Het Football-veld

Ik verbande alle gedachten, behalve het spel, uit mijn hoofd en keek aandachtig hoe de spelers in hun blauwe outfits over het veld heen rende. Eigenlijk was ik best geïnteresseerd in sporten, zolang het bij kijken bleef, als ik zelf moest meedoen had ik er een schijt hekel aan. Ik viel altijd, raakte geblesseerd of was simpelweg gewoon de aller slechtste.

Ik keek hem met een brutale grijns aan, maar wist dat mijn ogen nieuwsgierigheid verraadde. 'Maar onmogelijk harder dan ik daarnet heb gedaan. Of wel soms?' lachte ik weer geamusseerd, maar keek naar de cherleaders. 'Zo zo, Ryan is verlegen en negeert mijn vraag?'

'Goooo Timberwolves!' juichde en lachte ik. Het was heerlijk om je benen en armen in het rond te bewegen, om samen als een gorep harmonieus samen te roepen en het publiek mee te krijgen. Daarbij vond ik cheerlreaden leuk; je maakte er andere mensen ook gelukkig mee. Jammer dat het ook weer zo snzel was gedaan...

Ik glimlachte even toen ze zei dat ze moeders nooit ging begrijpen. 'Rare wezens die het zijn,' zei ik met een glimlach. Ah zie je, het was best goed voor me dat ik was gegaan. Frances begon enthoussiast te klappen toen het begon en ook ik klapte mee hoewel dat toen stukken minder enthousiast was dan Frances.

Ik knikte. 'Ik ook, nu alleen nog hopen dat ze er geen rotzooi van maken.' Zei ik met een glimlach en keek naar het spel dat vlot van start ging. Dat was in ieder geval een beter teken dan dat ze wat sloom overspeelde en verder niets uithaalde. De cheerleaders yelde enthousiast aan de zijkant van het veld en ik grinnikte. 'Is cheerleaden niets voor jou?' Vroeg ik vermakelijk aan Elisa. 'Vooral dat pakje valt goed in de smaak.'

Ik liet mijn blik op de rest van het publiek vallen en al snel zag ik Igraine, Sebastiaan en de rest van de groep. Vermakelijk stond ik op en liep richting hen. 'Hey,' Zei ik met een zoete glimlach en ging naast Arthur op een stoeltje zitten. 'Ze spelen goed hè? Vooral Teoh.' Ik grinnikte even bij de gedachten en keek vervolgens naar Harper.

'Alsjeblieft zeg,' lachte ik. 'Alsof ik niets heb wat veel beter bij je in de smaak valt,' voegde ik plagend toe. 'Maar goed, als jij me liever daar heb dan hier... En pas op hoor, niet te veel die kant op kijken.' zei ik dreigend hoewel ik niet echt veel van meenden en een slok nam uit het blikje.

De wedstrijd was begonnen en ik ging mee met de rest van de toeschouwers. De timberwolves leken niet slecht te zijn, ik kon me herinneren dat ze in mijn tijd ook erg ver waren gekomen in de competitie. Oh, hoe graag wilde ik met die football sterren te maken hebben, maar ik was van een lagere positie op de sociale ladder. Misschien zelfs de laagste. Ik schrok op uit mijn gedachten toen Genevieve naast me zat. 'Genevieve, wat een genoegen.' zei ik sarcastisch. Ik sloeg mijn armen over elkaar en richtte mijn blik op Teoh. Hij speelde inderdaad verdacht goed.

Ik had in mijn leven nog nooit zó'n goede wedstrijd gespeeld. Alle ballen kwamen aan, ik ving ook alle ballen en rende iedereen eruit. Die krachten waren geweldig. Jammer genoeg had ik er nog niet de volle honderd procent controle erover. Ik struikelde over een been en kwam met volle vaart tegen een medespeler aan, zodat die echt loeihard op de grond terecht kwam. 'O shit, gaat het?'

Toen Arthur op mijn aanwezigheid reageerde glimlachte ik naar hem. 'Hetzelfde.' Antwoordde ik op hem en keek naar Teoh die goed leek te presteren. Dat kon ook niet anders, zeker niet als hij een meesteres als leraar had: Na zevenhonderd jaar beheerste je je krachten nou eenmaal goed. Het verbaasde me dat hij zo'n controle over zichzelf had als het ging om bloedlust. Het was bijzonder dat hij zo rustig kon blijven in een omgeving als deze. Hij kon ieder hart horen kloppen en elk druppeltje bloed horen suizen. Ik was inmiddels aan het geluid gewend, maar als ik me lang niet gevoed had, was ik nog steeds gevoelig.

Ik zat goed in de wedstrijd en voelde mijn zelfvertrouwen weer opkomen. Tot ik opeens omver werd gebeukt en op de grond lag. Meteen greep ik naar mijn arm en ribben en er kwam een onmenselijk geluid uit mijn keel. Ik voelde de zweetdruppels van angst op mijn voorhoofd komen; dit voelde net alsof ik ging transformeren, en dat kon niet, niet voor al deze mensen. Ik probeerde stil te liggen, maar het deed zo'n helse pijn. Ik proefde een ijzeren smaak in mijn mond en voelde dat ik bloed uitspuugde.

Het ging zo goed. Logan speelde geweldig, misschien niet zo goed als Teoh die echt zijn dag leek te hebben, maar toch. Het ging o zo goed. Toen kwam Teoh akelig in botsing met een teamgenoot en geschrokken zocht ik het veld af naar Logan. Ik stond op en tot mijn schrik vond ik hem onder Teoh. Met een hand voor mijn mond keek ik naar Alicia. 'Ik ga helpen.' Vlug sprintte ik de tribune af in de richting van het veld.

Met open mond realiseerde ik me wat er gaande was. Natuurlijk, ze had gezegd dat ze hem verandert had. 'Genevieve, je bent gestoord, je brengt al die jongens op het veld in gevaar!' Gefrustreerd keek ik haar aan en toen kwam de botsing. Ik keek op en hoopte dat er geen bloed was, laat er geen bloed zijn. 'Verdomme.' fluisterde ik en merkte dat ik op was gestaan, alsof ik het dan beter zou zien.

Ik bekeek de foto en hield mijn camera onder Arthur. 'Hij is superleuk!' glimlachte ik en keek daarna op toen Geneviève er ook bij kwam zitten. Snel maakte ik glimlachend een foto van haar, maar haalde die al snel weer voor mijn gezicht vandaan toen ze sprak. Ik wist het, ik wist dat er iets met Teoh aan de hand was. 'Jij rotwijf,' siste ik en stond op. 'Hij was onschuldig. Zijn hele leven is nu verpest door jou.' Het was over met de tijd dat ik redelijk tegen haar deed.

'Ach, maak je niet zo druk. Die weerwolf heelt snel en binnen een uur is hij weer de oude.' Ik sloeg mijn benen over elkaar heen en keek ongeïnteresseerd naar het speelveld. Die jongen zou het dadelijk toch niet meer voelen en daarbij was het een goede les voor Teoh. Daar werd hij voorzichtiger van en leerde hij om te gaan met zijn krachten. Ik keek op toen Igraine begon te praten. 'Hé, dat jij nou een kutleven hebt kan ik ook niets aan doen hè, maar dat hoeft nog niet te zeggen dat ieder ander het ook zo ervaart. Daarbij was hij hartstikke blij toen hij doorkreeg wat hij allemaal kon.'

Ik bukte geschrokken toen ik zag dat het Logan was. 'Oh, shit, gaat het gast? Dat was een harde klap.' Ik wou hem stilhouden voor de EHBO, maar op dat moment rook ik het. Bloed en ook nog vreselijk dichtbij. Mijn tong ging langs mijn lippen en ik voelde mijn gezicht donkerder worden. Wetend dat het een prooi had. Maar toen keek ik naar Logan en zag zijn pijnlijke gezicht. Nee... Ik sprong op en legde mijn hand over neus en mond. 'Ik kom zo terug,' riep ik naar de coach en rende zo naar de zijkant van de tribune om op adem te komen en mezelf te beheersen. Want dit kon echt uit de hand lopen.

Fronsend keek ik hoe TEOH dichter en dichtbij kwam, tot hij opeens halt hield en wegrende. De pijn ging gewoon door en het voelde zo vreselijk. En ik kon niet transformeren hier, dan wist iedereen van mijn geheim. Met een enkele hand probeerde ik mezelf van het veld te trekken, maar de EHBO dienst pakte me al vast. 'Laat me weggaan!' schreeuwde ik paniekerig.

Ik spurtte het gras op, ondanks dat een coach naar me schreeuwde dat ik daar niet heen mocht. Het zat me wel goed, als ze eens wisten. Wat als ze er achter zouden komen wat Logan was als hij binnen een uur weer rond kon springen. Paniekerig duwde ik mezelf tussen twee EHBO'ers in. 'Logan.' zei ik buiten adem en legde mijn hand op zijn schouder. Vastberaden liep ik mee richting de kleedkamers (?), zij zouden hem zometeen niet meer aanraken, ik zou het werk wel doen, ze mochten er niets van af weten.

Ik nam Igraine haar middelvast met een hand, maar bleef kalm. 'Hou toch op, Genevieve met het prjecteren van jou leven op Igraine en ga je kleine baby bedaren.' Mijn stem was emotieloos. Het deed niet veel met me dat Teoh een vampier was. Niemand van ons of tussen ons had erom gevraagd, maar als Genevieve kon had ze er wel om gesmeekt. Hierbij trok ik Igraine op mijn schoot en streelde sussend over haar rug. Nee, ze mocht niet in conflixt komen met Genevieve.

'Weerwolf?' Ik keek naar het hele gebeuren op het veld en wreef over mijn slapen. Hij zou snel helen, té snel en dat zou opvallen. Woest draaide ik me naar Genevieve. 'Omdat jíj je verveelt hoef je nog niet iedereen's leven te gaan verpesten!' Eerst had ze Sebastiaan en Igraine al nare herinneringen gegeven, Eleanor nachtmerries en nu maakte ze Teoh even vampier voor zijn plezier. Ik keek kort om naar Igraine en Sebastiaan. Kon niemand haar stoppen?

Ik sloot mijn ogen bij de pijn toen ze me op een brancard legde en voelde dat ik zo weg werd gebracht. Het ging zo goed en ik mocht eindelijk spelen, en dan gebeurde dit. Bij een bekende stem opende ik mijn ogen en keek in het gezicht van Frances. 'Stuur haar weg!' schreeuwde ik paniekerig. 'Ik wil haar hier niet. Laat me met rust.' Nu was het richting Frances. Ze mocht me zo niet zien, vooral niet als ik ging transformeren.

Ik was staarde in gedachten gezonken naar het spel terwijl ik eigenlijk had gehoopt dat de wedstrijd me een beetje zou afleiden. Ik schrok op toen France op sprong, voor dat ik besefte dat Logan op de grond lag en Teoh half over hem lag was Frances al onderweg naar beneden. Daarbij kon ik haar toch niet tegenhouden als ik dr had gewild en zo mislukte dat ook een coach die aan de zijkant stond. Geschrokken keek ik naar Logan en zag dat Teoh inmiddels al weg was.

'Waarom doe je dit toch?' vroeg ik onbegrijpelijk en liet Sebastiaan me mee trekken. Ik wilde haar nog zoveel zeggen, kapot schelden, maar ik wist dat dat alleen maar mijn eigen of mijn naasten hun ellende zou verzorgen. Ik ving Arthurs blik op, maar wij waren net zo hulpeloos als hij als het om Geneviève ging. Bezorgd keek ik Sebastiaan aan. Ik wist echt niet dat ze zo ver zou gaan.

Twee mannen deden een poging me af te leiden en weg te trekken van de brancard. Maar ik hield stellig vast en negeerde Logan's opmerkingen. Mooi niet dat ik hem met die mensen alleen zou laten. Ik wist niet wat ie ging doen als ze hem perongeluk pijn deden of dat ze zijn verdwenen blauwe plekken niet verdacht zouden vinden. 'Ik ga niet weg.' stelde ik vast en liep mee de kleedkamers in.

Geschrokken keek ik op toen Teoh tegen een jongen aanbeukte, die vervolgens werd afgevoerd. 'Dat ziet er niet goed uit...' Mompelde ik en ging weer zitten. Nou - het spel liep misschien niet zo goed af als dat we hadden gehoopt. Ik pakte het blikje Fanta onder mijn stoel vandaan en nam een paar slokjes. 'Ik hoop dat het niet al te ernstig is.'