De gymzaal

Ook in deze school ontbreekt de groene ondergrond niet die misleidend is, maar als je er op valt dan zal je wel beter weten. Treed binnen in het terrein van Sebastiaan Vaugh die of wel de les tof maakt of anders je een legeropleiding geeft.
Hier vind je basketbalringen, matten, turntoestellen, dansspiegels en netten zodat in geval van slecht weer binnen turnen mogelijk is.

Het was weer tijd voor de wekelijkse gymles en om eerlijk te zijn had ik er helemaal geen zin in. Nooit was ik ontzettend dol geweest op sport en dat was nog steeds hetzelfde. Eenmaal omgekleed in een kort sport broekje en een simpele top, liep ik met wat mensen mee de gymzaal in en nam ik plaats op een van de banken die aan de zijkant stonden.

Ik was weer in het sporten gekomen. Sporten op mensen formaat dan. De jongens leefde zich graag in voetbal en van alle andere balsporten. De meisjes leek het niet veel uit te maken. Enkel zeurde ze zo als ze moesten rennen. Deze klas had ik achter voor de eerste keer. 'Goedemiddag meiden. Ik ben Sebastiaan Vaugh en dus de nieuwe gymleerkracht.' Even ging ik de bank af. Het leek hier meer op een modeshow. 'Vandaag gaan we beginnen met basketbal.' Ik reed een rek vooruit en deelde ballen uit. 'De eerste oefening is simpel: Rond dribbelen met de bal, doe het rustig en luister naar het fluit signaal dan stopt je.' Hierbij drukte ik een bal in de handen van een meisje met blond haar. 'Gesnapt?' Ik draaide me weer op. 'Haal die luie kont dan van de bank en laat zien wat je waard bent.'

Geïrriteerd rolde ik met m'n ogen en keek ik de leraar aan toen hij aan mij vroeg of ik het snapte. 'Nou - dit lukt denk ik nog wel.' Antwoordde ik droog, stond op en begon verveeld te dribbelen. Ik had al een hekel aan balsporten, en zeker aan die belachelijke oefeningen die eraan vooraf gingen. Ze waren zo doelloos en saai. Rond dribbelen met een bal, wat leerde je daarvan? Inderdaad. Helemaal niets.

Ik zag hier en daar wat meisjes stuntelen. Blondje leek het goed te kunnen. Ik floot op mijn fluitje waardoor ze stopten en hier en daar een bal wegrollen. Ik selecteerde de meisjes in twee groepen; dgene die er wat van kende en degene die er niks van kende. 'Wedstrijdje en als deze lukt dan mogen jullie mij vertellen wat jullie te willen doen. Dit vlot niet bepaald.'

Kiezen wat we gingen doen? Was "niets" ook een optie? Ik grinnikte in mezelf en rolde de bal naar de zijkant toe, waarna ik een betere in mijn handen geduwd kreeg. Het was niet dat ik slecht was in sporten, ik vond het alleen stom. Waarom wist ik eigenlijk ook niet. Mijn moeder daarentegen was altijd een grote sport fanaat - oké, Zoë, niet aan mam denken. Zei ik tegen mezelf en wachtte op het startsein.

Na kort de regels uit te leggen en bandjes uit te delen voor onderscheid te maken blies ik op het fluitje. 'Wie dit wint verdiend vijf bonuspunten.' Hierbij ging ik meer langs de zijkant staan als schedsrechter en riep wat ze moesten doen. Sneller reageren bijvoorbeeld.

Binnen de kortste keren had mijn team hun eerste paar punten binnen. Dat was dan ook niet zo gek: In dit team zaten alle echte sportsters. Niet echt eerlijk ingedeeld als je het mij vraagt - maar ach, wie ben ik om daarover te oordelen. Toen het spel een tijdje bezig was, kwam ik aan de bal en scoorde een punt, waarna ik begon te lachen. Zo slecht was ik nog niet hierin.

Ik klapte bij het punt. 'Goed gedaan, Zoë.' Omdat ik toch niks te doen had in het weekend -buiten dan bij Igraine te zijn, had ik namen gestudeerd. Ik kende er nu aardig wat. Voornamen dan. Misschien mocht het oneerlijk lijken maar dat was de bedoeling. Degene die zich nu minder inzetten konden even goed wat de andere deden. Enkel ontbrak dus hun inzet.

Op het moment dat ik de bal uit iemands handen wilde slaan, om naar de andere kant toe te rennen en te scoren, voelde ik iets knakken in mijn voet en voor ik het wist lag ik op de grond. Een helse pijn verspreidde zich over mijn hele voet heen, waarna ik er automatisch naar greep. 'Auw!' Zei ik toen ik het aanraakte en voelde hoe ik hierbij ineen kromp.

En daar viel sterspellertje neer, had pijn en kon ik haar naar de ziekenboeg brengen. Hopelijk had ze echt iets. Meteen stond ik op en liep naar haar toe. 'Doorspelen dames!' Ik bukte me neer bij haar en keek haar aan. 'Ik ga je proberen van die schoen te verlossen. Als het niet gaat dan hoor ik het wel.' Stap één zoals me ooit geleerd. Ik tilde haar eerst op om in de kleedkamers op een bank te zetten. Daar bukte ik weer op de grond om haar schoen voorzichtig los te knopen en uit te doen.

Ik wist dat die schoen uit moest, of het nou nu of straks was, dus zei ik tegen mezelf dat ik het maar moest laten gebeuren. Toen hij aan mjn schoen begon te frustelen zette ik mijn tanden op elkaar, maar de pijn was net iets erger dan ik had verwacht. 'Au, a, au.' Jammerd ik. 'Kutvoet.' Murmelde ik er nog chagrijnig achtna. Dit soort dingen overkwamen mij altijd. Ik had gewoon m'n best niet moeten doen bik dat stomme spel. 'Moet ik weer hebben hoor.'

'Zoë, spreek je niet te snel uit over deze dingen. We gaan nu naar de schooldokter en die zal wel een conclusie uit je voet kunnen trekken.' In het ergste geval was hij gebroken. 'En ik hoop ervoor dat hij slechts verstuikt is. Je viel echt hard én pijnlijk.' Weer tilde ik haar op alsof we een getrouwd koppel waren en liep met haar naar de schooldokter. (?)

Daar verder als Iris wilt?

NEW
Ik liep richting de gymzaal. Meestal sloeg ik het voor het gemak over, ik had toch iets geregeld dat als ik er niet was ik niet hoefde na te komen. Het was wel zo makkelijk voor zowel Sebastiaan als mij om elkaar een beetje te ontlopen. Ik hoopte dat hij voor de kleedkamers stond, want in de gymzaal zou het raar zijn om hem te feliciteren. Een paar meisjes uit mijn klas haastte zich voor me richting de gymzaal terwijl ik misschien met enige tegenzin rustig bleef lopen.

Het was een feit dat sommige eisjes meer inzet vertoonde. Elisa was dan weer een geval apart. Ik fronste verbaasd toen ik haar opeens voor mijn neus zag staan. 'Toch naar de darkside overgelopen? Sorry, we hebben geen koekjes.' Het was een soort van grapje. Niet op haar gericht of wat dan ook. Ik deed het voor Iggie.

'Hmm, dan moet ik maar weer gaan, niet?' antwoorden ik. De frons op zijn gezicht leverde me een binnenpretje op. 'Maar ik dacht, ach, laat ik eens een lesje gym meepikken.' Ik haalde onverschillig mijn schouders op. Damn, hij was lang. 'Gezien ik je toch nog iets moest zeggen.' Ik keek hem even aan, maar deed het toch, in handen schudde had ik geen zin. Vluchtig omhelsde ik hem. 'Gefeliciteerd, met de beste verloofde die je kan hebben.' zei ik toen ik hem alweer los had gelaten.

Ik verstarde een moment bij haar omhelsig. Puur reactiedefentie, maar herstelde me snel toen er geen gevaar leek. Zacht omhelsde ik haar terug waarna ik haar ook een klopje op haar rug gaf. Normaal knuffelde ik enkel Igraine. 'Bedankt en ik weet het. Ik mag mezelf gelukkig prijzen. Nog ideeen voor mijn gymles?'

Ik lachte even om hoe hij reageerde, ik had niet bepaald verwacht dat hij zo makkelijk zou reageren. 'O, ik ga daar trouwens geen gewoonte van maken,' zei ik. Het was plagend bedoeld, niet vijandig. Ik haalde mijn schouders op. 'Ik gok dat de meiden blij zijn met een les die minder strafkamp is, maar ik zou het niet weten,' als ik gymdocente zou zijn zou ik hetzelfde doen. Ze laten werken.

'Jij neemt mijn strafkamp verhaal iets te serieus. Afgelopen week hebben ze gebasketbalt. Mooi opgebouwd tot wedstrijdjes. Zie je zo,' Hierna liep ik naar de turnzaal. 'Over vijf minuten buiten dames! We gaan atletiek doen!' Riep ik op een gewone stem. Tien minuten kregen ze. Niet langer, anders was het pompen. 'Voor Elisa is het tien aangezien ze nog wat moest bespreken.' Voor ik daar nog problemen mee kreeg.

Ik liep de kleedkamer in en onderdrukte een lach. Er waren zat mensen die het idee van gym al een strafkamp vonden. Toen hij riep dat ik tien minuten had rolden ik even met mijn ogen. Zelfs als ik rustig aan deed zou ik er niet zo lang over doen. Ik trok een korte sportbroek aan en een hemdje, waarna ik onnodig treuzelden met mijn schoenen aantrekken. Toen het laatste meisje naar buiten liep wachtte ik enkele momenten voor ik ook naar buiten ging.

Het zou echt nooit goed genoeg zijn voor dat wicht. Ik liep gewoon verder en stelde alles op. Elisa kon werkelijk overdrijven. In het algemeen was het tien minuten om om te kleden en tien tot vijftien minuten daarna. Hield je er niet aan dan waren het push-ups. Regels waren regels. En daar draaide gym rond: dicipline, grenzen verleggen en plezier maken. 'Goed, meiden, vandaag gaan we ons toespitsen op atletiek. Daarmee bedoel ik hoogspringen, verspringen sprinten en estafettenloop. We gaan ze nooit allemaal in één les kunnen doen dus daardoor beginnen we vandaag met estafetten. Deel jullie op in teams van vijf en neem een stokje. Ga dan staan per kegel iemand en kies wie begint met lopen.' Hierbij klapte ik in mijn handen als teken dat ze konden beginnen.

Ik liep naar een groepje dat altijd eigenlijk met z'n vieren was. 'Do you mind?' vroeg ik, maar wachtte. Een van hun knikte om vervolgens een stokje te halen en ons op te stellen. Niemand stond te springen om als eerste te gaan dus ging ik als eerste. Dat kwam eigenlijk wel mooi uit omdat ik dan mezelf een beetje kon gelijkhouden met de andere meisjes. Hoewel ik toch net voor hun zou blijven lopen want ik had het niet zo op verliezen.

Ik keek enkel hoe Elisa liep. Natuurlijk zou ze met gemak winnen. Zo leek gymles zelfs voor mij al niet interressant. 'Goed zo Elisa!' Ik grijnsde toen ze het stokje doorgaf. 'Kom op! Laat jullie teams niet voor niets lopen. De winnaar kan een verrassing verwachten.'

Toen ik het stokje had doorgegeven liet ik mijn blik kort naar Sebastiaan gaan. Ik had voor gelopen op de andere teams die zo te zien allemaal snelle meisjes voor hadden opgesteld vergeleken met de tweede. Ik had eigenlijk geen idee hoe snel de meisjes uit mijn team waren, we liepen nog voor, maar de afstand met het tweede team bleef ongeveer gelijk. Ik wist dat een meisje uit mijn team bij de cheerleaders zat dus die had waarschijnlijk wel een aardige conditie. Ja, ik won erg graag.

Ik keek enkel in haar ogen en grijnsde lichtjes als teken dat ik haar wel doorhad. Hierna keek ik weer verder naar de wedstrijd. Sommige meisjes zette zich compleet in en andere waren dan weer veel te lui. 'Komaan! Sommige kunnen een beetje harder lopen!'