De brug

Ik glimlachte, maar voelde hoe een knoop zich in mijn buik vestigde. Hij nam deze weg door me te kussen. Mijn lippen konden enkel dat zacht gebaar beantwoorden. 'Veel te lang,' bevestigde ik. Enkel was het helemaal het waard. 'Officieel ben je geen leerkracht meer op mijn school, want ik ben geslaagd!' Ik had zonet het telefoontje gekregen dus we hadden wat te vieren. 'Hoe voelt dit dus?' Weer drukte ik mijn lippen op die van hem en speelde met mijn vrije hand door zijn haar. Hierna staarde ik hem weer glimlachend aan. 'Hoe gaat het met je?'

'Gefeliciteerd!' Blij keek ik haar aan, eerlijk gezegd had ik niet anders verwacht. Ik had wat leerkrachten gevraagd naar Eleanor's punten, niet erg nadrukkelijk anders zou het natuurlijk opvallen, maar met een omweg. Ze had er goed voor gestaan, maar alsnog was ik trots op haar. 'Dit-' zei ik voor ik haar lippen weer op de mijne voelde. 'Is geweldig, nog geweldiger dan het al was.' Het voelde niet veel anders, maar toch waren we zo veel vrijer. 'Met mij gaat het prima.'

Glimlachend legde ik mijn hoofd op zijn schouder. Ik had hem absoluut gemist. 'Zelfs na al die proefwerken te verbeteren?' lachte ik zachtjes, maar wist van mezelf dat het erg flauw was. Toch deed ik het op één of andere manier. Het voelde heerlijk om bij Arthur te zijn in de wetenschap dat we nu konden uitgaan; iets konden eten of naar de film in het openbaar, hand-in-hand lopen of laat staan elkaar knuffelen. Iets aparts toch. Wetend dat je het niet achter iedereen hun rug moest doen.

New

Arthur had een vermoeiende dag achter de rug. Vanochtend had les gegeven en 's middags had hij een afspraak gehad met de gemeente over de pastorie. Hij moest er heel waarschijnlijk weg, omdat hij er helemaal geen recht meer op had. Gelukkig zou hij Ellie zo zien, dat maakte als een stuk draaglijker. Zo hoopte Arthur dan. Hoewel hij het weekend na het halloween feest nogal twijfels had gehad over hen, dacht hij dat al die problemen op zouden worden gelost op het moment dat hij Eleanor weer zou zien.

Eleanor wist niet hoe ze met deze twee verschillende situaties zou moeten omgaan; ze had de liefhebbende Arthur waarvoor ze nog steeds wat voelde, maar je had Teoh die haar vlinders gaf en een waanzinnig verlangen. Arthur kreeg dit niet meer voor elkaar gespeeld, maar ze wist dat hij dit gemerkt had. Ze verschilde te veel en misschien kwam dit door haar "onvolwassenheid". 'Hey,' begroette ze hem stil waarna ze hem kort een knuffel gaf. Niets meer. 'Wat is er?'

Arthur glimlachte meteen toen hij Eleanor zag komen. 'Ellie.' Hij omhelsde haar terug en had in eerste instantie de afstandelijkheid niet door. Onbegrijpelijk keek haar haar aan. 'Zou er iets moeten zijn?' vroeg hij haar voorzichtig en drukte met een glimlach een kus op haar kruin. Hij was zo opgewekt haar te zien, dat haar kille houding hem onopgemerkt bleef.

Dus blijkbaar leek hij het niet te begrijpen? Het feit dat hij zo opgewekt was... 'Arthur, ik denk dat we eens moeten praten.' Er stonden tranen in haar ogen. Ze had hem bedrogen godverdomme. 'Je... Ik... Waar moet ik beginnen?' Ze voelde hoe enkele tranen uit haar ooghoeken stroomde. 'Voor jou, je-weet-wel... Al de onzekerheid, ik die gemarteld werd... Het gebeurde ineens; ik had seks met Tommy, maar ik kon je niet vergeten hoewel hij me een toekomst beloofde met hem en al die andere loze beloftes. Hij houdt van me. Hield. Nu haat hij me omdat ik koos voor jou. Daarom was hij zo overstuur...' Ze hapte naar adem. Haar woorden klonken los en niet samenhangend. 'Ik hou van je, Arthur, maar ik denk... Het spijt me zo, Arthur. Werkelijk...' Ze kon de situatie met Teoh niet uitbrengen. Weer sloeg ze haar armen rond zijn lichaam en huilde. Huilde werkelijk zo hard dat ze geen woorden kon uitbrengen. Ze wou hem niet kwetsen.

Ontsteld keek Arthur naar Eleanor en probeerde de woorden tot zich door te laten dringen. Hij keek naar haar droevige gelaat en Arthur wilde haar troosten. Maar de woorden weerhielden hem dit te doen. Onbeweeglijk voelde hij Eleanor's lichaam, maar tegelijkertijd voelde hij haar niet. Of niet meer. Tommy. Eleanor en Tommy. Arthur kon het niet bevatten, ooit was hij achterdochtig en jaloers geweest, maar nu kon hij het gewoon niet geloven. Haar armen sloeg ze om hem heen, haar tranen vloeiden rijkelijk, maar het raakte Arthur niet.

'Ik ben niet met hem samen, noch verliefd op hem... Maar ik... Ik heb het verpest met Teoh. Ik moest met jou naar huis gegaan zijn na Halloween.' Ze keek hem aan. Kwaad omdat hij niks zei of deed. 'Zeg toch wat verdomme!'

Toen Eleanor over Teoh begon, drong het beetje bij beetje door tot Arthur. Hij keek haar met een verwarde blik aan, maar die veranderde langzaamaan in een sombere frons. 'Eleanor, wat probeer je precies te zeggen?' vroeg hij overdreven beleefd. In dit soort situaties viel hij altijd terug op zijn manieren, hij was bang anders zijn emoties de overhand te laten nemen. En sinds die keer met Igraine wilde hij dat zeker voorkomen.

Eleanor schrok van zijn reactie; hij deed alsof het hem niet daadwerkelijk veel kon schelen. Alsof het hem niet zou deren. 'Dat we niet bij elkaar kunnen zijn terwijl onze harten beide naar een ander toe begeren en niet enkel naar elkaar. Ik met Teoh en jij met Igraine. Dus dump me, Arthur. Jij bent te goed voor mij; ik verpest altijd dingen en jij maakt ze zoveel beter...' Godverdomme dit was moeilijk voor haar. Haar woorden klonken alsof hij op het punt staan om haar te slagen, te verwoesten.

'Eleanor, in vredesnaam, waar heb je het over?' Arthur pakte haar bij haar schouders vast en keek haar aan. Ze leek zo hopeloos en Arthur begon zich ook zo te voelen. Hij wilde helemaal niet dat ze precies dit zei, want hij wist dat ze gelijk had. Toch was hij boos dat ze de waarheid verwoordde terwijl hij het had willen onderdrukken, hoe fout dat ook was. 'We vullen elkaar aan, Ellie. Het is precies goed.' Hij keek haar met een wanhopige uitdrukking aan, alsof hij hoopte dat ze alles terug zou nemen wat ze net had gezegd.

Eleanor keek hem even aan, maar hield daarna haar handen voor haar ogen. 'Dat déden we. Ik ben vreemdgegaan, Arthur. Ik voel gevoelens voor jou én voor een ander. Het... We vullen elkaar niet meer aan. je ergert je aan me, ik erger me aan jou en... Wie weet hoe ik ben op campus. Ik hou van je, maar ik kan dit niet meer doen. Ik kan niet leven met liegen. En nu ben ik je voor aan het liegen. Arthur...' Weer begon ze te snikken. Waarom was dit zo moeilijk?

'Wat?' Arthur kon maar geen grip krijgen op wat ze allemaal zei. Het was zoveel dat ineens op zijn dak kwam. En vooral dat ene: Ik ben vreemdgegaan, Arthur. Hij voelde het al borrelen in zijn binnenste, de woede was langzaam aan het opzetten en hij probeerde het met alle macht te onderdrukken. 'Je houdt van me, maar het kan niet meer? Je hóudt van me, maar je bent vreemdgegaan?' Zijn stem klonk kil en kalm, maar vanbinnen schreeuwde alles.

Eleanor liet hem los en keek hem aan. 'Die dingen kunnen samen ook al klinkt het zo fucked up. Dus je bent eindelijk boos op me?' Hierbij draaide ze zich om en begon met wandelen. Enkel waren haar hoge hakken dit keer niet zo gemakkelijk. Ze haatte zichzelf omwille van dit. Ze had zelf geen grip op wat er aan het gebeuren was. 'Wat wil je dan dat ik doe?' Ze staarde naar het water. 'Terug tegen je aan kruipen en je zoenen in de wetenschap dat ik... Ik ook iets voor een ander begin te voelen? Ik... Ik weet het niet meer, Arthur en daarom wil ik met geen van jullie twee meer samen zijn.'

'Eindelijk boos?' Arthur keek Eleanor verontwaardigd aan en liep achter haar aan. 'Jij denkt dat het goed is dat ik boos ben?' Hij probeerde zichzelf te kalmeren, maar al haar woorden wakkerden het vuur alleen maar aan. 'Nee, natuurlijk wil ik dat niet! Ik wil dat je niet vreemd was gegaan! Of dat je op z'n minst nooit iets met mij begonnen was als het nu blijkt dat je toch niet van me houdt zoals het hoort.' Hij irriteerde zich aan het feit dat ze haar blik afwende, dat ze hem niet gewoon aankeek.

Nu werd Eleanor kwaad op hem. 'Dit is verdomme mijn schuld, maar waag het niet om me de schuld te geven dat ik ooit gevoelens voor je had. Waag het niet om te zeggen dat het een vergissing was of niet echt, want dat was het wel Arthur. Je hebt het zel zo gewild en je hebt het gekregen. Ik hield verdomme al die tijd van jou waarin je het negeerde. Was het dan blijven doen. Dan waren we niet in deze kutzooi beland! Als jij mij de schuld gaat geven van onze relatie dan ben jij evn goed de schuldige. Zag je me soms kinderen van je krijgen? Met je trouwen? Wel dan? Nee, zover waren we helemaal niet om ons dat voor te stellen. Je bent verliefd geworden op dit meisje; wispeltreurig, koppig en naiefe. Dus verdomme! Zeg wat je wilt zeggen of wat je wilt horen, want dit... Dit is niet zoals het moet.' Ze was kwaad op hem. Zeer kwaad. En hij mocht het weten. 'Ik heb geen moment spijt dat ik bij jou was. Echt niet... Dankzij jou heb ik een andere kant van mezelf leren kennen...' Bij die laatste woorden keek ze hem helder aan. Zei ze zacht. Ze had werkelijk van deze man gehouden.

'Ik heb je nooit genegeerd, Eleanor. Dat kon ik niet, want je was een verschijning die ik absoluut niet kon vergeten. En we waren inderdaad nog niet zover, maar konden we daar dan niet op wachten?' Arthur keek naar haar en haar laatste opmerking raakte hem diep. 'Eleanor, jij was degene die me uit de put haalde toen ik er diep, heel diep in zat. En dat hele gedoe met de Kole familie, dát spijt me, maar niet dat wij iets samen begonnen. Maar dat het zo moet eindigen, dat spijt me nog het meest.' Het leek zo'n tijd geleden dat hij hier in Mystic Falls kwam om zijn ouders te vinden, dat hij nog een naïve net afgestudeerde student was. Ooit haalde hij het in zijn hoofd dat hij niets meer kon verliezen en alleen maar heel veel kon vinden. Maar langzaamaan had hij hier weer alles verloren: Ariana, zijn thuis, Igraine, Eleanor en waarschijnlijk zijn ouders voor de tweede keer. Triest keek hij in Eleanor's prachtige ogen en vroeg zich af wat hij in hemelsnaam nu moest doen.

Eleanor beet schuldbewust op haar onderlip. Dit zorgde ervoor dat ze het niet meer wou doen. Arthur en zij waren gelukkig geweest met elkaar. Hij had zelf... Hij had zich zo opengesteld aan haar dat ze over zijn grens waren gegaan. Al die keren dat ze met een oude sweater of hemd in zijn bed lag... Of ze aan hem hing terwijl hij verbeterde of ontbijt maakte... Het waren mooie herrinnerigen nu. Niets meer. 'Arthur...' Hierbij sloot ze haar armen weer rond hem en keek hem aan. 'Je verliest me niet. Niet als jij dat niet wilt. Ik wil... We kunnen proberen om deel uit te maken van elkaars leven?' Ze keek hem aan. Weer voelde ze tranen opborellen. 'Als jou dat lukt, als je dat wilt. Godverdomme.' Zacht drukte ze een kus tegen zijn wang. 'Ik wou dat ik wel me op die toekomst kon richten en je geluk schenken, maar dat kan ik niet. Ik verpest altijd alles.' Dat was wat een Greenheart deed.

Arthur was veranderd sinds hij hier was gekomen. Hij mocht misschien een genie zijn geweest, hij was ontzettend naïef toen hij terugkwam naar zijn geboorteplaats. Nu wist Arthur beter. Hij had geleerd wat er was waar mensen niet van af wisten, maar ook had hij wijze lessen gehad over hoe het leven in elkaar zat. En het zat altijd tegen. Misschien kon hij proberen zichzelf voor te houden dat het goed zou komen, maar eigenlijk geloofde hij al niet meer in dat vooruitzicht. 'Eleanor, laat me los, alsjeblieft, je maakt jezelf belachelijk.' Eerst beweerde ze van hem te houden, dan vreemdgaan en dan toch hem houden. Nee, zo zou het niet gaan als het aan Arthur lag.

Eleanor liet hem los en staarde hem aan. Ze maakte zichzelf belachelijk. 'Sorry dat je tijd verspilde aan een belachelijk tienermeisje. Ik maak me belachelijk? Het is jij die niets te zeggen hebt over onze relatie. Degene die beweerd wel nog van de ander te houden? Ik mag me belachelijk maken, maar jij staat nog harder voor lul, Arthur.' Het gleed uit haar mond, toebijtend dat als hij zo begon hij het kon krijgen. Ze draaide zich enkel om waarbij een vlaag van koude haar gezicht bereikte. Enkel begon ze snel te wandelen. Ze meost weg van hier. Arthur hoorde bij haar verleden. Als ze er over nadacht dan was het logisch geweest dat hij nooit in haar toekomst had gepast. Ze waren zo verschillend. Het enige dat hun relatie kracht gaf was hei feit dat ze van elkaar hielden, houden, en ze werkelijk het beste in elkaar naar boven brachten. Enkel kon ze niet van hem houden nadat ze zo geconfronteerd werd met verschillende gevoelens. Hij kon niet van haar houden als ze schuld bekende. Het was niet meer te redden. Het was over.
Eleanor liep weg met de gedachten dat ze hopelijk elkaar nog eens terug in de ogen zouden kijken. Stiekem glimlachend bij alle mooie herinnerigen die ze samen hadden gecreerd.

Arthur keek Eleanor na, maar zei niets meer. Ze had gelijk. Ze had zo vreselijk veel gelijk, dat het Arthur pijn deed. Inderdaad had hij zichzelf weer eens voor gek gezet door zich mee te laten slepen door Eleanor en haar passie. Hij was net zo naïef geweest als toen hij hier kwam. Hij bewoog niet, maar stond daar slechts. Stil en koud, zowel mentaal als fysiek. Maar langzaam begon het te dooien en voelde hij de wanhoop toe slaan. Arthur's ogen waren vochtig en hij voelde hij door zijn knieeën zakte en de grond raakte. Het was niet alleen deze tegenslag die hem nu zwak maakte, maar alle tegenslagen in zijn leven. Zijn ouders die hem mishandelden en toen verdwenen. De problemen met Igraine, de Kole's en nu Eleanor.

Dit klinkt net als zo'n einde van een soap hahahaha

Was m'n bedoeling! ;o