Het Biologielokaal

'Mooi, geweldig.' zei ik glimlachend en keek toen naar een stapel blaadjes op mijn bureau. Eigenlijk had ik niet heel goed nagedacht over hoe ik het precies aan zou gaan pakken, ik moest haar op de een of andere manier voorbereiden, misschien zelfs zo dat ze het al kon raden, maar ik had me nog niet echt verdiept in hoe ik dat dan zou doen. 'Geen bijzonderheden?'

Ik dacht na wat hij met bijzonderheden bedoelden. Ik heb mijn beste vriend verteld dat ik een heks ben en hij blijft met me omgaan en ik heb een enorm leuk vriendje dus het ging eigenlijk beter dan ooit. 'Nee? Zou er iets moeten zijn dan?' vroeg ik aarzelend. Ik had geen idee waarom hij mij vroeg hoe het met me ging en al helemaal niet waarom ik daarvoor na de les moest blijven.

'Nee, natuurlijk niet, dat zou alleen maar slecht zijn.' Ik liep van mijn bureau weg, richting het raam en staarde enkele seconden naar buiten, waarna ik me weer op Alicia richtte. 'Je woont alleen met je moeder, is het niet?' Ik wilde niet eens weten wat ze nu wel niet over mij dacht, maar ik moest toch nog wat informatie verzamelen voordat ik mezelf in het diepe gooide.

'Ja,' antwoorden ik. Ik zette mijn tas op de tafel waar ik inmiddels tegen leunde omdat ik zo het idee had dat dit nog wel even ging duren. En in plaats van dat ik gewoon vroeg waar dit naar ging leiden antwoorden ik enkel op zijn vragen.

Dit wist ik nog, dat er geen vader meer in beeld was, ik durfde niet te vragen naar het waarom, omdat dit waarschijnlijk te onbeleefd zou worden. 'Hoe gaat het met je onderzoek? Heeft het kerkhof nog hulp geboden?' Hier was ik ook al een tijdje nieuwsgierig naar, naar haar onderzoek en wat haar intenties precies waren. 'Ik wil je graag helpen als je vast komt te zitten.'

'Als jij weet hoe mijn vader heet zou dat fijn zijn,' lachte ik een beetje ongemakkelijk. 'Ik ben wel iets verder gekomen, maar mijn vaders kant is nog steeds een grote leegte.' antwoorden ik. 'Bedankt voor je aanbod in ieder geval,' glimlachte ik.

'Ik zou je graag daar mee willen helpen, maar helaas. Ik zal nog wel eens kijken wat ik van mijn vaders statistieken kan leren.' Ik glimlachte naar Alicia en ging toen verder; 'Je hebt wel contact met je moeders kant van de familie, niet? Dat is niet familie Peters, of wel?' Ik had mijn research beter moeten uitvoeren, want ik had werkelijk geen idee of haar achternaam nog van haar vader was of niet.

'Ja, ik heb wel contact met mijn opa en oma... De familie Peterson, ja' verbeterde ik hem. Ze begon zich nu toch wel echt af te vragen waar die interesse voor haar familie vandaan kwam.

Vaag in mijn achterhoofd kon ik me wel herinneren dat de familie Peters een oude familie was, maar het kon net zo goed zijn dat Alicia haar kracht, als ze die al had, van haar vaders kant had geërfd. Bij mij was het ook niet zeker hoe ik er aan kwam, beide families hadden geen vermeldingen van vreemde familieleden die bijvoorbeeld op onverklaarbare wijzen stierven of wat dan ook. 'Je lijkt veel op je moeder, op de ouderavond had ik het idee dat er een Alicia 2.0 door de gangen liep.' Dit sloeg nergens meer op.

Ik moest lachen toen hij zei dat ik veel op mijn moeder leek. 'Oké dat is of een compliment voor haar, of een belediging voor mij,' Ik wist wel dat hij gelijk had, want hij was niet de eerste die zij dat ik op mijn moeder leek. Ondanks dat ze al bijna 50 was, had ze nog steeds lang bruin haar, dus ja dan was de gelijkenis al snel groot.

'Het is een compliment voor jullie beiden.' zei ik verduidelijkend en grinnikte toen lichtjes. Ik was blij dat ze me niet behandelde als een doorgeslagen en veels te nieuwsgierige leraar, hoewel ik dat toch echt wel was op het moment. 'Hé, Alicia, misschien is dit nog een rare vraag als leraar zijnde, maar hoe sta jij tegenover de mythes?' Ik vroeg het luchtig, maar er zat zoveel betekenis achter deze vraag dat ik er zelf zenuwachtig van werd.

'Bedankt dan maar, denk ik...' ik lachte kort, maar slikte even bij zijn vraag. Ik dacht na over wat ik daar in godsnaam op kon antwoorden. Ik hield er niet van om mensen voor te liegen, maar ik kon ook niet doodleuk zeggen dat ik een heks was. Ik keek onbewust naar zijn aura en dacht te zien dat hij zenuwachtig was, waarbij ik mezelf wel voor mijn kop kon slaan. Waarom zou hij daar zenuwachtig over zijn als hij dat vroeg? Ik moet echt vaker oefenen met die aura's. 'Uhm het klinkt allemaal onwaarschijnlijk,' zei ik en merkte hoe twijfelachtig mijn stem klonk zonder dat ik het bedoelden. 'Maar misschien is het wel de beste verklaring voor de dingen die hier soms gebeuren, die zijn ook onwaarschijnlijk. Ik weet het niet.' antwoorden ik. Dat was ook zo, ik wist het niet, ik wist van heksen, maar er gingen ook verhalen over weerwolven en vampieren.

'Wat voor soort onwaarschijnlijke dingen dan?' Mijn toon neigde naar dat van een kruisverhoor en ik zette een vriendelijke glimlach op om de serieuze toon minder duidelijk te laten blijken. Ik wist bijna zeker dat ik haar net met diezelfde blik als eerder naar mijn aura had zien kijken, ik meende zelfs een raar gevoel te hebben gekregen toen ze dat deed, maar dat zou ook kunnen omdat ik het erg graag wilde geloven. Misschien té graag, dat ik niet alleen was.

'Mensen die verdwijnen zonder dat er ook maar iets van terug te vinden is,' antwoorden ik direct, ondanks dat het inmiddels meer een kruisverhoor was geworden. Ik herinnerde me zijn ouders en voelde me meteen schuldig dat ik het zo direct had gezegd. Ik richtte mijn blik naar de grond om hem niet aan te hoeven kijken.

Starend naar de grond knikte ik. 'Dat zijn inderdaad onverklaarbare dingen, maar moeten daar ook onverklaarbare redenen voor gebruiken?' Bedenkelijk keek ik weer op en met mijn handen achterop mijn rug liep ik rustig heen en weer voor het raam. 'Het is verrassend dat de wetenschap claimt dat iets niet waar kan zijn wanneer het niet door hen te verklaren valt, zijn ze dan zo arrogant dat ze verwachten dat alleen alles wat zij kúnnen verklaren echt zou zijn?' Het was meer een retorische vraag, ik verwachtte er geen antwoord op, maar ik stopte met rondlopen om Alicia's reactie te zien.

'Er moet een reden achter zitten, of die nou verklaarbaar is of niet. Het is niet zo dat mensen letterlijk in rook opgaan, toch?' Ik keek hem aan en dacht na over zijn woorden. Ik herhaalde ze woord voor woord om te snappen wat hij vroeg. 'Het ontstaan van de wereld weten ze ook niet met volle zekerheid te claimen, toch bestaat het.' antwoorden ik. Er gingen tenslotte honderden theorieën, van de big bang tot god. Maar niets wat met volledige zekerheid. 'Daarbij, hebben ze jaren gedacht dat de aarde plat was, and how wrong was that?'

'Inderdaad, dus waarom zouden ze stellen dat vampieren, weerwolven en heksen niet zouden kunnen bestaan?' vroeg ik en keek glimlachend naar Alicia. We begonnen nu ergens te komen. 'Ik geloof dat jij en ik goed weten dat er genoeg reden is om wél in die mythes te geloven, niet?' Mijn geduld begon op te raken, en dus handelde ik directer naar het antwoord dat ik wilde horen. Afwachtend bestudeerde ik haar aura voor haar reactie.

'In ieder geval genoeg voor een,' mompelde ik zacht, bijna onhoorbaar en eigenlijk hoopte ik ook dat hij het niet gehoord had. Ik begon het idee te krijgen dat hij meer wist dan dat ik dacht en keek hem aan. Ik herkende direct de blik die ik zo vaak gezien had. Maar dat kon toch niet? Ik sloot kort mijn ogen, denk Alicia, denk. Ik zocht een manier om niets te zeggen en een reden te krijgen om te denken dat Arthur een heks kon zijn. 'Laten we het er maar op houden dat ik reden genoeg heb,' zei ik uiteindelijk twijfelend of ik het wel had moeten zeggen.

Ik glimlachte. Blij, opgelucht, misschien verrast, maar bovendien triomfantelijk. Met alle macht probeerde ik die glimlach van mijn gezicht te krijgen en draaide me van Alicia weg, opdat ze mijn gelaat niet zag. 'Dan hebben we samen zeker genoeg reden.' antwoordde ik simpel en wreef mijn handen over elkaar, ze waren nogal koud geworden.

'Arthu-uh meneer Ivers, wat wilt u nu precies?' besloot ik plots te vragen. Ik snapte zijn reactie niet, de duidelijk te merken blijheid en de opluchting. Dit hele gesprek verwarde me enorm. Dat zijn rug naar haar toe stond, maakte het makkelijker het zo direct te vragen. Ik deed nogmaals een poging zijn aura te doorspitten, maar verder dan opluchting en vrolijkheid of blijheid kwam ik niet. Kort wreef ik met mijn vingers langs mijn slaap alsof dat zou helpen te begrijpen wat hij wist, of hij iets wist en hoe. Of hij zelf een heks was, of een van de andere mythes, of er gewoon veel van wist. Ik werd alerter bij de gedachte dat hij misschien een vampier of weerwolf was.

Met een pokerface draaide ik me om en bekeek Alicia met een schuin hoofd. 'Je hebt hem nog niet door óf je hebt het wél door en je bent niet zeker van je zaak. Ik hoop dat het laatste is?' Ik had het idee dat ik door mijn opgewektheid alleen maar vager en onduidelijker werd, maar het was zo vreemd om het direct uit te spreken. Ik ben een heks, jij bent een heks, wij zijn heksen, ga je mee heksen? Dat was misschien té direct.

Ik keek hem aan. Verwachte hij nou dat ik hier iets uit op kon maken? Ik probeerde een antwoord te vormen en twijfelden tussen Arthur of meneer en jij en u. Überhaupt wat ik moet antwoorden. Het was niet bepaald meer een gesprek met een leraar na de les. 'Ik denkt het laatste,' zei ik met hoorbare twijfel.

'Goed.' Ik kon er geen andere woorden voor verzinnen. Even overpeinsde ik wat ik vervolgens zou zeggen, maar nadat ik op mijn horloge had gekeken zag ik dat de pauze zo weer voorbij zou zijn. Bovendien vond ik dit niet de meest geweldige plek om deze zaak te bespreken. 'Misschien kunnen we hier een andere keer verder over praten? In een veiligere omgeving en met meer tijd?' Ik hoorde de bel al gaan.

Ik fronste kort en wou net antwoorden toen de bel ging. 'Ja het zal wel,' zei ik een beetje verward. Nu zou ik waarschijnlijk dagenlang blijven nadenken of het klopte wat ik dacht. Met mijn hand wreef ik kort over mijn slaap waarna ik richting de deur van het lokaal liep. 'Ik ga nu in ieder geval naar mijn volgende les, dag meneer' Snel pakte ik een pakje drinken uit mijn tas terwijl ik me naar mijn kluis haastte.

-Gone-

Ik vond het niet eerlijk dat ik haar nu zo moest laten wachten, maar tegelijkertijd dacht ik dat de nieuwsgierigheid die op zou bouwen in de komende dagen haar wel zou sturen naar een afspraak met mij. Glimlachend keek ik Alicia na en begroette de leerlingen die het lokaal in kwamen voor hun volgende les. Hoewel ik met mijn gedachten geheel bij iets ander was, probeerde ik hen vol enthousiasme weer wat nieuws bij te leren. Aan het einde van de les sloot ik tevreden de deur van het lokaal en verdween richting de parkeerplaats om naar huis te gaan.

Gone.