Het Football-veld

Hij nam zuchtend de sjaal weer van haar aan en sloeg hem om zijn eigen nek. 'Frances, ik snap het niet... Wat heb gedaan om jou te laten twijfelen over ons? Over onze relatie? Want dan zorg ik dat ik dat nooit meer doe of dat ik dat verander en... Frances, ik kan gewoon niet zonder je en ik mis je zo kapot erg en ik mis je moeder en oma en hun vriendelijkheid. Eindelijk had ik weer het gevoel dat ik ergens welkom was. Ik mis je gewoon zo erg dat het pijn doet.' Hij beet op zijn lip en draaide zich om.

Frances keek toe en luisterde. De woorden drongen hard tot haar door en ze wist niet zo goed hoe ze moest antwoorden. Ze stelde diezelfde vragen zo vaak aan zichzelf. Frances stopte hem door zijn arm vast te pakken en hem aan te kijken. 'Logan, je bent nog steeds welkom, echt waar, maar-' Ze beet kort op haar lip, fronste en ging verder; 'Maar ik ben bang dat het een keer niet meer werkt, echt niet meer en dat er dan een veel groter probleem is. Ik wil de toekomst gewoon niet beperken en dat ik zo afhankelijk van je ben maakt me bang want ik weet niet wat er gebeurd als je echt weg bent, maar je kunt niet hier blijven, je moet juist weggaan, iets beters zoeken. Ik kan alleen niet mee.' Ze ratelde maar wat. Frances had geen idee hoe ze haar gevoelens moest verwoorden.

Hij pakte haar beide armen vast en keek haar serieus aan. Het liefste wou hij haar door elkaar rammelen. 'Frances,' begon hij en schraapte zijn keel, 'ik ga nooit weg zonder jou. Nooit of te nimmer. Ik zweer het.' Hij ging dichter bij haar staan en legde zijn voorhoofd tegen de hare. 'En misschien gaat het ooit eens fout of krijgen we ruzie of weet ik veel, zullen we niet gewoon het risico nemen? Ik hou van je en dat weet ik maar al te goed. Een stem in mijn hoofd schreeuwt me elke dag toe dat ik je gewoon moet vasthouden en nooit meer moet loslaten.'

Frances voelde zich rood worden en warm toen hij zo dichtbij was, toen ze zijn adem kon voelen. Precies daarvoor was ze bang, dat hele effect dat Logan op haar had, ze kon niet meer logisch nadenken. Ze wilde haar blik afwenden, maar ze bleef hem aankijken. Ze voelde zich zo stom. Dit hele dorp zat vol met vampieren, hij was een weerwolf, zij was een heks en dan hielden ze zich met zoiets doms als liefde bezig?

Hij werd zenuwachtig toen ze niets zei en keek haar dus enkel terug aan. Meteen kreeg hij dat heerlijke warme gevoel weer dat hij altijd kreeg als hij bij Frances in de buurt was. Hij drukte langzaam en zachtjes en kus op haar wang en toen ook eentje op haar lippen. God, wat miste hij haar en hij had er alles voor over om haar weer zijn vriendin te mogen noemen. Snel drukte hij nog een kus op haar lippen, alsof het misschien de laatste was, wat nog eens heel goed kon kloppen. Hij had geen idee hoe ze zou reageren.

Frances keek hem ongeloofwaardig aan en voor ze het wist had hem met vlakke hand in zijn gezicht geslagen. Ze stapte van hem weg, greep naar haar hoofd. 'Verdomme Logan! Waarom moest je dat nou weer doen?' Ze wreef verwoed door haar, haar en draaide gefrustreerd en geschrokken om. Ze had hem geslagen. Hij had haar gekust, twée keer. Frances ademde diep in, diep uit en keerde zich langzaam om. Wat zou zijn reactie hier op zijn?

Hij had nog niets kunnen zeggen, of ze had hem geslagen. Meteen trok er pijnlijke steek uit zijn wang naar zijn hoofd en hij kneep zijn ogen pijnlijk dicht, terwijl een hand naar zijn wang ging. Ze had hem géslagen. Hij wou boos worden, furieus, woedend zelfs, maar het enige wat er gebeurde was dat zijn ogen begonnen te tranen en er werkelijk tranen uit zijn ogen liepen. Snel draaide hij zich om en zette een hand tegen de muur. 'Het spijt me, Frances, het spijt me.'

Frances had iets verwacht, maar niet dit. Dat het hem zoveel deed, kon Frances niet aan. Ze liep naar hem toe, maar kwam niet te dicht bij. Ze wilde dit niet erger maken. 'Logan, zeg niet dat het je spijt. Het is allemaal mijn schuld, oké? Het ligt allemaal aan mij en dat ik gewoon vreselijk ben met mensen.' Ze keek naar zijn gezicht en merkte de tranen op. Als hij niet reageerde, als hij niets deed dan zou ze weggaan. Alles wat ze nu nog deed zou alleen maar tot een uitbarsting kunnen leiden.

Hij draaide zich woedend om. 'Ga toch weg met je ''ik ben slecht met mensen''. Zie je mij dan als elk ander persoon? Ben ik niet iets speciaals?' Hij sloeg boos tegen de net met ballen en nog steeds stroomde de tranen over zijn wangen. 'Het doet gewoon pijn om je niet bij me te hebben en ik wil dat de pijn stopt. Ik kan het echt niet aan om niet te weten wat je wilt. Dus zeg gewoon of je denkt dat dit nog iets gaat worden of dat je wilt dat ik je gewoon met rust laat!'

Frances wist niet of ze weer begonnen was met trillen of dat ze nooit gestopt was. Ze kon in ieder geval haar handen niet stil houden. Ze kneep ze tot vuisten vast en keek Logan recht aan. 'Laten we 'ons' maar gewoon vergeten, Logan.' Haar stem was kalmer dan ze had verwacht, misschien zelfs te kalm. Kort bleef ze hem aankijken, nam ze hem in zich op. Daarna draaide ze zich om, pakte haar tas op en liep het veld af. Ze ging de warmte van de school tegemoet met dat vreselijke beeld van Logan in haar hoofd. Ze voelde zich zo schuldig, maar ze wist dat ze het ook niet meer beter kon maken.

Gone