De openluchtvoorstelling

Ik knikte, licht teleurgesteld, maar herstelde mezelf al snel en glimlachte. 'Prima, ik ga nog paar liedjes doen en als je zin hebt in nog een lied, roep je maar.' Ik knipoogde en sprong weer het podium op. Ik begon weer aan een liedje en zag toen ook Alicia staan met Logan en Frances. Na mijn optreden zou ik haar naar huis brengen. Ik hoopte dat ze nog wel plezier had.

Ik applaudiseerde voor hen beiden en keek Zoe aan. Hierbij moest ik mijn hand al voor mijn mond houden omdat ik echt moest geeuwen. 'Oké, ik ben sfeer verpester, maar ik ben een beetje moe.'

'Dan gaan we toch zo naar huis?' Ik moest eerlijk toegeven dat ik ook niet echt heel veel zin meer had om hier rond te hangen. Teoh en Eleanor zou ik wel complimenteren via een of andere social media en dan konden we gewoon even gezellig samen zijn, Dan en ik.

Wat ik haatte aan Teoh: Hij kon nooit eens zijn gedacht zeggen. 'Whatever... Ik zit echt niet op zingen te wachten en zij niet op mij.' Rot dus op. Hierbij liep ik dus verder en kocht me zelfs wat streks. Leekracht die me ging trakteren was al weg.

'Een geweldige dag.' antwoordde ik trots en keek weer naar het podium toen Teoh alleen terug verscheen. 'Hoe gaat het met je stamboom?' vroeg ik glimlachend om maar een beetje aan de praat te blijven. Ik had Alicia er al een tijdje niet meer over gehoord, niet dat ik haar nou zo vaak had gezien de laatste tijd, maar toch.

'Niet zo goed,' antwoorden ik toen ze over de stamboom begon. 'Ik ben vastgelopen en heb er niet heel veel tijd meer aan besteed, ik ben nu ergens in 1700 geloof ik.' mijn blik ging naar Teoh die weer alleen het podium op liep om vervolgens kort naar Frances te kijken.

Ik glimlachte naar Zoe en knuffelde haar nog een keertje zacht waarna ik een klein kusje op haar lippen plantte en haar hand vast nam. Toen onze vingers zich in elkaar verwikkelde voelde ik de ring en spontaan glimlachte ik terwijl ik met haar naar mijn auto liep.

Tenzij jij hier nog verder wilt; gaan we naar Dans huis?

Vanuit mijn ooghoeken kon ik zien dat zijn gezicht in één grote stralende glimlach veranderde, wat mij ook liet glimlachen. Hand in hand liepen we naar de auto toe, waarna ik op de bijrijdersstoel plaats nam.

- Nope, ik hoef hier niet meer verder. Laten we maar naar Dans huis gaan.