"Queen of hearts" CafèRestaurant

Ik proeste het in een lachen uit bij zijn menig dat ik gelijk had. Enkel hernam ik mezelf snel omdat hij het blijkbaar niet over de handboeien had. 'Dat we alles maar op één hoop gooien en het in brand steken. Ik geloof niet in dat geweld voor iets goed gebruikt kan worden. Ook al schakelt het de 'slechterikken' uit, maar maakt dat jou dan niet een slechterik?' Ik keek hem aan en beet om mijn lip. 'Ik geloof niet in het zinvolle van martelen, oorlogen, moorden, mishandelen... Ik geloof enkel dat we machteloos tegenover het leven staan, maar niet tegenover elkaar en dat de wereld de laatste tijd uit zijn doen lijkt te springen.'

Ik hield me maar een beetje stil, omdat ik niet echt de persoon was om mijn mening hierover te geven. Ik was agent, ik had het geweld geaccepteerd in mijn leven. Ik was van plan om geweld te gebruiken tegen mensen. Ik bestelde een biertje en bekeek haar weer. 'Hoe zou de politie volgens jou geregeld moeten worden?' vroeg ik met een geamuseerde glimlach.

Ik keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan en dronk weer een slokje van mijn wijn. 'Allemaal in tijgerstringen met roze pluchen handboeien. Alsjeblieft, dankjewel.' Hierbij grijnsde ik en at weer van de nootjes die ik bij het drinken had gekregen. 'En wat is jou mening over kunst?'

Ik keek haar even bedenkelijk aan, maar moest daarna heel hard lachen. 'Als ik heel eerlijk ben, zie ik dat niet zo voor me. Vooral niet, omdat het overgrote deel van de agenten mannen zijn.' Ik grinnikte, maar dacht daarna diep na. 'Wat ik van kunst vind?' zei ik langzaam en haalde mijn schouders op. 'Mijn moeder was beeldhouwster. Ze maakte altijd van die mannen en vrouwen die er nogal goddelijk uitzagen. Ze was geobsedeerd door de Griekse en Romeinse kunst. En ik moet zeggen dat ik het ook altijd prachtig vond.'

'Niet moeilijk omdat zij alles mooier maakte dan het was. Hetzelfde in de Renaisance of Barok... Maar geweldig om zo een moeder te hebben. Die van mij zag eten eerder als een kunst.' Ik grijnsde en dronk de laatste slokjes van mijn drank. 'En moderne kunst? Oh, dus je bent zo een pervert die Pamala aan de binnenkant van zijn lokertje in het politiebureau heeft hangen? Playboykalender!'

'Ja, dat is waar. Ik mis haar ook enorm, ze woont nog met mijn vader in Australië, samen met al mijn broers. Maar ze hebben het daar gelukkig goed. Ik was diegene die het hogerop wou zoeken in Amerika.' Even keek ik haar verward aan. 'Pamela...?' zei ik bedenkelijk, maar moest toen lachen en schudde mijn hoofd. 'Nee, zo'n agent ben ik niet.' Echt totaal niet, ik durfde zulke dingen nog niet eens aan te raken.

'Iedere vrouw weet dan een man op de einde van de dag naar schoonheid kijkt. En aan seks denkt. Niet dat een vrouw dat niet doet...' Ik was niet bepaald een onschuldig zieltje. Soms was ik stil, maar over seks en lichamelijkheid had ik een uitgesproken mening. 'Donutagent dan? Mijn vader leeft in Amerika, mijn moeder zit in Portugal; gescheiden. Mijn rottige broer hangt hier ook ergens uit... Ik zou het niet weten...'

Ik keek hoe mijn glas met bier werd neergezet, terwijl ze door sprak. 'Naar schoonheid?' herhaalde ik haar, zeker niet instemmend. 'Mannen kijken eerder eerst naar schoonheid, en aan het einde naar het innerlijk, nietwaar? Ik kan het niet bevestigen, ik ben een hele aparte man.' Ik grinnikte en nam een slok. 'Portugal dus? Dat is ver. Ik zie wel je Portugese roots, ze zijn mooi.'

'Oké, misschien kijken ze ernaar hoe gewillig een vrouw is en hoe hard ze het wilt.' plaagde ik hem en stak kinderachtig mijn tong uit. Even staarde ik naar mijn lichaam. Ik was er vaker opgewezen en gecomplimenteerd. 'Australië is ook ver? En bedankt?' Ik lachte even bij dat laatste. 'Ze zijn mooi? Wel dat roept vragen bij me op. Bedoel je nu mijn...?' Weer lachte ik. 'Nee, laat maar. Je bent inderdaad niet zo een man. Iets wat vele vrouwen vervloeken misschien.'

Ik grinnikte en keek Juliet met een schuin hoofd aan. Het zou me niet verbazen als werkelijk elke man voor haar viel. Ik schudde mijn hoofd en zorgde dat ik alleen maar naar haar gezicht zou kijken. 'Nee, ik bedoelde al het andere,' zei ik met een glimlach en nam een slok van mijn biertje. 'Je roots van Portugal. Je huidskleur, haarkleur, kleur van je ogen.'

Ik wuifde hem weg. 'Snap je, Ryan. Was je enkel aan het plagen.' Zacht klopte ik even op zijn hand waarna ik me een cola bestelde. Ik had nog dorst. Wijn hielp niet bepaald. Weer at ik verder van mijn nootjes. Hij was schattig met al zijn andere.

Opgelucht haalde ik adem en dronk het laatste beetje bier op dat nog in mijn glas zat. Ik keek hoe ze mijn hand aanraakte en moest bekennen dat ik het helemaal niet erg vond, juist wel fijn op de een of andere manier. Ik strekte me uit en pakte ook een nootje, om die op te eten.

'Hey! Mijn nootje! Dat word betalen, meneer. Wat heb je in huis?' Hierbij tikte ik hem op de vingers en dronk daarna weer van mijn cola. Ja, ik zou mezelf vlot in de omgang noemen. Totaal niet streng. Als ik iets niet fijn vond dan onderving mijn gesprekspartnet dit wel.

'Oeps,' zei ik, terwijl ik het nootje al in mijn mond had gestopt. 'Is het goed genoeg dat ik je niet met handboeien ga oppakken? O wacht, dat wou je juist.' Grinnikend leunde ik naar achteren op mijn barbruk. 'Hoe kan ik het goedmaken, Juliet? Alleen maar betalen?'

Ik leunde juist met mijn beide armen op de bar en keek hem weer aan via de spiegel. 'Ik dacht dat ik je al had vertelt dat ik van creativiteit houd?' Speels glimlachte ik waarna ik weer het rietje van de cola in mijn mond nam om te drinken.

Ik volgde haar blik en keek haar weer aan via de spiegel. 'Aha, zoiets had ik al verwacht,' grinnikte ik. 'Al moet je dan weten dat ik totaal niet creatief ben.' Of stoer, opwindend, spontaan of boeiend, voegde ik er in gedachte aan toe. En kon niet met vrouwen omgaan, dat zeker. Ik wreef weer over mijn kaak, iets wat mijn tik was, maar wat ik ook deed als ik zenuwachtig werd.

'Kom maar eens model staan voor het schilderen,' merkte ik opeens op. Het was niet opwindend of wat dan ook, maar ik wou de arme man niet in een situatie knel zetten die hij niet aangenaam vond. 'Je hebt een aangenaam gezicht. Mooie trekken. Niet naakt dus of weet ik veel wat misschien in je hoofd kon opkomen. Ja, ik ben een beetje raar. Als je een andere manier weet dan mag je me het altijd komen vertellen.'

Ik trok mijn wenkbrauwen verbaasd, maar goedkeurend op. 'Dat klinkt prima,' zei ik en moest lachen bij haar complimentjes. 'En moet ik dan elegant op een bank liggen, of gewoon als een stoere agent staan?' Ik grinnikte bij haar woorden en schudde mijn hoofd. 'Je bent op je eigen en leuke manier raar. En raar zie ik als iets heel positiefs.' Ik keek weer naar haar op en sloeg toen mijn ogen neer.

'Je bent schattig, Ryan.' Hierbij keerde ik me weer naar hem toe zodat ik hem kan aankijken. 'Die fantasie laat ik helemaal aan jou over. Als je wilt heb ik zometeen tijd. Of vanavond? Of ga je politie-agentje spelen?' Hierbij lachte ik weer en gleed al van de barkruk af. Ik had veel zin om naar huis te gaan ondanks het goede gezelschap.

Ik haalde een hand door mijn haren en rolde speels mijn ogen. 'Dat is het ergste dat een politie-agent kan horen, maar toch bedankt.' Ik keek naar de klok en verbaasde me over de tijd. 'Ehm, ja, tuurlijk, ik kan vanavond. Ik heb vannacht de hele nacht doorgewerkt, dus ik heb nu zeker 24 uur vrij.' Ik glimlachte en stapte ook van de kruk af. 'Ik kan vanavond wel?'

Ik viste een pen uit mijn tasje en schreef mijn adres en gsm-nummer op waarna ik de barman betaalde. 'Alsjeblieft,' Ik overhandigde Ryan het bierkartonnetje en glimlachte. 'Wel, dan verwacht ik je schattig politie-agentje bij mijn thuis. Ik waarschuw je dat ik enkel pizza heb om te eten.' Hierbij glimlachte ik en nam afscheid, deed mijn jasje aan om daarna het café uit te stappen.

Ik pakte het bierkartonnetje aan en stopte het in mijn zak. Ook ik betaalde de barman en liep met haar mee naar buiten. 'Bedankt,' zei ik met een glimlach en deed mijn jas aan. 'Dan zie ik je inderdaad vanavond.' Ik deed mijn jas wat dichter, stak mijn hand nog op en liep de andere kant op.

'verder bij juliet's huis?

NEW

Ik had Arthur al een tijdje zitten volgens. Ik wilde weten wat hij, naast lesgeven en Eleanor aflebberen, allemaal deed. Het was echter niet zo interessant als ik had verwacht. Toevallig wist ik dat hij op dit moment hier was en het leek me het perfecte moment om hem eventjes aan te spreken. Hij wist nog niet wie ik was en dat maakte het alleen nog maar leuker.

Na een lange vrije dag thuis te hebben gezeten om school werk te doen, was ik de stad in gegaan. Ik had wat nieuwe kleding nodig en was bijna zo ver gekomen om de kruidenwinkel in te gaan om mijn voorraad aan te vullen. Maar ik had zin in wat koffie en was dus het café binnen gelopen. Glimlachend bestelde ik een zwarte koffie bij de serveerster en wachtte geduldig tot deze werd gebracht.

Heupwiegend liep ik de zaak binnen en ging naast Arthur op een barkruk zitten. 'Een koffie verkeerd alsjeblieft.' Zei ik met een beleefde glimlach en legde mijn clutch op mijn schoot neer. Ik streek wat haren achter mijn oor en wachtte beleefd tot ik mijn koffie voorgeschoteld zou krijgen.