Liam's auto.

Ja, een auto - ik heb eigenlijk geen idee welke. Volgens mij heb ik het ooit ergens gezegd, ik ga het wel even opzoeken :')

Een zwarte Chevrolet Camero uit 1967 :')

Ik had hier ontzettend veel plezier in, al was het alleen al maar omdat Elisa geen idee had wat ik van plan was. Ja, dat vond ik ergens wel leuk. Ik had een verrassing voor haar en het was ook nog gelukt om deze geheim te houden. Normaal was ik niet zo van de geheimen. 'En heb je er een beetje zin in?' Zei ik enthousiast en opende het portier van de bijrijders kant open. 'Take your seat, Madame.' Zei ik en drukte een kusje op haar lippen.

Ik kon het simpelweg niet laten om Mijn lippen nog even op die van hem te drukken voor ik op de bijrijdersstoel plaats nam. 'Als ik zeg dat ik te nieuwsgierig ben om er zin in te hebben, vertel je het dan?' vroeg ik terug. Ja, ik had er zin in. Vooruitzicht van samen met Liam zijn was al iets waar ik altijd zin in zou hebben. Maar ik was echt benieuwd naar wat hij had bedacht, want ik had echt niet iets gemerkt dat hij iets regelde of bedacht. 'Ja ik heb er zin in.' zei ik dan ook vastberaden.

'Nee, sorry - het blijft geheim totdat we er zijn. Nou ja - waarschijnlijk heb je het toch wel eerder door, maar dat maakt niet uit.' Lachte ik en stapte achter het stuur. Ik startte de auto en reed van de oprijlaan af, de weg op. Mystic Falls was klein, dus daar waren we ook zo uit. 'Misschien helpt het als ik zeg dat we nog minstens drie uur aan het rijden zijn.' Natuurlijk hielp het niet: Er waren zoveel plekken drie uur hier vandaan, maar ik vond het leuk om haar te plagen.

'Dan blijven er nog maar zo'n honderdduizend plekken over.' zei ik. Eigenlijk wist ik niet hoe ver alles rijden was van Mystic Falls vandaan. Had me er niet heel erg in verdiept. 'Drie uur...' zei ik nadenkend. 'Dat kan echt alles zijn.' concludeerde ik. Opties afgaan in mijn hoofd. Hoewel ik eigenlijk niet zo veel kon bedenken. Vanaf de Ijkant van zijn gezicht keek ik hem aan. Uit het niets drukte ik een kus tegen zijn slaap. Het was gewoon zo ontzettend lief. Nu al.

Ik glimlachte bij haar kus op mijn slaap en trapte het gaspedaal harder in. 'Je moet eens weten hoe leuk is is om te weten dat jij het niet weet.' Lachte ik en gaf een klein kneepje in haar schouder. 'Maar je komt er snel genoeg achter, nog eventjes geduld hebben.' Zei ik grijnzend en drukte een kusje op haar hand.

'Wrijf het er maar in,' pruilde ik. De kus op mijn hand zorgde dat de pruillip verdween als sneeuw voor de zon en plaats maakte voor een glimlach. Ik wist dat ik het niet los ging krijgen uit hem, dus besloot ik de borden langs de weg ondertussen in de gaten te houden. Zachtjes zette ik de autoradio aan, waarbij ik zocht naar een zender waar iets klassieke gespeeld werd. Ik wist dat deze zender absoluut meer afspeelden wat hij leuk vond dan de standaard zenders met een hoop mixen op mixen die in eerste instantie al regelrechte rotzooi waren. 'Oké laat me raden...' zei ik. Uit de borden viel voor mijn gevoel nog niet zoveel te zeggen. 'Het is groter dan Mystic, dat kan niet anders. Of zit ik er nu al naast?' vroeg ik.

'Ik weet het niet, het ligt er maar net aan. Het kan groter en kleiner zijn.' Zei ik mysterieus en begon te lachen. 'Je krijgt niets uit me lief, helemaal niets.' Ik had eigenlijk geen idee of ze het wel leuk vond, maar iets in me zei van wel. Ik had er goede herinneringen aan, dus zij waarschijnlijk ook en daarbij - als ze het niets vond gingen we gewoon ergens anders heen. Zo makkelijk was ik wel.

Mijn ogen hield ik op hem gericht. Nee, ik zou niets uit hem krijgen en ergens vond ik dat helemaal niet erg. 'Dan moet ik maar vertrouwen op de borden en mijn vermogen om te gokken.' zei ik met een zucht en een glimlach rond mijn lippen. Als ik hem was had ik mezelf waarschijnlijk nog geblinddoekt ook. Mijn hand legde ik op zijn been, waar ik zachtjes met mijn duim streelde. Ik kon echt niet van hem afblijven. Wat hield ik ontzettend veel van hem. Lange autoritjes als deze werden door best veel mensen gezien als een relatietest. Naast samen wonen. Maar ik geloof niet dat dat voor ons gold. Onze relatie was al genoeg getest.

'Ik denk dat borden ook niet veel gaan helpen.' Zei ik lachend. De plek waar wij naartoe gingen was niet specifiek een dorp, natuurlijk las het ergens in de buurt van een dorp, maar het hoorde niet echt ergens bij.
We zaten inmiddels al bijna drie uur in de auto en ik wist dat er bijna waren. Een glimlach streelde mijn gelaatstrekken en ik keek op naar Elisa. 'En, weten we het al?'

Hoe verder we kwamen hoe meer er een idee zich in mijn hoofd vormden waar we naar toe zouden gaan. En toen alle andere mogelijkheden langzaam afvielen kreeg ik het maar moeilijk er weer uit en begon ik stiekem eigenlijk te hopen dat we daar heen gingen. Ik keek hem aan bij zijn vraag en twijfelde even of ik mijn gedachte zou uitspreken hoewel ik er vrij zeker van was. 'Gaan we... We gaan naar de plek waar we elkaar hebben ontmoet hè?' zei ik waarna er langzaam een glimlach rond mijn lippen kreeg.

Ik begon te grijnzen doen ze het raadde en knikte. Ik zette de auto aan de kant van de weg, waar plek was om te parkeren. Het was zo'n plek waar je kon stoppen om even wat te eten, maar volgens mij kwam hier nooit iemand. Nog geen seconde later opende ik de portier aan haar kant en maakte een plechtig gebaar dat ze eruit mocht komen. 'Mademoiselle.' Zei ik glimlachend en wachtte tot ze uit de auto stapte.

Toen hij de deur voor me openhield zodat ik kon uitstappend vloog ik hem letterlijk om zijn hals. Dat was geweldig. ik stond op mijn tenen zodat ik mijn kin op zijn schouder kon laten rusten en gaf hem na even zo gestaan te hebben een kus. 'Dit is nu al mijn beste cadeau in 241 jaar.' door dat het idee langzaam in me was opgekomen had ik me af zitten vragen hoe alles er nu uit zou zien. Tweehonderd jaar was lang. Hoeveel zou er wel niet veranderd zijn? Langzaam aan waren er ook weer herinneringen boven gekomen die ik jaren geleden definitief had weg gestopt.

Ik draaide een rondje met haar in mijn armen en zette haar weer veilig op de grond neer. Zachtjes kuste ik haar en streek wat haren weg uit haar gezicht. 'Ik moet je zeggen dat het dit jaar makkelijk was om origineel te zijn. Daarbij, dit is onze plek... Tenminste - zo beschouwde ik het altijd.' Ik gaf haar nog wat kleine kusjes in haar nek en tot slot eentje op haar neus. 'Ik ben blij dat je het leuk vind.'

Ik kon een lach niet onderdrukken toen hij me ronddraaide. 'Dit is absoluut onze plek,' glimlachte ik. De glimlach werd enkel groter bij zijn kusjes. 'Ik ben hier begonnen met van je te houden, ik heb het je alleen nooit gezegd hier. Maar ik deed het wel.' zei ik. Ik durfde het hier nooit te zeggen. Te bang om het toe te geven. Maar als ik nu zo terug denk weet ik zeker dat ik van hem hield. Hier al.

'Weet ik toch.' Zei ik lachend. Ik had nooit geloofd dat ze niet van me had gehouden. Ergens, na honderd jaar, had ik de hoop echter wel opgegeven, maar uiteindelijk was toch alles goedgekomen. 'Weet je dit nog?' Ik pakte haar hand vast en liep een eindje met haar het bos in. Ik wist het nog als de dag van gisteren. In een grote eik stonden onze namen gekerfd. 'Liam en Elisa.' Las ik hardop voor en begon zacht te lachen. 'Goede herinnering.' Concludeerde ik vervolgens en keek haar aan.

Ik liet mijn vingers met die van hem verstrengelen toen hij mijn hand vast nam om me mee te nemen naar d oude eik. 'Het staat er nog,' zei ik een beetje verbaasd, maar toch met een glimlach. Ik liet de hand die niet verstrengeld was met die van hem over de inkerving heen glijden. Het was wel iets vervaagd, maar het stond er nog steeds. 'We zaten toen hier echt heel lang,' ik legde mijn hoofd op zijn schouder en bleef ernaar kijken. 'Je hebt zeker niet iets scherps mee?' vroeg ik. Terwijl ik zelf kort in mijn broekzakken voelden, maar daar zat niets in.

Ik begon te grijzen. 'Heel lang,' Beaamde ik en draaide haar een kwartslag zodat ze tegenover mij stond. Na haar gezicht in mijn handen genomen te hebben, kuste ik haar zachtjes. Ik glimlachte bij haar vraag. 'Heel toevallig.' Ik haalde een klein zakmesje uit de binnenzak van mijn jas. Ik was overal op voorbereid. Stel de namen stonden er niet meer, konden we ze er altijd nog opnieuw inzetten. 'Here you go.'

Ik nam het zakmesje met een glimlach vast. Nog steeds had ik Liam vast met mijn andere hand terwijl ik onze namen er weer inkerfde. Dieper dan de vorige keer. Mook begon ik een hart er omheen te kerven. Voordeel van vampier zijn was absoluut dat het inkerven niet veel kracht kostte en snel ging. 'Over tweehonderd jaar moeten we maar weer terug.' zei ik met een glimlach waarna ik hem zachtjes. Dit was nog steeds een rustig plekje. De enige geluiden die ik hoorden kwamen van dieren. 'Het is zo lang geleden, maar ik weet het nog zo goed.' zei ik terwijl ik hem aankeek.

'Over tweehonderd jaar hè. Daar hou ik je aan.' Zei ik voor de grap en keek naar onze namen die weer duidelijk zichtbaar waren geworden. 'Ik weet het nog als de dag van gisteren. Nou ja - dat mensen gedeelte is weggezakt, maar - je snapt wel wat ik bedoel.' Ik keek haar aan en gaf haar kleine kusjes. 'Volgens mij komt hier nooit meer iemand.'

'Weet je er nog veel van? Van ons terwijl je nog mens was?' vroeg ik nieuwsgierig. Van mezelf wist ik enkel nog een paar dingen van toen ik mens was. Vooral de heftige ruzies. Waarvan ik er nogal wat achter de rug had. 'Dat is mooi, dan blijft dit onze boom.' zei ik met een glimlach. Ik liet het zakmes weer verdwijnen in de zak waar hij uit gekomen was en kon het niet weerstaan om mijn lippen op die van hem te drukken.

'Niet veel meer.' Gaf ik eerlijk toe en dacht even na. 'Ik weet nog iets van mijn uitzending, maar veel is het niet. Ik weet het eerste gevecht nog en dat ik jou tegenkwam. Daarvoor en daarna is het ee groot zwart gat.' Zei ik grinniken en zette mjn lippen ook op die van haar. Ik wilde haar nog zoveel laten zien. De plek waar we elkaar ontmoet hadden en waar ze me veranderde: Dat wist ik ook nog. En ik zou haar meenemen naar het strand wat iets verderop lag. Het was dat iihier eerst heen was geweest om te kijken wat er met deze plek gebeurd was, anders had ik werkelijk geen idee gehad dat r een strand was. Ik wist dan ook niet of weer herinneringen hadden, maar het was een mooie plek.

Ik beet kort op mijn lip. Zo zonde dat hij er zo weinig van herinnerden terwijl ik alles nog voor me zag. Hem in zijn uniform. Zonder uniform. Toen droeg ik vaak ook nog jurken. Die jurken had ik wel leuk gevonden om te dragen. Lange jurken, korsetten. Mijn haar was toen langer en ik droeg het vaak vast. 'Als ik je meer had gedwongen had je het wel geweten... Je was echt te makkelijk,' dat laatste was om hem een beetje te plagen. Ik had hem enkel gedwongen ons geheimpje te bewaren, of eigenlijk dat van mij en gezorgd dat hij het niet erg vond als ik hem beet of dat hij het niet uitschreeuwden als het pijn deed. Wat het deed. Ik ging even met mijn vinger over zijn rechter schouder waar ik hem altijd beet zodat zijn uniform de wond bedekte.

'Hoe makkelijk ik toen was, zo moeilijk ben ik nu.' Zei ik op dezelfde plagende toon. De plek waar ze met haar vingers overheen gleed, was de plek waar ze me altijd beet. De plek waarvan ik altijd genoot dat ze me beet, die herinnering zat nog goed in mijn geheugen. Ze had me gedwongen: Dat hoefde ik niet te herinneren, dat wist ik gewoon. De littekens waren allang niet meer zichtbaar, naar nog steeds huiverde ik aan de gedachten ervan.

'Ja, zo moeilijk tevreden te houden.' zei ik met een plagende grijns waarna ik hem zachtjes kuste. Ik dronk niet enkel van hem, dat had hij niet overleefd, maar toch zijn bloed was overheerlijk. Kort keek ik naar de boom. Het beeld in me opnemend. 'Kom, ik wil zien of de rest nog een beetje is zoals het was.' zei ik met een glimlach. Ik was echt nieuwsgierig. Nog steeds had ik zijn hand vast waaraan ik hem een stukje meetrok. Het was zijn verassing, dat wist ik, maar ik was zo nieuwsgierig en het was zo dichtbij. Ik wou het gewoon zien.