De parkeerplaats

Ik haalde mijn schouders op. 'Tja, ik weet niet. Ik vind het niet zoveel probleem. Onze lippen raken elkaar alleen maar, ik bedoel, dat is toch niet echt een big deal?' Ik zuchtte ook en wreef even over mijn voorhoofd. Ik geloof dat ik echt de enige van de hele school het echt geen enkel probleem vond.

'Voor jou niet nee,' Antwoordde ik, zonder er verder nog op in te gaan. Ik had geen zin om alweer ruzie hierover te gaan maken. Het was nutteloos want het moest toch gebeuren. 'Heb je je kostuum al gepast?' Vroeg ik nieuwsgierig en keek hem aan.

Ik hield mijn mond maar en haalde even opgelucht adem toen we van onderwerp wisselde. 'Nee, ik heb hem nog niet gepast,' zei ik en keek haar nieuwsgierig aan. 'Hoe ziet het eruit? En hoe ziet jouw kostuum eruit? Je ziet er vast prachtig uit in de jurk. Een echte Belle.'

'Heel erg... Beestachtig. Met haar en al.' Lachte ik. 'En de jurk is perfect. Ik mis alleen het bruine haar nog, maar volgens mij hebben ze een pruik.' Als ik er zo over praatte had ik er ontzettend veel zin in. 'En Danny is ook mooi in z'n kandelaarpak, alleen vind ie het zelf echt afschuwelijk.'

'Yes, beestachtig is het goede woord,' grinnikte ik. 'Ik ga me vast dood zweten. O wacht, ik heb natuurlijk ook een pak als ik prins ben. Heb jij die ook gezien?' Ik legde mijn hand even op haar been. 'Je zult er ook perfect uitzien. En Danny ziet er echt vast heel gaaf uit. Hopelijk gaat hij eens door hebben dat een kandelaar supervet is.'

'Die is gewoon hetzelfde, maar dan zonder al dat haar.' Zei ik grinnikend. 'En iets netter, ik weet niet - volgens mij is het gewoon hetzelfde maar dan zonder de harige handen en het harige hoofd.' Ik draaide over de rotonde heen en nam de eerste afslag. We waren bijna thuis.

Ik dacht even na. 'Dus iedereen ziet mijn hoofd pas nadat ik weer terug ben getransformeerd? Domper! Ik ga Frances wel even aanspreken,' grinnikte ik en merkte dat we al bijna thuis waren. 'Zou ik ook harige voeten hebben? O wacht, die heb ik al van mezelf.' Ik moest hard lachen om mijn eigen grap en keek Zoe grinnikend aan.

'Ja, hallo anders ben je toch geen beest? Nou ja - ze kunnen je ook gewoon zonder masker op dat podium zetten, komt al aardig in de buurt.' Ik grinnikte even en keek hem aan. 'Oké, sorry. Dat was flauw' Ik reed de oprijlaan van ons huis op en draaide de sleutel uit het contact. 'Zo, nu heb ik nog wat van je tegoed Gard,' Grijnsde ik en stapte uit te auto.

Ik knikte instemmend. 'Ja oké, dat is waar.' Ik moest hard lachen om haar opmerking en merkte dat we thuis waren. 'Je humor is leuk, Zoe.' Ik stapte ook de auto uit en haalde even vragend mijn wenkbrauwen op, terwijl ik mijn sleutels pakte om de deur open te doen. 'Waar zat je aan te denken dan?'

'Oh, dat bedenk ik wel als ik je een keertje nodig heb voor iets.' Lachte ik en sloeg de auto deur dicht. Ik draaide de auto op slot en liep richting de voordeur. Tijdens de training was het me niet opgevallen, maar het was best koud buiten.

Nieuw

Ik kwam net de school uitgelopen, klaar om naar huis te gaan, met een stapel kostuums over mijn schouder geslagen. Het was een drukke dag geweest, ik had heel de dag les gehad, inclusief een gymles en aan het einde van de dag had ik nog wat tijd gestoken in de laatste kostuums. Alles was nu bijna af, bijna. Ik zuchte en haalde het stiekje uit mijn haar toen ik naar mijn moeders auto liep. Op hoge uitzondering had ik de auto vandaag meegekregen, omdat ik de kostuums die ik niet af zou hebben mee naar huis zou nemen.

Van achteren een auto kwam ik tevoorschijn en versperde Frances de weg. Ik had haar zien werken aan de kleding en had speciaal op haar gewacht. 'Wat een toeval, treffen we elkaar alweer!' zei ik met een brede grijns. 'Kan ik een lift van je krijgen. Ik leunde tegen haar auto en haalde vragend een wenkbrauw op.

Ik zocht naar de sleutels in mijn broekzak en net toen ik ze er uit viste stond Tommy ineens voor me. Geschrokken zette ik een stap naar achteren, maar zette even snel boos een stap terug naar voren. 'Nee, dat kan niet.' antwoordde ik kortaf en liep om hem heen om vluchtig de kostuums op de achterbank te leggen. Ik was nog wel zo blij geweest hem deze week niet tegen te zijn gekomen, alhoewel ik dat ook nogal verdacht vond, vanwege Eleanor die vermist bleek.

'Oh please, ik wil het hele stuk niet lopen,' zei ik smekend en keek mee naar haar spullen. 'Wauw, ik wist niet dat je van old time jurken houdt. Ik wel in elk geval,' murmelde ik met een dromerige blik, maar al gauw keek ik weer weg. 'Ik kwam Logan deze week tegen,' begon ik en keek haar aan. Ik had hem iets willen aan doen, maar ik deed het niet en ik wist echt niet waarom. 'Hij lijkt me een aardige jongen.'

Ik had de deur gesloten en keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan terwijl ik mijn armen over elkaar sloeg. Alsof ik op zijn smeekbedes in zou gaan. 'Die jurken zijn voor de musical.' verduidelijkte ik hem en liep toen naar voren, maar stopte toen hij Logan noemde. Ik draaide me om en vloog hem zowat aan, was het niet dat ik me vasthield aan de zijspiegel. 'Blijf uit zijn buurt!' siste ik.

Ik bekeek de jurken nogmaals en wendde daarna mijn blik af. 'Je hebt talent,' zei ik gemeend en sloeg ook mijn armen over elkaar heen. Lachend liep ik dichter naar haar toe na haar bedreigingen. 'Jeetje, wees eens blij dat ik hem niets aan heb gedaan. Gisteren zag je hem nog, fit en vrolijk als altijd. Al komt de volle maan dichtbij en dan ben je weer helemaal alleen.'

Ik liet de spiegel weer los en sloeg nog eens mijn armen over elkaar. Ik zette een stap naar achteren toen hij dichterbij kwam en probeerde niet weer uit te vallen toen hij over de volle maan begon. Ik wendde slechts geraakt mijn blik naar de grond en liet mijn armen naast me hangen. 'Bedankt voor de herinnering.' mompelde ik ontzet.

Ook al voelde de opmerking eerst zo goed, nu had ik toch spijt dat ik het gezegd had door haar uitdrukking. 'Ik kan je wel gezelschap houden?' probeerde ik als grapje en glimlachte. 'En het zijn maar vier dagen ofzoiets, niets ergs.' Ik leunde tegen haar auto en bekeek haar nu eens goed. Ik had altijd iets met heksen gehad.

Ik keek op en bestudeerde zijn glimlach. Kort schudde ik mijn hoofd en draaide me om naar de auto. Het voelde nogal tegenstrijdig nu Tommy oprecht vriendelijk leek. 'Het zou niet erg zijn als Logan 4 dagen ziek thuis zou zitten of 4 dagen thuis zou blijven omdat hij zijn been gebroken had of omdat hij spijbelt of zelfs omdat hij me niet mocht, of weet ik veel.' Ik was even stil. 'Waarom vertel ik je dit?' vroeg ik me hardop af en haalde gefrustreerd haar uit mijn gezicht.

Ik keek haar aan en haalde een hand door mijn haren. 'Ik begrijp wel wat je bedoelt. Maar dan dat je zou denken.' Ik duwde me van de auto af en keek haar daarna echt serieus aan. 'Kijk uit voor mijn familie. Als ze vervelend doen, moet je mij maar roepen.' Ik knipoogde en lachte daarna. 'Krijg ik nog een lift?'

Ik besloot dat hij de enige persoon was tegen wie ik het uberhaupt over wat Logan was kon hebben, ook al zou ik dat niet moeten doen. Ik luisterde naar hem toen hij een serieuze toon aan sloeg. Zijn familie had me al wat verdacht geleken, misschien zelfs gevaarlijk, zeker nu ik hem zo hoorde. Ik knikte gehoorzaam, maar gaf hem een duw tegen zijn schouder toen hij knipoogde en om de lift vroeg. 'Stap in voordat ik van gedachten verander.'

Ik lachte bij haar duw en stapte de auto in aan de passagierskant. 'Thanks Frances,' zei ik, toen ze ook zat, en ging gemakkelijk zitten. 'Dus, hoe krachtig ben je eigenlijk? Met je bekadingen?' Ik haalde nieuwsgierig mijn wenkbrauwen op en wachtte tot ze zou rijden. 'Ik woon aan de rand van de stad, maar zet me maar wat eerder af.' Anders zou mijn familie haar zien.

Ik nam plaats achter het stuur en stopte de sleutel in het contact. De radio sprong aan net zoals de motor en ik wierp kort een blik op Tommy toen we de parkeerplaats af reden. 'Kun je dat niet voelen ofzo met je krachten?' vroeg ik spottend. Ik was niet van plan hem te vertellen wat ik kon, je wist nooit waar hij het voor zou gebruiken. 'Prima, je zegt het maar als ik moet stoppen.'

Ik switchte door de radiostations en liet hem hangen op een zender met goede muziek. 'Ik kan het voelen, maar ik doe mijn best om het niet te voelen. Anders hebben we geen gespreksstof, snap je?' zei ik lachend. Ik keek naar de weg en zag dat we nog wel even moesten rijden. Zijdelings keek ik Frances aan en moest onwillekeurig glimlachen.

Ik liet hem zijn gang maar gaan met de radio. Hij zette het op een voor mij onbekend station, de muziek kwam me net zo min bekend voor, maar het klonk goed. Overduidelijk gitaren, dat vond ik wel wat. 'Je kunt me ook vragen over wat mijn hobby's zijn, dat is ook gespreksstof en misschien een vraag die ik wel ga beantwoorden.' Toen ik een schuine blik zijn kant op wierp zag ik zijn glimlach en had moeite die van mezelf te verbergen. En ik had toch zo'n hekel aan hem, beweerde ik.