De schooldokterskamer.

De kamer van de schooldokter is niet ver van de grote ingang vandaan en bevindt zich vlak bij de docentenkamer. Het is een ruime, witte kamer met veel ramen die het natuurlijke licht goed binnenlaten en de illusie van veel ruimte versterkt. Er staan 2 bedden voor de zieke leerlingen en verder bevinden zich er wat kantoormeubelen, een grote kast inclusief aanrecht met de nodige doktersspullen, een kunststof romp en andere halve lichaamsdelen om te demonstreren hoe onze ledematen in elkaar zitten. Voor de rest hangen er vele posters met voorlichting en dat soort dingen op de muren, maar ziet het er allemaal erg netjes en opgeruimd uit.

Max. aantal personen: 5

Binnen een paar tellen stonden Igraine en ik al voor de deur van mijn kamer. Een briefje op de deur verraadde dat ik er op het moment niet was en ze me bij de receptie mij konden oproepen, ik draaide het rustig om, zodat mijn aanwezigheid aangegeven stond en opende vervolgens de deur voor Igraine. 'Komt u binnen.' Met een theatraal gebaar wees ik haar naar mijn kamer.

'Thankyou,' lachte ik en liep hem voor de kamer in. Ik plaatste me handen op mijn heupen en keek de ruimte door. 'Wat een prachtige kamer,' zei ik bewonderend, en ging op een bed zitten. Ik keek Arthur aan en glimlachte. 'Zo dokter, waar zijn die droge kleren? Want ik begin het toch een beetje fris te krijgen, ondanks dat die koffie warm was geweest.'

Ik was naar de kast gelopen en doorzocht nu de stapel kleren die op de bovenste plank lag. Het waren veelal spullen die achtergelaten waren door leerlingen, gevonden voorwerpen die niemand op was komen halen, maar die een grote wasbeurt hadden gehad en nu dienden als reservekleding voor de bloederige ongelukjes of de misselijke leerlingen of zelfs de getreiterde kinderen die de vuilnisbak over zich heen hadden gekregen. 'Welke maat moet ik zoeken, M?' Ik herinnerde me nog dat in mijn tijd hier er een voedselgevecht was geweest in de kantine en iedereen hier schone kleren probeerde te krijgen. UIteindelijk vond ik een effen, vrouwelijk zwart shirt, dat haar waarschijnlijk wel zou passen. Met dat in mijn hand liep naar haar en glimlachte. 'Nogmaals mijn excuses, ik hoop dat dit past.' Ik gaf het haar en wees naar een van de kamerschermen. 'Daarachter kunt u zich omkleden.'

'Inderdaad M,' zei ik en nam het shirt aan. 'Bedankt Arthur.' Ik glimlachte naar hem en liep naar zo'n kamerscherm. Achter het scherm trok ik mijn shirt uit en deed het zwarte shirt aan. Hij was een beetje klein, maar kon ermee door. Ik kwam er weer achter vandaan en stopte het shirt in mijn tas. Ik ging weer op het bed zitten en keek hem aan. 'Echt bedankt he, Arthur.'

'Oh, u zou me niet eens moeten bedanken, ik was het immers die met koffie ging gooien.' Ik ging op het bed tegenover haar zitten en sloeg mijn armen over elkaar terwijl ik haar, nog steeds glimlachend, aankeek. Aandachtig bestudeerde ik haar gezicht, hopend op een herrinering die mij zou vertellen dat ik haar kende, want er was iets, een vreemd gevoel dat er iets fammiliairs was met Igraine. Helaas kon ik het niet thuisbrengen.

Ik glimlachte even. 'Ik trek mijn bedankje niet terug hoor.' Mijn benen raakte net niet de grond, dus ik wiebelde er een beetje mee. Ik zag hem kijken, en ik keek glimlachend terug. Ik vond hem aardig, veel aardiger dan de anderen hier op school. Toch werd ik een beetje zenuwachtig van zijn blik en ik voelde met mijn handen of er geen vervelende plukjes haar omhoog stonden. 'Mijn haar staat vast helemaal omhoog he?'

'Oh, nee, het is enkel statisch.' verklaarde ik, opgeschrokken uit mijn aandachtige blik. Eerlijk gezegd was het helemaal niet statisch, het zat perfect, maar ik moest toch een verklaring geven waarom ik haar zo aanstaarde. Onhandig streek ik een plukje plat, dat door mijn rangschikking er niet beter op werd en kwam toen omhoog van het bed. 'Kan ik je misschien wat koffie aanbieden? Of thee? Ik kan het me voorstellen als je al genoeg koffie hebt gezien vandaag.' Vaag glimlachend liep ik naar het aanrechtje waar een waterkoker opgesteld stond.

Ik lachte zachtjes toen hij mijn haar goed wilde doen, maar had er niet veel vertrouwen in dat het beter zou worden. Mijn ogen keken naar zijn gezicht en ik merkte op dat ie eigenlijk heel knap was. En ook nog heel erg aardig. Ik volgde hem daarna nog steeds. 'Inderdaad, als ik koffie wil, kan ik mijn shirt ook uitknijpen. Thee graag, en liever geen suiker, en smaak maakt niet uit.' Toen hij zich omdraaide, draaide ik mijn ring een beetje onwennig om mijn vinger en hield mijn hand veel achter mijn rug, zodat hij het niet zag.

Ik vulde de waterkoker en zette deze aan. Ondertussen haalde ik twee mokken tevoorschijn en zocht naar de theezakjes. Ik was geen thee drinker, dus ik hoopte dat er nog thee over was gebleven van de vorige schooldokter aangezien ik die voorraad niet had aangevuld. Ik vond nog een bus met rooibos en pakte vervolgens een zakje oplos koffie, ik had hier jammer genoeg niets beters. Geduldig wachtte ik tot het water kookte en voelde ondertussen de drukkende aanwezigheid van Igraine. Haar aura, hoewel ik hem niet begreep, vulde kamer geheel en ik voelde de druk op die van mijzelf, maar ik snapte niet hoe dit mogelijk was.

Ik wachtte geduldig af, maar het duurde nog wel even, dus ik begon door de ruimte te lopen. Ik wist niet dat een ruimte zo wit kon zijn. Als ik iemand hier dood zou maken, zouden de spetters op de muur zichtbaar zijn. Dat zou er zo mooi uitzien. Ik liep nog even verder, en bleef toen stokstijf staan. De geur van bloed kwam mijn neus in. Mijn mond ging naar een glimlach en ik zette paar stappen verder. Er lag een shirt met een bebloede kraag op een stoel. Ik stak mijn hand ernaaruit, maar hoorde toen Arthur ademen. Fuck. Ik hield mijn adem in en draaide mijn hoofd met alle moeite van het shirt weg. Hopelijk zag ik mijn gezicht er nog normaal uit, en waren mijn ogen niet zwart.

De waterkoker tingelde toen het water zijn kookpunt had bereikt. En met stomende wolkjes schonk ik de twee mokken vol. 'Ik hoop dat je rooibos lekker vindt?' Met de twee mokken in mijn handen draaide ik me om naar Igraine en moest even zoeken totdat ik haar bij mijn bureau zag staan. Vriendelijk glimlachte ik en liep naar haar toe. Ik bood haar de thee aan en fronste toen bezorgd. Ze zag er om het maar platvloers te zeggen, beroerd uit, niet zoals ik haar enkele minuten eerder had gezien. 'Gaat het wel?' vroeg ik sceptisch en zette de twee mokken op mijn bureau.

Ik legde mijn hand op mijn voorhoofd en bedekte zo ook een deel van mijn ogen. 'Sorry,' piepte ik zachtjes. 'Ik kan heel erg slecht tegen bloed.' Als ik me nu niet zo beroerd had gevoeld, dan was ik in lachen uitgebarsten. Ik was afhankelijk van bloed, 't zou toch ironisch zijn als je er niet tegen zou kunnen. Ik pakte de mok op en nam langzaam wat kleine slokjes. Ik liep van het shirt af en ging weer op een bed zitten. 'Bedankt,' fluisterde ik.

'Oh, excuses, ik had dat ook allang op moeten ruimen.' Verontschuldigend pakte ik het shirt en deed het in een van de wasmanden. In het verzorgingslokaal deden ze vaak de was voor Arthur wanneer zieke leerlingen hun kleren besmeurd hadden. Of wanneer er een ongeluk met veel bloed was geweest. 'We hadden een bloedneusgeval vanochtend. Alles zat onder.' Ik lachtte geamuseerd bij de gedacht, bloed deed me werkelijk niets, maar die hoeveelheid was gewoon weg smerig. 'Sorry, ander onderwerp.' Nog lichtelijk na glimlachend pakte ik mijn mok met koffie en nam een slokje. 'Werk je hier al langer?' Ik had deze vraag al eerder willen vragen, maar vond nu pas een geschikte mogelijkheid.

Ik haalde diep adem en merkte gelukkig dat de geur langzaam wegtrok. Ik haalde mijn hand voor mijn gezicht weg en leunde tegen de muur. Ik nam de thee aan en nam een slok. 'Graag,' grinnikte ik. 'Nope, dit is mijn eerste jaar hier. Waarom ik ooit in dit dorp ben beland, is me een raadsel, maar ik wist wel meteen dat ik op de school wou gaan werken. En jij?'

Ik leunde op de rand van het bureau terwijl ik mijn koffie voorzichtig wegzette en luisterde naar Igraine. 'Ik kom hier zelf vandaan en heb hier ook vroeger op school gezeten. Eigenlijk was dit de eerste de beste plek waar ik meteen een baan als leraar kreeg aangeboden na mijn studie.' vertelde ik haar glimlachend en pakte vervolgens mijn koffie weer op om een slok te nemen. 'Bevalt de school je een beetje? En het dorp?'

'Zo zo, een man van het dorp,' zei ik bewonderend. Ik bedacht me dat hij dus wel van de ''mythes'' gehoord moet hebben. Misschien is het weer zo'n persoon die alles probeert te ontrafelen, maar daar leek hij niet het type voor. Of ik zat er weer eens compleet naast. 'De school bevalt me heel goed! Eerst dacht ik dat ik een groep gesteriliseerde, opvolgende kinderen moest lesgeven, maar dat valt gelukkig hartstikke mee. En niet dat ik een slecht beeld van een dorp heb, maar mijn moeder was vroeger lerares in een dorp, en die klaagde dag en nacht dat haar studenten wat meer pit moeten hebben.' Meer dan 300 jaar geleden. 'En het dorp bevalt verrassend goed. Ik kom zelf uit de grote stad, dus het was wel eventjes wennen,' gaf ik lachend toe.

Ik lachte toen ze verklaarde dat ze dacht dat de kinderen 'makkelijk' zouden zijn. 'Je hebt je handen vol aan de kinderen hier, ze zijn ongelooflijk zelfstandig en koppig tegenwoordig. Geloven dat ze alles beter weten.' Ik glimlachte en nam een slok koffie. 'Dat is wel een grote overstap ja. Uit welke stad kom je? Als ik dat vragen mag natuurlijk?' vroeg ik beleefd.

'Ik kom oorspronkelijk uit Brazilie, Rio de Janeiro. Ik woonde op de bergwanden in de bossen. Ik ben daar totdat ik volwassen was gebleven en ben toen gaan reizen door de wereld, allemaal grote steden. Dit is het eerste dorp waar ik ooit ben geweest,' vertelde ik. Ik vond het lastig om tegen Arthur te liegen, omdat hij echt aardig en geinteresseerd was. Wat ik vertelde was dan ook allemaal waar. Dorpen heb ik in mijn leven zoveel mogelijk vermeden. 'Waar heb je dan in de tussentijd, tijdens de studie, gewoond?'

Bewonderend luisterde ik naar Igraine. Ik had niet verwacht dat ze werkelijk in een ander land had geleefd, misschien dat ze Braziliaanse ouders had, maar ik had niet gedacht dat ze er zelf had gewoond. 'Dat is een eind weg.' zei ik en bekeek haar met andere ogen nu ik wist dat ze van zo ver kwam. 'Op de campus van Harvard zelf, op zo'n leuke krappe kamer die je moet delen met 3 anderen.' vertelde ik grinnikend.

'Dat is inderdaad een eind weg,' giechelde ik. 'Ik ben dus ook Braziliaans.' Ik dronk mijn thee op en zette het kopje weer neer. 'Wauw, wat supergaaf,' zei ik enthousiast. 'Dat was vroeger mijn droom, om op Harvard te zitten. En nu praat ik gewoon met iemand die daar heeft gestudeerd, jeetje.'

Geamuseerd lachte ik en nam weer eens een slok koffie. 'Zo geweldig is het niet hoor. Natuurlijk is het een geweldige universiteit, maar het is de naam dat het hem doet.' zei ik glimlachend en lichtelijk trots dat ik er gestudeerd had. Het was ook een van mijn dromen geweest en gelukkig was dat er een die ik wel had bereikt.

'Ssssst, niet zeggen, anders ben ik niet meer jaloers hoor,' lachte ik. Zelf heb ik ook aan aantal universiteiten gestudeerd, maar Harvard was me nooit gelukt. Eigenlijk weet ik niet waarom, ik maakte er eigenlijk nooit tijd voor. En het was in Amerika, en na een tijd trok Amerika me ook totaal niet meer. Misschien ga ik er ooit nog studeren. 'Is het eigenlijk verplicht voor leraren om naar dat gala te gaan?'

Ik grijnsde en dronk het laatste beetje koffie op. Ik liep naar de was bak en zette mijn mok daarin. Vervolgens ging ik weer tegenover Igraine op het andere bed zitten, dat was wat comfertabeler dan de rand van de tafel. Bij haar vraag haalde ik mijn schouders op. 'Ik heb eerlijk gezegd geen idee, was je van plan om te gaan?'

Ik haalde ook lachend mijn schouders op. 'Ik vind het altijd zo raar om dan op zo'n feest binnen te vallen, als lerares. Oke, oke, ik moet me niet aanstellen. We zijn geen oude man en vrouw met brede witte snor, denkrimpels overal op ons gezicht en slechte muzieksmaak. We zijn jong en fris en ze vinden het vast niet erg als we ook komen.... hopelijk.' Ach, en anders hadden ze pech. 'Eigenlijk heb ik best wel zin in een avondje feest. Is weer iets anders dan het cafe hier.'