Het muziek lokaal

Ergens achter in de school bevindt zich het muziek lokaal. Hoewel je het misschien niet zou denken, is dit een van de rustigste plekjes in het gebouw, vooral in de pauze's is hier bijna nooit iemand te vinden. Maar dat betekent niet dat er niet ontzettend veel lawaai in het lokaal gemaakt kan worden, want het is een grote ruimte met veel verschillende instrumenten die je zeker hoofdpijn kunnen bezorgen met hun volume. Ondanks dat de instrumenten goed onderhouden zijn, is het lokaal zelf in slechte staat, het kan wel een opknapbeurt gebruiken.

Het maximum aantal personen: 8

Zoe en ik kwamen samen het muzieklokaal binnen. 'En Zoe, heb je verborgen muzikale talenten?' vroeg ik grinnikend en liep op een gitaar af. 'Piano, viool, mondharmonica, gitaar?' Ik sla wat noten met de gitaar, maar ze klinken nogal vals, dus leg ik hem snel neer. Ik loop naar een piano toe en ga erachter zitten. 'Je zult het niet geloven, maar mijn moeder heeft me piano leren spelen.' Ik sla wat tonen, deze keer wel zuiver. Ik draai op mijn stoel en kijk Zoe aan. 'Kan je zingen?'

'Ja, echt wel.' Grinnikte ik. 'Ik speel eigenlijk banjo.' Na deze opmerking begon te te lachen en keek ik hem aan. 'Nee, geen verborgen muzikale talenten voor mij helaas.' Mijn moeder was wel altijd heel erg muzikaal, ze kon geweldig gitaar spelen en zingen, helaas had ze dat beide niet doorgegeven aan mij. Eigenlijk had ik nog nooit echt gezongen, tuurlijk wel eens onder de douche - maar nooit echt, echt. Vervolgens keek ik hem aan. 'Ik vrees van niet, ik moet heel eerlijk zijn, ik heb eigenlijk nog nooit echt gezongen - dus tjah.' Weer zoiets wat me aan me moeder herinnerde, maar ik zette mezelf er overheen. Ik kon me niet blijven vast klampen aan de gedachte van mijn moeder.

Met het geschiedenis boek in mijn handen liep ik lezend door de gangen richting het muziek lokaal. Alicia had nog geen tijd gehad om me te helpen en dus had ik besloten om nog een poging te wagen, maar dat lukte me dus echt niet in de drukte van de kantine of in de spoelende regen buiten. Daarom was ik naar het muziek lokaal gegaan, een van de plekjes die ik wel eens op zocht als ik stilte nodig had of zin had om mijn gitaarkunsten te verbeteren. Zo in de lesstof opgenomen liep ik het lokaal in, liet mijn tas op de grond vallen en wilde op de piano kruk gaan zitten, toen ik ontdekte dat Zoë en Teoh er ook waren. Fronsend keek ik hen beide aan. 'Ehm, hai?'

Opeens kwam Frances binnenlopen, het meisje dat ik bij de wilgen tegenkwam. 'Hey Frances,' zei ik opgewekt, de spanning tussen de beide meiden niet merkend. Ik sta op en sla mijn arm om haar schouder. 'Ik heb een muzikant of zangeres nodig. Zoe kan heel mooi zingen, al geeft ze het niet toe. Kan jij misschien zingen? Ik kan alleen piano spelen.' Ik ga weer op de kruk zitten en kijk ze beide aan. 'Welk lied zal ik spelen? Ik kan de noten op mijn mobiel opzoeken.' Ik sprak en sprak maar door, zo enthousiast was ik.

Kort keek ik op toen niemand minder dan Frances binnenkwam. 'Hey,' Zei ik nogal nors en kortaf. Opeens werd dit tussenuur een stuk minder leuk. Zonder het te laten zien, ging ik op een van de krukken zitten en rolde mijn ogen. 'Nee Teoh, ik kan niet zingen,' Jep, het was nogal verpest voor mij. Het was niet dat ik haar niet mocht - nou ja - eigenlijk was dat het wel, maar vooral zij leek een probleem te hebben, iedere keer als ze mij zag. Misschien had ze er wel een goede reden voor, daar niet van - maar ik had geen idee wat ik fout had gedaan.

Even stond ik daar zonder iets uit te brengen en overweegde om gewoon het lokaal uit te lopen. Ik was niet erg goed met confrontaties en zeker niet eentje die zo dubbelzijdig was. 'Sorry, maar ik moet leren.' Ik hief mijn geschiedenis boek op ter benadrukking en wierp een schuchtige blik op Zoë. Ten tweede voelde ik me hier ook niet echt gewenst, maar dat probeerde ik niet te tonen. Wat ongemakkelijk haalde ik Teoh's arm van mijn schouder en glimlachte verontschuldigend naar hem. 'Ik kan beter een ander plekje opzoeken.'

En natuurlijk had ik opnieuw helemaal niets door. 'Nee joh, gekkie,' lachte ik. 'Dit is juist gezellig. En jullie kennen elkaar toch al?' Ik trok haar mee en plaatste haar naast me op de pianokruk. Ik ging naast haar zitten en keek toen van de ene naar de andere. Verbazingwekkend leken ze elkaar niet te mogen, ze keken niet naar elkaar en anders vreselijk schuchter. Ik zuchtte overdreven, stond op en ging voor ze staan. 'Dames,' begon ik plechtig. 'Er gaan duizenden mensen per dag dood door oorlog, honger of nog meer erge dingen. Miljoenen mensen hebben nu honger, terwijl wij vol zitten. Te vol zelfs vaak. En dan zitten jullie nu te mokken omdat jullie elkaar niet mogen. Amerika en Bin Laden mogen elkaar niet, een kat en en hond mogen elkaar niet en benzine en water niet. Maar jullie zijn beiden hele lieve meiden, totaal verschillend, maar puzzelstukjes zijn ook verschillend, maar passen ook in elkaar.' Ik glimlachte breed en ging achter de piano zitten. 'Vreugdelied!' Ik begon iets vrolijks te zingen en lala'de lekker vals mee.

'Oké Teoh, zo is het genoeg.' Ik had mijn dag niet helemaal, merkte ik wel. Ik stond op en ging voor hem staan. 'Jij stopt met dat belachelijke lied en ik maak zelf wel uit wie ik wel en niet mag. Daarbij zeg je nu eigenlijk dat Amerika en Bin Laden elkaar ook ineens moeten omhelzen en dat gaat nooit gebeuren.' Ik keek hem aan en rolde met mijn ogen. 'Serieus.' Mompelde ik. Teoh zag de goede dingen overal van in, het was aan de ene kant goed - maar aan de andere kant maakte het hem ontzettend naïef. 'En er zijn ook mensen die jij niet mag, daar doe je nu toch ook niet ineens lief en aardig tegen?'

Ik geloof dat ik me niet één centimeter verroerd had nadat Teoh zijn speech had gehouden en me naast zich op de kruk had getrokken. Die jongen had werkelijk te veel energie en die hoeveelheid positiviteit moest ook zeker niet gezond zijn. Uiteindelijk knipperde ik en staarde naar Zoë die nu haar betoog hield. Ik vroeg mezelf af of ik hier eigenlijk ook een mening over had, want er scheen niets uit mij te komen, dit was belachelijk, het hele gedoe was werkelijk belachelijk. Even wierp ik een blik op de twee en kon toen mijn lachen niet meer in houden, hikkend stond ik op van de kruk en probeerde uit alle macht te stoppen. Dit was waarom ik nooit confrontaties aanging, ik kon nooit serieus blijven, probeerde ze zo te ontwijken.

'Dat zijn er heel weinig,' mompelde ik. Ik mocht heel veel mensen, omdat ik in iedereen iets positiefs zie. Waarom zou je mensen haten, alleen beoordeeld op je eigen normen en waarden? Belachelijk toch. 'En als het je niet bevalt wat ik doe, dan moet jij maar weggaan, Zoe.' Ik sprak kalm en rustig, ik bedoelde het niet boos. Ik werd ook niet snel boos, alleen als er iets onrechtvaardigs gebeurde. Toen Frances begon te lachen, keek ik snel naar beneden om mijn glimlach te verbergen. Ik probeerde weer strak te kijken en hief mijn gezicht weer op. 'Nou ja, dan accepteren jullie maar dat jullie elkaar haten, en daar niets aan gaan doen. Prima, heb ik niets mee te maken. Ik mag jullie beide, dus het boeit me ook vrij weinig. O men, ik haat ruzie's.' Ik keek moeilijk en sloeg toen weer wat tonen op de piano.

'Tuurlijk, laten ze Zoë maar wegsturen. Is wel zo gemakkelijk hè?' Ik keek Teoh eventjes aan en vervolgens keek ik naar Frances. 'Ja, en laten we er ook bij gaan lachen - want het is zó grappig natuurlijk. Ha-ha-ha.' Serieus, sommige mensen konden het bloed onder mijn nagels vandaan halen en op dit moment waren het de twee personen tegenover mij. Mijn blik stond nors en serieus, terwijl ik mijn wenkbrauw omhoog liet glijden. Slechts alleen mijn rechterwenkbrauw - met mijn linker kon ik dat namelijk niet. 'Weetje, gaan jullie maar veel plezier hebben hier in dit geweldige muziekhok - van mij zul je geen last meer hebben.' Ik pakte mijn iPod uit mijn tas, stopte de oortjes in en zette het volume op de hardste stand. Ik ging niet weg - zeker niet, ik liet niet zomaar over me heenlopen, maar ik sloot me af. Ik negeerde ze, iets waarvan ik wist dat Teoh er niet tegen kon. Zo ging ik tegen de muur zitten en tikte ik met mijn nagels op mijn knie.

Nadat ik eindelijk mijn lachen onder controle had, haalde ik onverschillig mijn schouders op. Als zij er geen zin in had, had ik er ook geen zin in. Zo makkelijk was ik wel, ik ging er geen moeite voor doen zodra ik door had dat de andere er ook geen energie in ging steken. Ik deed mijn boek dicht en griste mijn tas van de grond, gefrustreerd stopte ik het boek terug en richtte me op Teoh. 'Sorry.' zei ik hem simpelweg, maar wilde niet zomaar weg lopen. Maar wat moest ik anders doen? Besluiteloos stond ik daar lusteloos naar de grond te staren.

Ik viel met mijn hoofd op de piano, wat een harde knal veroorzaakte. Ik kon er niet tegen om mensen boos te zien, of dat iemand me negeerde. Oke, ik geef het toe, ik wou Zoe gewoon niet boos zien. Ik heb altijd een zwak voor haar gehad. Het is zo raar, want op haar karakter zou ik helemaal niet vallen, maar dat intrigeerd me juist. Op een of andere manier trekt het me juist aan, maar ja, we zijn stiefbroer en zus. Ik maakte een gebaar naar Frances van 'sorry, blijf alsjeblieft, ik los het wel op', en liep naar Zoe toe. Ik ging naast haar zitten, sloeg mijn arm om haar heen en trok haar oortje uit haar oor. 'Niet mokken, Zoe. Het spijt me, oke? Maar als je een vervelende dag hebt, moet je het niet op ons afreageren oke? Ik heb net ook twee onvoldoendes binnengehaald, en verwerk dat in mijn hoofd. Ik sla mijn hersenen tot mors,' grapte ik, al wist ik dat het een slechte grap was. Hopelijk brak het het ijs wel een beetje.

Ik keek op naar Teoh die naast me kwam zitten, pakte mijn oortje weer en stopte deze in mijn oor. Mijn dag was geweldig, tot dat dit tussenuur begon en het een drama werd, voor mij maakte je dat niet goed met een paar loze woordjes. Daarbij had ik ook geen zin in dat zoetsappige gedoe. Ik wist zijn zwakke punten en daar speelde ik op in, zolang ik niet op hem reageerde, wist ik dat hij het alleen maar moeilijker kreeg. Hij wist ook wat ik kon hebben en die lijn was hij daarnet ook over gegaan.

Na enige tijd te overwegen om weg te gaan plofte ik op een stoel neer en pakte min geschiedenis boek er weer bij. Hoewel ik me niet kon concentreren staarde ik met fijn geknepen ogen naar de letters en probeerde de inhoud in me op te nemen. Na een aantal minuten gaf ik het op en legde het boek weer weg, dit werkte toch niet. Ik stond weer op en opende een van de ramen, het was hier benauwd en muf en op het moment kon ik wel even de steun van de natuur gebruiken. Leunend tegen het venster staarde ik naar de bomen en luisterde naar het ruisen van de bladeren. Soms was het ongelooflijk wat de natuur met me kon doen, vol hernieuwde energie luisterde ik naar het gesprek van Teoh en Zoë.

Ik hield verslagen mijn hoofd hangen, stond toen kreunend op en ging achter de piano zitten. Gek werd ik soms van haar. En gewoon het gestoorde was, dat ik helemaal niets heb gedaan. Echt gestoord vond ik het, maar ik liet het weer eens niet blijken. Ik liet nooit blijken als ik pijn had, of gekwetst voelde. Dus perste ik er maar een glimlachje uit en drukte wat tonen in. Het enige lied dat nu in me opkwam, was 'Your song' van Elton John. Ik bromde de tekst mee, de meiden vergetend. Ik had mijn plek voor deze pauze gevonden, en nu was het hun beurt.

Kort keek op naar Teoh die weer opstond, maar bleef verder in mijn eigen wereldje hangen. Ik had geen zin meer om er woorden aan vuil te maken, dus hield ik heel verstandig mijn mond dicht. Uit mijn oortjes dreunde een van de vele nummers van John Mayer, ik vond die gozer echt geweldig. Ik kende al zijn nummers uit zijn hoofd, echt allemaal. Zachtjes neuriede ik mee met de melodie, terwijl ik grondig mijn rood gelakte nagels bestudeerde. Altijd al ik me verveelde ging ik mijn nagels lakken. Echt altijd.

Toen ik klaar was, draaide ik me op mijn stoel rond en keek halfslachtig Zoe's kant op. Ik hoorde de muziek van John Mayer door haar oren schallen. Toen mijn ogen haar kruiste, stak ik enthousiast mijn handen omhoog en zei: 'John fucking Mayer.' Het was een grapje, en ik bedoelde het helemaal niet stom. 'Weetje nog, van Friends with Benefits, die film die we laatst keken. Toen we nog vrienden waren,' voegde ik er droevig aantoe. Ik draaide nog wat rondjes op mijn stoel, en verveelde me stierlijk. En het stil zitten, beviel me slecht. Ik kan gewoon nooit of te nimmer stil zitten. Echt nooit, en zonder praten is dat nog lastiger. Dus ik ging achter een drumstel zitten en tikte zachtjes een ritme.

Ik kon niet horen wat hij zei, doordat mijn muziek zo hard stond - maar de eerste drie woorden kon ik er nog wel uit opmaken. 'Nee, Elton John is geweldig wil je zeggen?' Weerkaatste ik terug, scherpe opmerkingen maken kon ik wel als ik dat wilde. Niet dat deze nou zo scherp was, maar toch. Ik zag dat ij daarna nog wat zei, maar zo goed kon ik nou ook weer niet liplezen. Mijn blik bleef even op hem hangen, maar ik zei verder niets. Het enige wat ik deed was staren, gewoon heel simpel staren.

Ik had een tijdje staan toe kijken en uiteindelijk trok ik het niet meer. Waarom greep ik niet in? Teoh was niet de schuldige hier, hij had helemaal niets gedaan. Gefrustreerd kwam ik overeind van mijn vensterbank en liep naar Zoë toe. Eerst overwoog ik nog haar van tevoren aan te spreken, maar dat zou toch niets uithalen dus trok ik simpelweg haar oortjes uit en keek haar recht aan. 'Oke, ik begrijp dat je boos bent op mij en dat je me niet mag, en hoe verrassend, het is wederzijds, maar ga alsjeblieft niet je haat op Teoh richten. Als je zo graag wilt gaan zitten mokken, richt het dan op mij, laat me maar horen hoe je over me denkt, het boeit me niet. Maar het interresseert me wel als je zo onrechtvaardig bent tegenover Teoh, dat is werkelijk belachelijk. Dus als je zo graag de bitch uit wilt hangen, hier sta ik, laat je helemaal gaan.'

Nu was het mijn beurt om te lachen. Hoofdschuddend keek ik haar aan. 'Volgens mij begrijp je het nog steeds niet.' Inmiddels was ik opgestaan en stond ik tegenover haar. 'Jij denkt dat ik jou haat, maar volgens mij is het andersom. Ik weet niet wat ik heb gedaan waardoor je me niet mag, maar als je al zo gaat reageren terwijl je me nog niet eens kent.' Mijn wenkbrauw ging even omhoog. 'En daarbij waar bemoei je je eigenlijk mee. Ik heb m'n eigen redenen om boos te worden -' Uiteindelijk stopte ik maar, een discussie als deze had geen zin. We waren allebei even koppig, met andere woorden: Aan deze discussie zou geen einde komen.

Met een zuur gezicht staarde ik naar haar, nadenkend over repliek. Oke, het was waar, ik had geen antwoord op alles dat ze me toe wierp, met woorden was ik nooit goed geweest, maar ik was het toch echt niet met haar eens. Ja, ze had grotendeels gelijk, wat had ze me eigenlijk aangedaan? Dan noch, had ze er problemen mee dat ik mijn mening over haar uitte? Dat haar karakter, zo goed als ik die had doorgekregen via haar aura, me niet aan stond? Zij had misschien nog niets gedaan, maar haar aura wel, die had al genoeg indruk op mij gemaakt en heel haar houding beviel mij niet. 'Nee, ik begrijp het inderdaad niet, dus vertel me Zoë waarom ben je zo laf?' Ik had door hoe ze dingen weg stopte, ik snapte nu dat, dat haar probleem was en die schuilhouding in haar aura interpreteerde ik als laf en zwak.

____
Okay, Iris, ik heb eigenlijk geen idee of dit bij Zoë past, maar ik dacht het zo en en en je moet het maar zeggen als je het nergens op vindt slaan xd.

hahah, nee hoor prima. (:

--

Schamper begon ik te lachen. 'Nu ben ik ineens zwak, terwijl niet eens direct een antwoord hebt gegeven op mijn vragen van daarnet. Volgens mij moet je eerst naar jezelf kijken voordat je je eigen problemen op andere mensen afschuift.' Koppig zijn kon ik ook, en ik was zeker niet op mijn mondje gevallen. 'Je kan wel gaan zeggen dat ik laf en zwak ben, maar zelf ben je geen haartje meer dan ik.' Meteen nadat ik dat had gezegd, had ik spijt. Het kwam er een stuk arroganter uit dan ik eigenlijk had gewild. Ik had het nu toch gezegd, dus kon ik er niets meer aan veranderen.

Zachtjes lachte ik en richtte toen mijn blik op het raam, terwijl ik met mijn ogen rolde. 'Ja, inderdaad ik ben laf en zwak, maar ik ontken het tenminste niet.' Met een strakke blik keek haar weer aan. 'Ik kan gelukkig met mijn problemen omgaan, ik verstop ze in ieder geval niet achter een masker van zelfverzekerdheid, ik bedek ze niet onder een laag make-up en fancy kleren en een eeuwige glimlach.' Ik draaide een beetje door en spuugde de woorden zowat naar Zoë uit, al mijn frustratie vloeide mijn mond uit en mijn hoofd begon steeds meer verhit en rood te raken.