De schooldokterskamer.

Zuchtend keek ik om toen Teoh een erg slechte imitatie van mij deed terwijl hij waarschijnlijk Ellie's voicemail in sprak. Ongeduldig wachtte ik tot hij kalar was met het gesprek met Zoë en knikte toen. 'Oke, vind je het erg als ik verder ga met de toetsen? Ik wil ze graag af hebben. Pak gerust wat te drinken als je wilt.'

Ik gaf de telefoon terug en haalde mijn schouders op. 'Mij best, ik denk dat ik niet zoveel keuze heb.' Oke, ik gaf toe dat ik vervelend tegen hem deed, maar hij deed zo raar over Ellie. En ik kan gewoon niet doen alsof iemand die iets ouder is opeens mij allemaal dingen kan leren. 'Leuke dag gehad... Arthur? Mag ik je zo noemen?' Ik schudde even lachend mijn hoofd. 'Er gaan zo onwijs veel roddels over je door school, terwijl je me een hele brave man lijkt.'

Ik had nog geen vraag nagekeken of Teoh begon al weer te praten. Ik probeerde mijn ergernis niet te tonen en keek met opgetrokken wenkbrauwen op. 'Als het aan mij lag, mocht iedereen mij zo noemen, de school is het er echter niet mee eens.' Ik leunde naar achter toen hij over de roddels begon. 'Er zijn altijd wel roddels, wil je weten wat er over jouw gezegd wordt in de lerarenkamer?' merkte ik op mijn beurt op, ik had geen zin om naar wat voor geroddel dan ook te luisteren.

'Nou ja, alleen bij u en paar andere leraren zou ik de voornaam zeggen. Jullie zijn allemaal zo... Jong. Ik heb vrienden van uw leeftijd.' Ik schommelde met mijn normale been en keek hem enthousiast aan. 'Ja! Al kan ik bijna raden dat het niet zo positief is, wil ik het heel graag weten.' Ik grijnste toen hij lichtelijk geïrriteerd leek. Dat was zo'n onbetaalbaar beeld van leraren.

Laat ik maar hopen dat, dat een compliment is.' Ik zette mijn ellebogen op het bureau en vouwde mijn handen samen. 'Ik doe niet graag aan roddels, dus je zal ze zelf maar moeten uitvinden.' stelde ik en schonk in reactie op zijn grijns een glimlach. Het was zo'n typische grijns van een typische leerling, die werkelijk niets serieus nam.

Ik zuchtte vermoeid. Maakt hij me eerst helemaal lekker over iets, gaat ie het dan niet zeggen. 'Arthur, mis je je normale leven niet? Lekker feesten, beetje studeren, nog meer feesten. Want je kan het ontkennen of niet, leraar zijn is saai. En ik snap echt niet waarom je nu al leraar bent, want ik neem je in elk geval niet serieus.' Ik hinkelde naar de koelkast en pakte er een blikje bier uit - al was ik wel verbaasd dat dat er lag.

'Jongen, ik heb nooit een normaal leven gehad.' mompelde ik en kwam overeind vanuit mijn stoel. Met mijn handen op mijn rug liep ik door mijn kamer. Wanneer kwam Zoë? 'En leraar zijn blijkt geheel niet saai.' Ik keek hoe Teoh een blikje bier pakte en ik schudde licht grijnzend mijn hoofd.

'En als je geen normaal leven hebt gehad, dan word je dus maar leraar?' merkte ik op. Ik bedoelde het niet gemeen, al kon ik niet ontkennen dat ik niet veel met hem had. 'O ja, jouw ouders zijn toch ook verdwenen? Of niet?' Ik nam een slokje van het bier en fronste. 'Dus mensen of leerlingen nemen je toch wel serieus?'

'Dat weet ik niet, mensen luisteren naar me, maar ik weet niet of ze me ook werkelijk serieus nemen.' Ik had werkelijk geen antwoord op zijn vraag, vaak had ik het idee dat mensen alleen maar naar me luisterden omdat ze medelijden hadden of misschien omdat ze veel van mijn intelligentie verwachtten. Eigenlijk geloofde ik dat niemand voorbij mijn leeftijd kon kijken, maar ik had dat al geaccepteerd. 'En jouw vader is verdwenen.' constateerde ik.

'Nou, de oudste van deze school niet, dat weet ik wel. Sorry, ik bedoel het niet gemeen, maar het is gewoon raar om les te hebben van iemand die van je leeftijd is. Je wordt dan ze de les gelezen.' Ik haalde diep adem en trok een wenkbrauw op. 'Word je dan niet verleid om met je leerlingen om te gaan? Meer dan normaal om te gaan?' Ik haalde mijn schouders op. 'Was verdwenen. Hij heeft paar dagen geleden gebeld.' En daarna niet meer gebeld.

Ik wilde antwoord geven op zijn vragen, maar ik slikte mijn reactie in toen hij voer zijn vader begon. 'Hij heeft je gebeld?' vroeg ik verbaasd. Realiserend dat ik mijn interesse niet de overhand moest laten nemen, zette ik weer een serieus gezicht op. 'Je vader is dus weer terecht? Of heeft hij enkel gebeld?'

Ik haalde mijn schouders op. 'Hij heeft gebeld, maar ik heb hem niet gesproken. Mijn moeder wil er niets over zeggen.' Ik nam nog een slokje en keek hem peilend aan. 'Hij is nog niet terecht. Het zou ook kunnen zijn dat hij gewoon even hoi wou zeggen en nu weer weg gaat. Wie weet wat die man allemaal uitspookt.'

Ik leunde tegen het aanrecht aan en sloeg mijn armen over elkaar. 'Heeft hij dat al vaker gedaan? Dat lijkt me nogal.. vervelend.' Even keek ik Teoh aan en zocht zijn aura door, maar hij leek slechts onverschillig en ergens begreep ik dat heel goed. 'Sorry, als je het hier niet over wilt hebben.' zei ik er nog achter aan. 'Misschien gaat het me wel helemaal niet aan.' Maar ik wil het wel erg graag weten.

Ik keek hem aan en sloeg ook mijn armen over elkaar heen, terwijl ik knikte. 'Dat is het ook. Ik weet nog steeds niet wat hij van me wil.' Ik schudde even verward mijn hoofd. 'Het gaat je ook helemaal niets aan,' zei ik, meer tegen mezelf, en hield mijn mond erover. Al was het wel fijn om het eens te vertellen. 'Maar mijn moeder wil ook niet dat ik met hem spreek en dat is zo absurd. Maar ik durf hem niet terug te bellen, want straks gaat hij rare dingen zeggen en je weet wel...'

'Nee, ik zou het niet weten. Ben je bang dat er iets gebeurd is dat hij weg is gegaan? Of dat hij iets heeft gedaan?' Ik had het idee dat ik over mijn grenzen als leraar aan het treden was, maar ik kon me altijd nog verschuilen achter het feit dat ik vaker 'diepe' gesprekken met leerlingen moest voeren als een soort counseler. Ik had nou eenmaal voordeel te ontdekken hoe leerlingen zich voelden doordat ik aura's kon lezen.

Ik dacht serieus na over zijn vragen en keek even naar de muur. Ik had zo mijn ideeën, maar die waren absurd en zeker niet mogelijk. Al die mythes over Mystic Falls waren onzin, stom verzonnen sprookjes. 'Nou, eigenijk weet....' begon ik, maar trok daarna mijn wenkbrauwen op. Abrupt was ik gestopt met praten. Hij was wel héél erg behulpzaam en wie weet aan wie hij dit zou doorspelen.

Ik zag zijn sceptische blik en verwachtte dat dit hem er van zou weerhouden om verder te praten. 'Oke, ik weet dat ik nu wel heel nieuwsgierig klink, maar jij bent niet de enige die iemand kwijt is.' Ik zou alleen maar meer te weten komen als hij me vertrouwde, dus moest ik hem ook wat toe vertrouwen. 'Ik wil heel graag weten wat er gebeurd is, want het is nog steeds mogelijk dat er een connectie is tussen de verdwijningen.'