De parkeerplaats

Ik was geërgerd dat hij me vertelde rustig aan te doen, maar ik probeerde mezelf toch wat te kalmeren. 'Maar je hebt geen idee wat ik ben?' vroeg ik sarcastisch en keek hem met een spottende blik aan. Als hij wist wat ik was, had hij niet eens geprobeerd te verbergen dat hij een vampier was. Het was maar goed dat er niemand om ons heen was, want dan hadden we dit gesprek nooit kunnen voeren.

Ik keek haar vragend aan. 'Nee, ik heb geen idee wat je bent. Nu ik vampier ben, kan ik je niet zomaar ruiken, hoor.' Ik werd echt gestoord van haar toon, zo kende ik Frances helemaal niet. Ik keek haar opeens bezorgd aan. 'Ben je ook een vampier?' Het zou logisch zijn, omdat ze wist wat ik was, en ook omdat ze opeens zo raar deed.

'Oh, Teoh, wauw.' Stom verbaasd keek ik hem aan. Dat hij het niet door had bewees maar weer eens dat hij nog even naïef was als altijd. 'Natuurlijk ben ik geen vampier, gelukkig niet.' Dat laatste mompelde ik er onverstaanbaar achter aan. 'Alicia heeft je over haarzelf verteld, niet?'

'O, je bent ook een heks,' mompelde ik licht teleurgesteld en haalde een hand door mijn haren. Ik had er zo op gehoopt dat ze het ook was, ondanks dat het zo tegenstrijdig klonk, maar dan had ik iemand gehad die me begreep. 'Dus je gaat me nu met je heksentrucjes pijn doen? Of doden?' Haar toon begon me met het woord meer te ergeren.

De teleurstelling in zijn toon maakte me nog bozer dan ik al was, maar toen hij stelde dat ik hem pijn wilde doen of zelfs doden met mijn 'trucjes' toen keek ik hem slechts uit het veld geslagen aan. Dacht hij echt dat ik hem pijn zou willen doen? 'Nee, dat doe ik alleen met mensen die ik niet mag. Behalve het doden.' Ongemakkelijk leunde ik tegen zijn auto. 'En ik doe ze ook nooit erg veel pijn.'

'Oh. Oké.' Ik zuchtte en sprong weer de achterbak van mijn auto in. 'Maar Frances, wat is nou helemaal het punt dat je zo tegen me doet? Wat wil je van me? Ik ben een vampier geworden, dat is nou eenmaal zo, maar moet je daarom zo raar tegen me doen?' Ik rekte me uit en taste in de achterbak om een zakje bloed te vinden.

Uiteindelijk ging ik maar gewoon op de rand van zijn achterbak zitten en keek naar mijn voeten. Ik wierp maar kort een blik op Teoh en schudde mijn hoofd. 'Vind je het raar dat ik boos ben?' vroeg ik hem met zachte stem. De woede die ik eerder gevoeld had, was al langzaam aan weggeebt. Ik voelde me nu eerder beschaamd dat ik zo was uitgevallen.

Bij de toon van haar woorden liet ik ook mijn hoofd zakken en wreef even door mijn ogen. 'Ik zou niet weten waarom je boos moet zijn,' fluisterde ik zachtjes en keek haar aan. Ik deed de klep omlaag, zodat ze ook bij me kon zitten en gebaarde naar de zak chips. 'Wil je ook wat?' Ik strekte me kort uit en maakte plaats voor haar.

Met een blik over mijn schouder zag ik dat hij plek voor me had gemaakt. Ik aarzelde maar kort en kwam overeind om bij hem te gaan zitten. 'Nee, dank je.' mompelde ik en glimlachte zwakjes. Ik overdacht mijn woorden kort voor ik weer wat zei. 'Ik weet niet of jij het zo ziet, maar je bent een goede vriend van me Teoh. En ik geef iedereen graag ongelijk als ze zeggen dat je een slechte jongen bent. Maar hoe ga ik je nu nog verdedigen?' Misschien was dit wel heel egoïstisch.

Ik trok mijn benen nog een stukje in en nu hadden we beiden genoeg plek om te zitten. Bij haar vraag fronste ik opnieuw verward. 'Frances... Ik snap echt niet waar je het nou over hebt. Waarom ben ik nu opeens een slechte jongen geworden? Ik heb nog niemand gedood, enkel perongeluk pijn gedaan, zoals Logan. Verder niets.'

'Je bent een vámpier.' zei ik met veel nadruk op het laatste gedeelte, alsof dat alles zou verklaren. Ik sloeg mijn armen om mijn benen heen en keek zo naar Teoh. Hoe graag ik het ook zou willen, ik kon Teoh niet anders zien dan de spontane vrolijke jongen die hij was en niet als bloeddorstig monster. Ik beet op mijn lip, hield even stil en vroeg toen; 'Hoe gaat het eigenlijk met je?' Dat had ik hem niet eens gevraagd en misschien was dat wel veel belangrijker dan het feit dat hij een vampier was.

'Een vampier ja. En de enige manier om dat niet te zijn is de dood, dus ik moet er maar mee leven, nietwaar?' Ik zuchtte en schudde mijn hoofd. 'Het lijkt alsof het goed gaat, maar van binnen ben ik net zo dood als dat ik eigenlijk ben. Jij bent maar de zoveelste die aan mijn kop zeurt hoe vreselijk ik ben, en daarvoor zorgt dat ik nog minder levenslust krijg dan dat ik al heb.'

Altijd had ik het juist omgekeerd gezien. Liever dood zijn dan ondood in een bloed zuigend lichaam, maar het was zo logisch hoe Teoh het stelde. Was onze grootste angst niet om dood te gaan? Zouden we niet genoegen nemen met minder, zolang we konden leven? Ik kon het niet voor elkaar krijgen om me te verontschuldigen, dus zei ik maar iets anders; 'Je bent nog steeds Teoh.' En dat meende ik echt, het was ook zo, alhoewel ik nu pas zag dat hij niet meer zo was als toen ik hem ontmoette.

Mijn hart maakte een sprong bij haar woorden, maar ik liet het niet aan de buitenkant zien. 'Behandel me dan ook alsof ik nog Teoh ben,' zei ik rustig en keek haar daarna aan. 'Hoe gaat het met Logan? Ik zag hem laatst en ik geloof dat hij helemaal hersteld is. Ik... Ik ben blij dat dat zo is,' glimlachte ik, terwijl ik weer over de parkeerplaats keek.

Zijn woorden raakten me hevig. Ik wilde het zo graag, maar eigenlijk schreeuwde mijn hele opvoeding, mijn principes dat ik hem moest verafschuwen. Ik glimlachte bij het noemen van Logan. 'Nou, ik heb magic hands, remember?' Ik wiebelde mijn vingers in de lucht voor zijn gezicht en kon een lach niet onderdrukken.