De Milkshakebar "Milkie Milkie"

Ondanks de ongelofelijk irritante naam, is de enige Milkshakebar in Mystic Falls een trekpleister. Ze verkopen werkelijk alle soorten milkshakes. Van chocolade tot aardbei en van tutti frutti tot kokos passievrucht. Ja alle combinaties zijn hier mogelijk. Ben je eens opzoek naar een heerlijke milkshake, dan moet je hier zijn.

Met een kokos-milkshake in mijn hand nam ik plaats aan een tafeltje bij het raam. Normaal zou ik hier zitten met Eleanor, maar aangezien ik haar al een tijd niet gezien of gesproken had - sinds die aanvaring op school - had ik besloten om alleen te gaan. Eigenlijk was het veels te stil, maar het was maar één milkshake. Die had ik zo op en dan zou ik weer gaan. Mijn tas belandde op de grond en mijn dromerige blik hing ergens buiten.

Eerlijk gezegd had ik geen idee waarom ik de veels te vrolijke en kitcherige milkshakebar was ingestapt. Misschien dat de lachwekkende naam me had aangetrokken of had enkel mijn dorst me hierheen gestuurd. In ieder geval stond ik er nu en zou het raar en vooral ongemanierd zijn om er weer weg te gaan zonder een drankje te nuttigen. Met het idee dat ik vreselijk uit de maat viel tussen de giechelende schoolmeisjes die vakantie hadden stapte ik naar de bar en bestelde een bananenmilkshake.

Mijn blik ving iemand op die ik al een tijdje niet had gezien. Al snel liep ik op hem af en ging ik naast hem staan. 'Ligt het aan mij of komen wij elkaar gewoon overal tegen?' Na onze ontmoeting was ik de stad niet meer ingegaan, tot nu. En nu kwam ik hem weer tegen. Het was vast louter toeval, maar ik vond het ergens wel komisch. Met mijn tas om mijn arm bestudeerde ik hem voor een seconde of was. 'Ik had jou nooit als een milkshake-type ingeschat, maar ik zit er blijkbaar naast.' Lachte ik.

Tot mijn verbazing stapte een bekend gezicht op me af dat ik laatste keer dat ik door de stad had gelopen ook had gezien. 'Zoë, leuk je te zien.' Ik gaf haar een vriendelijke glimlach en nam toen een slok van mijn milkshake. Wauw, wat was dat zoet. Met een opgetrokken wenkbrauw keek ik naar het gele goedje. 'Niet? Ik kom hier anders dagelijks. Als leraar moet je je toch ook een beetje verdiepen in de wereld van je leerlingen.' zei ik met een stalen gezicht en voegde er aan toe; 'inclusief alle gruwelen.' En hief mijn glas om vervolgens nog een slokje te nemen.

'Ah, puur om je te verdiepen in wat wij dagelijks doen.' Lachte ik even en keek naar mijn tas die nog vrolijk aan mijn arm bungelde. 'Misschien zin om even te zitten? Tenzij je van plan was meteen weer weg te gaan, dan hou ik je niet tegen.' Langzaam liep ik alvast richting de tafel waar ik eerst ook aanzat en keek hem ondertussen aan.

Ik knikte naar Zoë en volgde haar naar het tafeltje. Mijn glas zette ik weg en geduldig wachtte ik totdat Zoë was gaan zitten. Hoewel ouderwets, vond ik het erg belangrijk de goede manieren te handhaven. Een vrouw als eerst te laten zitten was er daar een van. Dus stond ik daar en wachtte, terwijl ik me verbaasde over de felle kleuren van de stoeltjes.

Toen ik plaats nam op de stoel tegenover hem, keek ik in eerste instantie voor een seconde of twee naar buiten. Vervolgens keek ik naar mijn spier witte milkshake en daarna naar de zijne, die knal geel was. Een kanarie was er niets bij. 'En alweer een beetje gewend in de stad? De winkel die je destijds zocht nog gevonden?' Ik glimlachte even en nam nog een slok van mijn inmiddels halfvolle glas.

Met het rietje in mijn mond had ik net zoals Zoë naar buiten gekeken, naar de voorbijgangers. 'Redelijk, ik begin mijn wegen weer terug te vinden. Er is zo veel veranderd.' Ik richtte me weer op Zoë en knikte opgewekt. 'Ja, uiteindelijk wel.' Het had me wat tijd gekost, maar ik had het winkeltje kunnen vinden. Helaas had ik nog niet echt de tijd gehad voor een uitgebreid bezoek aan de zaak, met de start van het nieuwe schooljaar was ik ontzettend druk geweest en dus had ik me geheel op mijn werk moeten richten. Een aantal seconden keek ik weer naar buiten en vroeg haar toen; 'En ben je blij met je rol?'

Verbaasd keek ik op toen hij over mijn rol begon, maar glimlachte vervolgens. 'Uiteindelijk wel. Het zorgde voor wat problemen in het begin.' Toen ik de woorden had uitgesproken realiseerde ik me dat het waarschijnlijk nader uitleg nodig had. 'Teoh, de jongen die het beest speelt. Hij is mijn stiefbroer, en onderling zijn er wat problemen geweest daarover met wat andere. Maar nu ik er eens goed over na heb gedacht ben ik wel erg blij.' Ik nam nog een slok en keek hem aan. 'Werk je ook mee aan de productie?'

Ik kon een kleine grijns niet onderdrukken toen Zoë over haar rol begon. Soms was het zo simpel om voor chaos te zorgen in de levens van jong volwassenen, soms iets te gemakkelijk natuurlijk, maar het vermaakte toch iedere keer weer. 'Dat komt vast wel goed joh, ik zorg wel dat er een boom voor jullie verschijnt op het moment supreme.' Glimlachend keek naar haar sneeuwwitte milkshake. 'Ik verzorg het decor en alle gebeurtenissen daar om heen.'

'Dat zou geweldig zijn, als nou gewoon het doek valt op dat moment is het nog beter.' Grapte ik en zette mijn lege glas voor me neer op de tafel. 'Misschien had ik ook maar voor decor moeten kiezen, dan waren er geen problemen gekomen, maar ja.' Ik had er zeker over nagedacht om mijn rol op te geven en verder te gaan als Opstandige Dorpeling nummer 304, maar ergens was ik toch wel blij dat ik de hoofdrol had gekregen. Aan ieder voordeel zat een nadeel en dat moest ik maar accepteren.

'Ach, dan zou je weer met mij opgescheept zijn geweest. Plus welk meisje wil nou geen gouden, glitterende, geweldige jurk aan?' Met een nonchalante houding tegenover haar probleem probeerde ik Zoë een beetje op haar gemak te stellen. Misschien dat ze het dan zelf ook als minder ernstig zou ervaren. Ik wist dat het bij anderen had gewerkt en dus probeerde ik dat soort trucjes vaak ook bij weer anderen uit.

'Dat is vast niet zo erg, niet zo erg als zoenen met je broer.' Hij was feitelijk gezien niet mijn echte broer, maar zo voelde het wel. Toen ik klein was had ik altijd een grotere broer of zus willen hebben, misschien dat het daarom nu echt zo voelde. 'En daarbij heb je ook gelijk, al hoop ik dat ze net zo'n geweldige jurk hebben als in de film.' Lachte ik en tikte met mijn lange, rode nagels op de fel groen gekleurde tafel.

Ah, je hebt vijfhonderd posts! Applaus :')
______

Ik had geen ervaring met broers of zussen, dus ik kon me niet goed genoeg in haar schoenen plaatsen, maar ik kon me wel voorstellen dat ze voor een dilemma stond. 'Ik zal er persoonlijk voor zorgen dat een geweldige jurk gefrabriceerd wordt dat je in ieder geval vol trots op het podium kan staan.' zei ik vriendelijk en slurpte het laatste beetje van mijn milkshake op.

Ik glimlachte. 'Dan in ieder geval al heel erg bedankt.' Een van de bedienden kwam aanlopen om onze lege glazen op te halen. Ik glimlachte even naar de jongen. Ik kende hem maar al te goed, Rick - een jongen met wie ik op de basisschool had gezeten. Je kon duidelijk zien dat hij er totaal geen plezier in had om hier te werken, het liet me even lachen. 'Bevalt het je al een beetje op school enzo? Leuke leraren om mee te praten in de koffiepauzes?' Ik lachte even en keek hem geïnteresseerd aan.

'Ja, prima, het valt me allemaal mee hoe snel ik er eigenlijk ben opgenomen.' vertelde ik haar en vouwde mijn handen in elkaar terwijl ik wat ging verzitten. Natuurlijk kende ik sommige leraren nog van mijn tijd, dat was vreemd geweest, maar ook vertrouwd. Daarnaast had ik ook nieuwe gezichten leren kennen, zoals dat van Igraine en de interressante wiskunde leraar, met wie ik aardig op kon schieten. 'Het verbaast je misschien, maar de leraren zijn net een stelletje leerlingen. Kibbelend over roddels en dat soort dingen.' Glimlachend staarde ik naar mijn handen. Het had mij in ieder geval wel verbaasd over hoe onvolwassen sommige docenten konden zijn.

Lachend knikte ik. 'Ik weet er alles van, volgens mij zijn sommige leraren nog erger dan dat wij zijn. Wij als jongen vallen best wel mee hoor.' Ik grinnikte en wist ergens dat ik niet helemaal gelijk had. Sommige mensen leefde om het leven van andere onverdraagzaam te maken, door het verspreiden van roddels. 'Tenminste, laat ik over mezelf spreken. Ik ben niet zo van de roddels,'

'Gelukkig, je hebt er werkelijk niets aan, al dat geroddel achter iemands rug om. Dan kun je, je beter druk maken over dat brad pitt misschien vreemd is gegaan dan dat je een leerling onderuit haalt.' Ik weet het, dat was niet de beste gedachte, maar in mijn ogen hadden de beroemdheden daar in ieder geval minder last van dan de al niet erg zelfverzekerde tieners. Zwijgend keek ik wat afwezig voor me uit, toen ik niet wist wat ik verder moest zeggen.

Lachend schudde ik mijn hoofd. 'Nou dan zou ik ook diep geshockeerd zijn hoor.' Zei ik overdreven en grinnikte. 'Oké, dat zou me dus werkelijk niet uitmaken.' Een fan van Brad Pitt was ik nooit geweest, als moest ik toegeven dat hij in Troy toch wel een ongelofelijk lichaam had. Maar daar lette ik waarschijnlijk alleen maar op. 'Maar het is mooi dat je het naar je zin hebt, je weet het: een klein stadje, als je eenmaal buiten de boot valt, klim je er niet gemakkelijk terug in.'

'Inderdaad, ik was bang dat mensen me hier niet meer zouden waarderen. Ik ben zo lang weggeweest, zonder ook maar terug te komen, alsof ik mezelf beter vindt. Maar er is iets met deze plek waar niemand over heen kan. Het heeft een sterke aantrekkingskracht, vindt je niet?' Mijn laatste opmerking kon op veel manieren worden opgevat, want mystic falls was niet alleen prachtig en gezellig, maar ook geheimzinnig en vooral dat trok mij aan of in ieder geval mijn krachten.

'Ja, het is maar net wat je aantrekkingskracht noemt.' Lachte ik en dacht even aan het krantenartikel wat ik een tijdje geleden gelezen had. Het was ook rond de tijd dat mijn moeder was verdwenen. Het ging over de pastoor en zijn vrouw. Meneer en Mevrouw Ivers. De laatste keer dat ik het checkte heette Arthur ook zo. 'Het is misschien een heel brutale vraag en het gaat mij waarschijnlijk ook helemaal niets aan.. Maar een tijdje geleden, een half jaar ongeveer. Toen zijn er wat mensen verdwenen - Meneer en Mevrouw Ivers als ik het goed heb. Is dat toevallig familie?' Ik wilde erbij zeggen dat mijn moeder ook verdwenen was, maar als het helemaal geen familie van hem was, stond dat ook weer zo raar.

Ik lachte met haar mee toen ze over de verdwijning begon. Ik had het aan moeten zien komen, ik had me er op voor moeten bereiden, maar dat had ik beide niet gedaan. Een prop stropte zich dan ook in mijn keel en ik deed er enkele seconde over voordat ik haar een antwoord gaf. 'Ja. Dat zijn mijn ouders.' Mijn stem toonde geen emotie, geen trilling of huivering. 'Het is al bijna een jaar geleden.' voegde ik er vervolgens aan toe hoewel dat niet echt nuttige informatie was.

'Mijn moeder is ook verdwenen..' Begon ik en keek hem even aan. 'Een half jaar geleden, dus ik weet hoe je je voelt.' Het moest vast vreselijk geweest zijn om beide ouders te verliezen. Ik had het al ontzettend zwaar met alleen mijn moeder, laat staan als ook mijn vader was verdwenen. 'Sorry voor het verlies van je ouders.' Zei ik. Ik wist hoe het voelde om zielig aan gekeken te worden, dus deed ik dat niet. Persoonlijk vond ik het één van de vreselijkste dingen. Je was iemand verloren, dus je was zielig.

Dankbaar glimlachte ik naar Zoë, tenminste dat probeerde ik. Ik was een erg dankbaar persoon, maar met dit soort dingen kon ik me nooit goed een houding aannemen. 'Het spijt mij ook, van jouw moeder.' zei ik tegen Zoë en keek haar even aan, twijfelend of ik over dit onderwerp verder kon gaan. Gefronsd dacht ik na over de verdwijning van Zoë's moeder en nam aan dat zij mevrouw Starling moest zijn geweest. Ik had alle krantenartikelen over de verdwijningen bewaard, ik kende ze bijna uit mijn hoofd, maar ik had Zoë nooit aan die vrouw gelinked.