De gymzaal

'Ja oke, daar heb je een groot punt. Daar word je zo afgebeuld dat er echt iets mis is als je daar geen conditie van krijgt.' Ik lachte en keek op toen de leraar binnen kwam. Gewillig stond ik op, maar keerde me weer om naar Eli. 'Kom je over paar dagen ook kijken naar mijn footballwedstrijd? Het is de laatste wedstrijd van dit schooljaar, ik geloof dat het best een happening wordt.'

Eveneens kwam ik van de bank overeind en luisterde naar de leraar toen Logan me wat vroeg. Ik fronste, aarzelde en haalde mijn schouders op. Over een paar dagen, dan was het bijna volle maan en ik had nu al eens mider controle over hoe ik reageerde. 'Ik zal proberen te komen.' besloot ik uiteindelijk. Het zou wel heel erg zijn om niet bij die wedstrijd te zijn, dat zou opvallen en ik geloofde dat ik niet weer op kon hangen dat ik ziek was.

Ik schrok er eigenlijk van dat ik vroeg of hij kwam. Het was de dag van de volle maan en ik zou echt niet te genieten zijn, en ik wilde dat zo weinig mogelijk mensen dat zagen. Alhoewel... Er zouden toch wel veel mensen komen. En ik kon al mijn agressie in het spel stoppen. 'Nice!' zei ik en glimlachte toen de leraar aankondigde dat we zouden rennen, rondjes op het open veld. Ik liep de deur uit en begon op de baan te rennen, terwijl ik omkeek of Eli eraan kwam.

Met veel moeite haalde ik Logan weer in. Het verbaasde me dat ik hem nog redelijk bij kon houden, maar misschien hield Logan zich wel in. En misschien was ik lichamelijk sterker wanneer de volle maan er aan zat te komen. Maar ik had het niet zo op die theorie. 'Wat speel je eigenlijk? Of heb je niet een bepaalde positie bij football?' Ik had er echt geen verstand van.

Ik glimlachte toen hij naast me kwam rennen en rende zelf weer verder. 'Ik ben iemand die ze inzetten als ze gewoon iemand nodig hebben. Ik speel dus alles. Aan de ene kant fijn, aan de andere kant weer niet. Maar ik ben de jongste in het vaste team, dus ben ik een beetje het manusje van alles.' Ik haalde mijn schouders op. Volgend jaar kwamen er weer jongeren bij. 'Hoe gaat het eigenlijk met je band?' Het was een van de weinige dingen die ik over hem wist.

'Oke, maar dat betekent wel dat ja altijd kans hebt om er in gezet te worden, toch?' Ik glimlachte kort. Het nadeel van in een team spelen, leek mij, was dat je zelf graag zo veel mogelijk wilde spelen, maar anderen ook speeltijd wilde gunnen. Maar ik geloofde niet dat Logan daar al te veel last van zou hebben, daar was ie te aardig voor. 'Het gaat prima. We hebben onze eerste repetitie gehad en Meg heeft foto's gemaakt. Er is al een beginnetje dus.'

'Een goed begin is het halve werk,' glimlachte ik en concentreerde me kort op mijn ademhaling. Ik wou een goede indruk maken op de gymleraar en dat kon ik doen om echt lang door te blijven rennen. 'Hoe ben je hier eigenlijk in Mystic belandt?' vroeg ik benieuwd, omdat ik natuurlijk zelf ook nieuw was. Misschien had hij ook wel gescheiden ouders, net als ik.

'Daar heb je gelijk in.' zei ik glimlachend. Ik kreeg door dat het voor mij al moeilijker werd om Logan bij te houden. Ik was heir echt niet voor gemaakt. 'Hoe?' Ik dacht kort na over wat ik hem zou zeggen. 'Mijn ouders wilden in een rustig dorpje wonen met veel natuur en ik hoop hier mijn biologische ouders, of op z'n minst mijn echte vader te vinden.' Ik was niet van plan geweest hem zo veel te vertellen, maar het voelde vertrouwd, dus deed ik het toch.

Ik hield mezelf beetje bij beetje in en ging weer naast hem rennen. 'Biologische vader?' vroeg ik verbaasd. 'Zoiets had ik ook. Nou ja, mijn moeder werd zwanger van mij. Mijn vader wou niets van hem weten en opeens komt hij twee jaar geleden opdagen. Hij eist me op en nu woon ik dus samen met hem in dit dorp.' Ik keek hem bedachtzaam aan. 'Dus je ouders waar je nu mee woont zijn je adoptie-ouders?'

Ik knikte en luisterde naar zijn verhaal. Het klonk vrij heftig. Net zoals Meg's verhaal trouwens. Het viel me daarom weer op dat ik zo veel geluk had gehad. Misschien moest ik maar niet proberen naar mijn echte ouders te zoeken, wat als het vreselijk tegen zou vallen? Ik zuchtte en bedacht me dat ik wel door moest zoeken. Het zou goed mogelijk zijn dat ik meer kon leren over mijn afwijking als ik het gen van mijn moeder of vader had gekregen. 'Ja, ik ben geadopteerd toen ik nog niet zo oud was. Maar jij kende je vader niet voor die 2 jaar?' vroeg ik verbaasd.

Ik schudde mijn hoofd. 'Hij belde wel soms... Maar in levende lijve had ik hem nog nooit gezien, tot twee jaar geleden. Ik weet nog steeds niet of mijn vader daarvoor nog echt contact had willen opzoeken en dat mijn moeder dat belemmerde, of dat hij gewoon echt geen contact wou.' Ik haalde mijn schouders op en stopte met rennen toen de leraar dat aangaf.

'Aha.' zei ik en bedacht dat soms zelfs je familie zo ingewikkeld in elkaar kon zitten. Ik was opgelucht toen de leraar zei dat we konden stoppen. Met beide handen steunde ik op mijn knieeën om weer op adem te komen. Misschien moest ik toch maar iets aan mijn conditie gaan doen, ik was een wrak na een paar minuutjes hardlopen. 'Maar het gaat nu wel oke, hier met je vader?' vroeg ik Logan. Het was ook zo wat ineens hier naartoe te moeten komen na een man die je eigenlijk niet eens kende, maar toch echt je vader was.

Ik rekte mezelf uit en kwam ook weer op adem. 'Ja, alles gaat goed. Eerst ging het stroef, het was een beetje naar het goede levensritme zoeken, maar nu gaat het prima. Mijn moeder heb ik alleen lange tijd niet meer gezien, dus ik mis haar echt enorm. Maar ja, dat gebeurt nu eenmaal bij gescheiden ouders.' Ik haalde mijn schouders op en liep achter de leraar aan.

Mijn adem werd weer wat regelmatiger en rustiger. 'Dat is mooi, ik zou met zoiets echt niet om kunnen gaan. Het is begrijpelijk dat je, je moeder mist.' Ik glimlachte vriendelijk naar hem en liep eveneens de leraar achterna. Ik vroeg me af wat voor verhaal er achter mijn ouders zou zitten.

'Tja, laat ik maar zeggen dat ik het gewend ben om één van mijn ouders te moeten missen,' zei ik met een flauwe glimlach en luisterde kort het verhaal van de leraar aan. We zouden allerlei onderdelen doen en gelukkig werden Eli en ik bij elkaar ingedeeld. Hockey was het eerste onderdeel.

Ik had een hoop fantasieën gehad als klein kind over een politie vader en een advocaten moeder. Of een moeder die heerlijke taarten kon bakken. Maar welk kind droomde nou niet soms over de perfecte ouder? Ik zou nooit mijn ouders in willen ruilen, maar het dromen over iets wat nog beter kan, dat doe je toch wel. Ik voelde me schuldig tegenover Logan, niet direct, maar omdat ik, ondanks dat ik al beide ouders had, toch nog door wilde zoeken naar nog een vader en moeder. Terwijl Logan maar met één genoegen moest nemen. 'Niet te dicht bij me lopen, ik sla mensen nogal eens raak met hockeysticks en anders schiet de bal wel omhoog.' waarschuwde ik hem grinnikend.

Ik moest lachen om zijn woorden en knikte instemmend. 'Ik zal voldoende afstand behouden.' Ondertussen pakte ik een hockeystick en bal, om een beetje in te slaan. Hockey was niet mijn sport, maar ik was er niet bepaald slecht in. 'Hier komt ie,' zei ik, terwijl ik de bal langzaam naar hem sloeg.

Ik kreeg van de leraar een stick in mijn handen gestopt en ik deed er even over voordat ik goed doorhad hoe ik hem vast moest houden. Op mijn oude school skipte ik meestal de gymlessen, ik vond ze niet belangrijk en mijn ouders ook niet, dus wilden ze nog wel eens een briefje voor me schrijven. Ik miste de bal met de stick en liep er dus snel achteraan om hem vervolgens terug naar Logan te slaan, scheef.

Ik moest om Eli lachen en sprong snel naar voren om de bal bij me te houden. 'Je moet meer door je knieën zakken,' zei ik als tip. Zelf had ik ook sporten waar ik werkelijk vreselijk in was. Ik sloeg opnieuw de bal naar hem toe en keek ondertussen of hij door zijn knieën ging. 'Denk je dat je lang in Mystic Falls blijft? Of zijn je ouders van die mensen die om de paar maanden weer verhuizen?'

Ik volgde Logan's tip op en het ging tenminste al iets beter. Niet geweldig, maar beter. Ik nam de bal van hem aan en paste hem trots terug. Echter was het nogal een scheve pass. 'Ik hoop het, ik geloof ook dat we wel blijven. In Baltimore zijn we nooit verhuist, dus ik geloof dat we hier ook wel blijven hangen. Zeker omdat het mijn ouders zo bevalt.' vertelde ik hem met een glimlach. 'En ik ga toch niet studeren, dus dan blijf ik hier vanzelfsprekend in de buurt.'

'Kom anders een keer langs bij mij thuis,' zei ik in een opwelling. 'Mijn vader woont hier zijn hele leven al. Misschien kent hij de persoon die je zoekt.' Ik nam de bal aan en sloeg hem snel weer terug naar Eli. Ik keek verward op. 'Waarom ga je niet studeren? En ik ga elke kans aangrijpen om hier weg te kunnen. Een jaar hier wonen vind ik genoeg.'

'Oh, graag, maar alleen als je vader het oké vindt. Het hoeft namelijk niet hoor, ik moet het zo ook wel kunnen vinden geloof ik.' Het klonk niet als een spetterend idee, maar ik was niet iemand die anderen kon weigeren. Ik moest lachen om zijn verwarde gezicht. 'Ik ben hier net.' grapte ik en vervolgde toen; 'Ik ben niet zo van het studeren, ik hoop met mijn muziek mijn geld te gaan verdienen. En ik vind het hier wel leuk, die rust, het bos.' Plus dat ik hier rustig wolf kon worden, als je het al rustig kon noemen.