Het Biologielokaal

Nadat ik de stof globaal had bestudeerd, deed ik hem weer dicht en keek een beetje voor me uit. De leraar kwam en kwam maar niet, dus begonnen mensen zich te vervelen. Toen ik gelach achter me hoorde, draaide ik me om en zag dag Eugène werd bekogeld met propjes. Ik had een paar dagen geleden bij hem aan de tafel gezeten en hij was echt ontzettend aardig. Meestal hield ik me gedeisd, maar zulke dingen kon ik niet zomaar aankijken. 'Stop daarmee!' zei ik tegen de jongens en liep naar Eugène toe, terwijl ik de propjes uit zijn haren en kraag haalde .

Ik begon te lachen toen het meisje haar mond opendeed en trok mijn wenkbrauw op. 'Ariel is haar tong dus niet verloren.' Grapte ik en draaide me van de jongens af. 'Het is niet dat papier pijn doet en als ie zo graag wilt dat het stopt, waarom zegt ie dan zelf niets?' Vroeg ik en keek haar aan. De jongens gingen echter nog steeds door, waardoor ik begon te grinniken.

'Als je ogen hebt, kun je zien dat het nu klaar is met al dat gepest,' wierp ik naar de jongen terug. 'Jullie hebben je lolletje gehad, dus stop nu gewoon.' Ik merkte dat ik nu ook propjes in mijn haar kreeg, maar reageerde er niet op. 'En als propjes toch niet pijn doen en je er zo te zien helemaal geen probleem mee hebt, ga jij hier lekker zitten, zodat je basisschool over kan spelen met je vrienden en laat je mijn vriend naast me zitten.'

'Hé, ik doe helemaal niets.' Zei ik en hield mijn handen onschuldig omhoog. 'Ik heb geen propjes in mijn handen gehad. Oh, en als je toch vrienden met hem bent - ga je toch gewoon naast hem zitten.' Ik wees naar de lege stoel naast hem, helemaal voor bij het bureau van de leraar. 'Veel plezier met hem.' Zei ik grinnikend en voelde een hand op mijn schouder van een van mijn vrienden die inmiddels waren gestopt met propjes schieten.

Ik twijfelde even na zijn woorden, want als ik daar ging zitten, betekende het dat ik voor de jongen zat. Toch pakte ik mijn spullen bij elkaar en ging naast Eugène zitten. Ik plukte een laatste propje uit zijn haar en gooide die in de prullenbak. 'Kan je misschien ook de propjes uit mijn haar halen?' vroeg ik aan hem, terwijl ik mijn haar los deed en met mijn rug naar Eugène ging zitten.

Ik begon te lachen toen ze werkelijk naast hem ging zitten en keek om naar Thomas die ook in de lach was geschoten. 'Wauw, die durft.' Hoorde ik hem zeggen, waarop ik knikte. 'Ze heeft liever het kwijl van z'n beugel in haar haren dan die propjes.' Zei Dean lachend, waarop ik hem een high-five gaf. Ik snapte werkelijk niet wat ze in de gozer zag. Hij was simpelweg gewoon... raar.

Ik probeerde hun gelach te negeren, dus concentreerde ik me op de trillende vingers van Eugène die de propjes uit mijn haar probeerde te halen. In mijn ooghoeken zag ik de jongen weer zitten, Samuel dus genaamd, en snapte zijn gedrag echt totaal niet. Wat was er nou leuk aan om mensen te pesten? En zijn vrienden, dat waren toch helemaal geen leuke jongens om mee om te gaan? 'Dat heb ik inderdaad liever,' murmelde ik en hoopte dat ze eens ophielden.

Ik begon te lachen om haar opmerking. 'Wauw, nooit gedacht dat hij werkelijk een vriend zou hebben. Beter zelfs, een meisje dat hem aardig vind.' Ik wipte wat heen en weer op mijn kruk en keek naar Meneer Ivers die binnenkwam. Hij was een kwartier te laat, niet dat ik het zo erg vond, maar het was niets voor hem. Ach misschien zat ie gezellig in de bezemkast met iemand?

'Nou, het is toch echt waar,' siste ik en glimlachte daarna dankbaar naar Eugene, ook al had ik niet het idee dat alles uit mijn haar was, en richtte me op de leraar die binnenkwam. Persoonlijk vond ik het vreselijk om zo dichtbij de leraar te zitten, en ook Samuel achter me leidde me vreselijk af. We zouden een practicum doen, dus deed ik mijn boeken weer in mijn tas en liep naar de zijkant van het lokaal om een practicum jas aan te doen. Ik was een van de laatste, dus pakte ik maar een jas met de grootste maat, want die waren als enige over.

Mijn boeken belandde weer in mijn tas en ik pakte een labjas. Ik deed hem aan, ook al vond ik het een vreselijk ding, en ging weer aan de tafel zitten. Practicum betekende plezier, ik kreeg een plaat voorgeschoteld met een of ander dierlijk deel en begon te lachen. 'Wauw, hier kunnen we nog eens leuke dingen meedoen.' Ik pakte het op, maar kreeg al vrij snel een strenge blik, waardoor ik het weer neerlegde. 'Mischien Eugene's locker.' Lachte Dean achter me, waarna ik weer begon te lachen.

Ik rolde de mouwen stukje bij stukje op, tot je mijn handen kon zien en verder kon ik er niet zoveel aan doen dat de jas mijn tenen bijna raakte. Ik ging weer naast Eugene zitten en bekeek het deel van een dier. Er zat genoeg bloed bij, maar in al die jaren had ik me zelfbeheersing geleerd. Ik wierp een boze blik naar achteren. 'Als jullie het maar laten.' Ik snapte niet waarom ik er nog op inging, maar Eugene zat er echt mee en vrienden namen het voor elkaar op.

De les begon en ik besteedde weinig aandacht aan Ariel. Ik wist inmiddels dat ze zo heette, omdat Eugene haar zo noemde toen hij iets aan haar vroeg. Mijn grap over Ariel die haar tong verloor paste dus beter dan ik had verwacht. Ik zat wat te kloten met het dierlijke onderdeel toen we erop aangewezen werden dat de les alweer bijna voorbij was. Tja - had hij maar niet te laat moeten komen.

De les was werkelijk leuk met Eugene. Hij bleek heel veel van biologie te weten en ook van wat we aan het ontleden waren. Toen de les afgelopen was, stopte ik de spullen langzaam in mijn tas en hing ook mijn jas langzaam op. Ik wou de jongens niet op de gang tegenkomen. Ik merkte dat mijn schrift nog op mijn oude plaats lag, dus liep ik ernaartoe om hem te pakken.

Ik pakte mijn tas van de grond af en deed deze weer op mijn rug toen ik Ariel naar me toe zag lopen. 'Mis je soms iets.' Zei ik grijnzend toen ik haar schrift omhoog hield en erin begon te bladeren. 'Wauw, en ik maar denken dat je altijd zo goed oplette.' Lachte ik, toen ik de tekeningen in haar schrift zag, in plaats van de aantekeningen die er horen. 'Good girls, just gone bad.' Grinnikte ik.

Ik zuchtte toen hij mijn schrift oppakte en erin begon te bladeren. 'Geef het terug, Samuel!' zei ik en probeerde hem te pakken, maar hij was stukken langer en hield het schrift ook nog eens omhoog. 'Kom op, geef het terug,' begon ik nu wanhopiger. Ik keek naar achteren, maar zag dat de leraar ook al weg was. Niemand die me kon helpen.

'Waarom? Staat er soms iets in wat ik niet mag lezen?' Grinnikte ik en bladerde verder. Het schrift was nog niet erg vol en alles wat er in stond waren tekeningen. Af en toe stond er een enkele aantekening, maar veel boeiends was het niet. 'Dan ben ik daar toch nieuwsgierig naar,' Ik keek hoe ze wanhopig haar schrift probeerde te pakken en hield het voor me. 'Rustig maar, hier heb je het.'

Ik griste snel het schrift uit zijn handen en stopte het in mijn tas. 'Alleen maar tekeningen, niets bijzonders,' verzuchtte ik en pakte mijn tas vast. Ik wou weglopen, maar twijfelde en keerde me weer om naar Samuel. 'Waarom pesten jullie hem zo? Hij is hartstikke aardig en ik kan me niet bedenken dat hij jullie ooit iets aan heeft gedaan?'

Ik keek haar aan en rolde met mijn ogen. 'Tegen jou is ie misschien aardig, voor ons is ie alleen maar irritant.' Zo hoorde het nou eenmaal op school. Er waren pestkoppen en er waren mensen die gepest werden: einde discussie.

Ik haalde moedeloos een hand door mijn haren en daarmee vielen ook enkele propjes eruit. 'Irritant? Hij zit daar gewoon en zegt niets. Ik snap echt helemaal niets van jou en je vrienden...' Ik ging zitten op een kruk en kon zo op dezelfde ooghoogte met hem praten. 'Denk je dat hij graag naar school komt? Nee, hij ziet er hartstikke tegenop, omdat jij ook op dezelfde school zit. En daar voel jij je goed over?'

'Hé, kijk mij niet alleen aan - ik heb geen eens propjes aangeraakt vandaag.' Zei ik en ging op de tafel zitten. 'Alsof ik het alleen ben.' Zei ik geërgerd en keek haar aan. 'Maar weetje, als ik jou gelukkig maak door niets te doen zal ik niets doen.' Ik hield mijn handen onschuldig omhoog en stak mijn hand uit als belofte. Ik was degene die het bedacht, niet die het uitvoerde - dus ik was veilig. Daarbij was school lang niet zo leuk als je niet iemand kon treiteren.

'Maar je lacht er wel om en doet er niets tegen. Je kan toch ook tegen je vrienden zeggen dat ze moeten stoppen? Daar is niets doms aan.' Ik keek aarzelend naar zijn hand en schudde die uiteindelijk. 'Beloof je het echt?' vroeg ik voor de zekerheid. Het kon makkelijk zijn dat hij morgen weer gewoon doorging, of bij iemand anders.

'Ik doe helemaal niets meer. Beloofd.' Zei ik en haalde mijn schouders op. 'Zo werkt het niet in deze wereld.' Zei ik toen ze voorstelde om tegen Dean en Thomas te zeggen om op te houden. 'Geloof me, ze zullen je vanaf nu altijd zien als het meisje dat opkwam voor een sul. Ik heb een reputatie hoog te houden en die ga ik niet verpesten voor een meisje die wilt dat de sul met rust gelaten wordt.' Ondanks dat het misschien hard was, het was de waarheid en die mocht ze best weten.

Ik keek hem met een teleurgestelde blik aan; ik hoopte echt dat mijn woorden hem lieten veranderen, maar zoals altijd dacht ik weer veel te voorbarig. 'Het maakt mij niets uit dat ze me zo altijd gaan zien, ik ben er trots op dat ik op kom voor mijn vrienden.' Ik liet zuchtend even mijn hoofd hangen en keek daarna op. 'Ik ben hier nieuw, dus je moet me maar eens vertellen wat die reputatie inhoudt. Ben je dé athleet van school, date je het mooiste meisje van school of ben je klassenpresident?'

'Aanvoerder van het football-team.' Verklaarde ik mezelf en keek haar aan. 'En jij bent het nieuwe zweverige meisje dat wordt knap gevonden door iedere jongen van de school, maar nooit wordt gevraagd omdat je met de verkeerde mensen omgaat.' Ik keek haar aan en haalde mijn schouders op. 'Zo zie je maar weer dat omgaan met de verkeerde mensen je er heel anders uit kan laten zien.'

'Maar zou het niet heel erg gaaf zijn als juist de aanvoerder van het football team het pesten tegen zou gaan?' vroeg ik dromerig en keek hem aan, waarna ik zachtjes moest giechelen. 'Maar al die jongens die mij niet willen vragen, omdat ik met de zogenaamd verkeerde mensen omga, zie ik ook totaal niet zitten.' Ik sprong op en liep naar de kast met alle opgezette beesten. 'Maar wat zie je nou eigenlijk onder verkeerd? Want wie ben jij om te bepalen wat goed en fout is?'