De gymzaal

Kort trok ik mijn wenkbrauwen omhoog bij zijn lichte grijns. 'Kom op Rachel' moedigde ik het laatste meisje uit mijn team aan. Ik wist toevallig zeker dat ze zo heten, bij sommige andere had ik geen idee. Het meisje aan wie ik het stokje had gegeven begon Rachel ook aan te moedigen terwijl wat verderop er in eens heel fanatiek 'Sneller' werd geroepen.

Hier draaide mijn les om; jongeren die leerde samenwerken, hun grenzen verleggen, plezier hadden, maar toch dicipline aanmaakte. Daar rond stonden mijn lessen centraal, maar soms hield ik van condititraining en dat mocht op een strafkamp lijken, maar deze meiden hadden er nood aan. Buiten dan Elisa. Ergens vatte ik niet hoe zij en Iggie ooit beste vriendinen konden zijn. Dat ze het nu nog altijd waren. Ze leken zo verschillend van elkaar.

Ik glimlachte kort toen Rachel als eerst over de finish ging en nam daarna een elastiekje van mijn pols om mijn haar vast te binden. Ik had het eigenlijk nooit vast. De teams waren allemaal gefinisht en gingen weer bij elkaar staan om te praten. En om te wachten op een nieuwe instructie. Het viel me eigenlijk enorm mee dat ik in een goed team terecht was gekomen terwijl ik eigenlijk geen idee had wie van de klas het beste waren in gym.

Ik noteerde een paar bonuspunten bij het team van Elisa waarna ik opstond. 'Mooi gedaan meiden. Eigenlijk wou ik gaan sprinten, maar ik denk dat we gaan verspringen. Volg maar.' Ik liep naar de speciale zandbak die er voor was. 'Team die wint kreeg bonus punten. Eerste twee keren is om op te warmen zodat je een taktiek hebt gevonden. Natuurlijk wel individueel springen.'

Ik volgde Sebastiaan samen met de klas voor het verspringen. Ik besloot achteraan te gaan staan gezien ik dan goed kon inschatten hoe ver ze sprongen. Ik vond het makkelijker om mijn rentempo aan te passen dan hoe ver ik sprong, omdat als je eenmaal had gesprongen je er niet zo veel meer aan kon doen. De eerste meisjes begonnen al met hun eerste sprongen.

Enkel pikte ik Elisa eruit en nam haar even mee. Even praten kon geen kwaad. 'Ik appriceer dat je meedoet, maar als iets te ver gaat dan je eigen krachten dan doe je het gewoon niet.' Ik keek enkel haar even aan waarna ik terug naar de meisjes gebaarde. We konden verder. 'Dus staat groen je?'

'Dat komt wel goed hoor,' ik glimlachte kort. Ik mocht dan wel graag winnen, maar ik zette daarvoor niet mijn identiteit op het spel. Kort vroeg ik me af waar die vraag vandaan kwam. 'Mwah, niet mijn beste kleur.' antwoorden ik eerlijk. Igraine stond het beter. 'Wat had je in gedachten?' vroeg ik toch wel enigszins nieuwsgierig waarom hij het vroeg. Hoewel ik wel een idee had.

'Igraine houdt van groen en jij gaat toch wel ons bruidmeisje zijn? Ons bekogelen met rijst.' Ik keek haar met een gelukzalige glimlach aan. 'Misschien dat we samen eens konden kijken voor een mooie groene jurk. Iets dat je staat en waar je echt je gemakkelijk in voelt. Als je wilt?'

'Je zou toch moeten weten dat ik je met liefde bekogel met rijst,' zei ik. 'Als verrassing voor Igraine?' vroeg ik gezien hij zei dat "we" misschien konden kijken. En eigenlijk zou ik het gezicht van Iggie niet willen missen als ik in eens een groene jurk aan had. 'Deal.' stemde ik in. 'Lijkt me een leuk idee.'

Ik keek haar aan met een glimlach. 'Mooi. Dan kiezen we er een paar uit die je zou willen en jij kiest. Een regel: Je draagt geen zwart.' Enkel grijnsde ik bij die woorden en keek naar de meisjes die opeens niet meer sportte. 'Ik kijk nog hoor. Hup hup!'

Mijn wenkbrauwen gingen omhoog. 'Iets tegen zwart?' vroeg ik. 'Mijn kledingkast mag dan wel uit veel zwart bestaan, maar ik weet best dat dat niet een ideale kleur is voor een bruiloft.' Ik glimlachte kort. Kort keek ik achterom. 'She's my best friend. Ik wil minstens net zo graag als haar dat het de mooiste dag van haar leven word.'

'Ik wil gewoon dat het een dag word dat echt mijn liefde voor haar vastlegt. Ik hou van haar. Ze is de eerste vrouw waar ik ooit zo'n gevoelens voor heb. Waarschijnlijk ook de enigste. Het moet tof zijn voor ons en Iggie,' Ik toverde een grijns om mijn lippen waarna ik verder ging. 'Ze fantaseerd er al op los.'

'Oke correctie, een van de mooiste dagen van haar leven,' verbeterde ik mezelf. Dat hij van Iggie hield was al wel duidelijk, toch merkte ik dat het uit zijn mond wel goed was om te horen. Een soort extra zekerheid. 'I know, en geef haar ongelijk.' Igraine was romantisch in gesteld, mee dan ik dat was in ieder geval. 'Ik geloof dat ze nu al niet kan wachten.'

'Sorry Elisa, ik ga voor de tittel van de mooiste dag vaan haar leven.' Mijn brutale grijns kwam weer te voorschijn waarna ik meer richtig de andere liep. 'Zo te zien is het jou beurt, Elisa.' Ik haalde mijn puntenboek te voorschijn om sommige te belonen.

'Dan maak je het jezelf wel moeilijk, de dag waarop ze mij ontmoeten, jou ontmoeten.' zei ik plagend. Ik keek hem kort aan toen hij zei dat het mijn beurt was om te springen. 'Hoe ver moet je voor een voldoende?' vroeg ik, maar ik spiekte al op zijn blaadje voor hij antwoord kon geven. Kort schatte ik in waar ik dan ongeveer terecht moest komen en begon daarna mijn aanloop. Rustiger dan dat ik net rende. Met een minimale afzet sprong ik om later weer in het zand neer te komen. Ik kwam iets verder dan dat ik had verwacht neer, maar nog steeds niet heel veel verder dan het minimale wat je moest springen voor een voldoende.

Ik keek even op mijn horloge na haar sprong. 'Jammer Elies. Geen extra puntje voor mijn oogappel,' zei ik op plagende toon zodat het voor iedereen werd duidelijk gemaakt. 'Mooi gewerkt dames en ik laat het hierbij. Volgende les hoogspringen en spurtte. Ga jullie maar opfrissen en omkleden. Later.' Hierbij liep ik naar mijn kantoor nadat ik Elisa nog even had aangekeken. We konden zo dan weer verder praten.

'Ah, wat jammer nou, nu moet ik maar extra mijn best doen bij mevrouw Green voor dat extra puntje bij gym,' antwoorden ik. Hard genoeg dat een paar het hoorden, maar niet iedereen zou het gehoord hebben. Kort keek ik hem aan waarna ik in de kleedkamer verdween. Blijkbaar verbaasde een paar meiden het dat ik iets over Igraine tegen hem durfden te zeggen. Blijkbaar waren twee leraren samen heel spannend, net zo spannend als een leerling en leraar. Ach, waar je je wel niet mee bezig kon houden. Ik ging zitten om mijn hakken weer aan te doen en daarna de kleedkamer uit te lopen.

NEW
Met mijn sporttas over mijn schouder liep ik de kleedkamer in. Ik was ruim op tijd en nam dus de tijd om me om te kleden, terwijl ik nog wat papieren doorkeek, waar ik hierna aan proefwerk over had. Ik vond het jammer dat jongens en meisjes apart gymde; het klonk vreselijk cliché, maar ik wilde Frances zo vaak mogelijk bij me. Ik ging op een bankje zitten en deed mijn schoenen uit.

Vluchtig snelde ik naar de kleedkamer. Ik was laat, ik had in de pauze nog wat gewerkt aan een lied dat ineens in me op kwam, maar daardoor was ik de tijd compleet vergeten. Ik spurtte de kleedkamer in en plofte op het bankje naast Logan neer. Ik glimlachte naar hem en begon met omkleden. 'Hee, Logan.' Begroette ik hem terwijl ik mijn shirt over mijn hoofd trok en tegelijkertijd mijn schoenen uittrapte. Het was niet dat ik Logan goed kende ofzo, maar hij was de enige uit mijn gymklas die ik uberhaupt wel eens had gesproken.

Ik had mijn broeken verwisseld en was nu mijn veters aan het strikken. Ik was wat laat, doordat ik nog wat papieren moest doornemen, en deed nu ook snel mijn shirt aan. Bij een stem draaide ik me om. 'Hey Eli,' zei ik met een glimlach. Ik wist dat hij het goed kon vinden met Frances, en dat was voor mij goed genoeg. En hij was natuurlijk een aardige jongen. 'Ik zal snel opschieten, anders gaat Vaugh klagen,' grinnikte ik.

'God, ik wil niet eens weten wat ie met je doet als je te laat komt, hij brengt ons al naar hel en terug als we niets gedaan hebben.' klaagde ik terwijl ik ondertussen mijn sportbroek aan trok en mijn chucks weer opnieuw aandeed. Ik deed niet aan sportschoenen, ik had er geen, ik sportte nooit. Het was anatomisch onmogelijk voor mij om goed te zijn in sport, ik was klungelig en onhandig en vooral niet sportief. Ik grinnikte naar Logan toen ik klaar was. Ik mocht hem wel, niet alleen omdat hij door iedereen als ontzettend aardig werd beschouwd, maar er was iets aan hem dat ik wel mocht. 'Klaar?'

'Ik ook niet!' lachte ik. Snel deed ik nog een dubbele knoop in mijn veters en stond daarna op. 'Ik ben klaar.' Gehaast liep ik samen met hem de gymzaal in, om te merken dat we nog niet begonnen waren. 'Ben je een beetje van het sporten?' vroeg ik nieuwsgierig, terwijl ik een bal oppakte, en die op mijn vinger probeerde te laten draaien.

We gingen de kleedkamer in en troffen daar iedereen nog op non-actief aan. Fijn, voor niets snel gedaan. Lachend schudde ik mijn hoofd bij zijn vraag. 'Nee, absoluut niet, ik kan alleen winnen met basketbal, omdat ik boven iedereen uit toren en de bal als ware in de basket kan leggen.' Ik haalde mijn schouders op, ooit toen ik klein was, was ik wel een sporter, maar toen hadden de hormonen hun werk nog niet gedaan.

Ik moest lachen en ging op de bank aan de zijkant van de zaal zitten. 'Tja, daar heb ik dan weer last van. Ik ben niet zo groot.' Nu pas merkte ik eigenlijk dat ik echt heel erg omhoog moest kijken bij hem. Ik had altijd al het idee gehad dat heel groot zijn helemaal niet zo makkelijk was, voor wie dan ook. 'Ach, we zullen vast iets gaan doen als rennen. Dat is altijd wel leuk.'

Ik nam naast Logan plaats en strekte mijn benen voor me uit. 'Jij hebt makkelijk praten, met je football training, ik heb nul conditie. Eigenlijk is niets dat met sporten te maken heeft iets voor mij.' merkte ik grijnzend op. 'Maar rennen, dat moet wel lukken, voor een paar minuten.' Ik glimlachte kort en keek op toen de gymleraar binnen kwam.