Café-Restaurant Rootz.

Na een slok wijn draaide ik het glas in het rond en keek naar het rode goedje. Met mijn ogen keek ik de ruimte rond en vond vrijwel naast me Juliet. Ik had haar niet opgemerkt, ik had alleen aandacht gehad voor de gesprekken die werden gevoerd en zij zat alleen. Net als ik. Met een glimlach stond ik op van mijn kruk en liep op haar af. 'Hallo, Juliet, is het niet?'

Ik keek ook weer opzij na die slok te nemen die opeens zo verbitterd smaakte. 'Ja, ik geloof van wel. Harper hé?' Nee, ik stak geen hand uit. Ik keek haar enkel met een glimlachje aan waarna ik een blokje kaas nam om aan deze te knabbelen. 'Hoe gaat het?'

'Inderdaad, Harper.' zei ik met een zelfgenoegzaam glimlachje, maar die verdween al snel. Dat ze door vroeg nam ik als uitnodiging aan en ik ging dus op de kruk naast haar zitten. Eigenlijk had ik alles wel als uitnodiging aangenomen, ik nodigde mezelf wel uit. 'Prima, maar alleen. En met jou?' Vriendelijk lachte ik naar haar en nam een slok wijn.

Ik keek haar even met een gefronsd hoofd aan. Die alleen sloeg op twee kanten. 'Ik ben ook met niemand hier, maar het gaat goed. Bedankt voor het vragen.' Weer bestelde ik een nieuw glas wijn bij. Opeens had ik zin in drinken. Ik kon niet ontkennen dat ik jaloers was op Harper; ze was mooi en Ryan vond haar duidelijk leuk. Hoewel ik degene was die met hem ging.

Toen de de barman mijn glas bij wilde vullen schudde ik dankbaar mijn hoofd. Ik kon uren met hetzelfde glas doen. Ik had nooit dorst. Tenminste niet naar drinken. 'Ryan is aan het werk?' stelde ik vast, aangezien ze hier niet zomaar alleen zou zitten als ze de optie had met Ryan wat te gaan drinken. Het was niet dat ik jaloers was dat ze met Ryan ging. Ik kon het eerder niet hebben dat zij iets had, dat ik niet had kunnen krijgen, maar ik zou het niet laten merken dat ik haar benijdde om wat ze had.

Enkel nam ik nog een slok. Waarom zou ze aannemen dat ik met Ryan zou komen? Ik had ook vrienden. Laat staan hoe ze wist dat er iets tussen ons twee aan de gang was. 'Ik denk het. Hoezo?' Hierbij keek ik haar pijlend aan. Het kaasblokje werd intussen tijd toch maar opgepeuzeld.

'Daar was ik nieuwsgierig naar.' zei ik naar waarheid. 'Sorry, ik ben veels te nieuwsgierig soms.' Onschuldig giechelde ik meisjesachtig en keek naar de zijden stof van mijn jurkje. Als er iets was waar ik goed in was, dan was het wel het meisjes-meisje te spelen. Zo was ik toen ik nog sterfelijk was en ik kon daar makkelijk op terug grijpen met mijn uiterlijk. Hoewel ik niet zeker wist of Juliet er in zou trappen, ze had toch al iets tegen me.

'Omdat je Ryan zelf leuk vindt.' Ik wist het wel. Altijd geweten. Je merkte het eenmaal als je zelf gehecht geraakte aan die persoon. Ook had ik geen vraag gesteld. Je kon het wel als vraag intrepreteren eventueel. Ik zag hem zichzelf al aangeven. Ja, ik kon mezelf niet helpen. Ik was zo jaloers op dit blonde cheerleadertje.

Verbaasd hield ik een hand voor mijn mond en lachte daarna zachtjes. 'Nee, Ryan is heel aardig, maar niet mijn type.' Ik pakte mijn glas weer op en nam een slokje. 'Je hoeft niet jaloers op mij te worden, hij is helemaal van jou.' Voor nu, voegde ik er in gedachten aan toe. Ik voelde me gevleid dat ze jaloers leek te zijn. Maar wie zou dat niet zijn?

Ik keek haar aan. Oh alsjeblieft? Meende ze dat nu. 'Ik mag hém hebben? Laat me niet lachen.' Daarbij was zij een studentje en hij een agent. Agenten gingen niet mer studenten. 'Hij zal wel uitmaken of hij me wilt hebben, maar het lijkt erop dat hij dat wilt.' Hierbij gunde ik haar een glimlach. Ik was een journalist en dit meisje zou zo het onderwerp zijn van een gemene roddel. Oepsie. 'Welke jongen is dan je type, Harper? Hier zijn er niet bepaald veel van jou leeftijd. Tenzij je op die ober daar valt met zijn puitsjes.' Ik knikte naar een jonge knaap en dronk nog een slok wijn. 'Wat maakt jou denken dat Ryan en ik trouwens iets hebben?' Ik ontkende het niet, noch stemde ik in.

'Het was heel serieus.' antwoordde ik zachtjes, geraakt door haar spottende toon. 'Natuurlijk wil hij jou hebben, jullie passen zo goed bij elkaar.' voegde ik nog met een klein stemmetje toe. 'Ik bedoelde het niet vervelend, sorry.' zei ik verontschuldigend, terwijl ik naar mijn handen staarde alsof ik haar niet aan durfde te kijken. Alsof ik geintimideerd was door haar harde toon. Haar vraag negeerde ik, beschaamd door hoe ze het bracht. 'Ik heb ook mijn bronnen, net zoals jij.' Met een verlegen glimlachje keek ik haar aan.

'Die bron zou ik dan eens moeten raadplegen.' Hierbij ging ik door mijn haren en dronk nog een slok wijn. Ik wou niet haar vergeven, maar ik zou toch niet anders kunnen. 'Maakt niet uit. Ik heb mijn dag vandaag gewoon niet en bedankt, denk ik. Ryan is een schatje.'

Het duurde even voor ze in mijn vertoning trapte, maar ze begon al wat te dooien. Ik nipte weer aan mijn wijn en glimlachte toen ze zich verontschuldigend opzette. 'Daar heeft iedereen wel eens mee te maken.' Ik wenkte naar de ober toen mijn glas uiteindelijk leeg was en liet het bijvullen. 'Het dorp heeft een aanwinst in Ryan gevonden. Voor die verdwijningen, ik geloof dat hij het allemaal uit gaat zoeken.' Even liet ik mijn blik op Juliet rusten en nam een slok van mijn nieuw gevulde glas.

'En de vrouwen hebben weer eens wat eyecandy.' Toch zag ik Ryan nog steeds niet in de rol van agent. Ook al had ik hem in uniform gezien. 'Ja, die verdwijningen zijn de reden waarom ik naar Mystic Falls moest komen. Aangezien ik een journalist ben en je-weet-wel... Echt verschrikkelijk.'

'Er is hier genoeg voor het oog te vinden.' zei ik met een bescheiden glimlach. 'Als je van dat soort houdt, natuurlijk. Voor mij lopen er te weinig jongetjes met puistjes rond. Helaas, ik zou graag mijn tanden in hun willen zetten.' Een glinstering in mijn ogen verried dat dit niet geheel gelogen was, maar ik giechelde. Echter was ik ewer serieus toen ze over de verdwijningen begon. 'Maar voor jouw als journalist is het een uitgelezen kans, is het niet?'

Ik wist niet wat ik van haar eerste woorden moest geloven. 'Ik zal een ressensie schrijven over acné-crème dan is dat allemaal zo weer opgelost.' Met een grijns keek ik haar aan. 'Ik hou van schrijven, fotografie en kunst. Enkel hou ik er niet van tez svhrijven zonder vrijheid. Ik kan schrijven wat k wil, maar mijn baas moet het ook zo willen. Daarbij is er iemand anders op de verdwijningen. Niet bepaald leuk nieuws om te verkondigen. Ben is echt helemaal deprissief...' Weer nam ik een blokje kaas. 'Jij ook?'

'Nee dankje.' Ik klemde mijn vingers om de voet van mijn glas en keek naar het hout van de bar. 'Ach, dat het depressief is, dat is het zeker, maar dat weerhoudt veel journalisten er niet van het leifst de vreselijkste primeurs te publiceren. Al die rare theoriën en dat soort dingen.' Ik zuchtte. Er zaten echt krankzinnige ideeën tussen, maar de meesten kwamen neer op een serie moordenaar. Niet dat krankzinnig de Kole familie onbekend was.

'Iedereen is een potentiele verdachten. Niet? Vraag het eens aan Ryan.' Mijn klank was een beetje beschuldigend. Opeens was ik zo bang voor wat tussen hen speelde. Ik wou Ryan voor mezelf. Vrienden oké, maar iets vertelde me dat dit meisje vriendschap noch liefde wilde. Toch was ik jaloers. 'Seriemoordenaar in een dorpje zoals dit verbaasde me niets. Enkel wel erg goed gepland en hoe oud zou die dan niet zijn. Toch al aardig oud.' Ik had ook mijn theorie.

'Oh, ik ga Ryan daar maar niet mee lastig vallen. Hij heeft vast al genoeg mensen die hem naar de verdwijningen vragen, daar wil ik er ook niet één van worden.' Mijn ogen gleden over haar gelaat en een sympathieke lach verspreidde zich over mijn gezicht. 'Ik neem aan dat jij hem ook niet lastig valt daar over? Ook al schrijf je over dat onderwerp?' Wat als zij hem ook slechts gebruikte, voor insider informatie, maar ik had haar wel hoger in mijn achting staan. 'Denk je niet dat, dat het dan is? Wat zou het anders zijn?' vroeg ik onschuldig.

'Ik schrijf er niet over, Harper. Dat doet Ben dus, maar het ziet er dik tegenaan dat ik het wél moet gaan doen aangezien hij paranoïde aan het worden is en ik de laatste nieuwe aanwinst ben.' Ik keek naar haar engelengezichtje en eerlijk gezegd werd ik al ziek van jaloezie bij dat haar te zien. 'Weet ik niet, intresseerd me niet, deert me niet. Jou wel dan?'

'Dat is spijtig.' Verder ging ik niet in op haar verhaal, maar bestudeerde haar houding, haar gezicht. Ik vroeg me af wat er in haar omging, waar ze aan dacht als ze zo met me praatte, hoe ik haar het beste te grazen kon nemen. 'Ja, ben je dan niet bang?' vroeg ik met een vrezende blik die ik met niet veel moeite probeerde te verbergen. Angst bleek altijd de beste leugen, zolang mensen dachten dat je iets vreesde, zouden ze nooit verwachten dat je er ook maar iets mee te maken had.

'Bang is een groot woord.' Ik nam weer een hapje van mijn kaas. 'Ik ben niet meteen bang, maar het is best eng om te weten, ja.' Hierbij staarde ik haar ook even peilend aan. Ik wist echt niet waar ze naar zocht.

Met mijn duim wreef ik over de rand van het glas, waar ik met mijn lippen een afdruk had achtergelaten van mijn zachtroze lippenstift. 'Eng is niets anders dat angst.' Ik ontweek haar blik en keek aandachtig naar het glas. 'Maar angst maakt ons sterk, is het niet? Want je wilt die angst overwinnen, of voorkomen dat de angst werkelijkheid wordt.' Een avond in zo'n donker café, met wijn, met een bedompte sfeer, maakte je zomaar ineens filosofisch.

'En soms is angst onze zwakste schakel. Als we ermee wroden gecronfoteerd denken we soms dat we het niet aankunnen, het niet gaat lukken, maar dat zit enkel hier.' Mijn hand gkeed naar mijn hoofd. 'Als jez die schakel kunt negeren dan maakt het werkelijk het sterkste afweringssysteem dat het mens bezit.' Vaak slaagde de mens er niet in, ik slaagde er toch vaak niet in. Na dit had ik toch genoeg wijn gedronken.

En ik had angst voor angst. Met een zucht dronk ik mijn wijn tot de laatste druppel op en zette het glas van me weg. De barman nam het weg toen ik aangaf niet meer te hoeven en ik richtte me op Juliet. 'Maar laten we ons daar maar niet door in beslag nemen. Mensen denken soms te veel aan hun angst, ik denk liever aan leukere dingen.' Met een glimlach sloeg ik mijn benen weer over elkaar.