De schooldokterskamer.

Ik liep naar binnen bij de woorden en keek even hem aan. 'Hallo...' Mijn ogen kruisde even het naambordje. 'Meneer Ivers.' Een flauw glimlachje ontsnapte me. 'Ik moest van mijn leerkracht Spaans naar hier komen. Ik heb last van barstende hoofdpijn en van buikpijn.'

Ik stond op toen Eleanor mijn kamer binnenstapte. Met mijn handen op het mohonie houten bureau rustend keek ik haar enkele stille seconde aan en knikte toen. 'Hallo Eleanor, juist, ga maar even zitten, dan neem ik je temperatuur op.' Ik wees naar het bed dat achter het kamerscherm stond en liep er zelf al naar toe. Even zocht ik naar thermometer en toen ik die gevonden had, glimlachte ik vriendelijk naar Eleanor.

'Ziekenhuisbedden ook nog? Het kan niet proffesioneler.' Ik glimlachte enkel kort naar hem en liet mijn jasje van mijn schouders vallen zodat hij de thermometer kon steken. Normaal had ik geen koorts. Toch... Ik wist het niet zeker. Enkel keek ik hem aan en naar wat hij deed. Lag het aan mij of voelde het ongemakkelijk om eerst zo vriendelijk kennis te maken en nu hem moeten zien als leerkracht?

Hoewel ik altijd de gewone methode van de thermometer gebruikte om te zien of iemand echt ziek was, had ik de ultieme truc om te weten te komen of iemand net deed alsof hij of zij ziek was. Toen ik haar de thermometer gaf, concentreerde ik me tegelijk op haar aura. Soms waren er voordelen aan het heks zijn. Deze keer kon ik er enkel geen voordeel uit halen. Haar kleuren waren moeilijk te ontcijferen, net zoals bij Igraine, net zoals bij anderen. Ik slikte en keek fronzend naar mijn schoenen.

Ik nam het aan, maar zag dat hij niet pluis was. Alsof hij opeens iemand anders zag. 'Weetje, ik denk dat het door mijn maanstonden komt. Ja, het spijt me, maar ik heb er echt zoveel last van en die pilletjes ertegen hebben echt geen invloed op me.' Dit was niet gelogen aangezien ik nu mijn regels had. Misschien niet leuk om te horen, maar goed. Ik wou niet dat hij me ging verdenken of wat dan ook.

'Hmm, natuurlijk. Altijd een ramp, helaas kan ik je daar niet mee helpen.' Ik pakte de thermometer weer en liet haar aura los, beiden hadden geen zin bij Eleanor. Ik nam de kans om me van haar af te wenden toen ik de thermometer opborg en rommelde langdradig in het laatje. Ik praatte mezelf aan dat ik gewoon een slechte dag had en waarschijnlijk daarom geen inzicht in haar aura kreeg, bovendien was Eleanor al niet iemand van wie ik hoogte kon krijgen, dus had ik ook niet echt verwacht meer te weten te komen. Sommige mensen waren nou eenmaal moeilijk te lezen, zo zou het vast zitten.

Ik wou de sfeer een beetje om laten draaien. Het had goed tussen ons geklikt en hij was een leuke man om mee te praten. 'Misschien moet je me nog eens verder trakteren, maar dan op kofie of thee en een lekker gebakje?' Ik deed mijn jasje weer aan en liet mijn benen bungelen om de rand van de tafel. 'Want stiekem ben ik hier voor jou en pas mar op, want ik heb nog een eitje met jou te pelen. Bijvoorbeeld dat je me liet stikken op Valentijn. Op Valentijn, meneer Ivers! Of mag ik Arthur zeggen?' Weer glimlachte ik en keek hem aan toen ik er uiteindelijk vanaf kwam. 'Nou oké, daarom ben ik niet hier, want ik ben heb echt wel hoofdpijn. Maar emh... Heb ik soms wat verkeerd gedaan?'

Ik draaide me met een glimlach om en grinnikte bij haar woorden. Mijn eerder verdenkingen stopte ik ver weg, daar zou ik als ik alleen was nog wel over na denken. 'Als ik je daar mee kan verblijden, zal ik dat zeker nog een keertje doen.' Ik trok mijn overhemd recht en liep naar een stoel om daar mijn colbert van af te pakken. 'Op school zal ik je moeten verplichten me meneer Ivers te noemen, maar buiten hoor ik liever Arthur.' Dat 'meneer' gedoe vond ik toch al niets. 'Nee, niets verkeerds, ik ben alleen wat afwezig vandaag. Zal ik een briefje voor je schrijven?'

'Dus dankzij die slechte dag is er al maar meer reden voor koffie? Wat dacht u van straks. We kunnen elkaar misschien perongeluk ontmoeten in de koffiezaak?' Ik keek hem met een glimlach aan. 'Nee, ik ga wel terug naar de les. Die hoofdpijn zal ik wel nog even kunnen uitzitten. 'Ik hoop dat ik u ook nog kan verblijden met mijn gezelschap en uitermate eis ik dan dat u me juffrouw Greenheart binnen deze muren noemt en buiten Ellie ... of Eleanor.'

Bij het woord koffie kon ik glimlach niet onderdrukken, als er iets was dat me op kon beuren na een vervelende dag was dat koffie in het gezelschap van een interressant persoon. 'Ik was al helemaal van plan om daar naar toe te gaan als mijn dag er op zat.' Ik knikte toen ze zei dat ze terug naar de les zou gaan, gelukkig voelde ze zich niet echt heel slecht. 'Maar natuurlijk juffrouw Greenheart. Als dat uw wens is, zal ik daar maar al te graag aan voldoen.'

Ik giechelde weer plots bij die laatste woorden. 'Halfvijf dan. Deal, meneer Ivers. Bedankt trouwens.' Hierna verdween ik uit zijn lokaal.

Daar verder?

Yeap! Ik reageer er alvast wel (:

Op mijn kont schoof ik door de gangen, richting de schooldokterskamer. Tijdens football was een of andere nieuwe idioot vol op mijn been gevallen, terwijl ik op de grond lag. En niemand kon me dragen, of had medelijden - waarschijnlijk omdat ik altijd lachte bij andermans pijn -, dus ik mocht alleen gaan. Ik klopte op de deur en schoof de kamer binnen. 'Meneer Ivers, bent u er?' riep ik.

Ik was verdiept in een stapel toetsen toen de deur openging. Eerst zag ik niemand, maar ik hoorde een stem en verontwaardigd kwam ik omhoog van mijn stoel. 'Ja, hier.' Ik liep om mijn bureau heen en keek naar de jongen die over de vloer binnen kwam. 'Teoh Gard, wat kan ik voor je doen jongen.' Met veel moeite kon ik een geamuseerde glimlach onderdrukken.

Mompelend kwam ik verder over de grond schuiven en trok me omhoog op een van de ziekenhuisbed. 'Blessure opgelopen tijdens football,' zei ik en wees naar mijn been. Ik keek Ivers even kort aan; het bleef gewoon gestoord om hem ''meneer'' te noemen, terwijl hij maar drie jaar ouder was. Alsof hij de baas over me was. 'En eigenlijk wilde ik zometeen weer verder trainen, maar ik moest het laten nakijken.' Ik keek hem opnieuw kort aan. 'Door u.'

'Natuurlijk, ik ben de enige op deze hele school die er iets nuttigs over kan zeggen. De coaches van jullie geloven wel dat ze het bij het goede eind hebben, maar het enige juiste wat ze kunnen doen is jullie naar mij sturen.' Ik liet het graag merken als ik me verstandiger voelde dan anderen en ik had het niet zo op de gymleraren of de trainers, ze putten hun spelers veel te veel uit. 'Ik geloof dat dat verder trainen niet gaat werken.' merkte ik op nadat ik zijn been had bekeken.

Ik fronste kort en kuchte. 'Niet zonder respect hoor, meneer, maar ik heb bij football toch een stuk meer geleerd dan bij bio dit jaar. Nou ja, dat ligt waarschijnlijk ook aan mezelf.' Ik dacht even na; ik kwam toch nooit opdagen bij biologie. Ik keek verontwaardigd op. 'Dus ik moet hier maar de hele middag gaan zitten? Met u? En sudoku spelen, ofzoiets?' Nee, ik had het niet zo op leraren, vooral niet op de jonge.

'Mooi, dat je toch nog iets geleerd hebt dit jaar.' Ik glimlachte of grijnsde niet, ik was te druk bezig met zijn been. Ik had mijn krachten kunnen gebruiken, maar dat deed ik uit principe niet, dat was spelen met de natuur en daar deed ik niet aan. Bovendien had ik ook helemaal niet de neiging om Teoh uit zijn lijden te verlossen. 'Dat mag, als je daar zin in hebt, maar anders ben je vrij om een taxi te regelen die je naar huis kan brengen. Je kunt gaan, zolang je, je been maar rust geeft.'

Onwillekeurig moest ik lachen om zijn woorden. 'Ja, daar ben ik ook blij om.' Ik trok even een pijnlijk gezicht toen hij aan mijn been zat en beet op mijn lip. Het deed toch meer pijn dan ik dacht. Ik dacht even na over een taxi. 'Ik kan het aan mijn zus vragen, of Danny, maar die waren veel met elkaar bezig. Ellie was er ook bij de training...' zei ik tegen mezelf en pakte mijn oude, en halfwerkende telefoon erbij.

Bij het horen van Ellie keek ik op, bedoelde hij Eleanor? Ik kon me herinneren dat ik hen vaker samen had gezien, maar ik moest zeggen dat ik nogal in het duister tastte als het om Eleanor's vriendengroep ging. Ik taste sowieso volledig in het duister wat betreft Ellie. 'Eleanor Greenheart?' vroeg ik zonder enige emotie te tonen en liep naar de koelkast om uit het vriesvak een ijszak te halen.

Ik scande mijn telefoonlijst langs, maar toen ik bij de E van Eleanor kwam, viel de telefoon uit. Gefrustreerd gooide ik hem tegen de muur en bezeerde mijn been weer door een foute beweging. 'Ja, wie heet er anders in de buurt van Ellie?' zei ik gepijnigd en tegelijkertijd fronsend. 'Mag ik met uw telefoon bellen? Ik denk dat ik haar nummer wel uit mijn hoofd weet, en anders bel ik via mijn zus. En anders dan sleep ik mezelf wel naar mijn auto en rijd zelf naar huis.'

Ik schrok van de telefoon die door de kamer werd gegooid en nadat ik deze had opgepakt kwam ik met ijs en mobiel terug bij Teoh. 'Hier, houdt dit op je been en ga er alsjeblieft niet mee gooien.' Ik keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan en gaf de 2 dingen. 'Mijn telefoon? Natuurlijk.' Ik haalde mijn smartphone uit mijn zak en overhandigde die aan hem. Ik had zo'n idee dat hij het nummer van Eleanor niet uit zijn hoofd hoefde te kennen, want ik wist zeker, ook al kon ik niet met elektronische dingen overweg, dat de telefoon het nummer zou herkennen.

Ik pakte met een zucht de ijszak en mijn mobiel aan en drukte de ijszak op mijn been. 'Thanks,' mompelde ik, toen hij zijn mobiel gaf. Ik dacht even hard na over haar nummer. Het begon in elk geval met 06, en daarna geloof ik een 3... Ik toetste het in, en tot mijn verbazing zag ik meteen het nummer staan. Met nu echt gefronste wenkbrauwen keek ik hem aan. 'Je mobiel kent hem al. Wat een geluk,' merkte ik droog op. Ik had ze wel zien zitten tijdens valentijnsdag. Hopelijk had hij me toen ook gehoord. Ik belde het nummer en wachtte af. Wat een verrassing, zou ze denken dat Arthur haar belde, kreeg ze mij aan de lijn.

Ik besloot maar te doen alsof ik geen aandacht aan hem besteedde door wat boeken terug op hun plekken te leggen en foldertjes te rangschikken, maar ik hield Teoh en vooral zijn aura nauw in de gaten. Eleanor had me nooit verteld wie haar zo had laten zitten, maar ik had al mijn vermoedens dat het Teoh was. 'Een groot geluk.' antwoordde ik glimlachend terug.

Ik belde naar Eleanor, maar kreeg haar voicemail. Ik kon het niet laten om die af te luisteren en lachend antwoordde ik na de piep met een zware stem: 'Ivers hier. Ik heb onmiddellijk een knappe zuster nodig hier. Ik moet Gards been opknappen en hij kan wel wat afleiding gebruiken. Over en sluiten!' Ik grinnikte en draaide nu het nummer van Zoe, die wel opnam. Ik sloot het gesprek weer af. 'Zoe is hier zometeen. Ze moet even training afmaken.'