Het Biologielokaal

Ik was enthousiast aan het uitleggen hoe fotosynthese werkte en liep daarbij op en neer voor het bord. Ik wierp enkele blikken in de groep leerlingen en wees naar verschillende posters die achter me hingen. Het was simpele stof, fotosynthese, maar ach, ze moesten het kennen, dus kon ik er maar beter op in gaan voor ze na het proefwerk zouden zeggen dat ze het niet gehad hadden. Uitbundig beeldde ik een fotosynthesende plant uit. Het zag er waarschijnlijk belachelijk uit, maar het ging er om dat ze het begrepen.

HAHAH een fotosynthesende plant :') en hoe mag dat eruit zien? XD

-

Ongeïnteresseerd tikte ik met de achterkant van mijn potlood op de tafel en keek ik naar de leraar die een of andere rare bewegingen maakte. Een diepe zucht ontsnapte uit mijn mond en oogrollend maakte ik een enkele aantekening in mijn nogal lege schrift. Aan de voorkant waren er wat foto's opgeplakt - beter dan een kaft - en verder stond er nog niet zoveel in. Waarschijnlijk bleef dat ook zo, ik was nooit zo'n schrijfster.

Toen mijn geweldige interpretatie van een plant was uitgevoerd keek ik op mijn horloge en was verrast te zien dat het al weer bijna tijd was. 'Schrijf op in jullie agenda dat je voor volgende week de fotosynthese cyclus tekent en daarna kunnen jullie opruimen.' Ik liep naar mijn bureau en wierp snel een blik op de namenlijst. 'Megan, kan ik je na de les nog even spreken?' Ik richtte me op haar en glimlachte vriendelijk.

Net toen ik mijn spullen had ingepakt en mijn tas over mijn schouder had geworpen - werd mijn naam geroepen. Geïrriteerd liet ik mijn tas weer op de grond vallen en keek ik de leraar aan. Ik liet mijn blik even over hem heen glijden en ging op de tafel voor hem zitten. Ik zei verder niets, puur omdat ik niets te zeggen had. Mijn benen bungelden wat op en neer, terwijl ik naar mijn halve laarsjes keek die nonchalant onder mijn gescheurde panty stonden.

Rustig wachtte ik tot de gehele klas het lokaal verlaten had en ik alleen met Megan daar was. Ik ging achter mijn bureau zitten en pakte er een blaadje bij. 'Ik heb van de directeur het verzoek gekregen om te kijken op welke punten je achter loopt, of al verder bent. Het zou vervelend zijn als je dingen mist of juist onnodig herhaald krijgt. Ik hoop dat je dit zelf aan kan geven..' Aandachtig bekeek ik Megan, ze zag er uit als het type dat zich niets van de wereld aantrok.

Even liet ik mijn blik over hem glijden en stond nonchalant op om naar het blaadje te kijken wat hij in zijn handen had. 'Ik loop voor met alle talen,' Zei ik - ik was altijd een talen mens geweest, vandaar dat ik ook een cultureel pakket had gekozen. 'Met bio loop ik iets achter, maar niet veel en alle culturele vakken loop ik gelijk.' Zei ik en keek hem aan.

'Oke, dat is fijn. Ik hoor het graag als er problemen zijn met biologie, maar ik denk dat je het eventueel ook mede-leerlingen kunt vragen als je dat liever doet, maar die kunnen vanzelfsprekend niet tippen aan mijn fotosynthesende plant.' Glimlachend zette ik mijn ellebogen op tafel en vouwde mijn handen samen. 'Bevalt het je een beetje hier?' vroeg ik geïnterresseerd.

'Nee, dat was echt een geweldige imitatie.' Antwoordde ik droog en ging weer terug op de tafel zitten. Bij zijn volgende vraag was ik even stil en keek ik naar beneden. Daarna keek ik hem aan. 'Voor zover het kan,' Antwoordde ik en grinnikte even. 'Laat ik het zo zeggen, ik heb wel eens in leukere plekken gewoond.'

'Ach, ik zal je niet tegenspreken in dat laatste, er zijn interressantere plekken.' Ik leunde naar achteren en glimlachte, tevreden dat ze tenminste niet meteen in de aanval was gegaan. Dat zag je wel vaker gebeuren, nieuw, anders en offensief. 'Maar het meestal niet de plek die bepaalt of iets leuk is.'ging ik filosofisch verder. 'Het gaat om wat we er zelf van maken.'

'In dat geval wordt het vreselijk.' Zei ik en keek hem even aan. Nee, ik was geen optimist - ik was een pessimist en dat was ook duidelijk te merken. Ik zag dingen niet van de rooskleurige kant en dat ging ook niet veranderen. Het feit dat ik zo vaak was verhuist en nooit echt liefde had gekregen van de mensen waar ik woonde hadden er wel aan meegewerkt - maar deels lag het ook aan mijn karakter.

'Oh, niet zo pessimistisch. Het zal vast allemaal goed komen. Je hebt gewoon net als de fotosynthesende plant een beetje zonlicht nodig en je kunt vanzelf je eigen geluk aanmaken.' grapte ik glimlachend en rolde toen met mijn stoel naar achter, waarna ik opstond en mijn handen op mijn rug legde. Ik had geen idee waarom, maar ik had deze dag te veel energie om stil te zitten.

Mijn wenkbrauw trok ik omhoog en lachte voor een enkele seconde. 'Ik vrees dat zon voor mij niet helpt.' Zei ik en liep terug naar het tafeltje waar mijn tas lag. Deze slingerde ik om mijn schouder en daarna ging ik weer op het tafeltje zitten. 'Je bent niet de eerste die probeert om mijn instelling te veranderen - het is alleen nog geen van je voorgangers gelukt'

'Dan zie ik dat graag als een uitdaging.' zei ik grinnikend en vervolgde; 'Misschien is het gemiddelde Mystic Falls weer dan wel eits voor jou; regen en donkere wolken?' Ik liep naar het raam en keek naar de lucht die ieder moment los kon gaan barsten. Ik vroeg me nog altijd af waarom dit de plek was waar zo veel mythische wezens rondliepen. Maar natuurlijk was het fijner voor degene die niet tegen de zon kunnen.

'Dan wens ik je daar veel succes mee.' Antwoordde ik oprecht en wiebelde wat met mijn benen. Eigenlijk wilde ik weggaan - ik had hier niets te zoeken en ik had zin om me op te sluiten in mijn donkere kamer zodat ik foto's kon ontwikkelen. Ja, het was echt mijn passie om dat te doen. Ik had alleen geen idee waar het vandaan kwam. Het was frustrerend om niet te weten van wie je je oogkleur hebt - of je lach. Het deed pijn als ik daaraan moest denken, dus bande ik deze pijn snel uit mijn gedachte. 'Is er nog iets anders, of mag ik gaan?'

'Nee, nee, ik zal je niet langer hier houden. Ga en heb plezier.' zei ik met een groots gebaar en glimlachte toen naar haar. 'Ik hoop dat je, je toch een beetje kan plaatsen hier.' vertelde ik haar en liep terug naar mijn bureau waar ik mijn boeken opstapelde en in mijn tas stopte. Ik had ook pauze, dus genoot ik daar graag ook nog even van.

Ik knikte naar hem en al snel daarna liep ik het lokaal uit. Met mijn tas over mijn schouder liep ik door de gangen heen, naar mijn kluisje waar ik mijn jas pakte en deze aantrok. Nog voordat ik de school had verlaten, stak ik een sigaret op en zo liep ik naar mijn auto toe.

Ik keek Megan na, tot ze uit het lokaal was verdwenen en liep toen zelf ook weg. Nadat ik de deur op slot had gedraaid, liep ik door de gangen naar de lerarenkamer, waar ik glimlachend een kop koffie voor mezelf in schonk. Daarna mengde ik me in een gesprek met een aantal leraren die ik kende en genoot ondertussen van mijn koffie. Nog een uur en dan kon ik ook naar huis.

Gone.

Ik focuste me op het maken van aantekeningen, maar liet me tussendoor toch afleiden door tekeningen te maken aan de rand van het blaadje. Een bloemetje met meer vierkante bloemblaadjes dan ronde kraste ik door waarna ik me weer op Arthur, meneer Ivers, richten die voor aan de klas stond.

Deze week had ik een imitatie van witte bloedcel die zich een weg door het lichaam baande en antigenen presenteerde, opdat er antilichamen aangemaakt konden worden. Soms had ik het idee dat ik net zo goed een heel uur springend op mijn bureau les zou kunnen geven, zonder dat er ook maar één geïnterresseerde blik mijn kant was opgericht. Ach, ik had er zelf ook wel plezier in om de wijzen van het lichaam te vertalen naar begrijpelijke taal.

Hij deed een imitatie van een witte bloedcel, of was het een rode? Ik scande over mijn aantekening, het was een witte bloedcel. Het leek wel alsof hij geen enkele les langer dan 10 minuten stil kon staan of geen uitgebreide bewegingen maakte. Eigenlijk was het best lachwekkend, hoe de man van het kerkhof nu zo uitgebreid stond les te geven.

Ik schreef zojuist het huiswerk op het bord toen de bel ging en ik de herkenbare geluiden van opruimende leerlingen hoorde. Ik draaide me om en met een het krijtje in de lucht houdend wees ik ze op het huiswerk. 'Niet vergeten, ik verwacht dat jullie zelfstandig genoeg zijn dit te maken.' Ik wist ook wel dat ze dat niet zouden doen. 'Alicia, zou je even kunnen blijven zometeen?'

Ik was al aan het opruimen toen ik mijn naam hoorden. Ik keek even op, maar ruimden daarna verder mijn tas in. Ik had het huiswerk snel onder aan de aantekeningen geschreven. Ik schoof mijn tas om mijn schouder terwijl de laatste leerlingen het lokaal uit liepen. 'Uhm, ja meneer?' vroeg ik terwijl ik naar voren liep.

Om wat privacy te creeëren sloot ik de deur toen de laatste leerling, op Alicia na was verdwenen. Vervolgens liep ik terug naar mijn bureau en glimlachte naar Alicia. 'Ik zal je al vast gerust stellen dat er niet iets ergs is of iets dergelijks, ik wilde alleen vragen hoe het met je gaat?' Eigenlijk was er maar één brandende vraag die ik wilde stellen; ben je net zoals ik? Maar alles op zijn tijd, alles op zijn tijd.

Kort dacht ik na waarom hij in godsnaam mij wou spreken. Ik was zo ongeveer de enige in de klas die delen van het huiswerk maakte gezien biologie niet mijn beste vak was, maar ondanks dat stond ik nog een zes. Bij zijn vraag keek ik hem dan ook verbaasd aan. 'Het gaat goed,' zei ik twijfelachtig. Niet omdat ik twijfelden aan of het goed met me ging, maar omdat ik me af vroeg waarom hij aan mij vroeg of het goed ging.