De brug

Ik zuchtte diep uit en begroef mijn hoofd tegen zijn schouder aan toen hij me omhelsde. Zo hield ik hem even vast, hem niet los willen latend - maar toch moest het. Na een tijdje zo gezeten te hebben liet ik hem los en knabbelde zachtjes op mijn onderlip. 'Dus..' Zei ik zachtjes en keek hem aan. 'Ik zie je denk ik vast wel op school een keer...'

Toen ze me losliet, wilde ik dat niet, maar het moest. Want wat zou haar meer in verwarring brengen dan haar eerst weg te duwen en haar dan met open armen aan te nemen? Ik zuchtte ongemerkt en glimlachte toen. 'Je ziet me sowieso op school, als ik al mijn dagen met alleen Ariel moet doorbrengen dan krijg ik te veel regenbogen en eenhoorns op me afgestuurd. Jij houdt alles mooi in balans.' Kort raakte ik haar wang aan, maar wendde me toen weer af en pakte het stuur vast.

Ik knikte. 'Oké, tot op school dan maar..' Zacht opende ik de auto deur, pakte mijn tas op en stapte de auto uit. Ik gooide de deur met een kleine plof dicht en sloeg zuchtend mijn tas over mijn schouder heen. Langzaam en met veel tegenzin liep ik richting huis en viste de sleutel uit mijn broekzak. Ik had geen zin om iedereen onder ogen te komen en al helemaal niet om ze te vertellen wat er was gebeurd.

'Dag.' mompelde ik nog toen Meg al was uitgestapt. Ik reed zonder nog te kijken weg toen ik Meg bij de deur had zien staan. Thuis aangekomen, parkeerde ik de auto, maar bleef in de stilte zitten. Uitgeput, moe van het hele gebeuren, legde ik mijn hoofd op het stuur en onderdrukte tranen van machteloosheid.

Gone.

Nadat ik de deur achter me dicht had gedaan liep ik vrij direct naar boven. Toen ik wat vragen hoorden zuchtte ik diep uit. 'Ja, t was leuk!' Riep ik zo overtuigend mogelijk. 'Maar ik moet nog even wat aan school doen.' Loog ik vervolgens en sloot de deur achter me dicht. M'n tas gooide ik ergens in de hoek naar en met een plof kwam ik op mijn bed terecht, waar de tranen begonnen te vloeien.

OH. ja Meg is ook weg :')

NEW

Vandaag was de dag dat ik weg moest. Weg uit dit dorp. Weg van iedereen waar ik om gaf. Ik had met Eli bij de brug afgesproken om afscheid te nemen van elkaar. Één omdat het wat meer privacy bood dat in het dorp, en twee omdat deze plek toch herinneringen met zich meedraagt. Man, ik ging hem zo missen. Ik was nog niet eens weg en ik miste hem al.

Ik was laat en daar had ik een hekel aan, vooral vandaag, want iedere minuut telde en was me zoveel waard. Ik vloog zowat de bochten om en kwam uiteindelijk bij de brug aan. Het had me wat moeite gekost thuis weg te komen, we hadden een familie etentje dat altijd erg belangrijk was en mijn ouders wisten eigenlijk niet echt wat er tussen mij en Meg speelde. Maar nu was ik er eindelijk en zag ik Meg al op de brug staan. Vol vreugde riep ik haar naam.

Toen ik mijn naam hoorde keek ik abrupt om en een spontane glimlach verscheen op mijn gezicht. Eli was er. Enthousiast liep ik op hem af en sloeg mijn armen om hem heen. 'Eli,' was het enige wat ik zei. Dit waren van die moment dat ik hem nooit meer los wilde laten. Dat ik hem tegen me aan wilde houden en dat mocht van mij voor eeuwig duren. Maar helaas, dat zou niet zo zijn.

ik sprintte zowat op haar af en omsloot haar met mijn armen. 'Meg.' Er was niet veel meer nodig dan haar naam, mijn naam en dit moment. Ik weet niet of het een goed idee was geweest hier af te spreken, want ik werd er al zonder de omstandigheden emotioneel van. En dat was heel wat om als jongen te bekennen, maar dat deden meisjes nou eenmaal met je, geloofde ik.

Nadat ik hem los liet zette ik mijn lippen zachtjes op die van hem. Het interesseerde me niet hoelang we hier stonden, als ik maar met hem samen was en ik hem kon voelen. Zijn warmte en zijn liefde. Ik wilde niet weg, ik wilde hem niet verlaten en ik wilde niet dat ik dadelijk aan de andere kant van het land zat, zonder hem nog te kunnen zien. 'Ik ga je zo missen...' murmelde ik tegen zijn lippen aan.

Wij samen was het belangrijkste dat er op dat moment was. Al het andere kon me niet schelen, de hele wereld kon vergaan en ik zou het niet doorhebben. Haar lippen waren zacht op die van mij en ik kuste haar terug. 'Ik jou ook, maar ik kom je opzoeken en jij mij en we mailen en bellen.' Ik glimlachte kort, maar kuste haar weer teder.

Ik knikte met een kleine glimlach rond mijn mond, maar kon het niet voor elkaar krijgen om deze heel overtuigend over te laten komen. Ja, ik was blij dat ik hier nu was met hem - maar de reden waarom ik hier was beviel me niet zo zeer. Met mijn handen streek ik langs zijn haren, waarna deze uiteindelijk op mijn wang belandde. 'En als ik internet heb in dat gehucht, kunnen we ook nog skypen.' zei ik met een glimlach. 'Anders stuur ik je wel een S.O.S via flessenpost.' Bij mijn laatste woorden grijnsde ik lichtjes en kuste zijn lippen, kort maar teder.

'Dat kan allemaal en het gaat vast werken. Je bent zo klaar met school en dat kun je gewoon hier in de buurt naar college komen.' Met een hand streek ik langs haar wang, met de andere had ik haar hand vastgenomen. 'Onthoud dat je gewelig bent, Meg, ga niet denken dat je een vreselijk persoon bent. En probeer die mensen een kans te geven, oke? Het was ook niet hun idee.' Bemoedigend glimlachte ik naar haar, maar overtuiging had ik niet in die lach.

Ik keek hem aan en knikte. 'Ik weet het, ik wil ze alleen geen kans geven - want dat zou betekenen dat ik dit alles zou accepteren en dat doe ik niet.' zei ik ietwat koppig en keek hem aan. 'Voor je het weet ben ik weer terug,' verzekerde ik hem met een kleine glimlach en sloeg mijn armen weer om hem heen.

'Je kunt je er beter niet te veel tegen verzetten, dan maak je het alleen maar erger voor jezelf en voor de anderen. Ik weet dat dat moeilijk is, maar je moet het proberen. Wil je me dat beloven?' Ik was bang dat ze het alleen maar veel erger voor zichzelf zou maken. Wat als ze zich in de problemen werkte? Dan zou de kans dat ze hier terug zou komen alleen maar kleiner worden.

'Ik weet het, je hebt zoals altijd weer gelijk.' zei ik met een klein glimlachje en knikte. 'Ik beloof het.' In mijn ogen brandde de tranen, maar voor nu kon ik ze nog tegenhouden. Ik kon alvast voorspellen dat ze dadelijk zouden rollen, en niet zo'n beetje ook.

'Ik heb niet altijd gelijk hoor.' Glimlachend zette ik mijn voorhoofd tegen het hare, zodat onze neuzen elkaar net niet aanraakten. Ik zag haar rode ogen en drukte een kusje op haar lippen. 'Niet huilen, Meggie, het komt allemaal weer goed.' Liegen was niet mijn beste talent.

Ik fronste mijn wenkbrauwen bij zijn bemoedigende woorden. denk je dat echt?' vroeg ik me hard op af en kon er niets aandoen dat de tranen toch begonnen te rollen. ik wil niet weg.' snikte ik en keek hem aan. Mijn ogen wendde ik af naar beneden en ik sloeg mijn armen om hem heen. Waarom was afscheid nemen zo verdomde lastig?

'Ja, natuurlijk!' Ik veegde wat tranen weg, maar tevergeefs, ik kon de stroom die kwam niet tegenhouden en hield haar slechts in mijn armen. 'Ik wil ook niet dat je gaat, maar het kan niet anders, we accepteren maar hoe het is.' Zuchtend legde ik mijn hoofd op die van haar en voelde de prop die zich in mijn keel vormde.

Ik snapte niet hoe hij dit alles gewoon kon accepteren zoals t was. Het was gewoon niet eerlijk, het klopte niet. Op zijn woorden antwoordde ik daarom gewoon niet, en in plaats daarvan legde ik mijn hoofd tegen zijn schouder aan. 'Ik ga dit missen, gewoon lekker samen met z'n tweeën zijn, en Ariel haar gekheid, jou geweldige stem in combinatie met je gitaarspel, jou als persoon. Alles.'

Nieuwe? (als het mag tenminste)

Hier had ik Arthur voor het eerst echt helemaal voor me alleen gehad. Raar genoeg was ik degene die hem had durven "uitvragen". Glimlachend staarde ik naar het water. Ik hield echt van hem en geen Tommy of Teoh zou daar tussenkomen. Daarom had ik besloten om het nog hem niet te vertellen en daarbij... We hadden geen relatie op dat moment, geen seks gehad en nog eens niet echt toegegeven wat voor elkaar voelde. Niet zoals we daarna waren bezwoken voor de ander. Mijn voeten bungelde in het water terwijl ik naar King Charles luisterde op mijn iPod met Ivory Road en voelde hoe ik intens gelukkig werd bij het idee dat zo hij mij me zou zijn.
Ik hield ervan hoe Arthur niets leek te verwachten en niet meteen lichamelijk om me af ging. Nee, hij was volwassen, maar niet verkeerd volwassen.

Met een gelukzalige uitdrukking op mijn gezicht, zweefde ik zowat de brug over. Met Eleanor in het vooruitzicht had ik heel de dag aangekunnen. Het was een saaie dag geweest, maar dit zou alles weer beter maken. Onder de brug vond ik Eleanor met haar voeten in het water. 'Ellie.' zei ik als begroeting en nam naast haar plaats, trok mijn schoenen en sokken uit en rolde mijn broek op, om ook mijn voeten in het water te bungelen. Glimlachend drukte ik een kus op haar wang.

Ik keek glimlachend hem aan en drukte mijn wang tegen zijn lippen. Zachtjes en extra. 'Hey Arthur,' Mijn stem klonk zoeter dan normaal terwijl mijn lippen zich in zijn hals vestigde om daar een kusje te geven. Hij rook werkelijk altijd lekker. 'Heb je me gemist?' Examens en een volle maan hadden ons niet echt dichter bij elkaar gebracht. Mijn hoofd belandde op zijn schouder terwijl ik gelukzalig zuchtte.

Mijn arm sloeg ik om haar schouders heen en ik trok haar zachtjes tegen me aan. 'Ik heb je ongelooflijk gemist, lieve Ellie.' Glimlachend bekeek ik haar gezicht, haar ogen, haar mond. Met één hand streek ik langs haar kaak en gaf haar toen nog een kus. 'Dit was veel te lang om van elkaar weg te zijn.' verzuchtte ik en pakte haar hand vast om met die gelukkige glimlach met haar vingers te spelen.