De brug

'Oké, dan zeg ik het niet.' Antwoordde ik nuchter en schoot nog wat plaatjes op mijn camera. Het was nog zo'n ouderwetse met foto's die je zelf moest ontwikkelen. Gelukkig had ik een extra kamertje bij de familie waar ik nu verbleef en waren ze zo aardig om mij die kamer te laten gebruiken als zwarte kamer voor de ontwikkeling. 'Weetje - misschien is er wel liefde voor mij op de wereld, ik vrees alleen dat ik het nooit zal vinden.' Zei ik eerlijk. Het was dat ik een gebrek had aan contactpersonen en dat hij degene was die tegen me praatte, anders had ik hem dit alles nooit verteld.

Ik keek haar aan. 'Liefde valt moeilijk onder een definitie te zetten. Als ik ju nu zou zoenen en me ervoor zou overgeven dan had je liefde. Toch? Zo denk ik erover en sommige mensen slagen erin om een persoon zo te bezitten tot die verstikt. Gedaan liefde.' Ik gooide een paar keitjes over het water en merkte op dat ik te veel praatte voor mijn normale doen.

'Liefde heeft niets met handelingen te maken, het heeft met gevoel te maken.' Zei ik en negeerde zijn opmerkingen over het verstikken. Behendig als ik was maakte ik een foto van het keitje die over het water heen sprong en ik glimlachte even. Deze verdween echter weer als sneeuw voor de zon en ik keek hem aan. 'Dus jij vind dat als je iemand met overgave zoent, dat je dan liefde hebt?' Vroeg ik oprecht.

Ze begreep me verkeerd. 'Ik heb vaak passie gevoeld, verlangen en die zoenen deden me nooit iets. Vrouwen hebben me weten te boeien. Ik ken het verschil niet tussen een zielsverwand of handelingen zoals jij het noemt. Maar in ieder van die handelingen zit gevoel. Een bekend of onbekend.' Hierbij streek ik wer mijn haar naar achteren in een vlotte beweging. 'Het verschil lijkt me niet al te groot, maar relaties... Ik kan niet geboeid blijven.'

'Tja - ieder zo zijn eigen smaak hè.' Het was niet dat ik nooit een relatie had gehad, in tegendeel zelfs. Op een of andere manier trok ik jongens aan die net een tikkeltje anders waren dan de rest, stoerder - ruiger en dat vond ik wel wat. Ik hoefde niet zo'n saaie prul die alleen maar aan je lippen hing en verder niets deed. Zoals altijd moest zoiets natuurlijk weer eindigen in een ruzie of weet ik veel wat - het was altijd wel iets.

Met die woorden 's ik niet verzadigd aangezien ik nieuwsgierig was naar haar. 'Dus wat denk jij dan over liefde?' En zo buigde het gesprek zich niet totaal om naar een dom gebekvecht. Ook al was dat leuk om te doen. Nu had ik er even mijn buik vol van en konden we overgaan naar discussieren als we echt wat anders nodig hadden.

Mijn wenkbrauw schoot omhoog toen hij het aan mij vroeg. 'En dat gaat jou aan, want?' Ik zette een hand in mijn zij en wendde mijn blik even af. 'Dus, hoe ik over liefde denk. Het is in ieder geval iets dat ik nooit gekregen heb - dat is om zeker te zijn.' Antwoordde ik, maar gaf verder geen duidelijke definitie. 'En voor jou?'

'We waren toch een diepgaand gesprek gehad? Hetzelfde trouwens geldt voor mij.' Nooit gehad en zal nooit geven, dat was mijn slogan. Even gooide ik nog een kei, maar deze plonste hard in het water.

'Oh ja, dat is waar. Heel diepgaand.' Zei ik en schoot nog wat foto's. Nu was het wel weer genoeg, dus liet ik hem definitief om mijn nek heen hangen. 'Nou - dan zitten we op dezelfde lijn.' Concludeerde ik en grinnikte voor een enkele seconde.

Na mijn mislukte poging keek ik weer even haar aan. Blijkbaar begon er nog eentje over dezelfde lijn. Mensen zochten altijd voor herkenning of probeerde dit toch. 'Als ik jou dus mag geloven zitten we dat inderdaad. Dus moet ik er wat achter zoeken?'

'Dat we op dezelfde lijn zitten hoeft niet te betekenen dat er iets achter zit -' Beet ik hem toe. Man, wat waren sommige toch oppervlakkig af en toe. Niet alles hoefde iets te betekenen, het was een opmerking en BAM - mensen zochten er weer iets achter.

Even rolde ik weer met mijn ogen. Duidelijk, maar kort. 'Omdat ik zo een opmerking maak, wilt het nog niet betekenen dat het daadwerkelijk iets betekend, Meg. Ik hou ervan om opmerkingen te maken. Jij ook. Dus doe niet zo aangebrand. Jezus.' Over een dramaqueen gesproken.

Ik keek hem aan en zonder verder nog iets te zeggen draaide ik me om. Ik begon mijn tocht weer terug naar de brug, waar ik even op bleef staan om naar het water te kijken. Mijn blik weerkaatste in het water en ik kon zien dat mijn haren aan de voorkant wat nat waren door de korte regen die was gevallen.

Ik liet haar weglopen. Ze was niet bepaald het stoppen waard. Misschien was ze knap, had ze een leuk snoetje, maar haar kledingkeuze alleen maakte me al depressief. Haar houding was daarbij nog erger dan die van mezelf. Enkel blufte ik niet of probeerde ik niets te verbloemen. Dat leek Meg wel te doen. Ook ik stond op, maar liep via het bos terug de brugkant op om zo naar huis te keren.

ok. ze zijn volgens mij allebei gone :')

Ik liep langs de rivier en staarde het water in. Ik sloot even mijn ogen en snoof de geur van water en natuur in. Ik vond het hier heerlijk, ik kon me gewoon niet voorstellen dat hier iets niet perfect was. Ik ging aan de oever van de rivier zitten en trok mijn schoenen uit. Ik legde mijn voeten in het water en glimlachte.

Afwezig volgde ik de weg. Afwezig in de zin dat ik niet nadacht over waar ik heen liep en enkel de weg volgde die uitkwam bij een brug. Niet afwezig in de zin dat ik geen idee had wat er om mij heen gaande was want bij de brug aangekomen merkte ik gelijk de aanwezigheid van Igraine op. Dat is toch wel een voordeel van een goede neus. Ik liep achter haar langs en ging naast haar zitten. 'Hello beautiful,'

Ik keek op toen ik een stem hoorde en zag dat het Elisa was. 'Hey cutie,' glimlachte ik blij en knuffelde haar toen ze naast me zat. 'Happy Valentine!' Ik drukte een kus op haar wang en giechelde. 'Ik heb je veel te lang niet gesproken, gekkie. How are you?'

'Hetzelfde,' lachte ik terwijl ik haar terug knuffelden. 'I'm fine,' antwoorden ik met een glimlach, 'eigenlijk voel ik me beter dan ooit, en hoe is het met jou?' vroeg ik terug waarna ik haar los liet.

Ik keek haar blij glimlachend aan toen ik hoorde dat alles goed ging. 'Met mij gaat ook alles perfect!' zei ik misschien een beetje te enthousiast en giechelde toen. 'Sorry, ik ben altijd vreselijk vrolijk tijdens Valentijn. En, hoe waren je cadeautjes van Liam?'

'Heel lief,' antwoorden ik waarna ik haar met een vragende blik aankeek. 'Buiten de spannende roddels over meneer Davis en zijn relatie met een leerlinge genaamd Elisa om, die ook graag bij mevrouw Green op schoot kruipt... Ving ik iets op over mevrouw Green en meneer Vaugh...' ik glimlachte naar haar en bleef haar aankijken. 'Hoe waren zijn cadeautjes of heeft hij je teleurgesteld?'

Ik keek even glimlachend aan. 'Oh-owh, ben je al aangesproken door de school? Of is Liam al aangesproken?' Ik wiebelde met mijn voeten door het water en glimlachte toen er nieuwsgierige eendjes kwamen aanzwemmen. 'Nee joh, dit was de mooiste Valentijn ooit! Hij heeft me zulke lieve dingen gegeven.' Ik haalde diep adem en grijnste toen breed. 'Ik heb een officiële relatie met hem.'

'Nee, ik denk ook niet dat ze dat gaan doen.' ik legde mijn hoofd op haar schouder en keek naar haar voeten. 'Stiekem had ik dat al een beetje verwacht, dat je een relatie met hem zou krijgen bedoel ik.' De manier waarop ze over elkaar spraken was wel duidelijk genoeg geweest.

'Je weet maar nooit, Elies. De school gaat dit waarschijnlijk niet pikken... Maar maak je geen zorgen!' Mijn zorgeloze glimlach ging over tot verlegen en ik keek naar mijn blote voeten die in het water lagen. 'Echt waar? Ik had eigenlijk nooit verwacht, maar wel graag gewild.' Ik kneep even zachtjes in haar arm. 'Ik ben zo blij!'

'Ik maak me geen zorgen hoor,' lachte ik. Ik vroeg me af in hoeverre ze er iets aan konden doen. Liam ontslaan, en dan? Binnen een half jaar doe ik examen, ik ben achttien, ongeveer dan, en met een enkele blik kunnen zowel Liam als ik het ontslag weer omdraaien. 'Je was zo enthouisiast toen je het over hem had, en hij had ook enkel goede woorden zowel voor als over jou, ik geloof daarnaast niet zo in friends with benefits. Ik zou het niet kunnen en dat zegt een hoop.' niet dat ik snel iemand een vriend zou noemen, helemaal niet zelfs, maar ik kon prima zonder bijzondere gevoelens voor iemand de lakens met die persoon delen.