Nieuwjaarsgala 2012

Als dokter checkte ik eerst haar pols en zocht naar een hartslag. Vanzelfsprekend verraadde de hoeveelheid bloed al dat ze niet meer leefde, maar het was belangrijk het altijd te controleren. Ik keek naar Igraine en hoewel ze eerder had gezegd dat ze niet tegen bloed kon, leek ze de wond aandachtig te bestuderen. 'Opgesneden, met rechts, bloedverlies is duidelijk oorzaak voor het overlijden.' constateerde ik koel.

Ik keek hulpeloos naar de wond in haar nek. Hij had het niet eens snel gedaan, maar haar gewoon laten lijden. Ik knikte afwezig om Arthurs woorden, ik wist wel dat hij dacht waarom ik hier was, de vrouw die niet tegen bloed kon. Ik legde mijn vingers op haar oogleden en sloot ze. Ik balde toen mijn vuisten en verstopte mijn gezicht onder mijn loshangende haar. Het gevoel dat je weet dat er een meisje met nog een hele toekomst voor zich gedood was door jouw schuld, was kapotmakend.

Ik keek Dan aan en glimlachte naar hem. 'Daar hou ik je aan.' Zei ik zacht en leund ietwat tegen hem aan omdat ik de neiging had om om te vallen. Misschien wa de drank toch niet zo'n goed idee geweest. Maar ach. Nog steeds niet wetend wat er nou werkelijk aan de hand was stonden we daar maar, aan de zijkant van de zaal. Toekijkend naar het tafereel. Ik wist niet hoe ik me moest voelen. Ik was bang en beduust door wat er aan de hand was, maar de alcohol speelde ook nog een rol. Hierdoor was ik ontzettend hyperactief en wist ik me geenhouding te geven tegenover de andere.

Voorzichtig legde ik een hand op Igraine's schouder en zei; 'Igraine, je hoeft hiet niet bij te blijven, misschien kun je beter zorgen dat de leerlingen weg kunnen.' Bezorgd keek ik haar aan, het leek alsof ze het moeilijk had, maar ik kon niet goed plaatsen waarmee. Na nog een keer het meisje te bekijken keek ik om richtte me op de omstanders. 'Heeft iemand iets gezien? Was er iemand bij haar?'

Ik schoof mijn haren achter mijn oren en keek hem even aan. Ik keek nog even naar het meisje en besefte me dat Liam het echt heeft laten lijken. Niemand zou vampieren verdenken. Ik knikte naar Arthur en stond op. 'Ik zou ook niet te lang blijven. Mensen hebben al het noodnummer gebeld en de ambulance komt zo.' Ik zuchtte en keek hem opnieuw aan. 'Maak het niet te persoonlijk.' Ik liep de kleedkamer uit, naar de groep leraren. Ze wilden dat de kinderen hier bleven. 'Laat ze gewoon naar huis gaan, verdomme, en huilen bij hun ouders. Ze hebben hier helemaal niets meer te zoeken,' zei ik tegen het hoofd van de school.

Voor de school stopte politiewagens en ambulances terwijl ik mijn sigaret net tegen het muurtje uitdrukte. De wind was koud en vooral kill. Mijn mascara was zelfs uitgelopen dankzij de tranen die zich hadden gevormd. Ik dacht door de wind. Ik had zin om nu in een wolf te veranderen om te kunnen lopen en echt weg te gaan van deze kutplek. Blijkbaar was er een dode gevallen binnen en raar genoeg deed het me niks. Ik wist dat er nog iets ergens en enger bestond dan seriemoordenaars, monsters. Het zou me niet verbazen als er dus ook vampiers bestonden en het monster van Lochness ook echt bestond. Aan de andere kant maakte het me geen ene fuck uit. Misschien ging ik beter terug naar mijn moeder. Ja, misschien kon ik dat wel doen. Maar eerst zou ik nu opstaan en weglopen van dit rampzalige galabal. Ik had nooit moeten komen.

Gone

'Alicia, Teoh en Zoë; we gaan weg hier. Ik rij wel aangezien jij gedronken hebt.' Ik had nog maar net mijn rijbewijs, maar nog geen auto kunnen bemachtingen. 'Kom op grote jongen.' Ik stak mijn hand uit naar Teoh en streelde zachtjes haar onderrug. Ze was moe en dronken. Vast en zeker had ze heel wat tijd nodig om haar roes uit te slapen.

Ik stak mijn hand uit naar Teoh en streelde zachtjes haar onderrug. Sinds wanneer is Teoh een meisje XD

-

Ik keek hem even aan en keek daarna naar de rest. 'Ik kan nog best rijden hoor.' Grinnikte ik en dacht even na. Op een of andere reden had ik een redelijk helder moment en begon eventjes te lachen. 'Oké, ik neem die uitspraak terug,' Zei ik lacherig en realiseerde me toen weer wat er was gebeurd. Mijn hoofd legde ik op Dan's schouder en ik knikte.

Was dus naar Zoe bedoeld, maar vraagd de sleutels aan Teoh aangezien ik niet weet wie met wie is gekomen enzo...
--

Ik keek haar met een grijns aan. 'Dat dacht ik al, mevrouw vrolijke boel.' Zacht drukte ik een kus op haar lippen en sloeg mijn beide armen rond haar middel. Ik wou dat ze zich veilig voelde bij me en aan de andere kant voelde ik me veilig bij haar door haar aanrakingen en gepraat.

Kort grinnikte ik en keek de zaal rond waarin de ravage zich afspeelde. Het was een horror-scenario, maar dat had ik nog niet eens door. Eigenlijk ging alles me een beetje voorbij. Ik had namelijk geen idee wat er nou precies aan de hand was. Het enige wat ik meekreeg was dat iedereen in rep en roer was en gillend begon rond te rennen. 'Kunnen we hier gewoon zo snel mogelijk weggaan?' Ik keek Daniël en de rest aan en keek daarna weer naar de zaal.

Ik knikte en wachtte geduldig tot de ambulance broeders aangekomen waren, daarna liet ik eht aan de professionals over en stond op. Terwijl ik vanaf de zijkant toekeek, raasde er verschillende scenario's door mijn hoofd. Bij alles was drank een belangrijke factor. Ongezien vouwde ik mijn handen samen en zei een gebed op voor de familie van het meisje, daarna verliet ik de kleedkamer en hielp de leraren de leerlingen kalm weg te krijgen.