Café-Restaurant Rootz.

Vanuit mijn ooghoeken zag ik Teoh verschijnen, maar ik zei niets. Ik keek enkel nors voor me uit. Achter m'n ogen voelde ik de tranen al branden. Ik kon het gewoon niet helpen, maar ik miste mijn moeder zo erg dat ik er alles voor zou over hebben om haar weer te kunnen zien. Om haar terug te krijgen. Het ergste was nog dat ik er helemaal niets aan kon doen, ik stond machteloos. Zelfs tegen mijn vader wilde de politie niets zeggen, en hij werkte er zelf.

Eerst keek ik maar een beetje rond of ik bekenden zag, zodat Zoe van mij tenminste af was, maar er kwamen alleen onbekenden mensen langs. Ik keek haar even aan en herkende haar blik meteen. Een beetje klunzig legde ik mijn arm om haar schouders en stopte met lopen. Ik wist niet echt iets te zeggen, dus ik hield haar maar gewoon stevig vast.

Ik kon me wel inhouden en ik hield me ook groot. Ik had geen zin om op straat in janken te barsten en al helemaal niet met Teoh erbij. Ik wilde gewoon in m'n bed liggen met een kussen op me hoofd, alle lichten uit en dan - dan zou ik in janken willen uitbarsten. Toen Teoh een arm om mij heen sloeg rukte ik me los. 'Laat me met rust.' Zei ik bitter tegen hem en liep door.

Toen ze zich losrukte, maakte ik even een wanhopig gebaar en liep toen maar weer achter haar aan, al hield ik wel afstand. Ze leek me nogal pissig. 'Waar ga je naartoe?' zei ik toen maar en stapte weer flink door, zodat ik al snel dichtbij haar liep. 'Je weet hopelijk wel dat Robbert en Annie nu niet weten dat we weg zijn, he?'

'Weet ik nog niet.' Zei ik nors, maar stapte toch door. Wat maakte mij het nou uit waar ik heen ging, als ik maar ergens anders was. 'Als ze ons missen bellen ze wel.' Gaf ik als antwoord, ook dat interesseerde me niet echt op dit moment. 'Als je bang bent dat ze bezorgd zijn, dan ga je toch terug.'

Ik zuchtte en wreef over mijn hoofd. 'Wat is nou het probleem, Zoe? Zit alsjeblieft niet zo de dramaqueen uit te hangen.' Ik was nu ook pissig geworden en duwde mijn handen ruw in de zakken van mijn jas. 'Nee, ik hoef niet terug. Ik moet op je passen, ook al wil je me graag weg hebben.'

'Als je je aan me irriteert vertrek je toch gewoon.' Ik trok mijn wenkbrauw naar hem op en stopte met lopen. 'Je wilde toch zo graag je vader bellen, ik zou zeggen ga je gang - maar ga niet rond mij lopen hangen want daar heb ik dus echt geen zin in.' Als ik over mijn moeder begon kwam hij ook weer met dat gezeik "dat hij niet weet wat die vent van hem wil." Ik durfde erom te wedden dat hij alleen maar dolblij was en ik had reden genoeg om dat niet te zijn.

'Ja, ik wil liever ook weg, maar ik wil morgen niet horen dat je dood in de bosjes ergens ligt!' zei ik boos en draaide me naar haar om. 'Ik laat je hier niet alleen lopen, Zoe, want ik wil niet dat je iets overkomt. Dat vind ik nu toch stukker belangrijker dan mijn vader.' Ik keek haar even aan en liep toen weer verder.

'Wie zou mij moeten aanvallen?' Weer keek ik hem aan en rolde met mijn ogen. 'Als je wilt dan bel ik Dan wel en dan wacht ik hier op hem.' Ik had echt geen zin om nog langer zwijgzaam naast hem te lopen. Ik werd er helemaal gek van en ik wilde ook gewoon even alleen zijn, maar ja - dan werd ik natuurlijk weer aangevallen door enge mannen in bosjes.

'Ja, weet ik veel Zoe, laat me nou maar hier naast je staan en negeer me maar gewoon als je me zo irritant vindt.' Ik pakte mijn mobiel en gaf het aan haar. 'Kan je nooit eens zien wat er om je heen gebeurd? Je denkt altijd aan jezelf. Ik kan heel veel betere dingen doen op dit moment, maar toch sta ik hier naast je. Jeetje Zoe, doe ik nou altijd alles fout?'

'Ik denk aan mezelf? Ik heb er niet om gevraagd dat jij naast me staat hoor, moet je het niet ineens op míj af gaan schuiven dat jíj hier bij mij staat terwijl je ook iets anders had kunnen doen.' Als ik er om had gevraagd, ja dan snapte ik zijn frustratie, maar dit sloeg nergens op. 'Het is jou keuze om hier te blijven, niet die van mij - dus ga dan ook niet zeuren dat je iets beters te doen hebt.'

Ik keek haar gefrustreerd aan. 'Weet je Zoe, rot inderdaad maar gewoon op. Ga maar lekker hangen en kleffen en weet ik veel bij Danny, omdat hij zoveel leuker is dan iedereen in de wereld, en laat mij maar weer gewoon stikken.' Ik draaide me ruw om en begon terug naar het restaurant te lopen.

'Best, veel plezier nog met je pa!' Riep ik hem na en beende de andere kant op. Eindelijk rust. Ik zuchtte diep uit stopte met lopen, sloot mijn ogen voor een enkele seconde en kwam weer tot mezelf. Na dit gedaan te hebben liep ik door. Ik belde wel gewoon bij Dan aan, was hij niet thuis liep ik wel door naar Ellie, had ik zelfs daar geen succes zou ik gewoon naar huis gaan.

Ik werd echt boos bij haar woorden en draaide me weer om, zodat ik weer naar haar toe liep. 'Eindelijk snap ik waarom mensen je zo'n rotwijf vinden, omdat je het ook bent. Hopelijk word je ergens aangevallen door een zwerver of whatever, want ik hoef je niet meer!' Ik ademde hard en merkte dat ik mijn eigen grenzen overschreed, maar het maakte me even niets meer uit.

Ik begon schamper te lachen. 'Natuurlijk ben ik een rotwijf, want ja - net wilde je me niet alleen over straat laten gaan.' Ik keek hem ziedend aan. 'Nou ik hoop dat dat ook gebeurd, kijken hoe je je dan voelt.' Alsof een zwerver mij aan ging vallen, maar goed.

Ik schopte tegen een fles aan en gromde. 'Bel hem dan! Bel je lieve vriendje dan, kan hij je troosten, je het liefste meisje ter wereld laten voelen, terwijl je in werkelijkheid een rotwijf bent. Ik wou dat onze ouders niet getrouwd waren en dat we niet samen woonden, want ik ben echt klaar met je!'

'Denk je dat ik het leuk vond toen mijn vader me voorstelde aan mijn "nieuwe moeder" geloof me ik had het liever ook anders gezien.' Ik sloeg mijn armen over elkaar. 'Best, laat dit rotwijf dan alleen - ik hoef je niet meer te zien hoor en kom ook niet meer aan met je zielige probleempjes want ik ga ze niet meer voor je oplossen.' Met deze woorden pakte ik mijn mobiel en tikte het nummer van Dan in.

'O geloof me maar, ik kom niet meer naar je toe,' achreeuwde ik boos en gooide de fles tegen een lantaarnpaal aan. Ik werd nooit boos, maar als ik het werd, dan ook echt heel erg. Boos strompelde ik van haar vandaan, richting bar of café. Ik zou al mijn zelfhaat er wel even uitdrinken.

Ik had opgenomen en als vanzelf was ik ook meteen in mijn auto gesprongen om Zoë te gaan halen. Ik stapte uit toen ik haar langs de kant zag staan en drukte een kusje op haar voorhoofd. Echter had ik een joggingbroek aan en een trui aangezien ik thuis voor de buis had gehangen. Onze footballtraining was vermoeiend geweest. 'Jou thuis of het mijne?'

'Yours please.' Mijn woorden klonken bijna smekend. Ik had echt geen zin om Teoh of mijn vader onder ogen te zien, met beide kreeg ik gezeik. Mijn vader liet ik wel weten waar ik was als ik weer wat rust vond. 'Sorry dat ik je zo belde, maar ik moest hier gewoon weg.' Ik omhelsde hem even stevig en beet op mijn lip. Ik had echt geen zin om in janken uit te barsten, maar ik stond toch op het punt om dat wel te doen.

Ik knikte en knuffelde haar terug. Echt, ik wou niet kiezen tussen mijn beste vriend en mijn vriendin. Ze stonden vaker samen voor vuren, maakte hun leven tot een hel voor beiden, maar ik kon me sterk terug zien als de broer-en-broer-band die ik had in hen. Aan Zoë haar woorden te horen was het beter als ik er niet over verder vroeg. 'We hebben het huis voor ons alleen.' Mijn vader en moeder waren uiteten bij vrienden die een stad verderop woonde. Met mijn woorden wou ik aangeven dat ze zich echt niet moest inhouden. Weer hield ik de deur voor haar open en kroop zelf achter het stuur waarbij ik een hand in de hare legde en deze enkel los liet om te schakelen en om terug te stoppen bij mijn thuis.

Ik glimlachte dankbaar naar hem en stapte in de auto. Toen beide deuren waren dicht geslagen liet ik mijn hoofd naar achteren vallen en zuchtte ik diep uit. 'Sorry,' Verontschuldigde ik me nogmaals. Ik had ruzie en ik kon er gewoon echt niet meer tegen.' Ik zette één hand tegen mijn neusbrug aan en zuchtte diep in en uit om mijn ademhaling onder controle te krijgen. Ik ging mezelf groot houden tot het moment dat het echt niet meer ging.

NEW

Ik zat aan de toog. Puur omdat ik alleen was. Ryan was werken en sowieso spendeerde we niet iedere minuut van de dag samen, hoewel ik moest toegeven dat ik hem graag hier wou hebben. Het was gezellig, kaarslicht en ik had een lekkere blokjes kaas met wijn. Ik was nog niet echt toegekomen aan echt daadwerkelijk avondeten.

Met een glas wijn in mijn hand zat ik aan de bar en bungelde met mijn benen over de barkruk. Ik hield meestal wel van de donkere, warme sfeer die in een café hangt. Dus ook nu genoot ik van de alcohol en vooral van de mensen om me heen. Er was niets leuker dan naar de gesprekken van anderen luisteren als je er zelf toch geen voerde.

Even keek ik naast me, maar herkende de blonde verschijning die veel te knap was. Ook ik herkende ik haar. Het was het school meisje. Bij mijn weten mocht ze geen wijn drinken én vond ze Ryan leuk. Niet leuk, maar gevoelens hielden erachter schuin. Opeens was ik zo verbitterd en trok een goede scheut wijn.