Het Football-veld

'Ik weet het, we houden ons gedeisd. Het is niet dat we er open en bloot over spreken. Dat was ook de reden waarom ik het niet verteld heb, hoe minder mensen het weten, hoe beter. Voor zover ik wist, wist niemand ervan buiten ons twee om dan. Ik heb geen idee hoe die Kole's er ooit zijn achter gekomen, maar goed.' Ik glimlachte naar haar. 'En ik hou van jou, dat weet je en ik zal er alles aan doen om je te beschermen. Dat heb ik nou beloofd, en daar houdt ik me aan.'

'Dat beloof ik jou ook,' zei ik terwijl ik hem met een glimlach aankeek. 'Je hoeft me niet alles te vertellen, maar wil je alsjeblieft geen dingen bewust achterhouden?' vroeg ik. Dit was het eerst in hele lange tijd dat we iets van gekibbel hadden. 'En pas alsjeblieft op, of stop ermee...' Met mijn hand streek ik zijn haar naar achteren waarna ik hem zijn pet weer op zette. 'Eigenlijk valt het best mee dat je geen pettenhoofd hebt, eigenlijk staat alles je sexy.' Met een glimlach keek ik hem aan. Enkel hij kon er bij mij op deze manier vanaf komen, dat wist ik zeker.

Voor een moment glimlachte ik bij haar woorden. Er leek geen dag voorbij te gaan zonder van elkaar te genieten. Zacht drukte ik mijn lippen even tegen die van haar. 'Ja, laten we gaan.' Eindelijk waren ze uitgediscuceerd. Min of meer toch. 'Tot later.' Hierbij zette ik ons recht en keek naar iggie. Afwachtend tot ze ook kwam.

Ik boog naar voren om de spullen weer in mijn tas te doen en stond daarna op. 'We kunnen gaan,' zei ik nu weer vrolijk en pakte zijn hand vast, om zo naar zijn auto te lopen. Daar veegde ik met mijn handen over mijn wangen, om de kleuren van de Timberwolves er vanaf te halen. Daarna ging ik in de auto zitten. 'Wat een gedoe, nietwaar?' Zuchtend liet ik me tegen de stoel vallen, opgelucht dat we nu weer naar huis konden.

'Alles staat mij sexy.' zei ik lachend en startte de auto. 'Ik kan niet beloven dat ik ermee stop, maar op mijn hoede ben ik altijd. Je weet maar nooit wat er hier allemaal kan gebeuren.' Ik snapte waar ze mee zat: ik zou ook niet willen dat Elisa zich zonder mijn weten, zich in iets verdiepte wat ervoor zou kunnen zorgen dat ze in gevaar zou zijn. Verdere gedachten negerend, reed ik van het parkeerterrein af richting huis.

- gone.

Ik glimlachte even, maar was niet helemaal gerust erop. Ik klikte toen hij wegreed toch mijn gordel vast.

-Gone-

Ik klikte haar gordel zorgzaam vast en stapte ook in. Mijn handen rustte op het stuur. 'Ja... Het leven kan opeens allemaal op zijn kop staan.' Hierbij keek ik Zoe aan. 'Maar ik denk niet dat het ons kan veranderen, Zoe. We zijn wie we zijn. Menselijk of niet zit er altijd wel en ziel in. Ergens. Dat moet gewoon.' Hierbij startte ik de auto. 'Ja, laten we maar gaan.'

- gobe en daar verder of niet?

ja verder bij Dan. Ik reageer daar wel :')

Ik zei een afscheid tegen Elisa en Liam waarna ik zacht overIgraine haar hand streelde terwijl we wegliepen. 'Ja, een heel erg groot gedoe.' Ik stapte in en week haar aan. 'Ik hou van je, Iggie. En dit is echt sterk. Wat er ook mag gebeuren: Herriner je dat. Oké?' Zachtjes streelde ik over haar wang en drukte een ksuje hierop waarna ik de automotor startte. 'En toen hadden we het rijk voor ons allen.' plaagde ik zacht.

Ik keek van zijn ene naar zijn andere oog en schudde even mijn hoofd. 'Je praat alsof er iets met je gaat gebeuren.' Ik legde mijn hand op de zijne die op mijn wang lag en sloot kort mijn ogen. 'Dat zal ik nooit vergeten.' Daarna lachte ik weer en boog me snel voorover toen hij nog net niet was weggereden. Ik drukte mijn lippen op de zijne en lachte nu weer breed. 'Helemaal alleen voor ons,' herhaalde ik met pretoogjes en na een laatste kus ging ik weer op mijn stoel zitten.

Ik kuste haar terug en dit iets of wat verlangend. 'Ik heb het nare gevoel dat er wat kan gebeuren. Het is Genevieve waarover we spreken en haar familie die echt helemaal geschift is.' Mijn hand streek langs haar bovenbeen. Hierna glimlachte ik toch even. 'Ik zal maar nog eens snel rijden. Niet?' Lachend schakkelde ik de versnellingspook en gaf extraatje aan gas waardoor we sneller gingen.

- Gone?

Ik zuchtte zachtjes. 'En met de Kole's weet je ook nooit wat je kan verwachten.' Toch moest ik lachen en keek hem aan. 'Heel erg snel rijden,' benadrukte ik hem en zag hoe we begonnen met rijden. Ik legde mijn voeten op het dashboard en bekeek hem met een glimlach.

gone!

Nieuw

Frances stond naast de tribune, met haar rug tegen het koude ijzer geleund. Het was deze week ineens een stuk kouder geworden, de zomer leek zo ver weg. Ze klaspte met haar handen de band van haar tas vast en keek het veld over waar de football training nog bezig was. Ze moest iets aan Logan geven en ze had niet geweten wanneer ze hem waar had kunnen vinden, behalve hier. Frances was niet de enige die hier wachtte, wat vriendinnetjes van de spelers zaten in groepjes op de tribune. Daar hoorde zij nu niet meer bij, niet dat ze daar ooit echt bij gehoord had.

En opnieuw miste Logan de bal die naar hem toe werd gegooid. Klagend rende hij er ook weer opnieuw achteraan en gooide hem naar zijn teamgenoot toe, die hoog moest springen om hem te vangen. Snel en haastig wierp Logan een blik op Frances, die op de tribune zat. Hij kon zich echt niet concentreren op de training als zij daar zat. Alles ging fout. Gelukkig was de training snel over, doordat het weer totaal was omgeslagen, en het hele team rende dan ook naar binnen om te douchen. Omdat Logan het zo slecht deed, liet zijn trainer hem alle spullen opruimen, dus begon Logan daar dan ook netjes aan.

Frances had opgemerkt dat Logan haar zo nu en dan een blik toe had geworpen. Ongemakkelijk zat ze daar toen het team ging douchen en alleen Logan op het veld overbleef. Ze aarzelde, ze durfde niet. Uiteindelijk stond ze op en liep het gras over richting Logan. 'Hee, kan ik je helpen met iets?' vroeg ze hem, terwijl ze met één hand aan haar staart plukte.

Logan zag hoe Frances naar hem toe liep en stond stil. 'Ehm, zou je misschien de pionnen bij elkaar kunnen rapen?' Zelf pakte hij alle ballen bij elkaar die overal op het veld waren verspreid. Hij bekeek haar en keek toen omhoog naar de lucht. 'Heb je het niet koud? Moet ik mijn jas voor je halen?' Onzeker keek hij haar aan en pakte weer wat ballen op, die hij hij elkaar gooide.

Frances knikte en begon met het verzamelen van de pionnen. 'Nee, nee, ik overleef het wel.' zei ze met een glimlachje en keek kort naar Logan. Ze had altijd gevonden dat hij er zo anders uitzag in zijn football kleren. Zoveel breder en gevaarlijker zelfs, terwijl hij dat helemaal niet was. Ze betrapte zichzelf er op dat ze naar hem staarde en ging snel verder met de pionnen om ze vervolgens naar hem toe te brengen. 'Waar moeten ze heen?' vroeg ze hem zachtjes.

Al snel had hij alle ballen gepakt en stopte ze nu in een netten zak. 'Zet ze hier maar neer, dan neem ik ze zo mee,' zei hij en stopte ook de pionnen in de zak. Deze slingerde hij beiden op zijn rug en zo liep hij naar het magazijn toe. 'Ehm, hoe gaat het met je? Zijn je toetsen gisteren goed gegaan?' Hij voelde hoe zij benen trilden, zijn hart klopte. Het was zo heerlijk als ze bij hem was.

Frances liep achter hem aan naar het magazijn. 'Prima en ze gingen wel, maar ik kijk wel wat het resultaat is.' Ze hield kort haar mond en bedacht zich toen weer waarvoor ze gekomen was. 'Oh, ik kwam je trouwens iets brengen.' Ze haalde haar tas van haar rug en prulde wat met de rits. Haar handen trilden, misschien van de kou, misschien omdat ze zo nerveus was. Ze hurtke neer, zodat ze haar tas op de grond kon zetten en haalde er de blauwe sjaal uit. 'Hier.' zei Frances en stopte hem de sjaal in de handen.

Hij keek verbaasd naar de sjaal. 'Maar... Ik mag jou geen cadeaus geven, maar jij mij wel?' Fronsend staarde hij ernaar en deed hem toen om. Hij was heerlijk warm en het was het soort sjaal die je niet in winkels kon kopen. Hij legde de netten met spullen neer en ging op een bankje zitten. 'Hij is lekker warm,' zei hij zachtjes en lachte toen. 'En blauw, mijn lievelingskleur.'

'Neem het alsjeblieft gewoon aan.' Frances keek toe hoe hij de sjaal omdeed en glimlachte toen hij lachte. 'Oma heeft hem gemaakt. Ze had onthouden dat ze beloofd had er eentje voor je te breien en dat je lievelingskleur blauw is.' Ze zuchtte en keek naar haar voeten. Oma Lewis had al maardere malen naar Logan gevraagd en Frances had telkens een leugen verzonnen, dat hij het te druk had om langs te komen, dat hij was geweest toen ze sliep en ga zo maar verder. Frances vond het vreselijk tegen haar te liegen, maar ze wist niet wat het zou doen als ze de waarheid vertelde.

Hij keek eerst verward op, maar opeens begon het te dagen. 'Oh, natuurlijk, je oma! Sorry, ik was het helemaal vergeten dat ze er eentje voor me zou maken.' Hij glimlachte bij de herinnering en keek Frances toen aan. 'Hoe gaat het eigenlijk met haar? Mag ik anders een keer langskomen om haar te bedanken?' vroeg hij enthousiast, maar twijfelde toen: 'Of je kan haar ook een kus van mij geven. Dat zou fijn zijn.'

Frances haalde diep adem voordat ze zijn vraag beantwoordde. 'Niet zo goed eigenlijk. Ze is erg ziek.' Frances keek Logan hopeloos aan. 'En ze vraagt zo vaak naar je, maar ik heb haar niet verteld wat er tussen ons is gebeurd. Ik weet niet wat ze gaat doen als ik het haar vertel en mama zegt dat het beter is dat ik het niet zeg. En ik weet het niet meer.' Frances trilde over haar hele lichaam en hield zich vast aan een paal, ze voelde zich vreselijk.

Hij keek naar de grond bij haar woorden en haalde diep adem. Hij stond op en liep naar Frances toe, waar hij eerst zijn sjaal om haar nek en daarna zijn armen om haar heen sloeg. 'Wat vreselijk Frankie,' fluisterde hij en aaide met zijn hand over haar haren. 'Ik kan wel een keer langskomen en dan doen we gewoon alsof alles goed is, oké? Gewoon één keer? Misschien doet dat je oma heel erg goed.'

Frances sloot haar ogen toen Logan haar omhelsde. Ze leunde slechts tegen hem aan en rook die warme geur die altijd om Logan hing. 'Dat kan ik niet, Logan, echt niet. Ik kan echt niet meer tegen haar liegen.' Ze verbood zichzelf te huilen, dat had ze al genoeg gedaan thuis en bovendien wilde ze helemaal niet bij Logan uithuilen. Ze zou zich er zelf ook wel doorheen kunnen slepen. Graag had ze nog in zijn armen gestaan, maar ze maakte zich los en draaide de sjaal van haar nek.