Café-Restaurant Rootz.

JA. hier kan je eten. :')

Ik kwam snel de bistro ingerend. We zouden met het hele gezin gaan dineren, maar ik had ook footballtraining, dus ik zou wat later komen. Ik ging bij ze aan het tafeltje zitten en glimlachte verontschuldigend. 'Ik ben zeker wel erg laat hè?' Zelf grinnikte even zachtjes en kneep in mijn moeders hand. 'Hebben jullie al wat besteld?'

'Nope. Wij zijn zo netjes om op jou te wachten.' Grinnikte ik en gaf hem een por toen hij naast me kwam zitten. Nog steeds lag de bestelkaart voor mijn neus. Ik was slecht in kiezen en dus ook in het kiezen van eten in een restaurant. Alles was lekker, dus ik wilde ook altijd alles. 'Oké, ik neem denk ik nummer.. eh - 174.. Nee - 154. Ja 154.' Ik moest lachen om mezelf, waarna ik de kaart dichtklapte en deze aan Teoh gaf.

Ik porde even zachtjes terug. 'Ik heb Danny net weer halfnaakt gezien, als het al niet naakt was,' zei ik plagend en nam de kaart van haar over. 'Ik neem 155, 158 en 161. Ik barst zo ongeveer van de honger.' Ik Kon het niet helpen om haar verder te plagen. 'Van 154 word je vreselijk dik van, allemaal zwembadjes. En ik dacht nog wel dat je verantwoord at!'

Ik negeerde zijn pesterige opmerking over Daniël en keek hem aan. 'Nee, van drie gerechten wordt je mager.' Zei ik lachend en keek even naar mijn vader die ons hoofdschuddend, maar grijnzend aankeek. Mijn pa was echt een goedzak en werd haast nooit boos op me - ondanks dat hij best een opvliegend karakter kon hebben.

Ik kneep in mijn buik en trok een streng gezicht. 'O nee, Zoe, het is al te laat. Of je wordt dik, of je bent zwanger!' Ik lachte even hardop op mijn eigen grap, maar stopte bij de blik van mijn moeder. 'Geef toe Mam, dat is grappig!' Mijn moeder zei dat ze zulke grappen niet meer zo leuk vond, omdat ikzelf misschien al zelf vader was. Ik rilde even. 'Als het kind vreselijk knap is, dan is IE echt van mij,' lachte ik opnieuw.

Af en toe pestte Teoh zijn moeder expres en ze kon er echt niet tegen. Het was best zielig - al moest ik zeggen dat ik ook niet de liefste tegenover haar ben af en toe. 'Teoh, je zit wel in een restaurant hè. Ik wil niet dat we dadelijk weg worden gestuurd.' Grapte ik. Eigenlijk moest ik ook lachen om zijn grap, maar ik hield mijn lach in wat resulteerde tot een grijns rond mijn gelaatstrekken.

Ik keek naar mijn moeder en drukte een kus op haar wang. 'Sorry mam, dat was flauw.' Ik keek nog een keer naar haar. Ze was zo'n prachtige vrouw en zo lief, mijn vader zou haar nooit hebben verlaten. Er moest dus iets anders gebeurd zijn. Ik nam een slokje van mijn cola en keek Zoe grinnikend aan. 'Ik stop al.'

'Braaf zo. Heb ik je toch nog iets aangeleerd.' Grapte ik en gaf hem een aai door zijn haren heen. Nee, Mama Gard beviel dit niet dus hield ik onschuldig mijn handen omhoog. 'Oké, oké ik stop ook.' Dit werd zeer gewaardeerd door mijn vader die tevreden een arm om de stoel van mijn stiefmoeder legde. Ik snapte hem nog steeds niet. Hij was zo snel na de verdwijning van mijn moeder een relatie aangegaan met een andere vrouw. In het begin was ik er ontzettend boos over geweest, zeker toen ik erachter kwam dat ze al na een paar weken verloofd waren.

Ik keek glimlachend naar mijn moeder en mijn stiefvader. Misschien waren ze niet het meest gelukkige stel dat er bestond, maar ze waren blij met elkaar en dat was wat telde. Ik dacht vaak na over wat er zou gebeuren als Zoe's moeder of mijn vader terug zou komen. Toen een ober kwam, gaf ik mijn bestelling op en keek afwachtend naar de anderen.

Ik bestelde ook en gaf de kaart aan de ober om vervolgens naar mijn vader te kijken. Ik kon zien dat hij gelukkig was, maar niet zo ultiem gelukkig als bij mijn echte moeder. Die blik in zijn ogen had hij nooit meer terug gekregen sinds ze verdwenen was en dat miste ik. Vroeger was hij veel spontaner en deed hij sneller gekke dingen, na haar verdwijning was hij terughoudender geworden... Zelfs tegenover mij.

Ik gaf mijn kaart aan mijn moeder en wachtte geduldig af tot ze zou bestellen. Ze bekeek hem aandachtig, een beetje te aandachtig, en ik kon zien dat er iets mis was. En al helemaal toen ze uiteindelijk bestelde en afwezig met haar lepel door de koffie roerde. 'Is er iets, mam?' vroeg ik benieuwd.

Blijkbaar was ik niet de enige die spanning tussen die twee had opgemerkt, echter besloot ik er niets van te zeggen. Ik keek alleen toe hoe Mama Gard haar schouders ophaalde en vervolgens naar mijn vader keek die niets terug zei. Verbaast keek ik naar Teoh en weer terug naar mijn vader en stiefmoeder. 'Wat klopt hier niet.'

Ik haalde mijn schouders op en nam nog een slokje van mijn drinken. Ik keek van Starling naar Gard en fronste mijn wenkbrauwen. Maar voordat ik opnieuw op Zoe kon antwoorden, was mijn moeder me al voor: 'Hoe durfde je verborgen te houden dat híj heeft gebeld?!' Het was richting de vader van Zoe.

Dit keer trok ik mijn wenkbrauwen nog hoger op dan de vorige keer. Waarom zouden ze in hemelsnaam gaan discussiëren in een restaurant? Mijn vader keek naar zijn huidige vrouw en zuchtte even uit, voor de eerste keer sinds tijden leek hij radeloos. 'Laten we het hier een andere keer over hebben, oké. Niet met Teoh en Zoë erbij.' Verzuchtte hij en ik keek hem aan. Waar ging dit in vredesnaam over?

Opnieuw keek ik ze beiden aan en boog me meteen naar mijn moeder toe. 'Wie is die hij? Wie is het?' vroeg ik dringend. Zou het... Nee, ik geloofde er niet meer in. Ik zuchtte met haar vader mee. 'Mam, misschien is het handiger als jullie dat inderdaad samen bespreken.' Mijn moeder schudde boos haar hoofd. 'Je vader heeft vanmiddag gebeld.'

'Wow - oké, geen goede timing in het restaurant.' Zei ik verbouwereerd toen Teoh's moeder haar woorden uitsprak. Mijn vader sloeg zijn ogen neer en liet twee vingers op zijn neusbrug hangen. 'Annie, we zouden een gezellig avondje uit eten gaan, je hoeft Teoh hier nu niet mee te confronteren.' Zei hij zuchtend en keek mij aan. Ik schudde onbegrijpend mijn hoofd, maar ik zag al snel dat hij erop doelde dat ik mezelf hierbuiten liet.

Ik zag dat mijn moeder in tweestrijd naar de vader van Zoe keek en daarna naar mij. Ze glimlachte, maar ik zag haar waterige ogen. 'Hij is weer terug,' zei ze zachtjes en streelde mijn haren. Ik kon het werkelijk nog steeds niet geloven. Mijn moeder leek nog steeds in diezelfde tweestrijd te zitten en sloeg toen ook haar ogen neer. 'We hebben het er later wel over,' zei ze enkel. En ik kon alleen maar aan hém denken. Mijn vader was niet dood...

Nog steeds was ik sprakeloos. Lekker tactisch was dit geweest zeg, ik kon het gezellige avondje wel vergeten. Teoh zou waarschijnlijk de hele avond niets zeggen, mijn vader was ook niet echt spraakzaam en Teoh's moeder leek haast uiteen te barsten van emoties. Fijn. Een diepe zucht ontsnapte uit mijn mond, waarna ik opstond en iedereen een voor een aankeek. 'Ik ben zo weer terug.' Zei ik, terwijl ik richting de wc's liep. Ze mochten lekker met z'n drieën gaan discussiëren als ze daar zin in hadden.

Ik dacht dat het misschien wel handig was om onze ouders even alleen te laten, dus toen Zoe opstond om naar de WC's te gaan, volgde ik. Ik twijfelde even voor de vrouwentoilet, maar ging toch naar binnen. 'Oké, en wat nu? Mijn vader zoekt dus contact op, en hij staat hier vast in no time op de stoep...' Dat was alleen maar vragen om problemen, maar ik was zo blij dat hij nog leefde. Ik kon nu wel ontploffen van enthousiasme en opluchting.

'Teoh, ik weet dat je bijna geen schaamte kent - maar het heeft een reden dat dit een vrouwentoilet heet. Ik stapte zelf naar buiten zodat Teoh geen privacy hoefde te schenden. 'Wat nu? Nu heb jij je vader terug, waarschijnlijk je familie weer, worden mijn pa en ik het huis uitgezet en gaan weer verder met ons leven.' Ik vond het fijn voor Teoh hoor, dat zijn pa weer terug was. Ik kon de blijdschap in zijn ogen zien, maar ik wilde gewoon ook mijn moeder terug. 'Begrijp me niet verkeerd, ik ben echt heel erg blij voor je. Ik zou ook blij zijn als m'n moeder terug was.'

'Oké, I will leave.' Ik liep achter haar aan de toilet uit en hoorde haar even aan. Fronsend keek ik haar aan. 'Mijn moeder gaat je vader niet verlaten. Mijn vader heeft ons zelf verlaten, ook mijn moeder heeft hij verlaten, en mijn moeder is gek op je vader, dat weet ik zeker. En je bent nog niet van me af.' Ik gaf haar een knuffel en wreef over haar rug. 'Echt waar Zoe, jouw moeder komt echt wel terug. Watch my words.'

Ik keek hem bij zijn woorden aan en sloeg mijn armen om hem heen toen hij me omhelsde. 'Dat weet ik zo net nog niet.' Zei ik zachtjes en had de neiging om keihard in janken uit te barsten. In het begin had ik haar zo levendig herinnert, maar nu begon ik langzaam te merken hoe er steeds grotere gaten vielen in mijn herinneringen. Hoe haar stem langzaam wegvaagde in mijn hoofd. Het werd allemaal zoveel moeilijker om te herinneren en dat deed pijn.

'Dat weet ik wel. Ik had ook nooit gedacht dat mijn vader er nog zou zijn,' zei ik ook zachtjes en streek even over haar wang. Ik begon haar echt als mijn zusje te zien en ik wou niet dat ze pijn had. Ik gaf haar nog een knuffel en keek haar daarna aan. 'Zullen we maar weer teruggaan? Voordat ze het halve restaurant hebben geterroriseerd?'

'Volgens mij is iedereen al weggevlucht.' Zei ik lacherig, mijn verdriet en jaloersheid vergetend. Met een glimlach op mijn gezicht gaf ik hem een por. 'Je krijgt het ook altijd weer voor elkaar om mij te laten lachen hè, Gard.' Grapte ik en liep weer naar binnen toe. 'En nu nog maar hopen dat ze ons nog überhaupt eten willen geven. Echter trof ik mijn vader en zijn vrouw zwijgend aan. Iets wat me toch licht verbaasde.