De schooldokterskamer.

'Volgens mij hebben ze ook leraren nodig, voor toezicht en dat soort dingen. Dus als ze iemand nodig hebben, wil ik best gaan.' zei ik bedenkelijk. 'En inderdaad een avondje wat leuks te doen hebben is ook niet mis.' voegde ik er grijnzend aan toe. Het was een hele tijd geleden dat ik een avond 'uit' was geweest. Meestal had ik nakijkwerk of was ik bezig met mijn onderzoek of met het herinrichten van de bibliotheek thuis. Vrije tijd had ik bijna niet, nu had ik misschien reden om een keertje vrij af te nemen.

´Ik denk dat ik wel kom, ik heb er wel zin in,´ lachte ik. Ik stond op en liep naar het aanrecht, om opnieuw thee in te schenken. ´De thee is lekker,´ riep ik naar Arthur over mijn schouder. Ik liep weer terug naar hem en nam naast hem plaats. Ik nam een slokje van mijn thee en keek hem aan.

'Ach, ik zie het eigenlijk ook wel zitten.' zei ik en had op dat moment besloten dat ik wel naar het gala zou gaan. Of ik iemand mee zou nemen, daar zou ik nog wat langer of na moeten denken, maar ik vond niet dat je per se een date nodig had voor dit soort avonden. Alleen was ook prima. 'Mooi zo, dat de thee lekker is.' zei ik glimlachend en draaide mijn mok een paar keer rond, toen Igraine naast me ging zitten. Vriendelijk glimlachte ik naar haar en richtte me toen weer op mijn mok.

new (?)

Geïrriteerd werd ik naar de schooldokter toe gedragen. Ik kon me vaag herinneren dat Arthur had gezegd dat hij dit baantje ook had aangenomen. Ach beter dan een creep zoals Meneer Davis. Dit soort dingen moesten mij altijd overkomen. Net nu het Valentijnsdag was, zat ik waarschijnlijk met een gekneusde poot en als het me echt tegenzat, was hij gebroken. 'Je kan me wel weer neerzetten hoor, ik hinkel wel verder.'

Meiden konden echt zo zeuren. 'Dat lukt je toch niet.' Ik klopte aan, maar liep binnen zonder een antwoord af te wachten. Daarna zette ik haar op een stoel. 'Ik ga terug even melden aan het secretariaat.'

Geïrriteerd rolde ik kort met mijn ogen en keek ik hem aan. 'Best.' Hier zat ik dan, nog alleen. Arthur was er nog niet en verder was hier volgens mij nooit iemand. Ergens van binnen wilde ik bewijzen dat ik wel kon lopen, dus duwde ik mezelf op en zette mijn voet voorzichtig op de grond. 'Godvere -' Oké, misschien inderdaad niet zo'n goed idee. Met een diepe zucht liet ik mezelf terug in de stoel zakken en wachtte ik tot er weer iemand zou komen.

- (ik heb trouwens even besloten dat d'r voet gewoon zwaar gekneusd is ofzo XD)

Met een stapel proefwerken onder mijn arm liep ik fluitend naar mijn kantoor. Het was een rustig dagje geweest en ik had geen problemen gehad met leerlingen, dus was ik in een goede bui. Bij mijn kamer aangekomen zag ik dat de deur al open stond en nieuwsgierig liep ik naar binnen. Daar zag ik Zoë zitten en begroette haar vrolijk. 'Hallo Zoë, waaraan heb ik dit bezoek te danken?'

Zijn vrolijk kon me op dit moment wat krijgen. 'Gevallen met gym, en de leraar wil perse dat je er naar kijkt, want hij denkt dat het gebroken is.' Zei ik zuur en zuchtte even uit. 'Sorry, ik wil je vrolijkheid niet bederven ofzo,' Zei ik vervolgens en keek hem even aan. Ik wilde vrolijk zijn, maar dat ging nu echt niet meer lukken. Ik had een hekel aan gym en vervolgens ging ik keihard op m'n plaat.

Ik had het gesrpekje gehoord van Zoë en Arthur. Dat kind ging soms ook nog vertellen wat ik doen of moest laten? Als ze ooit nog eens iets aan de hand kreeg dan liet ik haar liggen. Ik gooide een soort van de deur open. 'Hallo Arthur,' begroette ik hem en leunde tegen een muur terwijl ik naar Zoë haar voet keek. 'Ze is naar gevallen dus ik wil de nodige voorzorgsmaatregelen nemen.'

Ik groette Sebastiaan terug en knikte toen instemmend. 'Goede keuze, enkel kneuzingen of breuken kunnen erg gemeen zijn wanneer er niet goed mee omgegaan wordt.' Aandachtig bekeek ik haar voet en drukte voorzichtig op een verschillende plaatsen. 'Wil je het laten weten wanneer het pijn doet?'

'Auw!' Riep ik uit een reflex en trok mijn voet wat terug. 'Als het pijn doet, dan hoor je het.' Grinnikte ik schaapachtig en ontspande mijn voet weer. Het ging niet werken als ik hem de hele tijd terug trok en daarbij wilde ik gewoon dat dit zo snel mogelijk over was.

- ik heb overigens alvast even besloten dat ie gekneusd is XD

Ik verveelde me bepaald. Iemand van het secreatariaat hield nu de kinderen in het oog. Nou ja, tieners aangezien ik ook nog bij Zoë moest blijven als zogezegde standaard procedure. 'En wat denk je, Arthur?'

'Gekneusd, er zijn geen breuken, daarom voelt het zo rottig.' Dat laatste was vooral gericht op Zoë natuurlijk. 'Probeer zoveel mogelijk rust te houden, als het mogelijk is zou ik krukken proberen te regelen en verder natuurlijk niet sporten. Houd de enkel hoog en koel hem s'avonds. Onder geen enkele voorwaarde moet je hem overbelasten dan zal je er nog langer last van hebben.'

'Fijn..' Murmelde ik. Nou ja - alles beter dan dat ie gebroken was. Ik keek hem even aan. 'Bedankt,' Zei ik kort en keek vervolgens naar Sebastiaan. 'En jij ook.' Verzuchtte ik en probeerde op te staan, zonder op mijn linker been te leunen. Het was nog lastiger dan ik had verwacht. Misschien moest ik n'n vader bellen, nee die was aan het werken. Op dat over bezorgde van Mama Gard had ik ook niet echt veel zin. Danny misschien? Ik zou hem sowieso bellen, maar iemand moest me thuis brengen, want rijden ging niet werken. Misschien was Teoh wel een optie, als Dan geen tijd had, zou ik hem wel bellen.

Ik liep het kamertje in aangezien ik dit uur geen les had. Zoë had gebeld en ik nam natuurlijk de tijd om haar op te komen halen. 'Hallo!' begroette ik de twee leerkrachten, maar meteen ging mijn aandacht naar Zoë. 'Moet ik je er persoonlijk kusjes komen opgeven? In dat geval hoop ik dat ze gewassen zijn.' Flauw grinnikte ik om mijn eigen grapje en kuste haar op de wang.

'Hey,' Een klein glimlachje sierde mijn lippen. 'Laat die kus op m'n voet maar zitten,' Grinnikte ik en gaf hem een klein kusje terug, 'Ik denk dat ik zo wel thuis kom.' Ik keek even naar Arthur en Mr. Vaugh en grinnikte. 'Nogmaals bedankt.' Inmiddels was ik overeind gekomen en keek ik naar Dan. 'Je vind het vast niet erg als ik je even als steunpaal gebruik.'

Ik keek haar aan en glimlachte. Mijn handen begeleidde die van haar naar mijn schouders. 'Ja natuurlijk vind ik dacht zo ongelofelijk erg.' Ik haalde wat haar uit haar gezicht en nam haar schooltas om mijn schouder. 'Wil je soms op mijn rug of moet ik je dragen? De auto staat niet bepaald ver weg...'

'Het gaat zo wel.' Glimlachte ik en liep half stuntelend het kamertje uit. 'Als ik in de auto zit gaat het wel goed, en thuis hebben we volgens mij nog krukken staan.' Toen beide leraren buiten beeld waren, bleef ik stilstaan en kuste ik hem zachtjes op zijn lippen, 'Dankjewel.' Zei ik kort en lachte eventjes. 'Dit soort dingen kun je ook alleen aan mij overlaten hè. Net voor Valentijn.'

'Misschien moeten we er nog een verbandje rond doen.' Zachtjes kustte ik haar liefelijk terug. 'Hey, nu heb ik een excuus om bij jou op de kamer te kruipen. Want je hebt wel een knappe verpleeger nodig hé? Of niet soms?' Weer kuste ik haar, maar dit keer speels en keek haar tevreden aan. 'Rot dat het nu is gebeurd, maar hey, het is maar Valentijn. Ik hou elke dag, iedere second al van je de afgelopen vier maanden (?). Als dat niet genoeg is...' Ik liep traag verder naar de auto, paste me aan op haar tempo en ondersteunde haar waar mogelijk.

'Een hele knappe.' Beaamde ik met een lach op mijn gezicht en hinkelde richting de auto. 'Dit doet me echt aan het schoolplein denken van vroeger.. Hinkelen.' Grinnikte ik en keek hem even aan. 'Je bent toch ook een schat ook hè.' Hij had gelijk. Eigenlijk was iedere dag dat je samen met iemand was Valentijn, dus dat gold ook voor ons.

Ik moest even lachen. 'Doet het me inderdaad. Hoewel ik liever voetbalde of tikkertje speelde.' Zacht hielp ik haar in mijn pick-up truck en keek haar aan waarbij mijn lippen spontaan die van haar vonden. 'Mooi zo, want ik heb geen les meer. Enkel voetbaltraining straks. So I'm all yours.' Ik sloeg het portier dicht, zette haar tas weg en ging in de auto zitten waarbij ik wegreed.

'Dat kom helemaal mooi uit.' Lachte ik en keek eventjes verdoofd naar de omgeving die langs flitste. Als ik thuis kwam zou ik Mama Gard wel vragen of ze m'n voet wilde intapen. Dat kon ze vast wel, en anders wachtte ik wel op m'n pa. Wie weet kon Dan of Teoh het ook wel doen. Ach - ik zal het wel allemaal zien. Gelukkig woonde ik niet ver van de school af en waren we binnen de kortste keren dan ook thuis. Met wat moeite stapte ik uit en grinnikte ik. 'En toen waren we weer thuis'

NEW!

Ik voelde hoe mijn maag zich weer omkeerde en hoe hoofdpijn weer naar boven kwam. Op een of andere rare manier had ik altijd zo'n slecht gevoel tegen de volle maan aan. Misschien moest ik vragen aan Logan of hij soms ook ziektesymtonen had. Voor zover ik het wist had niet iedere weerwolf het. Gelukkig kon ik mensen het soms wijsmaken dat het door ongesteldheid kwam en misschien ook zo Arthur. De befaamde leerkracht die opeens weg van me was gelopen. Niet dat ik hem de schuld kon geven. Oh, zo leek ik pas op een stalkerig schoolmeisje. Zacht klopte ik aan.

Ik was verdiept in een krantenartikel over verdwijningen en Mystic Falls, dat vorige week in de krant had gestaan. Er was nogal wat controversie over, omdat het alles weer oprakelde bij de inwoners. Ik was enkel gefascineerd over het nieuwe bewijs waar de schrijver meerdere malen over sprak. Met tegenzin legde ik het artikel weg. 'Kom binnen.' antwoordde ik en wachtte af wie er binnen zou komen. Waarschijnlijk weer een eerste jaars die onder een toets uit probeerde te komen of een quarterback die een gekneusde rib had.