Het politiebureau.

Mijn hoofd schoot omhoog bij de woorden over het belletje. Ik moest heel en heel erg snel met die familie Gard gaan praten. 'Heb je veel vrienden met opeens verdwenen ouders of naasten? Praten jullie erg weleens over, vinden jullie het raar? Hebben jullie misschien bepaalde conclusies over de verdwijningen?' Benieuwd keek ik haar aan.

'Je vraagt me nu of ik een theorie heb over hoe mijn moeder is verdwenen of vermoord? Nee, sorry - het is al erg genoeg om te bedenken dat ze echt weg is - ik wil helemaal niet weten hoe ze verdwenen is, of hoe haar lijk nu ergens ligt te rotten.' Ik schoof de stoel naar achteren en sloeg mijn benen over elkaar. 'Jij bent hier de politieagent dus je weet precies wie er is verdwenen of niet.'

Ik wreef over mijn voorhoofd - een vreselijke tik die ik me aangeleerd had in Washington - en leunde wat achterover in mijn stoel. 'Sorry, dat was een hele vervelende vraag van mij, Zoe.' Ik stemde maar met haar woorden in en keek even naar mijn bureau. Het punt was dat ik de dossiers had, maar ze nu opeens weg waren. Ik was ze vast ergens kwijtgeraakt. Ik had het wel op de computer staan, maar het duurde wel even voordat ik ze weer in handen had. 'Heb je ooit... Aparte dingen opgemerkt hier in dit stadje? Opnerkzame dingen?'

'Afgezien van mensen die verdwijnen? Nee, sorry.' Zei ik nors en zuchtte uit. Ik kon nog wel eens een chagrijnige bui krijgen als mensen over dit soort dingen door vroegen. 'Sorry, ik weet het - het is je werk,' Zei ik uiteindelijk. 'Nee, niets bijzonders - tenminste niet voor zover ik weet.' Afgezien van het feit dat mijn beste vriendin een weerwolf is, is er totaal niets bijzonders aan de gang hier.

'Het is mijn werk en met deze informatie kan ik misschien mensen redden, laat staan alle verdwijningen voor eens en voor altijd stoppen.' Met een serieuze blik ging ik verder. 'Oke, niets bijzonders dus...' herhaalde ik haar en leunde weer achterover. 'Eigenlijk heb ik je niet zoveel meer te vragen,' zei ik, terwijl mijn gezicht ontspannen werd. 'Je zit toch op de plaatselijke high school? Gaat het goed?'

Ik snapte niet helemaal wat mijn school prestaties met de verdwijningen hadden te maken, maar toch knikte ik. 'Ja, het gaat wel goed.' Zei ik met een kleine glimlach en frummelde wat aan een los naadje van mijn shirt. 'Met wie ben je nog meer van plan om te praten?' Vroeg ik me nieuwsgierig af en keek hem aan. 'Heb je eigenlijk met mijn vader gepraat?' Een triomfantelijke glimlach verscheen rond mijn mond. Mijn vader zou het vreselijk vinden om ondervraagt te worden door een jongere, minder ervaren agent dan hij - die gedachten waren best vermakelijk.

'Gelukkig,' zei ik en keek haar even peilend aan. 'Met wat andere familieleden en naasten van verdwenen mensen. Mevrouw Gard en zijn moeder bijvoorbeeld.' Ik haalde diep adem en moest even lachen. 'Nee, ik heb nog niet met je vader gesproken, maar ik ben van plan hem vanmiddag even te spreken.'

'Mevrouw Gard en zijn moeder? Sorry - ik moet je teleurstellen, maar Teoh is toch echt een jongen.' Zei ik lachend en knikte vervolgens. 'Succes daarmee, ik waarschuw je alvast - hij is er koppig, oh en hij houdt er niet zo van om over m'n moeder te praten dus, pak het voorzichtig aan.' Mensen die er recht toe recht aan over spraken konden een uitbrander van mijn pa verwachten, het was nogal een... gevoelig onderwerp.

Ik grinnikte en knikte instemmend mijn hoofd. 'Dat heb ik eerder al gemerkt, in positieve zin hoor. En ik zal het kort en formeel houden. Ik zal oppassen,' stelde ik haar gerust. Ik stond op en glimlachte. 'Nou, dit was eigenlijk alles wat ik wou vragen. Heb jij eigenlijk nog vragen?' Ik keek haar benieuwd aan.

Ik begon te lachen toen hij over mijn vader sprak en grijnsde eventjes. 'Dat is slim.' Beaamde ik en haalde mijn schouders op. 'Ik hoor het alleen graag als er vorderingen zijn, maar dat snapte je hopelijk wel.' Zei ik en stond op. 'Als je me nodig hebt, dan weet je me te vinden.'

NEW

Juliet liep het politiekantoor in. Gheel gekleed in botjes, een erg jort shortje en een trui die meer van een schouder bloot liet. Zoals altijd slordig, maar met stijl gekozen. 'Oh Ryan? Ben je klaar?' Hierbij stond ze achter zijn stoel en vlijdde haar handen langs zijn borstkas. Ja, ze had hem gemist en hij had haar een blofte gedaan en dat was dat ze ook eens naar zijn flat zouden gaan. Voor Juliet zou zr geen betere timing bestaan.

Verbaasd voelde hij twee armen om zich heen en keek omhoog. Snel stopte hij zijn documenten in zijn tas - hij had een beroepsgeheim, dus waren dit vertrouwde gegevens - en draaide zich naar haar om. 'Hey Juliet,' glimlachte hij en drukte een kus op haar lippen. Hij wierp een blik op de klok en schrok. 'O, ik ben al een half uur klaar met werk,' lachte hij en begon zijn spullen in te pakken.

'Brieven van een onbekende minnares?' Hierbij ging ze plagend langs zijn zij en nam plaats op zijn bureau terwijl hij alles aan het inpakken was. 'En ik heb alles bij. Dan kunnen we snel iets in elkaar flansen bij jou thuis en dan...? Weet ik veel...' Glimlachend keek ze hem aan. Het was heerlijk geweest om zijn familie te ontmoeten. Het waren aardige mensen geweest en Juliet had interessante conversaties met zijn moeder kunnen voeren over kunst. Eenmaal klaar trok ze hem zacht, maar dwingend naar zich toe om hierbij een zachte kus op zijn lippen te drukken. 'Naar huis?'

Hij was al snel klaar met inpakken en keek toen nog voor de zekerheid een enkele keer door zijn kantoor. Daarna richtte hij zich volledig op Juliet en glimlachte vrolijk. 'We gaan bij mij koken. Iets gemakkelijks, lijkt me, pasta ofzoiets.' Hij drukte zijn lippen terug op de hare en ging tussen haar benen staan. Gelukkig had hij een dicht kantoor en kon niemand meegenieten. 'Weet ik veel daarna doen klinkt perfect.'

Juliet keek hem glimlachend aan en die glimlach leek haar helemaal te verraden. 'Jij weet zeker en vast wel veel wat we daarna kunnen doen hé?' Hierbij gaf ze hem speels een duwtje en sloeg een been rond zijn middel heen. Ryan was een knappe man en een schat. Juliet wist hoe gelukkig ze zichzelf mocht prijzen met hem. 'Ik heb honger. Jij ook?' Glimlachend liet ze hem los en sprong terug op haar benen. 'En pasta klinkt heerlijk.'

Zijn hand gleed over haar been naar haar heup en zo kuste hij haar nek. 'Honger? Ik niet hoor,' grijnste hij en liet haar los, om zijn tas te pakken. Hij leunde tegen zijn bureau en checkte nog een keer of hij alles goed had achtergelaten. Even bekeek hij Juliet en glimlachte. 'Je ziet er prachtig uit, Juul. Speciaal voor mij?' Plagend keek hij haar aan en pakte toen zijn tas en sleutels vast.

'Deels,' Ze lachte en bekeek even haar outfit. Haar kledingstijl was nonchalant, maar ze vond zelf wel dat ze ermee stond. 'Nog geen honger? Stiekem ik ook niet, maar het helpt me wel om jou naar huis te krijgen.' Juliet keek hem aan. 'Twee maanden samen en ik heb je appartement nog steeds niet gezien!' Hierbij nam ze zijn hand vast en merkte hoe mensen naar hen keken terwijl ze voorbij liepen. Zij was eenmaal de vrouw die slechte dingen had geschreven over de politie hun werk hier. Hoewel die storm over leek te waaien.

Daar verder of hoe?