Het Biologielokaal

Ze nam serieus alles wat ik zei veel te letterlijk. 'Ik bedoel niet verkeerd als in.. verkeerd verkeerd, maar gewoon de mensen die er buiten vallen.' Ik ging naast haar staan en kwam tot de conclusie dat ik minstens een kop groter was dan haar. 'Je moet het zien als.. Bepaalde statussen die je omhoog en omlaag kunnen halen. Ongeveer iedereen heeft wel een status en je kan ze omhoog en omlaag halen door de dingen die je doet en de mensen waar je mee omgaat. Kijk, Eugene helpen is nou niet echt iets... waardigs onder ons, dus niemand zal het uit zichzelf doen.'

'Die buiten jouw populaire groepje valt... Ik begrijp het,' zei ik zachtjes en leunde tegen de vitrine aan, terwijl ik naar hem omhoog keek. 'Dus, als je met mij bijvoorbeeld zou omgaan, zou ik je dan omlaag trekken?' Ik keek hem vragend aan. 'En als ik met jou zou omgaan, zou jij mij omhoog trekken. Heb ik het goed begrepen?' Een pluk viel voor mijn gezicht met een propje erin, dus trok ik hem eruit en gooide hem weer weg.

Ik haalde mijn schouders op. 'Het zou mij niet omlaag halen als jij niet met Eugene omging, of omgaat.' Zei ik oprecht. 'En ja, het zou jou wel hoger opbrengen ja.' Concludeerde ik ook uit mijn eerdere verhaal. 'Ja, je hebt het goed begrepen, zo werkt het - ondanks dat het oneerlijk is.' Nee, het was alles behalve eerlijk, maar als je erbij wilde horen, moest je dingen opofferen en in dit geval was het vriendelijkheid tegen bepaalde mensen.

Ik keek naar mijn handen en zag de kleurige nagellak op mijn nagels. 'Dus je bent ook niet van plan met me om te gaan?' Ik liep weer terug naar de tafels en ging weer op een stoel zitten, terwijl ik mijn rokje netjes trok. Het verbaasde me dat hij toegaf dat het oneerlijk was. 'Heb je eigenlijk weleens de behoefte gehad om met iemand om te gaan onder je status, die je omlaag trok, en het daarom dus niet deed?'

'Als ik niet met je om zou gaan, zou ik hier niet staan - is het wel?' Merkte ik op en bleef nog even bij de vitrine staan. 'Nooit echt de behoefte gehad, ik heb leuke vrienden - waarvan sommige ex-vrienden zijn. Maar toch.' Ik had goede vrienden, ze wisten misschien niet veel van mij en ik niet veel van hen - maar iedereen had een leven waar andere mensen niets van wisten.

Ik glimlachte en pakte mijn flesje water tevoorschijn. 'Maar hier kan niemand zien dat je met me omgaat,' merkte ik weer op en nam een slokje. Ik keek hem opnieuw aan. 'Ben je ook het type die om de maand een nieuwe vriendin heeft? De mooiste en populairste meiden van school die elk persoon onder ze afkafferen? En als ze cheerleader zijn is het vast een pluspunt, nietwaar?'

Ik wees naar de ramen die uitkijk gaven over het schoolplein. 'Zij kunnen het zien.' En vervolgens naar de deur die openstond. 'En zij kunnen het ook zien.' Zei ik grinnikend, maar schudde vervolgens mij hoofd. 'Ik heb daten afgezworen sinds een paar weken. Zoë ken je wel toch? Ik had een relatie met haar, het is inmiddels alweer bijna een jaar geleden, maar het duurde anderhalf jaar en toen pats boem, maakte ze het uit. Maar goed, een paar korte daarna, maar ik ben het nogal zat.'

Ik rolde met mijn ogen en grinnikte zachtjes. 'Oké dan,' gaf ik daarna toe en keek op. 'Zoe? Ja, haar ken ik wel, maar niet heel erg goed. En anderhalf jaar is lang. Dat moest vast een klap geweest zijn.' Ik wist dat ze nu een relatie had met Daniel. Samuel en hij hadden het dan vast niet zo erg op elkaar. 'Nogal zat? Dat klinkt saai,' giechelde ik. 'Ik durf te wedden dat je het niet lang volhoudt.'

'Ja, ik weet niet precies - haar moeder verdween, maar ik ben er nog steeds niet over uit of dat dát werkelijk de reden was, of dat ze dat gewoon gebruikte als dekmantel voor iets anders. Ach - het is geweest,' Ik hield er niet van om over dit soort onderwerpen te praten. 'Dus, nog interessante dingen die ik moet weten over jou liefdesleven?'

Mijn opgetrokken mondhoeken gingen omlaag. 'Oh, dat is vervelend...' zei ik gemeend en sloeg mijn benen over elkaar heen. 'Mis je haar eigenlijk nog?' Om zijn vraag moest ik giechelen en ik haalde een hand door mijn haren. 'Iets dat je moet weten over de mijne? Laten we zeggen dat de meeste mensen op school denken dat ik raar ben en de mensen die dat niet denken al bezet zijn.'

Ik haalde mijn schouders op. 'Niet echt, je raakt er wel overheen.' Besloot ik uiteindelijk te zeggen en keek haar aan. 'Aha, nou - je bent dan misschien een tikkeltje gek, maar dat is ook goed, toch?' Zei ik glimlachend en ging naast haar op de tafel zitten. 'Ach, er loopt vast wel iemand rond die bij je past, niet waar?'

'Gelukkig maar. Het lijkt me ook lastig als je haar dan elke dag zou zien en je was er nog niet overheen.' Ik giechelde en keek hem ook aan. Nu pas viel zijn oogkleur op - een mix tussen bruin en groen, ik kon het niet goed beschrijven. 'Gewoon is ook maar zo saai,' glimlachte ik en schoof een stukje op, om plaats voor hem te maken op de tafel. 'Ik hoop het, en anders wordt het maar zoeken. Al ben ik ook wel erg van het afwachten.'

'Dat was het in het begin ook.' Lachte ik en wreef met één hand door mijn haren heen. 'Daarom, gewoon is saai.' Bevestigde ik haar woorden en haalde mijn schouders op. 'Als je niet zoekt, dan vind je niet.' Zei ik met een glimlach en pakte mijn tas op. 'Maar ik moet er weer vandoor, voordat ze zich afvragen wat ik aan het uitspoken ben met dat mysterieuze meisje in het bio lokaal.' Zei ik en gaf haar een knipoog.

Ik pakte ook mijn tas op en sprong van de tafel af. Ik glimlachte en deed mijn rugtas weer op mijn rug. 'Dan moet ik maar eens gaan beginnen met zoeken, nietwaar?' giechelde ik en liep naar de deur toe, om daar nog even te wachten. 'Wat zou ik de stoere aanvoerder van het football team toch interessant vinden als hij eens wat zou doen wat niemand van hem verwacht.' Ik giechelde opnieuw, zwaaide met mijn hand en liep weg.

gone

Sam is ook gone. :')

new.

Toen het geluid van de bel klonk, pakte ik al mijn spullen bijeen en stopte deze in mijn tas. Biologie had ik altijd een leuk vak gevonden, zeker als het over het menselijk lichaam ging - dus vandaag had ik geluk. Nadat ik alles eindelijk in mijn tas had weten te proppen, wachtte ik nog op Brenda, een meisje uit het cheerlead-team waarmee ik biologie volgde.

'Dat was het weer voor vandaag, vergeet niet die 20 bladzijden door te lezen. En niet zo klagen, bedank me maar als je, je toets haalt met een dikke voldoende.' Ik veegde her bord schoon en pakte mijn spullen bij elkaar toen ik Zoë al zag staan. 'Starling, kan ik je even spreken?' vroeg ik met een vriendelijke blik.

Verbaasd keek ik om toen Arthur me riep om me te spreken en knikte. 'Tuurlijk,' antwoordde ik ietwat verbaast en legde mijn tas op een tafel dichtbij het bureau neer. Tegen Brenda zei ik dat ze maar alvast moest gaan. 'Wat is er aan de hand?' vroeg ik me hardop af en keek hem aan. Voor zover ik wist had ik niets verkeerds gedaan.

Geduldig wachtte ik tot iedere leerling het lokaal verlaten had, op Zoë na. Ik glimlachte naar haar en schudde mijn hoofd. 'Er is niets, ik heb je alleen zolang niet meer gesproken, dus ik dacht, ja, ik weet eigenlijk niet wat ik dacht.' Ik lachte ongemakkelijk en wreef over mijn achterhoofd. Het was moeilijk om uit het niets over haar moeder te beginnen, dus probeerde ik haar eerst maar op haar gemak te stellen.

Ik fronste mijn wenkbrauwen uit verbazing en lachte zacht. 'Oké dan.' zei ik grijnzend en schoof wat naar achteren op de tafel. 'Ik hoorde dat alles tussen jou en Eleanor wel goed zit.' Ik kon het niet laten om even te lachen. 'Ik ben blij dat het zo goed gaat,' voegde ik er nog aan toe. Ik was echt blij dat Eleanor iemand gevonden die echt om haar gaf hoe ze was. Ik wist niet of hij wist van dat hele gebeuren rond haar... maar als ze het mij had verteld - had ze het hem waarschijnlijk ook wel verteld.

'Ik ook.' verzuchtte ik met een glimlach. Er was nogal een hoop gedoe geweest rond ons tweeën, maar alles ging nu wel zo zijn gangetje. 'Maar hoe gaat het met jou? Want ik neem aan dat jij allang weet hoe het mij gaat van Eleanor, ik heb alleen geen idee wat Zoë Starling dezer dagen doet?' Ik steunde met mijn ellebogen op mijn bureau en keek haar met een vriendelijke lach aan. Ik mocht Zoë wel, ze deed me denken aan mijn oude beste vriendin, Adriana.

'Met Zoë gaat alles goed,' grijnsde ik en haalde mijn schouders op. 'Ik probeer nog steeds alles op een rijtje te krijgen... van m'n moeder enzo, maar het gaat steeds beter.' Natuurlijk zat ik er nog steeds mee, het was niet iets wat je binnen een jaar een plek kon geven. Misschien zou ik het wel helemaal nooit een plek kunnen geven, in ieder geval niet tot ik erachter was wat er nou werkelijk was gebeurd. 'En, zoals je weet ben ik weer begonnen met cheerleaden en dat leidt me wel goed af.' glimlachte ik en frunnikte wat aan de onderkant van mijn truitje.