De speeltuin

'Weet je, Alicia. Ik wil het nog eens allemaal niet weten. Je lijkt me totaal niet te snappen.' Ik keek haar geïrriteerd aan. Had ze daarjuist niet eens geluisterd? Ik haatte het feit om te weten dat er een wereld bestond waar deze wezens in rond liepen, ik wou het niet geloven.

Ik beet op mijn lip toen hij me geïrriteerd antwoorden met dat hij het niet wou weten. Dat wist ik wel, maar ik wou ook niet dat hij bang was voor dingen waar hij niet benag voor hoefde te zijn. Ik snapte ergens best dat hij het niet wou weten, maar wat had ik dan moeten doen? Ik legde mijn hoofd tegen een van de touwen waar de schommel aan hing terwijl ik lichtjes heen en weer schommelde. Hij had me niet geantwoord op mijn vraag en was dan ook bang dat dat een nee was. Wijselijk hield ik me mond niet wetend wat ik moest zeggen of kon zeggen.

'Ik weet enkel Alicia dat ik niet meer zeker weet of ik het feit kan negeren dat jij en Teoh instaat zijn om zoveel meer schade aan te richten dan de mens. Weet je wat ik daar nu mee bedoel?' Hierbij gaf ik haar de chocolade terug toen ik was opgestaan en schoof mijn handen in mijn zakken. Teoh was niet meer hetzelfde en zij was meer uit mijn leven dan erin. Misschien moesten we dat zo houden. Misschien moest ik niks meer met hen te maken hebben tot ik mijn hoofd had kunnen leegmaken.

Ik keek hem even verbaasd aan toen hij me de chocolade terug gaf. 'Dan..' zei ik niet wetend wat ik wou zeggen waarbij ik de chocolade naar hem uit hield. Ik wou de chocolade niet terug, het was voor hem en in combinatie met wat hij zei kwetste het. 'Wat probeer je nu te zeggen? Dat omdat ik het kan ik schade aan richt? Dat... Dat..' ik zocht naar woorden die ik niet kon vinden en als ik ze vond niet uit wou spreken. Daar ging de leuke middag die ik me had voorgesteld. Ik sprak hem slechts enkele keren en miste hem ontzettend.

Hierbij vouwde ik mijn armen over elkaar en keek haar aan. Ook mij kwetste het. 'Ik weet niet wat ik wil op dit moment, Alicia.' Ik zuchtte. Dit ging niet zoals ik het wou, maar ik wist niet meer wat ik wou. Het was allemaal zo verwarrend en ik wou met niks meer door gaan.

Ik keek hem even aan waarna ik naar de grond keek en de chocolade ook maar neerlegde toen het er niet naar uitzag dat hij het ging pakken. Ik beet op mijn lip, bang dat ik het erger maakte als ik iets zou zeggen. Daarbij wist ik niet zo heel erg goed wat hij wou. Hij zelf ook niet. Ik vond dit echt helemaal niets en ik hield mezelf tegen dat te zeggen. 'Weet je wat je niet wil?' vroeg ik waarbij ik hem weer aan keek. Het was totaal niet aanvallend bedoeld en ik hoopte dan ook dat het niet zo overkwam.

Waarschijnlijk vond ze me een grote klootzak, maar aan de andere kant kon me het niet schelen dat ze dat dacht. 'Nee, dat weet ik totaal niet. Ik weet niks.' Hierbij deed ik al even "aanvallend" als zij naar mij deed. Ik hield van Alicia en Teoh. Enkel voelde ik me niet meer zo op dit moment. Ik was bang.

Het kwam dus wel aanvallend over. Ik haatte het om te raden naar gevoelens en gedachtes, maar het idee dat ik Dan zijn aura bekeek stond me ook niet aan. Enerzijds omdat hij er niets mee te maken wou hebben anderzijds omdat hij mijn beste vriend was. Ik zou godverdomme gewoon moeten weten hoe hij zich voelde. Maar ik wist het niet, ik raadde ernaar. Ik wist niet wat te zeggen en ik wist niet wat te doen. 'Het spijt me voor in hoeverre ik je heb meegesleept in dat hele gedoe.' besloot ik uiteindelijk. Hoewel dit enkel bestond uit het vertellen van het bestaan ervan.

'Je sleepte er me niet gelijk mee in,' verdedigde ik haar. Ze snapte me niet. Ze snapte niet dat ik bang was dat als ik met haar zou optrekken er nog meer legendens naar bovenkwamen en mensen. Ik wilde ergens weten wie wat was, maar ik wist dat het me gek zou drijven eenmaal ik het wist. 'Laat het maar, Alicia. Dit is nooit gebeurd.' Hierbij nam ik de chocolade en staarde ernaar. Ergens kon ik hem nu goed gebruiken.

Ik wou er tegen ingaan dat het wel geveurd is, maar hield mijn mond toen hij de chocolade weer pakten. Ik snapte hem echt niet op dit moment. 'Mag ik je een knuffel geven?' vroeg ik misschien wel een beetje eigenwijs. Ik wou dat ik iets voor hem kon doen, maar ik wist niet wat en eigenlijk wou ik hem ook graag gewoon even knuffelen.

Ik schudde mijn hoofd. 'Nee, liever niet... Ik heb niet echt zin in te knuffelen op dit moment.' Mijn handen bleven eigenwijs in mijn zakken. De zomer kwam eraan. Normaal deed ik dan vanalles met Alicia en sommige weken zag ik haar helemaal dan weer niet. Deze vakantie zou anders worden. We hadden beide tijd nodig om alles te verwerken en ik deed dat liever alleen.

Dat dacht ik al. Ik begon weer met langzaam heen en weer schommelen. Ik wist niet wat ik moest doen en ik had niet het idee dat Dan überhaupt erop zat te wachten om iets met me te doen. Ik vond het helemaal niets hoe het nu tussen ons zat en ik voelde me er enkel ellendig door. De laatste tijd barstte ik om niets in janken uit en ook nu merkte ik dat er tranen in mijn ogen stonden. Enkel was het nu niet niets.

'Ga niet huilen, Alicia.' zei ik met een vermoeide en schorre stem. Ik kende haar veel te lang en veel te goed. Ik zei niet dat het over-en-uit met de vriendschap was. Enkel dat zij me herrinnerde aan het feit dat ik bang moest zijn en dat wou ik niet. Ik vond het eerlijk om het haar op zijn minst te vertellen. Een hand ging door mijn haar. Wat wou ze dan? Zij en Teoh... Ik wist niet hoe het zat, maar ik was niet de engiste vriend die ze had. Misschien wel de beste, maar die tittel was ik niet waard.

Ik veegde een traan weg terwijl ik op de binnenkant van mijn wangen beet. Ik slikte een brok weg en keek hem aan. 'Je bent bang Dan, misschien niet voor mij, maar wel voor wat ik ben.' zei ik met een stem die sterker en zelfverzekerder klonk dan dat ik was. 'Je bent mijn beste vriend, en ik spreek je - wat is het? 2 keer per maand? En ik mis je. Ik had me verheugd op vanmiddag. Ik dacht eigenlijk dat we allebei wel een gezellige middag konden gebruiken, maargoed.' zei ik terwijl ik op stond en de andere nog ingepakte doos eruit haalden. 'Wil je deze aan je ouders geven? Alsjeblieft?'

'Ik ben bang, Alicia en ik heb daar het volste recht toe.' Ik keek boos naar de chocolade. Nee, ik wou het niet aan mijn ouders geven. Ik wou niet verdrietig worden om haar woorden. 'Het spijt me dat ik er toch niet mee over weg kan en als je me mist dan moet je me ook niet meer langer missen.' Hierbij gaf ik de chocolade aan die ik van haar gekregen had. 'Ik ben geen postbode; breng ze zelf maar naar hen toe of houdt het. Het kan me niet meer schelen.' Hierbij draaide ik me om. Ja, je kon zien dat ik het niet meende, dat ik verdrietig was en spijt had, maar Alicia lei me dit doen. Ik was bang en ik had het recht. Ik wou niet dat mijn familie zou verdwijnen en vermoordt worden. Ik wou niet dat Zoe iets overkwam of mij of Alicia.

'Ik zeg toch ook niet dat je dat niet hoeft te zijn. Je bent echt niet de enige die bang is.' ik was misschien niet bang voor Teoh of voor Frances, voor Arthur of Liam. Ik wist misschien beter wie er wel of niet deel was van de mythes, maar dat nam echt niet weg dat ik bang was voor de familie Kole en voor wat ik niet wist. Ik liet de chocolade op mijn tas vallen en nam zijn hand vast toen hij zich omdraaiden om hem tegen te houden weg te lopen. Ik liep om hem heen en het kon me even niet schelen dat hij het niet wou en gaf hem toch een knuffel waarbij ik mijn gezicht een ogenblik in zijn shirt verborg. Ik keek hem daarna weer aan en liet hem meer los terwijl ik voelde hoe mijn lip trilden en de tranen over mijn wangen begonnen te lopen. Mijn keel deed pijn en ik probeerden op nieuw een brok door te slikken, wat me amper lukten waardoor mijn stem trilden en het geluid gesmoord werd. 'Loop niet weg, alsjeblieft.' smeekte ik bijna. Ik doelde niet alleen op nu. 'Laat me alsjeblieft niet achter. Dat... Ik... Dat... Kan ik niet. Ik kan het niet...' bracht ik uit.

En ik kon niet bij haar blijven. Hoe egoïstisch was zij opeens ingesteld? Ik was er die ene avond en al die avonden ervoor. Enkel deze avond zou ze niet in mijn bed mogen liggen, laat staan dat ik haar armen rond me heen wou. Nee, dit zou nooit een leuke namiddag geworden zijn. Dit was ik, boos en overstuur. Ik wist niet wat ik met haar moest aanvangen. Ze was misschien mijn beste vriendin, maar ik kon niet langer negeren wat ze was.

Toen hij niets zei of deed liet ik hem volledig los en wreef ik ruw in mijn ogen hoewel het niet hielp gezien de tranen bleven komen. Ik had het gevoel dat ik hem kwijt zou raken en ik kon me echt niet voorstellen hoe dat moest zijn. Goed, misschien was mijn reactie iets overdreven, maar er had zich de laatste tijd meer dan zat opgehoopt en dat kwam er nu allemaal tegelijk uit. 'Ik...' begon ik een nieuwe poging 'Ik kan het niet.' bracht ik uiteindelijk met heel wat gesnik uit. Ik had mezelf de kaatste tijd wijs gemaakt dat het allemaal wel goed zou komen. Dat ik de vriendin kon zijn die Dan verdiende, die Teoh verdiende, die Frances verdiende en de dochter die mijn moeder verdiende, maar ik kon het niet en nu jaagde ik Dan ook nog bij me weg. Hoe kreeg ik het ook voor elkaar.

Ik snapte niet wat ze niet kon, maar staarde haar hierbij doelloos aan. 'Ik kan het niet meer negeren, ook al heb ik mijn best gedaan om dat wel te doen.' Kort streek ik door mijn haren waarna ik mijn blik verschuifde naar mijn schoenen.

Ik keek hem met betraande wangen aan, maar zijn ogen waren gericht op zijn schoenen. 'Dat hoeft ook niet, maar...' begon ik terwijl ik niets wist om er tegen in te brengen en hield dus ook maar weer mijn mond. Mijn ademhaling weer normaal proberend te krijgen veegde ik opnieuw mijn wangen droog.

Ik ging door mijn haren. 'Niet huilen, Alicia. Het betekend niet dat onze vrienschap over is of zoiets. Het betekend enkel dat ik het niet meer weet op dit moment. Dat ik niet meer normaal kan doen en dat spijt me.' Ik streelde even zachtjes over haar wang.

Ik had mijn ademhaling eindelijk weer een beetje in controle en de tranen waren gestopt met stromen. 'Sorry,' mompelde ik. 'Ik ben bang dat ik je kwijt raak als mijn beste vriend en dat wil ik niet.' zei ik alsof dat alles verklaarde, maar ik wist dat dat het niet deed. Ik was gewoon ingestort doordat ik hier niet op voor bereid was en daarbij huilde ik altijd al sneller als ik ongesteld was. 'Als er iets is... Je weet me te vinden.' ik keek hem even twijfelend aan.

Ik zuchtte. 'Kom op.' Hierbij trok ik haar naar me toe en knuffelde ik haar stevig. 'Laten we naar jou huis gaan. Ik kan dit ook niet langer aan om jou zo verdrietig te zien.' Ik zou mijn gevoelens wel eens weer negeren. Werkelijk... Alicia was ondanks alles mijn beste vriendin. Ze leek ook niet bepaald een monster. Eerder leek het me alsof ze amper een vlieg kwaad zou doen. Nee, ze was echt lief. Ik, wel ik, was dom.

Ik vouwde mijn armen om hem heen toen hij me een stevige knuffel gaf. Ondanks alles keek ik hem even met een glimlach aan. 'Je bent een schat Dan,' zei ik terwijl ik hem even onderzoekend aan keek. 'Maar als je niet wilt...' ik wou niet dat hij zich ging forceren iets te doen omdat ik dat wou.

Ik glimlachte naar haar. 'Ach kom.... Je bent mijn beste vriendin. Ik had m'n mond moeten houden. Daarbij wil ik je echt niet alleen laten. Niet nu.' Zacht streelde ik over haar haren. Geen idee wat ik werkelijk nog moest doen of zeggen en wat niet.