Café-Restaurant Rootz.

N-E-W

Eleanor zat bij Rootz in een van haar vele jurkjes die rood was met enkele studs op haar mauwen. Haar haren waren in een Franse vlecht gevlochten, maar waarom ze hier was dat wist ze niet meer precies. Ze had gewoon geen zin meer om al die tijd binnen te zitten. Ze staarde naar haar Martini en dronk er enkele slokjes van.

Sebastiaan had vanavond iets te doen, dus besloot ze om zelf maar eens het centrum in te gaan. Nieuwe mensen ontmoeten, misschien wel. Ze liep de bar binnen in een van haar fleurige jurkjes, dit maal lichtgroen, en ging aan de bar zitten. Ze bestelde een drankje en keek nieuwsgierig om haar heen. Meteen zag ze een bekend gezicht. 'Eleanor! Hay!'

Eleanor keek op toen ze haar naam hoorde. Opeens zag ze haar favoriete leerkracht. Hierbij beet ze even op haar onderlip en ging beter op haar barkruk zitten. 'Wat doe jij hier Igraine zonder gezelschap? Ook hallo trouwens.' Hierbij dronk ze weer van haar wijn. Ze wist niet goed wat ze van de beste vriendin van Arthur moest denken.

Igraine haalde haar schouders op en roerde met een stokje in haar drankje. 'Tja, soms hebben mensen ook wel eens behoefte aan wat tijd voor zichzelf.' Ze glimlachte vriendelijk naar Eleanor. 'En jij dan? Ik heb je nog nooit alleen gezien.' In paar slokken had ze haar drankje op en bestelde een nieuwe. Op de een of andere manier voelde het... onwennig om zo met Eleanor te zitten.

Vooral als je voor eeuwig kon leven. Eleanor keek kritisch Igraine aan. 'Dan heb je me blijkbaar nog niet veel gezien. Ik ben meestal alleen.' Het was waar. Wel omwille van de volle maan of wel... Ze was graag alleen. Ze kon goed met mensen omgaan van school, maar het beste van alle meisjes met Zoë. Deels omdat je als je één woord zei tegen de ander deze dit meteen weer gingen voort vertellen tegen iedereen die het horen wou. Toch vooral haar cheerleading team.

Igraine had nooit Eleanors attitude tegenover haar begrepen. Ze rolde met haar ogen bij haar woorden en bekeek hoe de barman haar een nieuw drankje gaf. 'Ik dacht dat Arthur wel van een cafeetje pakken hield,' zei ze in het algemeen en draaide op haar barkruk naar Eleanor toe. "Eleanor, ik wou nog zeggen... Sorry van Halloween. Ik weet niet precies wat ik gedaan of gezegd heb, maar als het wat rottige was, dan spijt het me.'

Eleanor keek haar aan. Echter verveeld. Werkelijk? Had deze vrouw zoveel zelfmedelijden. 'Luister, Igraine. Het kan me echt niet schelen dat je dronken geraakt, met Arthur danst of weet ik veel. Zolang je niet vergeet dat ik zijn vriendin ben, dat ik van hem hou en je niet over mijn vrienden kwaadspreekt waar ik bij sta. Voor de rest... Wel, ik ben geïnteresseerd in je, maar niet dat we beste vriendjes worden omdat jij en Arthur een geschiedenis hebben. Daarom noemt het geschiedenis.' Hierbij dronk ze weer van haar drankje en ging door haar haren.

Igraine keek haar geamuseerd aan en schudde ongelovig haar hoofd. Ze was nog zo jong, ze had geen idee wat ze nou allemaal zei. Al werd ze niet blij van haar dreigingen. 'En dan wat, Eleanor? Wat ga je dan doen? Mij en mijn geliefden pijn doen?' vroeg ze op een quasi bange manier en nam nog een slok van haar drankje. Ze mocht het meisje wel, maar niet haar toon. 'We hoeven ook geen vriendinnen te zijn. Zou toch nooit werken.'

'En dan wat, Igraine? Dan verlaat Sebastiaan je. We zien beiden dat jij en Arthur nog dat aangewakkerd vuur hebben. Nee, ik verlaag me niet zo. Als jullie, vampiers.' Hierbij dronk ze weer een slokje en keek Igraine aan. Misschien dat ze haar zou bijten. Zelf het effect eens meemaken van een vampier die doodging aan een wolvenbeet. 'Fijn dat we er zo beiden over denken.'

Igraine sloeg haar benen over elkaar en keek Eleanor vriendelijk aan. 'Dat bedoelde ik niet. Ik zal Arthur nooit van je afpakken, laat staan dat dat zou lukken. Hij is gek op je, Eleanor.' Ze nam opnieuw een slokje en lachte vol geluk. 'En ik ben gek op Sebastiaan. Je hebt echt niets te vrezen.' Ze zuchtte om haar woorden over vampieren. 'Weet je, Eleanor. Wij "vampieren" blijven mensen met gevoelens en al dat gedoe. Vergeet dat alsjeblieft niet. Jij bent toch ook geen beest?'

Eleanor lachte even schamper. 'Dat ben ik wel, Igraine. Ik kan net zo vijandig, dodelijk als vals worden. Dat is het kantje dat aan mijn personaliteit zit. En scheid uit met die bullshit. Jij mag misschien de vriendelijke, lieve, favoriete leerkracht zijn én vampier, maar we weten langer dat Sebastiaan hartloos kan zijn of de Kole familie.' Ze dronk heel haar drankje op waarna ze haar aankeek. 'Arthur houdt van je. Dat zal hij altijd blijven doen en kan ik simpelweg niet tegen op. Ook al houdt hij van mij. Het is niet hetzelfde, Igraine.'

'Nou, dan ben je toch een enorm eng, gevaarlijk beest? Wat jij wilt.' Igraine werd echt ziek van haar, nu al. Fronsend bekeek ze Eleanor en schudde haar hoofd. 'Je kent Sebastiaan niet, laat staan de Kole's. Doe niet alsof je iedereen door en door kent, want dat doe je niet.' Ze veegde met haar handen over haar gezicht in een vermoeiend gebaar. Iedereen leek te weten hoe het zit tussen Arthur en haar, terwijl ze geen flauw benul hebben. 'En nu komt er vast zoiets van: ''Dus, Igraine, ik wil dat je Arthur niet meer etcetera etcetera, nietwaar? Want wat is nou eigenlijk het hele probleem?'

'Nee, dat komt er niet. Want als jij actie zou ondernemen en hij daarop zou inspelen, dan weet ik genoeg. Dat wat ik voor hem voel niet genoeg is voor hem. En neem even een pauze dramaqueen. Jij bent hier degene die mij kwam lastigvallen én degene die tijdens Halloween naar ons kwam. Ik kan er niet tegen dat jij de zoveelste bent die zich probeert te moeien met mijn relatie met Arthur. Hou je erbuiten en al zeker je mond, want het is niet dat jij er iets van weet.' Vampiers dachten altijd dat ze alles wisten; eerst Tommy, toen Teoh en dan ook nog eens die trut van een Igraine.

Igraine hoorde het enkel met een geamuseerde blik aan, want ze had nog nooit zo'n onzin uit iemands mond horen komen. Ze had al geen zin meer om ertegenin te gaan, omdat het toch geen zin had. Ze dronk haar drankje op en keek Eleanor weer aan. 'Dus het enige wat je hiermee wou zeggen, was dat ik dus niet actie mag ondernemen tot Arthur, wat ik overigens niet ga doen, en dat ik niet met jullie relatie mag bemoeien, wat ik ook totaal niet heb gedaan?'

'Igraine. Dat doe je wel.' Hierbij staarde ze haar aan. Dacht ze soms dat Eleanor niet wist dat ze met Arthur had gepraat over het feit van seks? Hoe zou hij anders zo opeens die beslissing maken. Ze had haar horen praten over Teoh tegen Arthur. 'Je kan me niet luchten en ik jou ook niet. Dus stop met te doen alsof je dat wel doet. En rot vooral op.' Hierbij liet ze zich van de barkruk glijden en ging aan een tafeltje zitten. Volle maan kwam eraan en zij was een vampier. Dat zei toch genoeg?

'Mij best,' mompelde ze enkel en leunde op de bar met haar ellebogen. Wat was dat toch dat iedereen altijd dacht dat Arthur en zij een soort geheime aantrekkingskracht op elkaar hadden? Ze waren enkel hele goede vrienden, maar dat leek Eleanor niet door te hebben. Zelfs Sebastiaan leek daar vaak over te twijfelen. Ze dacht nog eens na over dat bemoeien met hun relatie. Oké, misschien had ze dat wel een beetje gedaan, maar ze hadden eindelijk de daad gedaan, misschien wel door haar woorden. Eleanor kon daar toch niet anders dan blij over zijn?

Eleanor staarde naar haar nagels en vroeg zich af hoe ze zou eindigen. Het liefst zou ze gewoon weggaan, maar dat zou de overwinning betekenen voor Igraine. Hierdoor ging ze dus gemakkelijk zitten, bestelde nog wat drank en luisterde naar de muziek. Arthur en zij... Ze wist niet voor hoelang het zou standhouden. Hierbij speelde ze met haar vingers.

Igraine zuchtte en staarde naar haar volle glas. Ze keek even opzij en zag dat Eleanor er nog steeds zat. Ach wat, ze kon proberen om nu wel een gewoon gesprek te houden. Ze liep naar het tafeltje waar Eleanor zat en ging naast haar zitten. 'Waar ben je nou eigenlijk bang voor?' vroeg Igraine een beetje verward. 'Want ik zou je nooit pijn willen doen of kwetsen.'