De brug

Ik was boos en gefrustreerd, omdat ik wilde dat het zou kunnen werken, maar dat kon niet. Altijd had ik gedacht dat mijn stomme afwijking alleen nadelig voor mij was, zolang ik niemand aanviel. Het tegenovergestelde bleek wel; ten eerste loog ik maandelijks tegen mijn ouders en nu moest ik het meisje waar ik gek op was diep teleurstellen zonder goede reden. 'Meg, sorry. Zal ik je naar huis brengen of zal ik gewoon weg gaan?' Ik wist niet wat beter zou zijn.

'Kunnen we hier niet gewoon even zitten?' Vroeg ik hem en staarde wat wezenloos voor me uit. Ik had niet echt behoefte om naar huis te gaan en daarbij wilde ik hier ook niet in m'n eentje blijven zitten. 'Waarom vertel je niet wat er echt aan de hand is?' Vroeg ik hem plots en zuchtte. Ik hield er niet van als mensen tegen me logen, of in ieder geval een deel van de waarheid achter hielden.

'Ja, natuurlijk, dat kan ook.' Ik zou op het moment alles doen wat ze me vroeg. wat onhandig zakte ik door mijn benen en ging met mijn rug tegen de railing aanzitten. Mijn hoofd hing ik tegen het hout maar ik richtte mijn blik op Meg. 'Omdat er niets aan de hand is.' hield ik, niet al te vasthoudend, vol.

Ik gaf hem een klein lachje. 'Waarom kan het dan niet?' Vroeg ik nogal verloren en liet mijn hoofd tegen zijn schouder aanliggen. Ik kon hier niets mee, ik wist niet wat hij wilde en ik wist ook niet wat ik hier nou van moest denken. Moest ik dit alles gewoon laten gaan, of moest ik wachten. Als hij niets wilde, wilde ik dat hij het eerlijk zei - maar hij bleef volhouden dat dat niet het geval was.

Twijfelend sloeg ik mijn arm om haar schouders, onzeker of ze het wel zou apprecieren. Ik wist dat ik in cirkels aan het praten was, er zou toch niets zinnigs uitkomen, omdat ik het niet kon vertellen. Dan zou ik haar al helemaal kwijt zijn, dat kon ik niet aan. 'Sommige dingen voelen gewoon niet goed.' zei ik aarzelend, maar verbeterde mezelf toen. 'Nee, sommige dingen voelen precies goed, maar gaan fout met inmenging van jezelf.'

Bij zijn eerste woorden wilde ik gaan protesteren, maar hij verbeterde zichzelf, dus ik zei maar niets. 'Dus dit alles gaat uitlopen op niets? Ik moet maar een ander café boy zoeken, een andere reus?' Zei ik twijfelend en zuchtte diep uit. Ik wilde geen tweede Eli, ik wilde hem. Maar blijkbaar kon dat ik zijn ogen niet. Ik geloofde zijn woorden niet, maar ik kon weinig anders dan vragen naar de waarheid en het zag er niet naar uit dat hij die ging geven.

'Ehu, ik geloof dat je op zoek moet naar een betere versie.' Ik legde mijn hoofd op de hare en zuchtte gelijk Meg. Ik zou het zo graag anders zien, maar ik wilde haar liever nu teleurstellen dan haar straks pijn te moeten doen. Of erger; haar afschrikken met wat ik werkelijk was. Ik staarde afwezig naar onze voeten. Het leven was weer eens ongelooflijk oneerlijk.

Ik vernauwde mijn ogen tot spleetjes. Ik had niet gedacht dat hij werkelijk zo zou reageren. 'Ik denk niet dat dat gaat lukken om eerlijk te zijn.' Mompelde ik en trok mijn benen op. Ik miste mijn vrienden uit New York, nou ja - vrienden, de mensen waar ik op kon rekenen. Hier had ik niemand waar ik even kon uithuilen en mijn enige échte vriend was ik ook verloren. Fijn.

'Sorry.' mompelde ik nog eens en hield me toen maar stil. In Baltimore had ik nooit iemand gehad met wie ik echt samen wilde zijn. Natuurlijk had ik mijn vrienden, maar die waren niet zo hecht dat ik ze op de hoogte moest stellen van mijn geheim. Ook al kende ik veel van die vrienden al voor ik door had wat ik was. Soms had ik het toch iemand willen vertellen, het was moeilijk zo'n geheim te dragen, maar ik ondervond dat het nog moeilijker was het iemand te vertellen.

Ik legde mijn hoofd nogmaals tegen zijn schouders aan en had de neiging om al m'n emoties te laten gaan. Toch hield ik mezelf in. 'Ik wil mijn enige echte vriend niet verliezen.' Zei ik ietwat treurig en liet nog een paar tranen rollen. 'Sorry, dat gaat vanzelf.' Zei ik ietwat geïrriteerd, richting mezelf en wreef de tranen weer weg. Waarom moest dit gebeuren?

'Je bent hem niet kwijt.' antwoordde ik iet wat verbaasd. Ze verwachtte toch niet dat ik haar nu zou laten vallen? Ik veegde haar tranen weg en beet op mijn lip. 'Dat is oké.' zei ik maar om haar wat gerust te stellen en kwam toen overeind. 'Meg, ik ga je naar huis brengen, of ergens anders heen. Ik wil niet dat je zo hier zit en ik weet niet of ik je wel kan helpen.'

'Ik wil niet naar huis.' Mompelde ik en zuchtte uit maar stond uiteindelijk toch op. 'Maar aangezien ik het gevoel heb dat je me hier niet laat zitten, zit er niet veel anders op vrees ik.' Ik sloeg mijn armen om me heen om mezelf een beetje warm te houden; ik had het namelijk verdomde koud gekregen.

'Ik laat je inderdaad niet hier zitten en je hebt het koud.' Zonder na te denken trok ik mijn jas uit en legde deze over Meg's schouders. 'Wil je dat ik je met de auto naar huis breng? Of ga je liever te voet?' Mijn huis was hier niet zo ver vandaan, ik kan makkelijk even de auto pakken om haar thuis te brengen, maar misschien zag ze dat wel niet zitten. En we waren hier ook te voet heen gewandeld (?) dus vond het ze het juist prima te lopen, maar eerlijk gezegd had ik geen idee hoe ver Meg hiervandaan woonde.

Ik keek hem aan. 'De auto is prima.' Zei ik uiteindelijk en sloeg dankbaar zijn jas om me heen. Ik had het echt koud gekregen, dus zijn jas deed me goed. Daarbij was zijn jas ook nog een ontzettend lekker warm. Ik liep al richting zijn auto en keek hem aan. 'Het spijt me dat ik je in deze situatie heb gebracht. Ik geloof je ook wel dat je het wilt, maar ik snap het gewoon niet.'

'Er is niet veel aan te snappen.' merkte ik dubieus op. Ik snapte het, zij zou het snappen, als ik zo ver was dat ik het haar durfde te vertellen. Maar ik hield nu maar liever voor dat het nogal ingewikkeld was of liever gezegd dat ik het gewoon niet wist. Ik zag de auto van mijn vader staan en viste de sleutel uit mijn broekzak. Voor Meg opende ik de deur en wachtte totdat ze ingestapt was.

Ik stapte soepel de auto in en ging mar niet in op zijn opmerking dat er niets te snappen viel. Er viel altijd wat te snappen, hij wilde het echter niet kwijt en dat moest ik maar accepteren, want het zag er niet naar uit dat hij ook maar iets los ging laten. Eenmaal mijn riem om trok ik mijn benen op en wachtte tot hij ook in zou stappen.

Met heel wat geklungel stapte ik aan de andere kant in. Ik was te groot voor deze auto, mijn vader claimde dat hij hem juist daarom had gekocht, opdat ik niet te vaak er mee weg zou zijn. Nou, ik hield toch niet van auto's, dus zo vaak gebruikte ik hem niet. 'Je moet me wel even de weg wijzen, ik weet niet eens waar je woont.' mompelde ik schuldig en wierp een blik op Meg terwijl ik mijn riem vastdeed en de sleutel in het contact stopte.

Ik gunde hem een klein glimlachje. 'Het is niet zo moeilijk, in het centrum de weg richting het zuiden volgen.' Zei ik kort. 'Maar als we in het centrum zijn zal ik het wel wijzen.' Het was best een komisch gezicht dat hij te groot wat voor de auto, maar ik kon het niet opbrengen om te lachen. Bij het idee dat ik dadelijk mijn "ouders" onder ogen moest zien werd ik al spontaan depressief.

Ik was blij ten minste een klein glimlachje te zien en knikte bij haar beschrijving. 'Oke, dat moet wel lukken.' Ik draaide de weg op en volgde de weg die ze me gezegd had te volgen, richting het zuiden. Ik had moeite mijn aandacht op de weg te houden, het liefst had ik hem aan de kant gezet en Meg in mijn armen gehouden, alles uitgelegd en gehoord hoe ze zou zeggen dat ze me nog steeds mocht. Maar dat was een droom een illusie.

Ik knikte en keek bijna de hele weg voor me uit. Toen we in het centrum van het dorp aankwamen keek ik op. 'Bij de rotonde de derde afslag nemen.' Zei ik glimlachend en zuchtte even. 'Ik hoop vanuit het diepste van m'n hart dat het goed komt tussen ons, want ik weet niet of ik iedere keer de vrolijke Meg kan zijn.' Zei ik zachtjes.

Gehoorzaam nam ik de derde afslag bij de rotonde. De stilte was aan de ene kant erg ongemakkelijk, maar ik geloofde niet dat woorden de situatie beter zouden maken. 'Het komt goed.' stelde ik vast. Dat moest wel, ik kon niet zonder the cappuccino girl en ik hoopte dat zij ook niet zonder mij kon. 'Ik ben ook niet altijd vrolijk.' merkte ik stompzinnig op. Integendeel, er waren maandelijks periodes dat je me beter kon ontwijken.

Ik zuchtte even en knikte. 'Vast wel.' Mompelde ik, al was ik er nog niet zo zeker van. Ik zag na een tijdje mijn straat al in het beeld verschijnen. 'Hier is het, dat huis met die donkerblauwe deur.' Ik pakte alvast mijn tas en glimlachte voorzichtig naar hem. Ik wilde helemaal niet weg, ik wilde dit uitpraten - weten wat er aan de hand was, ook al wist ik dat hij me dat never nooit zou vertellen.

Ik knikte toen ik de blauwe deur zag en stopte voor haar huis. Nerveus tikte ik op het stuur toen we stil stonden en ik wierp kort een blik op Meg. 'Nog eens sorry, Meg. Maar het is beter voor je, geloof me.' Intens staarde ik naar mijn handen op het stuur. Ik durfde haar niet aan te kijken. 'Tot op school?' vroeg ik weifelend.

Ik haalde mijn schouders op. 't Is oké.' Zei ik zachtjes en draaide me naar hem toe. 'Vind je het erg als ik je toch een knuffel geef?' Vroeg ik dit keer, ook twijfelend en beet zachtjes op de binnenkant van mijn lip. Ugh, ik baalde hier zo van. Ik zou mezelf aankomende week opsluiten op mijn kamer en er niet meer vanaf komen.

Ik keek op bij haar vraag en knikte met een iet wat opgeluchte glimlach. Ik sloeg mijn armen om haar heen en hield haar zo vast. Eerder had ik niet geweten dat ik zoveel voor Meg voelde of eerder had ik het idee iets met haar te beginnen weggewuifd omdat ik geloofde dat zij het toch niet zag zitten. Maar alle mogelijkheid was er nu, enkel kon ik er niet meer op in gaan.