Het Biologielokaal

Nieuw
Het was pauze. Echter had ik geen behoefte om Sebastiaan onder ogen te komen of Liam, noch een andere leraar die zou proberen een gesprek met me aan te knopen. Dus bracht ik de pauze hier door. Na dat telefoontje van Eleanor had ik niet geslapen of gegeten, ik leefde op koffie en had dan ook nu mijn handen om een bekertje geklemd. Meteen was ik gestopt met het onderzoek, ik reageerde niet op Liam's berichten en had hem op school gezegd dat ik er mee kapte. Eleanor zou zo hopelijk niets overkomen.

Ik moest naar Arthur. Al de hele tijd schreeuwe mijn gedachten met die naam, maar aan de andere kant wou ik niet bij hem zijn. Niet na Tommy wat verwarring had geschopt of de beelden van Harper. Hij was een vriend, een leerkracht, maar ik betwijfelde of het ooit meer zou kunnen zijn. Wel trok hij zich terug of wel ik. Nooit namen we erg veel risico. Misschien hielde we te hard van oude gewoonten, van teruggrijpen. Ik liep dus op hoop van zegen het biolokaal in, maar daar was hij spijtig genoeg. Je zag soms hier en daar vlekken van het wolfsbain dat nog niet helemaal genezen was, maar ik heelde snel. 'Hey,' mompelde ik zacht voor zijn bureau. Gekleed in een jurkje en weer hoge hakken zoals altijd.

Alsof je het over de duivel had. Toen ik opkeek zag ik dat Eleanor voor me stond. Abrupt kwam ik overeind uit mijn stoel, maar bleef stil achter mijn bureau staan. Ze zag er goed uit, zo op het eerste gezicht. Zoals normaal eigenlijk. Lang bekeek ik haar slechts, maar liep uiteindelijk om het bureau heen en sloeg opgelucht mijn armen om haar heen. 'Oh, Ellie.' Dat was het enige wat ik uit kon brengen terwijl ik haar omhelsde en haar haar mijn gezicht kriebelde.

'Als weerwolf genees ik snel. Ga er maar niet van uit dat ze me niks hebben aangedaan.' antwoorde ik op zijn vragende blik op mijn lichaam. 'Een heks dus? Wauw. Nooit gedacht dat ik er zo achter moest komen.' Ik was botter dan ik zelf wou. Maar hallo: Hij iets aan het uitstoken hier.

Ik was niet verbaasd of verrast toen ze zelf zei dat ze een weerwolf was. Ik had het al geweten, ik wist dat ze anders was, maar ze was niet zoals Igraine, noch zoals ik zelf, dus bleef er maar een optie over. Ik pakte haar zachtjes bij haar schouders vast en bekeek haar gezicht. 'Het heeft geen nut om te zeggen dat ik je het wilde vertellen, geloof ik.' Zwak glimlachend legde ik mijn hand op haar wang. 'Het spijt me vreselijk, Ellie, dat je dit hebt moeten doorstaan vanwege mij.' Ik kon slechts bedenken wat er met haar gedaan was.

'Gelukkig was het enkel dan wolfsbane op mijn huid en liet ze het me niet eten. Ook nog illusies. Meer niet. Ze zijn bang voor jou en Liam. Hij is ook een vampier, niet?' Godverdomme! Ik wou een meisje zijn en niet cirque du freak leven zoals het opeens was beland. 'Beloof me dat je nooit of te nimmer je zo in de problemen gaat werken, Arthur. Nooit.' Hierbij sloeg ik mijn armen rond hem heeen en leunde met mijn hoofd tegen haar schouder. Genevieve had me ergens klein gekregen, maar ik zou het haar niet laten merken.

'Ja.' antwoordde ik kort. Ik vroeg me af waarom ze zich op mij hadden gericht. Hadden ze mij als zwak gezien? Wekte ik die gedachten werkelijk op? 'Dat kan ik niet beloven, Eleanor, alles wat ik doe lijkt problemen te veroorzaken.' Ik streek met een hand door haar haar en zuchtte. Ik wilde niet vragen naar wat er was gebeurd of wie het had gedaan, omdat ik Eleanor niet alles wilde laten herleven. Echter wilde ik graag weten wie haar dit had aangedaan, voor wie het onderzoek gestopt moet worden. 'Wie was het, Ellie?' vroeg ik zachtjes.

'The Kole family. De blonde tweelingtrutjes.' Ik keek hem aan en nam zijn hand vast. 'Nee, doe je niet. Ik ben bang om alleen thuis te blijven aangezien ze me echt zo snel meehad. Als ik geen wolf ben dan ben ik niets. Jij bent misschien krachtig, maar zei kunnen in je hersennen kruipen Arthur. Ze wekte de illussie op dat ik jou aan het ojagen was en vermoordde. Je hebt geen idee wat die dingen met je doen. Ze zijn niet gewoon en stop alsjeblieft met zoeken. Anders komen ze achter mij, achter jou en achter Liam.'

Als ik het niet dacht. De vampierenfamilie. Ik had het kunnen weten, zeker nadat Liam en Igraine me er nogal wat over hadden verteld. Ik keek naar onze handen en wist dat het wijs was te doen wat zij wilden en me niet met hen te bemoeien. Zeker niet als ze Eleanor wisten te bereiken. 'Ze doen je niets meer, Ellie, daar zorg ik persoonlijk wel voor. Er gaat je niets overkomen, oke?' Ik hield haar gezicht tussen mijn handen en keek haar aan. Geen tweede keer zou ik haar uit het oog verliezen.

'Buiten die ene jongen dan,' zei ik opeens. Tommy mocht hij ook niks aandoen. 'Tommy heeft me zowat verlost van zijn zussen. Ook mijn eigen schuld: ik wou niet jou bellen met hun stom dreigement. Ik had geen idee wat er aan de hand was buiten dan dat ze denken dat we met elkaar gaan, een stel zijn.' Hierbij keek ik hem peilend aan. 'Dus ze dachten dat ze je zo zouden raken aan de juiste snaar, maar hoeveel keer ik het tegendeel ook zei, ze geloofde me niet.' Ik legde mijn handen op die van hem. 'En ik zorg dat jou niets overkomt.'

'Oke, prima.' reageerde ik iet wat verward door het feit dat een van hen haar geholpen had. Ik dacht dat ze zo hecht waren? Onwillekeurig moest ik glimlachen. Ik kon me wel inbeelden dat Eleanor te standvastig en te trots was om toe te geven. 'Zijn we dat?' vroeg ik mezelf hardop af en keek Eleanor vragend aan. Ze zei het alsof er eerder niets dan iets tussen ons was en dat gaf me een naar gevoel.

Ik ontkende niet de gevoelens tussen ons in, maar ik keek hem enkel aan. Net zo vragend. 'Arthur, je weet wat ik voor je voel en ik weet hoe het bij jou zit, maar ik blijk je niet compleet te begrijpen. Want telkens als ik een stap naar jou zet dan duw jij me weg of wel weer ik jou af.' Hierbij keek ik weg uit het raam. Ik hield werkelijk wel van hem. Ergens wou ik niets liever dan in zijn armen liggen, maar dan kwam de vraag of ik wel bij hem zou kunnen zijn voor een hele tijd. Een relatie had ik nog nooit echt lang gehad. Hoogtes een maand.

Voorzichtig legde ik mijn vingers onder haar kin en draaide haar gezicht terug mijn kant op. 'Ik zet geen stap meer terug. Ik heb wel geleerd de afgelopen dagen dat je niet altijd kunt blijven wachten tot het juiste moment. Soms moet je gewoon toegeven.' Ik glimlachte en streek met mijn andere hand door haar zachte lokken. 'Weer me alsjeblieft deze keer niet af?' Hoopvol keek ik haar aan en drukte toen teder mijn lippen op de haren.

Het was heerlijk om zo zijn aandacht te krijgen op deze manier. Zijn lippen brandde als vuur op de mijne. Misschien was het omdat ik zolang had moeten wachten, misschien omdat ik opeens voelde hoe mijn buik leek te kriebelen met vlinders. Ik kuste hem zachtjes terug waarna mijn ogen even open gingen om hem even aan te kijken. Ik glimlachte en drukte terug mijn lippen weer tegen de zijne terwijl een hand door zijn krullen.

Haar lippen waren zachter dan ik me voor had kunnen stellen en haar glimlach was aanstekelijk genoeg om er een gelukzalige op mijn gezicht te toveren. Eleanor kuste me weer en ik hield haar stevig vast terwijl mijn arm om haar middel ging. 'Ellie- ' fluisterde ik en keek haar aan. 'De pauze is zo voobij..' Ik wilde haar niet los laten, maar het moest wel.

Mijn handen hielden stil en strelen langs zijn armen af om zo halt te houden rond zijn middel. Nu moest ik niet langer meer op mijn tenen staan. 'Nee, ik wil niet.' mompelde ik waarna ik mijn hoofd tegen zijn nette hemd verstopte. Arthur had stijl en bracht me helemaal in de zevende hemel met zijn lippen op de mijne. 'Zie ik je straks? Bij jou thuis of zoiets?'

'Ik ook niet, maar ik kan zo geen les geven.' Ik streelde over haar rug en nam daarna afstand van haar. 'Als je dat wilt.' zei ik verbaasd glimlachend. Ik had niet werkelijk gedacht dat alles meteen goed zou komen. Maar het leek erop alsof dit alles misschien toch iets positiefs had. Ik drukte een kus op haar voorhoofd en bekeek haar toen met een ernstig gezicht. 'Als het niet gaat, dan moet je gewoon naar huis gaan. Ik kan je naar huis sturen omdat je, je ziek voelt of wat dan ook. Je hoeft niet op school te blijven.'

'Nee, ik moet. Ik moet Zoë spreken en Logan... Ik ben gisteren al thuis gebleven om me helemaal te laten helen. Anders was het geen mooie vertoning geweest.' Zacht drukte ik mijn lippen weer op die van hem. 'Ik dacht dat je toch biologie gaf, meneer?' vroeg ik met een grote grijns op mijn gezicht. 'Tot straks dan.' Niet alles was goed. Ik had veel om over na te denken, maar ik wist dat ik op dit moment had gehoopt en naar had verlangd. In die paar dagen van hel vond ik eindelijk een stukje hemel op aarde.

'Ik doe veel meer dan dat.' zei ik zachtjes lachend en pakte nog kort haar hand vast, waar ik een kus op drukte en toen weer naar mijn bureau liep. 'Dus, Eleanor, als je nog hulp nodig hebt met het inhalen van wat je de afgelopen dagen hebt gemist, dan hoor ik het graag.' Een lichte glimlach sierde mijn gezicht toen ik plaats nam achter mijn bureau. Niet veel later hoorde ik de bel gaan.

'U zult zeker nog wat van mij horen, meneer! Wees daar maar gerust van.' Vervolgde ik serieus voor andere mensen, maar hij zou het plagend opvatten. Hierbij deed ik mijn tas goed en liep ik het lokaal uit. Blijkbaar had Mystic Falls me in de krant gezet met mijn verdwijnening? Wel, die idioot moest eraan.

Gone

En Arthur is les aan het geven en basically gone.

NEW
Het was mijn eerste les biologie en ook de enige klas waar Meg, Eli of een van de andere bekende niet bij me in de klas zaten. Je kon wel zeggen dat ik een beetje nerveus was. Ik ging op de eerste de beste plaats zitten en haalde mijn spullen tevoorschijn, langzaam, en legde het daarna allemaal op tafel. Wachtend op de leraar tekende ik wat kleine dingetjes in mijn schrift en neuriede een liedje.

Met een paar vrienden liep ik lachend het lokaal in en keek naar de plek waar ik normaal altijd met Thomas zat. Een klein meisje had daar plaats genomen. Ik kende haar niet, tenminste - ik had haar enkel alleen in de kantine gezien, waar ze amper zo hoog was als de tweede klassers. Iedereen was al gaan zitten en blijkbaar was de enige plaats die nog vrij was naast het meisje, dus ging ik daar maar zitten.

Ik merkte dat een groepje jongens binnen kwam lopen, maar ik hield mijn blik op mijn schrift en deed net alsof ik niet door had dat ik op zijn plek was gaan zitten. Ik keek opzij en zag dat hij naast me kwam zitten. Ik glimlachte en sloeg mijn biologieboek open, terwijl ik de stof bekeek. Opgelucht haalde ik adem, want de meeste informatie kende ik al.

Ik keek naar waar het meisje het boek opensloeg en volgde haar voorbeeld. Ik had werkelijk geen idee waar we waren. Ik maakte eigenlijk m'n huiswerk nooit en daarbij lette ik ook niet erg goed op in de les. Het was een wonder dat ik überhaupt nog goede cijfers had. Kort bestudeerde ik het meisje naast me en draaide me om naar wat van mijn vrienden die propjes aan het gooien waren naar Eugène. De nerd van de klas die werkelijk niets anders deed dan leren.