Huize Black

Ik legde mijn hoofd op Liam zijn borstkas, met mijn vingers tekende ik ondertussen willekeurige figuurtjes op zijn borst. Zacht plaatsten ik mijn lippen even op zijn huid. 'Misschien heb ik ook wel niet zoveel geduld,' glimlachte ik terwijl ik even iets omhoog keek. Ik legde mijn hand stil op 'Heb jij door de jaren heen, ergens echt spijt van gehad?' vroeg ik hem echt benieuwd naar zijn antwoord.

Bedachtzaam keek ik haar aan. 'Alleen dat ik je niet eerder dan na 200 jaar heb gevonden..' Concludeerde ik uit mijn gedachten die voorbij sprongen. 'En ik ben ook best wel een zak geweest in die 200 jaar..' Ik grinnikte eventjes. Ik was echt een grote puinhoop geweest, maar nu begon het weer een beetje op te krabbelen. 'Jij?'

'Aan die tweehonderd jaar had je zelf niets kunnen doen, maar heb je er spijt van? Dat je een zak bent geweest...' ik kroop iets omhoog waardoor ik hem kon aankijken. Kort dacht ik na 'Ik zou spijt willen hebben, dat ik weg ging. De jaren vlak nadat ik weg was gegaan had ik spijt willen hebben dat ik mezelf zo vrij gegeven had aan je. Maar ik had het niet. Ik had toen geen spijt van de tijd die ik tweehonderd jaar geleden met je door bracht en wat ik daarin met je gedeeld heb. Ik heb je gemist in die jaren, in de afgelopen tweehonderd jaar, dat besef ik nu wel. Maar in die tweehonderd jaar zijn er ook dingen gebeurd die ik niet had willen missen. Ik wil spijt hebben, echt, maar ik heb het niet omdat ik het niet erg vind hoe het nu is gegaan.' kort keek ik weg naar zijn schouders waarna ik hem weer aankeek.

Kort keek ik haar aan en knikte. 'Dat snap ik.' Zei ik volkomen eerlijk en streek door haar haren heen. Ik zou het haar willen kwalijk nemen, maar dat kon ik simpelweg gewoon niet, dus vergaf ik haar zowat alles. Het was heel slecht, dat weet ik - maar ik kon er niets aan doen.

'Sorry,' nog zo iets wat ik niet vaak zei. Sorry, ook wel het spijt me. Ja, dat was het enige wat me speet, dat ik niet de Elisa was die Liam verdient. Liam was de enige die dat soort dingen gemeend uit mijn mond zou kunnen krijgen, ik houd van je, sorry... Dingen die ik vermeed.

Een kleine glimlach sierde mijn gezicht, waarna ik mijn lippen zachtjes op haar voorhoofd drukte. Mijn vinger gleed over haar zij heen en ik trok haar dichter naar me toe. 'Weet je dat ik je haast nog nooit sorry heb horen zeggen, tot nu.' Grinnikte ik.

'Nog nooit geloof ik,' gaf ik toe, ik streelden zacht met mijn hand over zijn borstkas. Sorry had ik wel eens gezegd, niet vaak maar wel eens. Er verscheen een glimlach rond mijn lippen terwijl ik hem aankeek. 'Maar mijn andere primeur voor jou was veel bijzonderder,' zacht drukte ik mijn lippen op zijn bovenlip. 'Dat heb - had', verbeterde ik mezelf, 'ik namelijk nog nooit gezegd,' of tenminste niet als vampier. Misschien als mens dat ik het heb gezegd, maar ook die kans was klein.

'Ik hou van je.' Beantwoordde ik haar woorden en glimlachte. 'Ik hou van je, ik hou van je, ik hou van je. En zo kan ik het nog wel honderd keer zeggen.' Mijn lippen zette ik zachtjes op die van haar, terwijl ik wat haren uit haar gezicht schoof en achter haar oor zette. 'En al heb ik daar 200 jaar op moeten wachten, ik heb er tenminste iets waardigs voor terug gekregen.'

'Doe eens,' glimlachte ik, ik streelden met mijn neus over die van hem en kuste het puntje van zijn neus. Ik vond het fijn uit zijn mond te horen, waarschijnlijk hij ook. 'Je bent de leukste, liefste, knapste, lekkerste en sexyste vampier en man die ik ooit heb ontmoet.' ik kuste hem net onder zijn neus. 'Ik vrees dat ik echt van je houd Liam, dus je bent nog niet van me af.' ik glimlachte om hem daarna liefdevol te kussen.

'Dat vind ik nou helemaal niet erg.' Grijnsde ik en glimlachte bij haar laatste woorden. Haar lippen op die van mij, lieten alweer iets warms van binnen op bloeien. Zoiets wat je slechts bij enkele personen in je leven voelt. Bij mij was het alleen bij haar. Zij was de enige die mij zo kon laten voelen. 'Ik hou van je, Ik hou van je - En nu hou ik nog veel meer van je.' Lachte ik en trok haar wat dichter tegen me aan.

Ik duwde Liam iets naar achter zodat ik op hem kon gaan liggen. 'Het verbaasd me dat je het doet, maar god wat ben ik er blij mee,' ik kuste zijn gezicht om hem daarna weer aan te kijken. 'Nog 97 keer te gaan,' ik was hem aan het plagen. 'Jij verdiend zoveel meer, want welke idioot laat jou nou tweehonderd jaar wachten.' ik legden mijn voorhoofd tegen die van hem. Mijn hand lag langs zijn gezicht en ik streelde zachtjes met mijn duim over zijn wang. 'Hoe kan ik dat ooit goedmaken?' vroeg ik deels serieus.

'Deze idioot hier.' Lachte hij en gaf haar een zacht tikje tegen haar neus aan. 'Hoe kan je het ooit goed maken? Goede vraag, begin maar met mij iedere dag zo te laten voelen als vandaag. Goed idee?' Het enigste wat ze hoefde te doen, was bij me te blijven - dan vergaf ik haar de rest wel. Ja - als het om Elisa ging was ik erg vergevingsgezind, en dat was ergens maar goed ook.

'Lijkt me een prima idee, dan kan ik mooi van je leren je wat vaker te zeggen wat ik voor je voel.' met een glimlach bleef ik hem aankijken. 'En stap twee van plan hoe-vergeeft-Liam-mij?' toen hij me geweldig liet als mens zijnde, wist hij me langzaam uit - ja wat was het eigenlijk? Hij wist me uit mijn schild te krijgen, hij wist tot mijn kern en gevoel te komen en toen ik besefte dat ik hem veranderd had, besefte ik ook dat hij me veel te goed kenden. Ik was er bang voor geweest, maar toen had ik nooit gedacht dat het misschien liefde was geweest en nu, na tweehonderd jaar, wist ik dat het dat was geweest. Dat het dat is.

'Stap twee hoeft niet te komen als je bij me blijft.' Zei ik kort, maar krachtig. 'Ik zou zeggen, begin daar nu maar alvast mee. Zeggen hoeveel je van me houdt.' Ik wiebelde kort met mijn wenkbrauw en lachte toen. 'Ik wil je nergens toe dwingen hoor. Ik weet hoe moeilijk het voor je is.' Mijn hand gleed over haar kaaklijn heen, waar deze even bleef hangen.

'Oke dit is voorlopig eenmalig,' zei ik nadat ik even had nagedach terwijl iK hem bleef aankijken. 'Ik hou zoveel van je dat ik bang ben je te verliezen, ik hou zoveel van je dat ik vind dat ik mezelf even opzij moet zetten om het jou te vertellen, ik hou zo veel van je dat ik vaak bij je wil zijn. En dat doe ik niet enkel omdat je zo ongelofelijk knap bent, maar omdat je me anders laat voelen dan wie dan ook. Beter laat voelen dan wie dan ook.' ik beet even op mijn lip terwijl ik hem aankeek 'Je laat me dingen voelen die niemand anders bij me kan laten voelen. Je laat me dingen zeggen die nooit eerder iemand voor elkaar heeft gekregen en het is nog gemeend ook. Ik zal je nooit meer zo achterlaten als toen, ik beloof het je.' ik keek hem serieus aan.

Een gemeende glimlach streek over zijn gezicht heen toen ze de woorden uitsprak. 'Ik ben blij dat ik je dat gevoel kan geven.' Zei ik oprecht. 'En ik ben blij dat je me nooit meer zal achterlaten, anders wordt ik weer Monster Liam.' Grapte ik en drukte mijn lippen zacht op die van haar. 'Ik hou van je omdat jij jij bent en ik weet dat je altijd jij zal blijven.'

Ik kuste hem terug na zijn woorden. Woorden die me weer gelukkiger lieten voelen. Ik keek hem aan en streek langs zijn wang, waarna ik mijn voorhoofd op die van hem legde en met mijn neus tegen die van hem zat. 'Monster Liam hè?' vroeg ik met een glimlach. Ja - ik stapte over van onderwerp. Waarom wist ik niet zeker, want het voelde goed om te horen dat hij van me hield en het was heerlijk om te zien wat mijn woorden met hem deden. Maar toch was heg niet mijn favoriete onderwerp. 'ben je dan een groen, of een blauw monster?'

'Monster Liam,' Beaamde ik en lachte ik en bedacht even welke kleur. 'Roze natuurlijk,' Grapte ik en drukte mijn lippen weer passioneel op die van haar. Niemand kon begrijpen en bevatten wat ik voor deze vrouw hier voelde. Het was een bijzondere liefde, zo dacht ik er tenminste zelf over. Nu scheelt het misschien ook dat ik al wat langer mee ga dan de gemiddelde hier op deze aarde, maar toch. Ik had het altijd voor onmogelijk gehouden dat iemand zoiets kon voelen, maar ik ben het levende bewijs: Het kan wel.

'Hmm roze, hoe kan ik dat nou vergeten.' plagend keek ik hem aan. Zacht streelde ik ocer zijn borstkas en drukte ik mijn lippen tegen zijn slaap aan. 'Weet je, voor altijd is lang,' fluisterde ik terwijl ik hem aankeek. Een avond leek soms al lang te duren, terwijl soms een dag in enkele seconden voorbij leek. Procentueel gezien was een jaar steeds minder van je leven, of dood, maar dat nam niet weg dat de snelheid waarmee je dingen kom doen dat soms weg nam. Ik keel hem aan. 'Ik wil het wel proberen,' ik glimlachte naar hem. Dingen vast zetten deed ik eigenlijk nooit. Maar gezien het na tweehonderd jaar nog zo enorm, weer zo enorm vertrouwd voelden en ik merkte dat elke cel vrijwel continu smachtte om bij Liam te zijn. Dan kon ik het best proberen. Toch? Een keer langer dan een half jaar bij iemand te zijn. Met iemand om te gaan.

Met uitgelopen makeup en natte kleding rende ik het pad op van het huis van Elisa. Ik had veel gedronken, mezelf gevoed en Mijn lievelingsfilm gekeken, maar niets kon me rustig maken. Ik bonkte op de deur en hoopte dat ze thuis zou zijn. Ik zakte tegen de deur aan en hield de opkomende tranen tegen. Hoe had ik Arthur ooit kunnen vertrouwen?

Ik hoorde de voetstappen op het pad richting de deur gevolgd door gebonk. Mijn eerste reactie was om niet open te doen en lekker in bad te gaan zitten, maar ik herkende de geur van Igraine en trok mijn hier weer aan waarna ik in een seconde de voordeur open had. Het gebonk op de deur klonk namelijk niet alsof ze kwam voor een gezellig praatje. Doordat de deur naar binnen openging zakte Iggie een stuk naar achter. Met een blik op haar gezicht zag ik de tranen die ze probeerde tegen te houden en zakte ik naast haar om mijn armen om haar heen te slaan. Mijn eerste gedachte gingen onwillekeurig naar Liam, gevolgd door Sebastiaan. Als dit aan een van hun te danken was... Ik trok haar tegen me aan. 'Laat die tranen maar lopen Iggie, het mag best.' zacht streelde ik door haar haar terwijl ik haar stevig tegen me aan hield.

Ik voel een stukje naar achteren toen de deur openging, maar voelde al snel de warme en stevige armen van Elisa om me heen. Door haar woorden moest ik ook echt huilen en begroef mijn gezicht in haar nek, terwijl ik krampachtig haar shirt vasthield. 'Ik ben zo dom geweest,' snikte ik en schudde mijn hoofd. 'Zo verschrikkelijk dom en naïef.'

'Rustig maar,' zei ik toen ze beweerde dom en naïef te zijn geweest. Ik wist dat Igraine soms een tikje naïef was, maar dom absoluut niet. Ik had alleen geen idee wat er gebeurd was, maar ik wist wel zeker dat het niets met Liam te maken had. Tenzij ze Liam haar pijn had laten doen, maar ik kon me niet voorstellen dat Igraine bij Liam naïef zou zijn, of hem dichtbij genoeg zou laten om haar pijn te doen. Mijn hand streelde nog door haar haar. 'Igraine, ik neem je mee naar boven, ik heb net een bad laten vollopen, dan kun je me alles vertellen, oké?' ik wachte niet echt op een antwoord en tilde haar zachtjes op. Degene die dit haar had aangedaan was nog niet van me af.

Ik knikte bij haar woorden en stond op, om gewillig mee te lopen. Ik had in de regen gejaagd, op dat moment vond ik het heerlijk om alles van me af te laten spoelen, maar nu liep ik dus al uren in kletsnatte kleding. Ik liep mee naar boven, naar haar badkamer, en begon langzaam mijn kleding uit te trekken. 'Arthur,' stootte ik met moeite uit en beet hard op mijn lip. Ik stak mijn voeten in het water en liet me erin glijden. Ik kon Elies niet met woorden bedanken hoe blij ik was dat ze me zo goed opving. Ik pakte haar hand vast en kneep erin.

Ik fronsde even toen ze begon met de naam "Arthur". Ik ging naast haar op de rand van het bad zitten en nam haar hand met mijn beide handen vast. 'Rustig maar...' een van mijn handen vergde haar natte haren uit haar gezicht. Haar makeup was uitgelopen en ik kon me niet herinneren dat ik haar eerder zo overstuur had gezien. Ik wist niet wat Arthur had gedaan, maar hij kon een bezoekje verwachten van mij. Mijn hand ging even langs haar wang. 'Rustig maar, je bent nu bij mij, wat is er met Arthur?' ik wist dat het niet zou helpen haar eerst volledig te laten kalmeren, ze zou als ze het vertelde toch weer overstuur raken. Zacht kneep ik haar in haar hand, het was echt rot om haar zo te zien.