"Queen of hearts" CafèRestaurant

'Ik heb er nu al zin in,' giechelde ik zachtjes en keek even twijfelend naar mijn benen. 'Ik moet er niet aan denken dat daar een stofje omheen zit.' Ik nam ook wat slokjes thee en zette hem toen weer neer. Ik sloot even kort mijn ogen en hield daarna mijn hoofd schuin. 'Ja, ik lust ook wel wat,' zei ik en glimlachte.

'Eigenlijk heb je ook gelijk ook, je hebt nou eenmaal prachtige benen,' ik glimlachte en tikte even op de tafel. Ik kon er niets aan doen, bij de gedachte dat ik straks weer bloed proefte kreeg ik dorst. 'Hmm ik weet nog niet of ik het in Iggie-style ga dragen, eigenlijk weet ik het wel zeker dat het op bij niet zo leuk staat,' ik glimlachte naar haar en probeerde me voor te stellen in haar kleding.

Ik gaf haar een speelse duw. 'Gekkie toch.' Ik keek even naar mijn bloemenjurkje en moest giechelen. 'Tuttig à la Iggie Green. Dus ik ga je bedolven onder schattige jurkjes en kleurige hakjes!' Ik pakte Elisa's jas van haar stoel en deed hem aan, terwijl ik speels een pose maakte. 'Zie ik er al als een echte rock chick uit?' giechelde ik.

Ik lachte toen Igraine mijn jas aandeed. 'Nou je komt in de buurt, nog een panty met gaten eronder en misschien iets andere schoenen en je komt een end,' zei ik terwijl ik mijn gezicht serieus had staan en deed alsof ik haar kritisch bekeek. Ik moest lachen en stelde me voor hoe Liam zou reageren. 'Liam lacht zich dood als hij mij in zo'n jurkje ziet.' concludeerde ik lachend.

Ik giechelde en keek haar verward aan. 'Een panty met gaten? Ik heb nog nooit die trend gesnapt.' Ik hield de jas aan, want hij was lekker warm en rook naar Elisa. Ik moest om haar woorden lachen en dacht even na. 'Ik vraag me heel erg af hoe Sebastiaan reageert als hij me zonder jurkje ziet en met een panty met gaten.'

Ik lachte 'Volgens mij heeft het niet echt met een trend te maken, het is meer om je look een edge te geven. Iets minder schattig' ik plaagde haar kort en prikte haar in haar zij. 'Nou ik denk dat hij je wel vaker zonder jurkje heeft gezien,' hielp ik haar herinneren. 'Vertel me alsjeblieft zijn reactie, eigenlijk wil ik die voor geen goud missen,'

Ik giechelde en trok mijn engelengezicht. 'Ik kan niet stoer zijn,' lachte ik en keek naar mijn benen. 'Of mijn benen in een panty drukken.' Ik gaf haar een plagerige duw en rolde lachend mijn ogen. 'Gekkie,' fluisterde ik en lachte daarna opnieuw. 'Prima, ik zal het wel een keertje doen. Als jij het dan ook bij Liam doet!'

'Nouja zeg, en dat als drama docent,' zei ik overdreven geshockeerd, 'Nee hoor, je bent de beste lerares die ik ken,' ik glimlachte even breed, 'Deal!' Ik bekeek haar nog even in mijn jas 'Het staat je wel leuk hoor,' concludeerde ik. Kort zocht ik in mijn broekzak voor wat muntgeld wat ik op de tafel legde. 'Laten we op zoek gaan naar iets wat wel onze dorst lest,' zei ik, want uk had inmiddels dorst gekregen van het idee. 'Of blijf je liever thee drinken?'

New

Eindelijk was ik dan in Mystic Falls. Daarjuist was ik bij een oude schoolvriend langs geweest die hier een gezinnetje had gesticht. Ik liet mooi achter op die stand van zaken, maar goed: ik was een journalist, die hadden geen tijd voor kinderen. Ik speelde met het bierkartonnetje waarna ik de barman tegen me hoorde spreken. 'Een glas rode wijn alsjeblieft.' Ik keek op met een glimlach en zette me weer goed op de barkruk. Misschien kwam het doordat ik van Portugal kwam en mijn moeder niks anders dronk als wijn en porto, maar voor die sterke drank had ik mijn liefde gevonden.

Met slaperige ogen kwam ik het café inlopen. Ik was de hele nacht bezig geweest met een zaak, die gelukkig opgelost was, maar mijn slaapgebrek nog groter maakte. Ik ging bij de bar op een kruk zitten en bestelde een koffie, zodat ik hopelijk de dag nog doorkwam. Ik knikte naar de barman, die ik de laatste tijd goed had leren kennen. Ik was hier waarschijnlijk de grootste koffiedrinker geworden van Mystic Falls in paar dagen.

Ik keek toe hoe een man naast me op de barkruk haast viel. Zijn gezicht vormde vermoeide trekken zoals mijn vader vroeger wel eens had. Nu nog steeds aangezien de man nooit stopte met werken. Ja, ik was blij dat ik van mijn ouders af was. De ene woonde in Portugal en de andere had zijn nette dame in strak pakje. Mijn rotzak van een broer zou het gaan maken als perfecte zakenman.
'Zware nacht gehad?' grijnsde ik terwijl ik een slokje nam van mijn glas en via de spiegel van de bar hem aankeek.

Mijn ogen vielen haast weer dicht toen de barman even wegliep, dus sprong ik zo ongeveer naar de koffie toe, toen deze werd neergezet. 'Bedankt,' zei ik en nam gelijk een slok. De zaak was een vermiste man, opgegeven door zijn vrouw, maar hij bleek in slaap te zijn geraakt in een bootje midden op een meer. Ik keek op in een spiegel, waar mijn ogen zich kruisten met een vrouw. 'Je wilt half niet weten hoe,' grinnikte ik en keek haar daarna van opzij aan.

'Misschien toch wel.' Ik draaide mijn hoofd waardoor ik hem met een glimlach kon aankijken. 'Ik ben net nieuw hier en mijn job is nu eenmaal om sappige verhalen te verzamelen.' Even nam ik een nootje. 'Juliet,' stelde ik me voor waarna ik het nootje in mijn mond stak.

Ik haalde instemmend mijn schouders op. 'Misschien inderdaad wel,' grinnikte ik en draaide me daarna met mijn hele lichaam om. 'Journalist?' gokte ik voorzichtig en begroette mezelf ook: 'Ryan.' Een ironische glimlach trok over mijn gezicht en ik nam opnieuw een slok. 'Wel jammer dat ik er juist voor moet zorgen dat sappige verhalen zich niet verspreiden.'

Ik schudde enkel met mijn hoofd en glimlachte. 'Alsof ik werkelijk de roddelpres wil verspreiden. De droom was om de wereld te zien, maar hier beland ik dan in Mystic Falls. Waarschijnlijk word ik hier nog oud ook.' Ik bekeek hem even om te raden welke job hij had. 'Dus ik heb hier te maken met een agent?' Ook al zag hij er zo helemaal niet uit.

'Je spreekt inderdaad met een agent. Sorry, een oude agenten gewoonte om journalisten te wantrouwen. Gelukkig ben ik niet zo van die gewoontes,' grinnikte ik en keek haar daarna verbaasd aan. 'Maar hoe ben je hier beland dan? Ik kan je alvast wel vertellen dat je waarschijnlijk veel werk hier gaat hebben, maar in een stad als Washington bijvoorbeeld nog veel meer.'

'Wel, dat is hem juist. Ik wil zo weinig mogelijk werk en betaalt worden.' Ik was geen grapje aan het maken, maar bloedserieus. 'Ik hou namelijk meer van fotografie en schilderen. Dus daardoor heb ik er veel tijd voor. In Washington zou ik continu werken. Niet bepaald mijn ding.' Mijn glimlach was iets of wat verontschuldigend waarna ik weer een slokje nam van mijn wijn. 'Ik neem het je niet kwalijk hoor. Ik val helemaal niet te vertrouwen. Echt door en door slecht en van die dingen...'

Ik hield mijn hoofd schuin en keek haar geïntrigeerd aan. 'Dan ben je inderdaad in de goede plaats,' zei ik langzaam en nam bedachtzaam een slok van mijn koffie. Ik hield juist van veel werken, ook al zou ik er weinig voor betaald krijgen. Ik lachte om haar laatste woorden en keek haar over mijn kopje aan. 'Dan zal ik je maar goed in het oog houden, nietwaar?'

'Vertel me eens... Zou je me in de handboeien slaan, want dat zou wel erg kinky zijn.' Hierbij hield ik mijn hoofd schuin en keek hem al grijnsend aan waarna ik nog een slokje van mijn wijn nam. 'Ik hou van het journalist zijn, maar mijn passie was altijd wat anders. Begrijp je?'

Ik lachte en schudde daarna mijn hoofd. 'Dat gebruik ik alleen bij de echte misdadigers,' grinnikte ik en dronk de laatste slok van mijn koffie op. Ik voelde me alweer stukken beter. Ik keek haar aan en knikte. 'Ik begrijp je. Het was altijd mijn droom om agent te worden en nu ik het ben, begin ik erover na te denken wat ik nu allemaal mis. Maar ik zou nooit mijn baan willen verwisselen.'

'Ah toe! Dan kan ik er misschien een leuk stuk overschrijven. Hoe vreselijk het is om een gevangen te zitten. Eigen ervaring van Juliet Walker.' Het laatste zei ik als een presentator van een of ander vreselijk spelprogramma. 'Ik droomde van een schrijfster te worden en toen wou ik wereldvrede brengen. Niet dat dat laatste ooit gaat gebeuren, maar ik hoop het ervoor.'

Ik lachte en wreef over mijn kaak. 'Dan kan je schrijven wat een kluns agent Orestes is met handboeien.' Eigenlijk was ik er handig mee, behalve bij vrouwen. Ik vond het altijd een raar idee om vrouwen te boeien. Ik keek haar opnieuw geïntrigeerd aan. 'Schrijver en wereldvrede? Wauw, dat klinkt heel erg goed. Door agent te zijn hoop ik aan die vrede mee te werken, al is het maar een beetje.'

'Als agent gerbuik je alsnog geweld. Mijn idee was eerder om helemaal geen geweld meer te vertonen.' Ik haalde mijn schouders op. Als klein kind leek ik zelfs al raar. 'Toen werd het fotografe. Daarna oorlogsjournalist. Maar daar zit niemand op te wachten. Godver! Ik word altijd loslippig als ik wijn drink. Ik lijk net mijn moeder wel... Jup, totaal mijn moeder.' Dat laatste was mee tegen mezelf dan tegen hem. 'Denk er maar overna Ryan. Over de handboeien dan!' plaagde ik hem met een zwoel stemmetje.

Zelfs een agent was niet immuun voor vrouwen. Met een glimlach keek ik naar de bar en daarna weer omhoog. 'Je hebt gelijk, we zouden het geweld moeten bannen. Maar geweld gebruiken om meer geweld te verhinderen, is dat dan wel goed?' Nieuwsgierig keek ik haar aan. Ik wilde heel graag haar mening over deze dingen weten.