Het Football-veld

'Doe nou rustig,' suste ik en wreef met mijn duimen over zijn wangen. 'Ik ben het Ariel, en daar is Meg. We zijn beide je vrienden.' Ik schrok bij zijn woorden en mijn duimen verstarde op zijn wangen. 'De 18de?' herhaalde ik wanhopig. Ik schudde mijn hoofd en sprak tegen mezelf: 'Dit kan niet, het kan niet, het is niet zo. Eli is normaal, doodnormaal, hij is alleen maar een beetje chagerijnig.' Ik liet hem weer los en kroop in elkaar op mijn stoel.

Ik keek beide aan en zuchtte diep uit. 'Nu valt alles op z'n plaats Eli..' Mompelde ik en zuchtte uit. Ik lie mijn hoofd op mijn handpalm steunen en keek naar de wedstrijd die begon. Nou dan had ik tenminste een beetje afleiding. Dan hoefde ik niet naar dat irritante geklef te kijken. Fijn. Waarom was ik hier ook alweer gekomen?

Geschrokken keek ik toe hoe Ariel zich afwende. Echter werden mijn ogen nog groter toen ik Meg hoorde. Wisten ze beiden ineens wat ik was? Snapte Ariel wat deze dag betekende? En had Meg het ook meteen door? In paniek keek ik van links naar rechts. 'Wat is er? Waar hebben jullie het over?' vroeg ik hen beiden.

Ik wilde iets zeggen, maar er kwamen enkel rare geluiden uit mijn mond, dus besloot ik niets te zeggen. Alles viel nu op zijn plaats. Mijn wolf zijnde die hem steeds maar aantrok, maar mijn vampier die hem juist zo ver mogelijk wilde hebben. Ik voelde dat ik trilde en keek hem daarna aan, maar ik kon niets zeggen. Dus schudde ik daarom mijn hoofd en glimlachte flauwtjes. 'Niets wat nu gezegd moet worden.'

'Je had ook gewoon eerlijk kunnen zeggen dat je haar leuk vond hoor. Dat had me een hoop moeite gescheeld.' Zei ik norsjes toen hij vroeg wat er aan de hand was. Fijn was dit. Ik had ook nog eens beloofd om foto's te maken, dus weg kon ik ook niet. Waarom moest dit hierop uitlopen?

'Wat? Nee, Meg, dat is belachelijk. Dat is het niet.' Gefrustreerd keek ik haar kant op en richtte me toen op Ariel. 'Ariel, vertel haar dat, dat niet zo is. We zijn alleen vrienden, toch?' Wanhopig wachtte ik haar antwoord. Dit ging helemaal fout, zo had het niet moeten lopen, ik had me gewoon in moeten houden. Verdomme.

Ik keek naar zijn wanhopige blik en ondanks alles moest ik toch giechelen. Ik sloeg mijn armen om hem heen en legde mijn wang tegen de zijne. 'Toch? Twijfel je soms over onze vriendschap?' Plagend drukte ik een kus op zijn wang en keek daarna Meg aan. Dat was er dus gebeurd. 'We zijn gewoon vrienden,' zei ik zachtjes. 'Als het anders lijkt dan is dat helemaal mijn schuld. Ik houd van lichamelijk contact.'

Ik glimlachte toen Liam naar de ring keek. Ik vond de ring echt perfect en betrapte mezelf er vaak op dat ik er naar zat te kijken. Hij paste zo goed bij ons, bij mij, bij hem, bij alles. 'Kijk, ringen kopen kun je dan weer beter dan petten,' zei ik plagend waarna ik kort naar de ring keek en hem een kus gaf.

Ik keek ze aan en zuchtte. 't Zal dan wel.' Mompelde ik. Ik geloofde Ariel wel, ik vond haar niet iemand doe zou liegen over dasoort dingen. En Eli, tja eigenlijk geloofde ik zijn woorden ook wel. 'Waarom lijkt het zo dat jullie iets weten waar ik totaal buitenval?' Mompelde ik en legde mijn hoofd tegen Eli's bovenarm aan. Nog nooit had ik zo wanhopig gedaan over een jongen, maar ik wilde gewoon dat dit goed kwam. Echter zag het er niet zo rooskleurig uit voor mijn gevoel.

'Voetbal is hier soms veel te agressief... Elkaar lekker in beuken.' Ik prikte in zijn buik waarna ik een drankje voor ons beiden kocht van een jongen die rondliep als levende voedselkraam. Ik grijnsde en gaf hem het drankje. 'Dus krijg je een vette bonus omdat je dat pakje aan hebt? Belangrijker nog: Zie je al een mooie vrouw?'

'Er is niets, dat zit gewoon in je hoofd. Hou er nou maar over op.' Even keek ik naar Meg's hoofd en zuchtte toen zachtjes. 'Sorry.' mompelde ik en sloeg mijn arm eerst om Meg's schouder heen en vervolgens ook om Ariel. 'Ik ben een beetje chagerijnig vandaag, heeft niets met jullie te maken. Het spijt me als ik bot doe.' Beschaamd verontschuldigde ik me en keek weer naar het veld.

'O, ik heb het niet meer aan mijn moeder gevraagd.' bekende ik toen ze zei dat ze het had gevraagd. 'Maar ik dacht inderdaad al dat ze het wel wisten. Echt oneerlijk dat ze niet even iets zeiden.' Ik had de laatste tijd niet echt veel met mijn moeder over dat soort dingen gepraat, meer met mijn oma omdat ik dingen wou weten die mijn moeder weer niet wou zeggen. Hoop gedoe. Ik wist dat Frances wou weten wat er aan de hand was tussen mij en Teoh en voelde me eigenlijk een beetje schuldig dat ik haar niet zei. Ze was tenslotte wel de beste vriendin die ik had, misschien wel beste vriendin? 'Ik vertel je later trouwens nog wel wat er aan de hand is.' zei ik zonder haar aan te kijken.

Ik glimlachte toen hij zijn arm om me heen sloeg, maar moest me juist er van weerhouden om niet te huilen. Logan was zoals ik was, vele jaren geleden. Een wolf. Het was bijna volle maan, dus daarom was hij zo aangebrand. 'Ik weet het, we weten het,' zei ik zachtjes en leefde daarna weer op, terwijl ik wees naar het veld. 'Het gaat beginnen!'

Er werd gefloten, wat betekende dat de wedstrijd over paar minuten zou beginnen. Ik zocht mijn plek op en ging klaar staan. Mijn benen trilden en ik was echt zenuwachtig, ook al hadden Teoh en Daniel me zoveel moed ingesproken. Kort sloot ik mijn ogen en probeerde mijn hoofd leeg te maken. Als je nerveus was, had je juist meer kans op verwondingen.

En dan was het als cheerleader kans om te stralen. Ons muziekje begon meteen na die van de andere chearleaders. Even glimlachte ik naar Zoe. Mijn teamcaptain. Zoals Teh vaak zei: we waren fe sterretjes. En die stomme Harper. Onze routine begin, ik glimlachte in het algemeen, maar soms kon ik het niet laten om mijn ogen op Arthur te laten vallen.

'Het is hier inderdaad agressief,' mompelde ik, 'al heb ik wel ooit in Australië mijn arm gebroken door football. Levensgevaarlijk!' Ik nam dankbaar het drankje aan en nam er een slok van. Het was heet, vooral in dit pak. 'Hopelijk, maar waarschijnlijk krijg ik allemaal gelach van mijn collega's.' Bij haar laatste vraag blooste ik. Ik zag twee mooie vrouwen, Harper en Juliet.

Na zijn kusje glimlachte ik en grabbelde in mijn tas. 'Je zult wel gelijk hebben,' zei ik nu weer opgewekt en pakte mijn camera tevoorschijn. Ik nam een foto van Sebastiaan en keek hoe die was geworden. Hij stond er echt goed op. Daarna maakte ik nog snel een foto van Elisa en Liam, om hem als laatste op Arthur te richten. 'Smile Arthur!' zei ik vrolijk.

'Gelukkig ben ik daar beter in, anders had je nu een misbaksel aan je vinger gehad.' Grijnsde ik en drukte een kus op haar slaap. Aandachtig keek ik naar het spel dat leek te beginnen en nam een slokje uit het blikje. 'Nou en nu nog winnen dan is de hele school ook weer blij.' Zei ik glimlachend.

Onze routine was begonnen en we danste er vrolijk op los. Cheerleaden liet me alles vergeten, maar het liet me tegelijkertijd ook denken aan mijn moeder. Ach, de gedachten aan haar moest ik koesteren en niet verdrijven, want dat had toch geen zin had ik geleerd. Tussen de routine door schreeuwde we aanmoedingen zoals "Zet hem op Timberwolfs!" en dingen in die trant.

Ik was enigszins blij dat Eli een arm om mij heen sloeg en ik liet mijn hoofd tegen hem aanleunen. 'Het geeft niet, ik ben ook niet bepaald... vrolijk volgens mij.' Zei ik zacht en keek naar het spel dat langzaamaan begon. We hadden een sterk team dit jaar - tenminste daar leek het wel op en eigenlijk had ik wel goede hoop voor ons team. Het zou tof zijn als we een keer echt zouden winnen.

Ik vergat het hele gebeuren compleet toen het spel begon. Misschien hield ik niet van sport, maar ik leefde helemaal mee met de spelers. Ik was net zo enthousiast als iedereen op de tribune, scheldde wanneer er onterecht gefloten werd en was laaiend enthousiast als er iets goeds gebeurden voor de Timberwolves.

Vrolijk cheerde ik mee met de rest van de meisjes. Ik moest me inhouden, dat moest je als vampier altijd, maar dat was niet meer dan normaal voor me. Tijdens de routine liet ik mijn ogen meerdere malen naar Ryan afglijden. Aan het einde juichde ik even fanatiek als de rest van de toeschouwers.

'Ach, ik zal moeders toch nooit begrijpen.' zei ik lachend toen ik met mijn ogen rolde en nog een handje vol pakte om op te eten. Ik was verrast toen ze opmerkte dat ze me later nog wel zou inlichten over alles. Daar was ik haar dankbaar voor, het zou echt niet makkelijk voor haar zijn. Ik glimlachte kort en wilde nog wat zeggen, maar hoorde dat de wedstrijd begon en klapte enthousiast in mijn handen.

Glimlachend bedankte ik Liam nog eens. Niet dat ik hem geloofde. Ik had het idee dat nooit alles goed kwam, er was altijd wel iets aan de hand. Ik was gefascineerd door Eleanor toen ze cheerleaders aan hun routine begonnen. Ze was ongelooflijk lenig merkte ik op. Lachend knipperde ik met mijn ogen toen Igraine een foto maakte. 'Oh, die is vast prachtig.'

Ik had te laat door dat Igraine een foto nam en keek daarna pas echt haar kant op. 'Iggie, daar wil ik wel een afdruk van hé,' zei ik lachend waarna ik ging zitten en Liam zachtjes meetrok. Even bleef ik kijken naar hoe hij aandachtig naar het spel keek waarna ik mijn hoofd op zijn schouder neerlegde en mijn blik meer op het spel richtte. 'Als het een misbaksel was geweest had ik hem omgeruild hoor, ik ga niet eeuwig met ene misbaksel rondlopen,' zei ik plagend. 'Ik ben eigenlijk best benieuwd hoe dat team hier speelt.' gaf ik toe.