De brug

Ik werd ook rood, toen zij rood werd en glimlachte verlegen. Ik legde mijn hand op de hare die op mijn wang lag en streelde die zachtjes. Het was zo perfect hier: het geluid van regen, het aanzicht van Frances, wij samen. 'Ik hou van je,' zei ik zachtjes en sloeg meteen mijn ogen neer. Ik meende het met heel mijn hart, maar ik wist niet hoe zij erover dacht.

Ik trok mijn hand terug en keek toe hoe hij zijn ogen neersloeg. Het was raar dat ik altijd had gezworen me nooit afhankelijk te maken van een jongen, een man. Mijn moeder's ervaringen met mannen hadden me nogal een vervreemd beeld gegeven van een relatie en toch was het zo makkelijk met Logan, zo zeker dat het goed was. Ik had alleen niets met die woorden en wanneer of hoe ik ze moest zeggen. Voorzichtig drukte ik een kus op zijn lippen en glimlachte.

Ik keek zenuwachtig op toen ze haar hand wegtrok, maar kreeg dat warme en vertrouwde gevoel weer terug bij haar lippen. Ik had de woorden ook niet terug verwacht, dus ik was al blij genoeg dat ze de mijne aannam. Ik deed mijn jas uit en legde hem op de grond, zodat we erop konden zitten. Het regende misschien wel, maar de temperatuur bleef lekker.

Ik plofte op zijn jas neer en sloeg mijn armen om mijn knieeën heen terwijl ik naar Logan keek. 'Heb je dit, zoals wij, wel eens eerder gehad?' vroeg ik niet geheel nieuwsgierig en leunde naar achteren terwijl ik de onderkant van de brug bestudeerde. De laatste keer dat ik me kon herinneren dat ik jongen leuk vond, was ergens op de basisschool, niet erg serieus dus.

Ik dacht even na over haar woorden en keek naar het water dat langzaam voorbij stroomde. 'Zoals wij niet, maar ik heb wel relaties gehad. Sommige kort, anderen wat langer. Met een paar van die meiden hebben ik ook nog contact, maar gewoon als vrienden hoor,' zei ik lachend. Ik streelde haar wang. 'En jij dan? Heb jij zoiets ooit al gehad?'

Aandachtig luisterde ik en bedacht me dat het vrij logisch was. Logan was zo aardig en hij zag er gewoon goed uit, dus waarom zou hij niet meer relaties hebben gehad? Ik lachte bij zijn vraag en schudde mijn hoofd. 'Nope, ik was de loner van de school, iedere jongen die dicht in de buurt kwam werd compleet genegeerd.' Er was ooit een jongen die me probeerde te benaderen, maar ik ka me niet goed herinneren hoe ik die afgewimpeld had. Ik leunde tegen Logan aan en pakte zijn hand.

'Je bent niet de loner van de school,' zei ik geruststellend. 'En anders kan ik makkelijk met je meepraten. Op al mijn vorige scholen wisten ze niet eens dat ik bestond. Tot ik hier kwam.' Ik sloeg mijn arm om haar schouders heen en schraapte mijn keel. 'Zou je het misschien leuk vinden om iets te laten zien?' Ik doelde nu erop dat ze heks was.

'Maar dat was toen.' Glimlachend drukte ik een kus op zijn wang en keek lichtelijk verbaasd bij zijn vraag. Ik had niet gedacht dat hij het zo graag wilde zien, ik had het zelf nooit als iets speciaals gezien. Ik knikte en haalde zijn arm van mijn schouders af. 'Wat wil je zien?' vroeg ik en keek naar mijn handen terwijl ik op stond.

Ik had echt geen idee wat ik moest verwachten. Dat Frances een heks was, wist ik alleen uit woorden, nog niet uit daden. En dan bedoelde ik niet dat ik haar niet geloofde, maar dat ik echt niet wist wat ik moest verwachten. Ik dacht even na. 'Ik weet het niet, ehm, kan je iets optillen met je geest?'

'Ik kan dingen optillen, alleen het is niet met mijn geest. Ik doe alles met spreuken, verbaal of non-verbaal, maar er is altijd een spreuk.' vertelde ik hem terwijl ik ondertussen naar een steen zocht die niet te zwaar maar ook niet te licht was. Mompelend herhaalde ik de spreuk een aantal keer totdat de steen leek te zweven en ik hem het water in gooide.

Ik kon me in mijn achterhoofd inderdaad herinneren dat mijn vader me dat over heksen verteld had. Ze gebruikten altijd spreuken en waren echt gevaarlijk. Ik keek even met open mond naar wat ze deed. Waarschijnlijk was het een basisspreuk, maar het was echt heel gaaf om te zien. 'Wauw,' zei ik zachtjes.

Ik moest lachen om zijn gezicht en knielde naast hem neer. 'Dat is nog niets, ik ben nooit zo goed geweest met dat soort spreuken, ik heb meer groene vingers, natuur, planten, dat soort dingen.' Op de een of andere manier was ik aangestoken door een enthousiasme, ik had er nooit zo openlijk over gepraat, behalve thuis.

Nog steeds keek ik haar nogal overdonderd aan. 'Kan je me nog meer laten zien?' vroeg ik, toch een tikkeltje nieuwsgierig. Ik vond het heerlijk om haar te zien, alsof ze het echt fijn vond om erover te praten. In een reflex streelde ik haar wang en glimlachte naar haar.

Ik glimlachte en stond weer op nadat hij zijn hand had laten zakken. Ik speurde de grond even af tot ik een aantal dorre blaadjes zag liggen en ik plukte ze één voor één van de grond. Daarna liep ik terug naar Logan en hield mijn hand voor me terwijl ik me concentreerde, de spreuk sprak en de blaadjes langzaam weer groen zag worden.

Opnieuw keek ik afwachtend naar wat Frances zou doen. Ze overtrof werkelijk al mijn verwachting, en nu ook weer opnieuw, toen ze de bladeren langzaam groen liet worden. Ik pakte er eentje met mijn hand. 'Allemachtig,' zei ik zachtjes. Ze kon zoveel mooiere dingen met haar 'gave'. Ik bracht alleen maar onheil met me mee.

'Dit is allemaal nog basis hoor, die genezingsspreuk bijvoorbeeld was een stuk moeilijker dan dit.' Ik was ondertussen al weer naast Logan gaan zitten en bekeek zijn gezicht. 'En je weet vast ook dat we aura's kunnen lezen?' vroeg ik glimlachend en ook wel nieuwsgierig naar wat hij allemaal van zijn vader had geleerd. Ik wist waarschijnlijk minder over zijn wolf zijn dan hij over mijn heks zijn.

Ik wreef automatisch met mijn hand over mijn hoofd, op de plek waar mijn wond had moeten zitten. 'Ik voel er ook niets meer van,' zei ik eerlijk. Ik knikte en dacht diep na. Veel van wat mijn vader me had verteld, was ik weer vergeten. 'Als je nu mijn aura leest, wat zie je dan?' vroeg ik nieuwsgierig.

'Wat ik dan zie?' Bedenkelijk keek ik Logan aan. 'Veel kleuren, heel veel kleuren. Meestal heb ik niet eens een idee wat ze allemaal betekenen. Alleen erg uitgesproken emoties zijn voor mij duidelijk genoeg.' Aura's lezen was zo'n werk, het had zijn eigen taal, een bepaalde kleur had meerdere betekenissen en die betekenis hing af van de andere kleuren of de context. 'Merk je het, als ik aura's bekijk?' vroeg ik nieuwsgierig. Ik had het bij mijn oma geheel niet door als ze aura's bekeek, maar ik had het idee dat ik niet zo goed was in het verbloemen.

Ik probeerde een beeld van haar woorden te krijgen, maar het was lastig. Ik keek haar even aan en dacht na. 'Ja,' begon ik twijfelend, 'ik zie het denk ik soms wel. Dan lijkt het alsof je naar iets kijkt en als ik even later dan naar de plek kijk, waar ik dacht dat je naar keek, is daar helemaal niets.' Ik fronste even om mijn eigen beschrijving. 'Sorry als ik het raar beschrijf. Het is nogal lastig om er een beeld van te krijgen. Maar, je ziet het dus ook als ik boos ben? Of verdrietig? Of verliefd...' zei ik met een speelse glimlach.

'Oh dat scheelt al, in het begin bleek ik mensen recht aan te kijken, maar dat had ik zelf nooit echt door. In de verte staren is op z'n minst een verbetering.' Glimlachend leunde ik achterover en zette mijn armen achter me, waarna ik op keek naar de brug. Ik knikte bij zijn vraag en grinnikte bij dat laatste. 'Ik heb het vast wel kunnen zien, maar waarschijnlijk was ik te naïef het te begrijpen.'

Ik knikte en glimlachte. 'Precies, ik kwam er ook pas achter toen je vertelde dat je heks was en ik erop ging letten.' Ik zette ook mijn handen achter me en keek naar het stromende water. Het was nog steeds niet opgehouden met regenen. 'Waarschijnlijk wel, ja,' plaagde ik haar. Even haalde ik diep adem. 'Nog een week en dan is het volle maan,' murmelde ik. 'Het zal niet lang meer duren voordat ik anders word.'

Kort luisterde ik enkel naar de regen en reageerde toen pas; 'Je weet dat je niet bang hoeft te zijn dat ik daarom niet meer bij je wil zijn.' Ik weet niet waarom ik hem dat vertelde, ik hoopte dat hij wat aan deze bevestiging had. Ik keek naar hem en glimlachte licht. 'En ik zal je daarna weer zien, het is niet dat je wegblijft.' Daar hield ik me meestal aan vast, aan het idee dat ik Logan later wel weer zou zien.

Ik keek haar even lichtelijk wanhopig aan. Elke keer als het weer tijd was voor de volle maan was ik bang om haar daarna verloren te hebben. Ik pakte haar handen vast en drukte ze even tegen mijn lippen. 'Ik zal nooit expres bij je wegblijven,' stelde ik haar weer gerust en legde mijn arm om haar schouders. Ik zou haar altijd beschermen.

Glimlachend legde ik mijn hoofd tegen hem aan. 'Dat weet ik.' Ik pakte zijn hand zachtjes vast en streek met mijn vingers langs die van hem. Hoewel ik me als ik bij Logan was erg zeker voelde en veilig, had ik er nog steeds moeite mee als ik hem niet kon zien. Maar hij was er nu, dus nu was alles goed.

Zachtjes streelde ik haar haren en keek haar zijdelings aan. Ik legde mijn kin op haar hoofd en haalde diep adem. 'Waar denk je aan?' vroeg ik en keek naar onze verstrengelde handen. Ik was echt gelukkig, eindelijk eens in tijden. 'Zou ik ook dingen kunnen als wolf? Dingen waarvan ik eigenlijk niet wist dat ik ze kan?'