Een Random Gang

Mijn hart brak toen ik haar zag huilen en wegrennen. Aarzelend ging ik achter haar aan, met de gedachte dat ik sorry zou zeggen, lachen, en dat ik altijd aan haar dacht. Maar ik wist dat het niet kon. Eenmaal binnen rook ik bloed van alle kanten, tja, het was ook een meisjes wc, dus ik hield mijn hand over mijn mond en neus, want ik wist dat ik me nog slecht kon beheersen. 'Alicia... Het spijt me. Er is iets met me gebeurd en daardoor kunnen we geen relatie meer hebben. En ik kan je niet vertellen waarom. Maar ik wil niet zien dat je pijn hebt.'

Ik was opgelucht dat er niemand was, maar wist eigenlijk niet wat ik nu moest. Ik zette de kraan open en nam een paar slokken water in de hoop iets te kalmeren. Via de spiegel zag ik Teoh binnen komen waarbij ik op mijn lip beet. 'Weer iets wat er is gebeurd, weer iets wat je me toch niet verteld, want ja, nu ben ik net little miss sunshine.' merkte ik op terwijl ik boos tranen weg veegden. Ik had mijn blik afgewend van de spiegel en keek nu weer via de spiegel zijn kans op waarbij ik even fronste omdat hij zijn hand over zijn mond en neus hield. 'Er is niemand hoor, en dan alsnog zou je je hand voor je ogen moeten houden. Zo erg stinkt het hier nu ook weer niet.' Ik merkte dat ik me nogal als een bitch gedroeg, maar dat was eigenlijk alleen maar om te voorkomen dat ik harder ging huilen en me nog zwakker ging voelen.

'Ik kan het je niet vertellen, Alicia, het spijt me,' zei ik wanhopig en hield mijn handen over mijn mond en neus, ook na haar opmerkingen. Ik moest echt oppassen dat ik niet de controle verloor en Alicia bijvoorbeeld zou aanvallen. 'Het spijt me echt heel erg. En ook al zou je me vergeven, we kunnen niets hebben. Ik ben anders geworden, gevaarlijk geworden, hoe gek het ook klinkt. Kan je het niet voelen?'

Ik snapte totaal niet waar hij het over had. 'Wat kan ik voelen?' vroeg ik. Ik snapte dat hij doelden op het heksen gebeuren. Ma na drie lampen te hebben laten springen en een plant in de fik gezet te hebben had ik mijn krachten, nouja opgekropt. Ik nam nu zowaar de moeite om hem echt aan te kijken en zijn aura te bekijken om te merken dat er iets anders was. 'Wacht,' zei ik terwijl het een beetje tot me door drong en legde mijn hand op zijn arm omdat ik niet uit durfden te gaan van zijn aura. Ik had contact bewust vermeid en nu stelde ik me als waren open voor zijn aura. 'Fuck, Teoh, wat is er gebeurd?' vroeg ik bezorgd. Sinds ik wist van het bestaan van vampieren had ik me er iets meer in verdiept.

Ik voelde mijn lip trillen, toen ze het waarschijnlijk door had wat er was gebeurd, en pakte toen haar pols vast. 'We moeten hier weg. Te. Veel. Bloed,' kon ik niet uitspreken en trok haar toen de WC uit. De gang was verlaten. Ik haalde mijn schouders op. 'Ik ben getransformeerd en ben nu een dodelijk monster geworden, laat staan dat ik ook dood ben.'

Ik vroeg me even af hoe er in godsnaam te veel bloed kon zijn gezien ik de enige er was, maar bedacht me toen dat het een meisjes wc zat en dat er inderdaad een grote kans was op een nodige hoeveelheid bloed. Ik liet me meenemen richting de gang waar niemand was en probeerde helder na te denken. 'Wie heeft je veranderd? Waarom?' steeds meer vragen vulden zich in mijn hoofd. 'Heb je...' begon ik voorzichtig, 'heb je iemand gedood?' vroeg ik. Ik kon me echt niet voorstellen dat Teoh daartoe in staat kon zijn. Ik stond totaal niet meer stil bij eigenlijk alles wat er was gebeurd tussen ons. Ik keek hem aan om te kijken hoe hij er eigenlijk over zat. Ik voelde me stom dat ik het niet direct door had gehad, maar ik probeerde hem dan ook te vermeide de afgelopen tijd. Eigenlijk wou ik hem even een knuffel geven. Ik geloofde er niets van dat het hem weinig uit maakte en dat hij zijn schouders dus maar ophaalden. Ik stond totaal niet stil bij het feit dat hij me net voor de tweede keer in korte tijd enorm gekwetst had en liet me eigenlijk alleen maar tegen houden doordat ik niet wist hoe hij zou reageren. 'Kom eens hier,' zei ik dan ook terwijl ik mijn armen iets open hield en ik ze om hem heen kon slaan.

Ik schudde mijn hoofd en beet op mijn lip, terwijl ik weer zachtjes adem haalde. De bloedgeur was weg. 'Nee, ik wil er niet over praten. Later misschien,' zei ik zachtjes. Ik had al iemand vermoord en ik vond het vreselijk, vooral omdat het me op dat moment totaal niets uitmaakte. Ik Hold haar kort stevig vast, maar toen ik merkte dat mijn mond veel te dichtbij haar hals kwam, ging ik op mijn nieuwe snelheid snel een stuk van haar vandaan. 'Je kan niet bij me in de buurt komen.'

'Niet misschien, later.' zei ik waarna ik me armen om hem heen sloot. Enkel creëerde hij snel weer afstand. Op een onmenselijk snelle manier. Ik dacht even terug aan de wedstrijd en dat hij best hard tegen Logan was gebotst. Ik had hem geloof ik beter gemeden dan dat ik dacht, maar ja, hij had continu in mijn gedachten gezeten. 'Waarom niet?' vroeg ik terwijl ik het antwoord best zelf kon invullen. Hoewel ik het daar niet mee eens was.

Ik duwde mezelf dichter tegen de muur, toen ze dichterbij kwam, en hield mijn hoofd scheef. Kort opende ik mijn mond, zodat ze de punten aan mijn tanden kon zien die ik tevoorschijn haalde. 'Omdat ik je dan leegzuig,' zei ik kortweg. 'Doodmaak.' Ik slofte door de gang en draaide me daarna weer om. 'Je zag wat ik deed bij Logan. Zelfs als ik het niet wil, zorg ik dat mensen in gevaar zijn.'

'Teoh wacht nou,' zei ik toen hij weg liep. 'Je vergeet iets.' Nee, ik was niet bang voor hem en werd dat ook niet in een keer. Sowieso zou het nog al hypocriet zijn als ik nu zou reageren zoals ik dat zelf ook niet had gewild toen ik hem vertelden dat ik een heks was, of toen ik het Dan vertelden. 'Je vergeet dat ik een heks ben, dat is niet alleen blaadjes laten zweven en tenzij je zonder enige waarschuwing in een seconde mijn nek breekt ben ik waarschijnlijk in staat om je tegen te houden. En laten we er nu van uitgaan dat je dat niet doet.' Er was niemand in de gang, maar toch voelde het vreemd om het zo te zeggen.

Ik draaide me om en wachtte af wat ze te vertellen had. Ik fronste lichtjes en schudde mijn hoofd. 'Natuurlijk zal ik je niet aanvallen..' Ik voelde mijn schouders schokken en boog mijn hoofd naar voren. 'Iedereen haat me, Alicia. Iedereen. Is het raar als ik het zeg dat ik liever dood ben dan dít zijn?' Ik leunde tegen de muur en hield mijn gezicht in mijn handen. 'Ik kan er toch ook niets aan doen dat ik dit ben!' riep ik uit frustratie, maar ook uit droefheid. Iedereen haatte me.

'Dat bedoel ik,' zei ik waarna ik dichter bij liep. Ik vond het verschrikkelijk om hem zo te zien en liet me naast hem tegen de muur aan zakken in de hoop dat hij naast me ging zitten. 'Ik haat je niet,' zei ik waarna ik even naar hem omhoog keek. Enkel haalde ik mijn schouders op toen hij vroeg of het raar was. 'Het schijnt dat je gevoel als vampier veel sterker is als mens,' dacht ik hardop. 'Maar ik heb niet liever dat je dood bent,' het voelde heel egoïstisch om te zeggen.

Ik liet me ook tegen de muur zakken, maar hield een afstand tussen ons in. Als ik te dicht bij haar slagader in haar nek kwam, was het gedaan. 'Echt niet?' vroeg ik hoopvol en keek haar aan. Flauwtjes glimlachte ik en knikte. 'Het is alsof elk gevoel wel honderd keer zoveel meer impact op me maakt dan toen ik nog een mens was. Het is verschrikkelijk moeilijk om ermee om te gaan, zoals je al zag bij de wedstrijd. En iedereen neemt het me kwalijk. Maar kom op, ik ben nog geen maand een vampier!' zuchtte ik.

'Wat niet? Dat ik je niet dood wil of dat ik je niet haat?' vroeg ik. 'Het lukt me niet om je te haten, ik heb het geprobeerd.' gaf ik toe. 'Ik dacht, als ik je haat, dan is het makkelijker om het te vergeten, je uit mijn hoofd te zetten en verder te gaan. Maar dat lukt niet want dat wil ik helemaal niet.' zuchtte ik. Ik keek zijn kant op. Ik wist dat hij afstand bewaarde met een reden, maar toch drukte ik vluchtig mijn lippen op zijn slaap. 'Ik ga je helpen.' stelde ik. Het was geen vraag, maar ik wist zeker dat ik hem ergens mee kon helpen. Er moest toch wel iets zijn. 'Ik wil dat het goed komt tussen ons, ik wil dat het goed komt met jou.' zei ik, waarna me opnieuw te binnen schoot wat hij had gezegd. 'Of denk je echt nooit aan mij en wil je niet dat het goed komt?' vroeg ik waarbij ik hem een beetje onzeker aankeek.

Ik sloot mijn ogen bij haar kus en glimlachte lichtjes. 'Bedankt Alicia,' zei ik gemeend en keek haar aan. Aarzelend en tergend langzaam strekte ik mijn arm uit en legde mijn hand op de hare. Ik schudde mijn hoofd. 'Ik denk altijd aan je. En dan bedoel ik ook echt altijd. En ik wil dat het goed komt. In welke mate van goed komen weet ik nog niet, want ik wil het allerbeste voor je en ik denk echt niet dat ik dat ben, vooral nu niet.'

Ik glimlacht bij zijn woorden en kneep zachtjes in zijn hand toen hij mijne vast nam. 'Je bent een schat Teoh en ik wil niemand anders. Ik zal je een geheim vertellen. Ik weet niemand die beter voor me is. Ondanks alles Teoh.' ik keek hem aan en leunde met mijn hoofd tegen de muur. Ondertussen zat ik na te denken wat ik over vampiers wist. 'We gaan er voor zorgen dat het helemaal goed komt.' zei ik. Het klonk vastberaden maar ik hoopte enkel dat het ook ging gebeuren.

Ik moest werkelijk lachen om haar woorden en verplaatste me dichter naar haar toe, om mijn gezicht in haar shirt te verbergen. 'Jij bent de schat, Alicia.' Ik wou haar weer een preek geven over, als zij al volwassen was, dat ik nog steeds een tiener zou zijn. Dat ik tien keer langer zou leven dan haar, minimaal. Maar ik wou het er niet over hebben, ik wou alleen bij haar zijn.

Ik drukte een kus op zijn kruin toen hij zijn gezicht in mijn shirt verborg. Ik speelde met zijn vingers toen we even zo zaten en toen viel me eigenlijk pas zijn ring op. Kort glimlachte ik terwijl ik hem rond zijn vinger draaiden. 'Iemand heeft erover na gedacht, wist je dat er een spreuk over zit waardoor je buiten kunt lopen in de zon?' vroeg ik. Zover ik wist wist hij niet dat Arthur en Frances heksen waren en hij was ook niet bij mij of mijn moeder of oma geweest. Spreuken lieten sporen achter en deze energie herkenden ik niet.

Ik keek ook naar de ring en schudde mijn hoofd. 'Dat wist ik niet. Genevieve gaf hem aan me, en vertelde dat ik nu wel buiten kon lopen, maar met een spreuk heb ik het nooit samen gedacht.' Ik keek haar aan en zuchtte. 'Je weet zeker geen spreuk om me weer gewoon te maken?' Ik beet op mijn lip en voelde dat mijn ogen waterig werden. 'Jullie gaan ooit allemaal dood en dan leef ik nog. Iedereen om me heen gaat dood, en ik moet maar verder leven. Ik wil het niet Alicia.'

'Genevieve is ook degene met wie... of niet?' ik kreeg het gewoon niet voor elkaar om het hardop uit te spreken. Hij wist toch wel waar ik op doelden. Ik schudde mijn hoofd bij zijn vraag. Mijn hart brak bij zijn waterige ogen en ik bracht een van mijn handen naar zijn wang waar ik zachtjes over heen streelden. 'Dat duurt nog even.' zei ik. Hoewel ik me er ook bewust van was dat de toekomst die ik toch gehoopt had niet uit zou komen. 'Dat duurt nog even, daar gaan we ons tegen die tijd wel druk om maken.'

Ik knikte langzaam en keek naar mijn handen. 'Yup,' zei ik, 'dat was haar.' Ik keek haar weer aan en voelde een traan over mijn wang glijden. 'Dat duurt nog wel even, ja,' herhaalde ik haar woorden om mezelf moed in te spreken. Ik liet haar weer los, want ik merkte dat haar geur me veel te veel beviel, en schoof weer een stukje op. 'Sorry,' glimlachte ik flauwtjes, 'je ruikt lekker.'

Met mijn duim streelde ik de traan die over zijn wang liep weg. Ik besloot verder niet in te gaan op Geneviève. Nu wist ik tenminste wie het was en dat ze een vampier was. Ik had me er namelijk best wel aan geërgerd dat ik geen idee had wie het was geweest. Ik glimlachte even bij zijn excuus. 'Mag ik dat als een compliment opvangen?' vroeg ik. 'Je hoeft niet iemand te doden toch? Als je bloed drinkt?' vroeg ik.

Ik schudde mijn hoofd, niet meer glimlachend. 'Het is vast een compliment, maar het is ook gevaarlijk. En dat klopt, ik kan ook gewoon bloed nemen zonder te doden, maar ik ben daar nog te jong en hongerig voor. Ik leef nu grotendeels op bloedzakjes. Ik heb een voorraad in mijn auto en paar in mijn tas.'

'Weet ik,' zei ik bij zijn woorden over dat het gevaarlijk was. 'Maar tegen de tijd dat je het kan proberen...' begon ik mezelf voor gek verklarend dat ik er überhaupt over dacht. 'Kan ik je helpen...' ik keek hem aan en ging verder voor hij er tegen in kon gaan. 'ik kan mezelf verdedigen als je jezelf niet in kan houden. Ik weet niet of ik dat bij iemand anders kan.' zei ik en ik wist ook niet of ik het bij iemand anders aan kon zien. Daarbij kon een vampier vast beter helpen...

Ik schoot met veel te grote snelheid omhoog en keek haar geschrokken aan. 'Nee...' stotterde ik en greep naar mijn haren. 'Nee, nee, nee, Alicia. Je gaat je er niet mee bemoeien. Straks doe ik je wel pijn en dan...' Ik gromde en trapte tegen een blikje die op de grond lag. 'Ik leef gewoon op bloedzakjes. Altijd. Dat kan prima.'