Café-Restaurant Rootz.

Ik aaide over haar haren en lachte. 'Daar ben ik toch nou eenmaal Gard voor!' Ik gaf haar een por terug en nam haar daarna weer mee het restaurant binnen. Net zo stil als de twee volwassene ging ik zitten en nam nog een zwijgende hap eten. 'Dus... Ik heb volgende week een wedstrijd en het zal dat de eerste keer zijn dat Zoe weer gaat cheerleaden... Komen jullie kijken?'

Mijn vader knikte op Teoh's vraag en ik glimlachte naar hem. 'Natuurlijk kom ik kijken.' Hij had in de periode dat ik cheerleadde nog geen één wedstrijd gemist. Behalve een paar, maar toen was hij weg voor bepaalde zaken op zijn werk. Nieuwsgierig keek ik op naar Mama Gard die nog niets had gezegd.

Ik glimlachte naar Zoe's vader en keek daarna naar mijn moeder, die ook glimlachte. Het waren een van die zeldzame, prachtige glimlachen die ze al tijden maar zelden had. 'Natuurlijk kom ik kijken. We zijn jullie grootste fans,' zei ze en ik zag haar nu ook weer met een glimlach naar haar man kijken. Ik porde Zoe even op haar heup en lachte mee.

Ik begon zelf ook - ietwat krampachtig - te lachen en keek opgelucht toen ons eten al werd gebracht. Dat betekende geen quasi-blije gezichten meer, maar meer redenen om niet te praten. Ik zag nog hoe mijn vader terug glimlachte naar zijn vrouw en ergens was ik opgelucht dat ze dat deden. Het mocht dan misschien echt zijn, of niet, het haalde de ongemakkelijkheid een beetje weg.

Ik had echt berehonger en begon dus snel te eten. In mijn ooghoeken hield ik de anderen in de gaten, maar alles leek vlekkeloos te gaan. Ik pakte even mijn moeders hand vast, om er een kneepje in te geven. Al snel voelde ik er eentje terug. 'Hoe smaakt jullie eten?' vroeg ik dus aan allen beleefd.

Ik keek op naar Teoh toen hij begon te praten, waarna ik mijn saté kauwde en doorslikte. 'Mijn eten smaakt prima, en hoe smaakt dat van jou?' Zei ik op een nette toon en begon te grinniken om mezelf. 'Het smaakt goed, dankje Teoh.' Zei mijn vader, zoals altijd op een vriendelijke toon. Hij had Teoh vrij direct opgenomen in het gezin. Ik twijfelde er niet aan dat Mama Gard dat ook tegenover mij deed, maar daar had ze wel haar... Eigen manier voor. Daarbij kon ik ook niet ontkennen dat ik mezelf ontzettend tegen haar had afgezet in het begin.

Ik keek even naar mijn eten en hield mijn gezicht schuin, terwijl ik een pruillip trok. 'Niet erg goed doorgebakken, beetje flauwtjes, te weinig saus, te veel jus. Nee, geen topper vandaag. En jouwe mam? Ook zo teleurstellend?' Ze schudde lachend haar hoofd. Ik keek naar Zoe's vader en grinnikte. 'Gelukkig maar, Robbert.'

'Zo pietje precies zijn over je eten, maar over de rest - neem een voorbeeld aan je kamer - niet.' Grapte ik. 'En ik krijg nog vijf euro van je, omdat ik je kamer had opgeruimd.' Lachte ik en gaf hem een por in zijn zij. 'Ik had het in eerste instantie ook voor niets gedaan hoor, maar aangezien je het toch aanbood.'

Ik lachte om haar woorden. 'Niet alleen over mijn kamer, maar ook mijn haar, kleding, vooral school, vrienden etc.' Ik graaide in mijn broekzak en gaf haar een euro. 'Meer heb ik niet, sorry. Plunder morgen mijn spaarvarken maar, al vrees ik dat die nogal leeg is.' Ik nam een hap, en daarna van Zoe's bord. 'Bah, niet te eten.'

'Ja, dat bedoel ik - met alles.' Grapte ik en at verder. Toen hij een hap nam van mijn eten keek ik hem aan. 'Zoals ik al zei, kieskeurig.' Zei ik en at mijn eten verder op. Nog steeds hing er een eigenaardige stilte rond onze tafel, maar je kon merken dat iedereen wel weer een beetje ontdooit was.

'Heel erg kieskeurig,' grinnikte ik en trok even zachtjes aan haar haren. 'O jeetje, heel erg slecht gewassen.' Ik schudde mijn hoofd lacherig en was toen ook stil, net als de anderen. Ik had mijn bord al snel op en was me nu aan het vervelen, zodat ik ook echt vervelend ging doen. 'Iemand iets leuks te vertellen?'

Ik keek op naar Teoh, die blijkbaar zijn bord al leeg had. Mijn bord was nog voor driekwart vol en ik had ook nog een bak sla die ik naar binnen moest werken. Hoe deed die gozer dat toch? Toen hij begon te praten schudde ik mijn hoofd. 'Nee,' Zei ik droog en keek hem aan. 'Vertel ons maar iets leuks over je dol dwaze avontuur bij meneer Ivers. Je hebt die man nog een minderwaardigheidscomplex aangepraat joh.' Ik had het over die keer in de dokterskamer.

Ik keek naar Zoe's bord. 'Je eet langzaam Starling. Heb je van je vader geërfd,' grinnikte ik, met mijn oog op zijn ook nog volle bord. Ik keek naar haar op en fronste even. 'Ik dacht dat je niets had gehoord,' mompelde ik en haalde mijn schouders op. 'Ik mag hem gewoon niet. Hij is veel te jong om les te geven. Wedden dat hij alleen op de jonge meiden uit is?'

Ik begon te lachen. 'Ik heb overal oren en ogen.' Zei ik terwijl ik mijn wenkbrauwen wiebelde en vervolgens nog een hap nam. 'Ja, hij is wel jong - maar ik vind hem wel tof.' Weer nam ik een hap en keek naar mijn vader zijn bord. 'Ja, misschien heb je wel gelijk - ik denk dat ik het van hem geërfd heb.' Over mijn moeder begon ik maar niet, wetend dat dat bij mijn vader nogal een gevoelig onderwerp was.

'Vind je het dan niet raar hoe het tussen hem en Eleanor zit? Er gaan bijna nog meer roddels over hun rond dan over jou of zelfs over mij?' Nu keek ik haar echt serieus aan. 'Ik vind hem niet tof, allesbehalve tof. Hij belooft me dingen en houdt zich er dan niet aan. En doet alsof ik een baby ben!'

Eleanor en Arthur, ik ging niets over ze uitlaten - ik wist ongeveer hoe het zat. Dat zij hem leuk vond en ik wist ook bijna zeker dat andersom hetzelfde gold. Ik haalde mijn schouders op. 'Ik weet niet,' Zei ik simpelweg. 'Hoezo bedoel je dat ie dingen beloofd? Wat heeft ie je beloofd dan?' Naar een ander onderwerp overslaan was altijd goed.

'Hij zou me wat dingen vertellen en dat deed hij niet. Daar kan ik echt niet tegen.' Ik beet ruw op een broodje en keek haar afwezig aan. 'Die blik van hem als ik haar naam noem... Ik vind het vreselijk.' Ik kneep nu hard in het broodje en daarna mijn lippen op elkaar. Als hij Ellie iets aandeed, dan...

'Teoh, doe rustig. Het is echt niets - geloof me. En Ell kan echt wel voor zichzelf zorgen.' Hij had nu Alicia, dus moest hij Ellie loslaten. Hij had haar al genoeg pijn en verdriet bezorgd. 'Wat zou hij je dan vertellen?' Als hij eenmaal begon en ik werd nieuwsgierig was hij niet meer veilig, ik moest en zal het weten.

Door haar woorden besefte ik me opeens weer wat ik allemaal in mijn leven gemist heb. Ik miste Eleanor, ik miste Danny, al zou ik gelukkig weer met hem afspreken en ik miste mijn vader. 'Niets, oké?' zei ik hard en ruw en stond op. 'Ik wil naar huis. Ik heb genoeg gegeten en ik wil geen toetje. Ik wil gewoon naar huis en mijn vader bellen.'

Ik trok mijn wenkbrauw op en keek van mijn vader, naar mijn stiefmoeder, naar Teoh en weer terug. 'Nou, mag ik even m'n bord leegeten? Doe niet zo opgehitst joh.' Zei ik dit keer ook licht geïrriteerd en at rustig verder. Ik ging mijn avond niet laten verpesten door hem. Als hij zo nodig naar huis wilde dan ging hij maar.

'Ik opgehitst?' zei ik nu boos. 'Sorry dat ik mijn vader wil spreken na drie jaar. Sorry dat ik hem mis. Sorry dat ik hier niet kan gaan zitten, alsof er niets gebeurd is, en kan wachten op mijn toetje, terwijl mijn vader nu wacht tot hij eindelijk ons weer kan bellen.' Ik dronk in een enkele slok mijn drinken op en keek mijn moeder aan. 'Ik ga,' zei ik, maar mijn moeders blik liet me twijfelen.

'Jij kan je vader in ieder geval nog spreken, ik heb verdomme geen flauw idee waar mijn moeder is dus zit niet te zeiken.' Snauwde ik en schoof mijn bord opzij. 'Ik hoef niet meer.' Zei ik, stond op en liep het restaurant uit. 'Uh, ik wil me vader bellen - ah ik wil m'n vader spreken. Ja, je moest eens weten wat ik wil.' Zei ik nors tegen mezelf en ging tegen de muur aan staan.

'O ja, ik mag natuurlijk nu weer niet klagen, want mijn vader heeft gebeld en natuurlijk zal hij me met open armen ontvangen. Ik weet verdomme niet eens wat die gast van me wil en waarom hij is weg gegaan,' riep ik haar achterna en liep toen ook het restaurant uit. Ik zag haar tegen een muurtje staan, maar had geen zin om tegen haar te praten, dus ik stopte mijn handen in mijn zakken en keek rond.

Ik ademde een paar keer goed diep in een uit zodat ik weet wat controle had over mijn ademhaling. Ik wist dat mijn vader me niet achterna zou komen, dat deed hij nooit als ik boos was: Hij kende me te goed en wist dat hij me met rust moest laten. Mijn stiefmoeder nam de moeite er niet voor en Teoh, als Teoh zou komen zou ik hem een klap verkopen. Maar ook Teoh kwam niet, gelukkig, dus begon ik te lopen. Geen idee waar naartoe, gewon ergens naartoe. Misschien wel naar huis, of naar Ellie - of Dan.

Ik fronste toen ze weg liep. Even was ik in tweestrijd, want Zoe hield er niet van om gestoord te worden in zo'n bui, maar ik wou haar ook niet alleen in het donker laten lopen. Dus ik nam een sprintje en ging naast haar lopen. Niet dat ik bar veel te zeggen had.