waren ook ouders voor mij en we waren nieuwsgierig over feiten die ons misschien niet verteld zijn.' Nou, dat klonk toch aardig overtuigend.

Ik was achter Liam gaan staan, maar besloot niet op de achtergrond te blijven. 'Er is beloofd dat we volledig geïnformeerd zouden worden over de zaken, maar we twijfelen hier sterk aan.' voegde ik met een vriendelijk glimlach toe. Er was geen reden de man die voor ons zat meteen onder druk te zetten, maar ik wist wat Liam kon, dus eigenlijk maakte het niet uit of hij wel of niet ons wilde helpen.

Ik werd uit mijn dromerige beleving van de misdaden opgeschud en keek ik het gezicht van twee jonge mannen, ongeveer van mijn leeftijd. Ik sloeg de map met dossiers dicht en schudde treurig mijn hoofd. 'Sorry, deze documenten zijn eigendom van de politie en mogen niet bekeken worden door naasten van de diegenen die onder deze dossiers vallen. Als dat wat u zegt aan u beloofd is, moet u even met de hoofdcommissaris praten. Misschien bent u een speciaal geval en mag u toch inzage tot de dossiers.' Ik glimlachte vriendelijk en hoopte zo een goed antwoord te hebben gegeven.

De liefdevolle familie-aanpak ging blijkbaar niet werken. Ik zette mijn beide handen op het bureau en keek hem doordringend aan. 'Alsjeblieft?' Ik kon zien hoe zijn pupillen zich verwijdde en glimlachte eventjes. Zo dit was beter, binnen no-time zouden we de dossiers in onze handen hebben en kunnen doen wat we wilde. Desnoods gaf ik hem op dat hij ze mee naar huis had genomen voor onderzoek. Ja, dit soort krachten kwamen nog wel eens ten goede.

Onze eerste aanpak werkte niet en dat had Liam ook al door. Ik keek nauw toe hoe hij de man aankeek en waarschijnlijk zijn krachten toe paste. Het was niet duidelijk te zien wat er gebeurde, misschien was er een wazige blik te herkennen, maar het was erg onopvallend. Ik vroeg me af of ik ook zo gemakkelijk te beïnvloeden was.

Ik zag aan beiden mannen dat ze het er niet mee eens waren. Ik leunde lichtjes naar achteren, op mijn hoede, toen de man zijn handen op mijn bureau zette. Maar binnen een paar secondes pakte ik de dossiers zorgvuldig op en overhandigde deze aan de man. 'Alsjeblieft,' murmelde ik en kon de man alleen maar aankijken.

'Dankjewel.' Zei ik vriendelijk en pakte de dossiers aan. Ik stopte ze in mijn tas en dacht even na. 'Je hebt ze in je tas gestopt, maar bent ze kwijt geraakt. Verder weet je niets.' Zei ik en wendde mijn blik af, om het spelletje verder te spelen. 'Dat is dan heel spijtig, maar we zullen de hoofdcommissaris eens een telefoontje geven.' En met deze woorden draaide ik me om naar Arthur. 'Dat was makkelijk.'

Liam had dit zeker vaker gedaan, hij dacht er zelfs aan om er voor te zorgen dat de man zelf de schuld zou krijgen. Toen hij verder ging, sloeg ik mijn armen over elkaar en knikte naar hem. Dat was inderdaad simpel gegaan. 'U zult nog van ons horen.' voegde ik nog toe en bekeek de jongeman. Ik kende hem niet, hij moest vast nieuw zijn. 'Wat een welkom in een nieuw dorp, u bent meteen in onze grootste problemen gestort.' merkte ik beleefd en vriendelijk op. Ik voelde me schuldig omdat we hem op aan het lichten waren.

Alsof ik uit een dagdroom kwam, schudde ik even mijn hoofd en keek verward naar de mannen. De map lag nog steeds onder mijn hand. 'Dat is prima,' zei ik en glimlachte daarna flauwtjes. 'Ik ben blij dat ik kan proberen ze op te lossen. Mijn voorgangers zijn er zo te zien niet in geslaagd.' Ik keek ze even peilend aan. 'En misschien kan de bevolking me ook wel helpen.'

'Mijn neef Arthur hier is er zeer in verdiept, oh en meneer Starling die hier werkt is er ook zeer bij betrokken - het gaat om zijn vrouw... Ex-vrouw.' Ik dacht even na over mijn laatste woorden. 'Als u ons nodig heeft kunt u ons altijd opzoeken, als het goed is, de naam is Ivers - en als u mij wilt spreken moet u dat maar even via Arthur regelen.' Als ik mijn naam opgaf was ik sowieso de lul, dan zouden ze er vrij direct achter komen dat we totaal geen familie van elkaar waren.

'We zijn altijd bereid om te helpen.' zei ik instemmend met wat Liam had gezegd en glimlachte naar mijn zogenaamde 'neef'. 'Ik geloof dat u mijn gegevens wel bij hand heeft. Er is een uitgebreid dossier over mijn familie.' Ik keek even naar de man en glimlachte weer. 'Bedankt voor uw tijd, agent..' Afwachtend keek ik hem aan.

Ik hield mijn hoofd schuin en dacht even kort na. Ik vond het eigenlijk onbeleefd om mijn collega's, vooral oudere, over hun verleden te vragen. 'Bedankt voor de tip,' zei ik enkel en keek daarna de man aan, blijkbaar Arthur Ivers. Ik had inderdaad een dossier gelezen over een familie met die naam. 'Agent Orestes, Ryan Orestes.'

'Orestes, die naam zullen we onthouden.' Zei ik met een grijns en schudde zijn hand. 'Liam.' Achternaam was niet belangrijk, tenminste in dit geval niet. Mijn tas had ik inmiddels weer over mijn schouder geslagen en ik keek opzij richting Arthur, wachtend op wat hij wilde doen.

NEW.

Ik zat op een van de grote stoelen op het politiebureau. Ik was hier natuurlijk vaker geweest omdat mijn vader hier werkte, maar dit keer was het anders. Mijn vingers speelde wat met een lok blonde krullen, terwijl ik wachtte op de nieuwe agent die het onderzoek had opgepakt. Een nieuwe blik op de zaken was goed, maar om eerlijk te zijn had ik niet zoveel zin om alles nogmaals te vertellen aan een wildvreemde. Het was al moeilijk om het er met Dan over te hebben, laat staan met een agent die ik nog nooit had gezien.

Ik kwam het kantoor binnenlopen en zag van de achterkant het meisje al zitten. Ik ging op de stoel tegenover haar zitten en stak mijn hand uit, om die van haar te schudden. 'Zoe?' Ik ben agent Orestes, maar noem me maar gewoon Ryan.' Ik pakte een doos vanonder mijn bureau vandaan en grijnste schuldbewust. 'Cliché, maar het zijn donuts. Als je er eenmaal aan begint, raak je verslaafd. Neem er maar eentje.'

Ik schudde met een klein glimlachje mijn hoofd toen hij me een donut aanbood en verstrengelde mijn eigen handen in elkaar. Ietwat nerveus keek ik de kamer rond. Het was dan wel geen verhoor kamer, het voelde alsof ik een verdachte was in de zaak. Het liefste wilde ik hier zo snel mogelijk vanaf zijn, dan kon ik tenminste weer naar huis toe en er zo min mogelijk aan denken. Het mocht dan wel al meer dan een jaar geleden zijn, het spookte nog iedere dag door mijn hoofd heen.

Zelf nam ik er ook geen, want ik herinnerde me met een pijnlijk geweten dat ik er vanochtend al drie had gegeten... 'Dus Zoe,' begon ik en keek haar aan. 'Ik ben nieuw hier en ze hebben me aangesteld om achter de onopgeloste verdwijningen te gaan en zo op te lossen. Verbanden tussen ze te zoeken en dat gaat alleen lukken met wat hulp.' Vriendelijk keek ik haar aan. Ze leek op haar vader. 'Kan je me misschien vertellen wanneer en in welke staat je je moeder voor het laatst zag?'

'Het was een zaterdagochtend en het sneeuwde.' Begon ik en keek hem even twijfelend aan. Wilde ik het wel vertellen? Nee, maar het moest. Na een kleine pauze ging ik verder. 'Mijn moeder hield nogal van de natuur, en ging er dan ook ieder weekend op uit. Gewoon hier in de bossen, wandelen. Normaal gingen mijn vader of ik mee, maar ik was ziek en mijn vader was nog druk aan het werk - dus besloot ze alleen te gaan. Ze -' Ik zuchtte diep en keek naar mijn voeten. 'Ze was heel vrolijk, lief, zorgzaam en... Ik snap gewoon niet waarom ze weg is.' Bij de laatste woorden voelde ik de tranen opborrelen, maar deze slikte ik weg. 'En dat is de laatste keer dat ik haar zag.'

Ik keek haar ongerust aan. Ik wist hoeveel dit voor iemand moest betekenen, vreselijke herinneringen ophalen. Ik knikte en boog voorover op mijn bureau. 'En, jij en je vader hebben nooit meer iets van haar vernomen?' Alsof ze van de aardbodem was verdwenen, of gewoon was vermoord. 'Je woont nu toch ook samen met een moeder en zoon die hun man en vader zijn verloren? Heb jij ooit overeenkomsten tussen jullie verhalen herkend?'

'Nooit.' Beaamde ik en keek hem weer aan. De tranen die in mijn ogen brandde waren inmiddels verdwenen. Als ik eenmaal door dat eerste stukje heen was, kon ik het meestal wel houden. Toen hij zijn volgende vraag stelde schudde ik mijn hoofd. 'Niet echt - nou ja, in het begin wel. Maar Teoh's vader, de man van Annie heeft een tijdje geleden opgebeld. Ik weet niet waarom of waar het over ging - ik heb alleen dat meegekregen.'