Het apartement van Juliet Walker

Ik voelde hoe ik wakker werd gekust en keek hem met een glimlach aan. 'Hey,' fluisterde ik slaperig en rekte me uit. Misschien niet charmant, maar ik was nog niet helemaal wakker. Zachtjes kroop ik tegen hem aan en keek naar het dienblad. 'Als die moeite voor mij? Je bent nu al de beste ooit!' plagerig staarde ik hem aan waarna ik een kusje op zijn lippen drukte. Daarna wierp ik mezelf zowat op de croissant.

Ik glimlachte en hield mijn hoofd schuin. 'Alles voor jou,' plaagde ik en nam een slok van de koffie, waarna ik een hap van haar croissant nam. 'Jummie,' lachte ik, waarna ik de krant pakte en hem open sloeg. Globaal las ik de koppen, tot ik bij een stuk kwam die toch erg kritisch en vijandig tegen de politie uit Mystic Falls schreef. En vooral dan over mijn baan. 'Moet je dit eens zien,' mompelde ik en legde de krant wat dichterbij haar, tot ik opeens de schrijfster van het stuk zag staan. Juliet Walker.

Ik stopte abrupt met eten toen hij het artikel zag. Ik had het hem nog willen uitleggen, maar het was me niet gelukt. Dit artikel had ik geschreven voor ik hem kende. Het was een opdracht geweest. De uitval moest kritisch en vijandig zijn. Daarbij wist ik ook van de mystrieuze verdwijningen. 'Ik denk dat je beter dat niet kunt lezen.' Ik vouwde de krant weer op na het rustig te zeggen en keek hem verontschuldigend aan. Alsjeblieft, Ryan...

Even keek ik geschokt voor me uit, niet wetend wat ik moest zeggen. Mijn mond vormde woorden, maar er kwam niets uit. 'Te laat,' mompelde ik bitter en stond op uit bed. Ik ging met mijn handen door mijn haren en draaide me boos naar haar toe. 'Waarom, Juliet? Dit gaat verdomme mijn baan kosten, alles wat ik heb opgebouwd, al mijn werk...' Ik was echt woedend. 'Verdomme!'

Ik keek hem fronsend aan. 'Het is maar een artikel, Ryan! Een artikel dat ik schreef voor ik hier werkelijk was en wat me gecommandeerd is om te schrijven. Waarom zou het in godsnaam je baan kosten?' Ik snapte hem niet op dit moment en ook ik kroop uit bed. 'Het spijt me, dat doet het echt...' Ik probeerde mijn armen rond zijn middel te slaan.

Ik zette een stap naar achteren toen ze me wou vastpakken, want hoe graag ik haar vast wou houden, ik snapte er echt helemaal niets van waarom ze het schreef. 'Mijn werk gaat dit echt niet leuk vinden. Mystic Falls gaat dit niet leuk vinden. Want iedereen weet nu wat voor nietsnut ik ben, ook al werk ik mezelf kapot en doe er alles aan om die stomme verdwijningen te stoppen.' Ik ging op haar bed zitten en hield mijn gezicht in mijn handen.

Ik keek hem enkel aan. Dacht hij echt dat dit artikel rechtstreeks naar hem was bedoelt? De tranen sprongen me zowat in de ogen, maar ook ik was boos op hem. Hij gaf me een schuldgevoel en allemaal conclusies. 'Je bent geen nietsnut. Moet ik daar soms een stuk over schrijven? Het ging naar de politie in het algemeen en zolang ik weet sta jij niet voor tien personen.'

Ik haalde diep adem en ging weer op het bed zitten. 'Sorry, Juliet, je hebt gelijk.' Ik glimlachte naar haar en pakte zachtjes haar hand vast. 'Het is gewoon, niemand lijkt me serieus te nemen. Lachen me uit. Praten achter mijn rug om. Ik... Ik word er onzeker van en ik weet niet.' Ik haalde mijn schouders op en drukte daarna een kus op haar hand. 'Het spijt me echt Juul.'

Ik trok mijn hand terug na die kus erop en sloeg ze rond me heen. 'Ryan, dit is mijn werk. Mijn werk is om verhalen te schrijven. Soms is dat overdrijven of leugens verkopen. Puur omdat ik mijn baas niet tevreden stel anders. Dus brereid je voor op nog meer van die zaken als je een relatie met me aangaat. Misschien snap je nu waarom ik werk zo hard haat. Het is je vergeven, maar zoals ik al zei... Dit gaat niet de eerste keer zijn en als je daar niet tegenkunt... Dan... Dan dump je me maar. Je bent niet de eerste dan.' Hierbij deed ik mijn kleerkast open. Ik moest iets hebben om me bezig te houden. Ik voelde hoe een traan langs mijn wang liep, maar me afschermde van Ryan. Hij zou het niet begrijpen als ik hem vertel over wat ik ooit heb gezien. Hij zou me uitlachen.

Ik zuchtte en haalde een hand door mijn haar. 'Ik... Ik ben gek op je, echt waar, op dit moment wil ik je echt nooit meer loslaten, maar... Ik weet niet of ik met die berichten om kan gaan. Waarschijnlijk wel, als je me er steeds op voorbereid.' Ik stond op en sloeg mijn armen van achteren om haar heen. Mijn gezicht legde ik in haar nek en zo bleef ik even staan.

Enkel zuchtte ik en liet mijn handen langs de zijne gaan. Zijn woorden waren zo lief. Zachtjes draaide ik me om en drukte een zachte kus op zijn lippen. Een kus die een belofte was. 'Enkel als jij me belooft dat je nooit jezelf meer een nietsnut gaat noemen en dat van me niet loslaten klonk ook wel goed,' Bij dat laatste glimlachte ik een beetje waarna ik weer hem een kusje gaf.

Ik glimlachte en pakte haar hand om haar weer mee te leiden naar het bed. 'Er staat nog een heel erg lekker ontbijtje op ons te wachten,' zei ik en stond nog even snel stil. 'Ik beloof je dat ik dat nooit meer zal zeggen. En dan niet loslaten klonk inderdaad niet zo verkeerd, nietwaar?' Ik lachte en ging weer op het bed zitten.

Ik zette mijn knieën langs zijn lichaam en ging zo op zijn schoot zitten met mijn romp naar zijn borstkas gekeerd. 'Helemaal niet verkeerd. Eerder compleet en perfect. En zo lief.' fluisterde ik met een glimlach terug. Zacht drukte ik een paar kusjes op zijn huid en lachte. 'Daarnet hadden we ruzie. Een soort van.'

Ik trok haar tegen me aan en kuste zacht en teder haar lippen. 'We doen nu al alsof we een getrouwd stel zijn,' lachte ik plagerig en pakte een croissantje op, om deze voor haar te houden, zodat ze een hap kon nemen. 'En hopen dat we nooit meer ruzie gaan hebben. Jeetje, ik ben echt heel erg gek op je.' Zelf nam ik ook een hap van het croissantje en legde hem weer weg.

'Misschien zit je ooit met me opgescheept voor de eeuwigheid.' zei ik melodramatisch en gooide mijn benen in de lucht waarna ik een hapje van het broodje nam dat hij me voorschotelde. Glimlachend ging ik terug op zijn schoot zitten in plaats van op het bed. 'Ik ook op jou, Ryan.' Met een grote glimlach die speels was veraadde ik compleet hoe ik me voelde. 'Jeetje, ik lijk net een verliefde tiener! Wat wil je doen vandaag?'

'Voor de eeuwigheid...' herhaalde ik met een grijns. 'Dat is lang.' Ik nam nu ook weer enkele happen van de sandwich tot hij op was. Daarna nog een slok van de koffie, om me weer op Juliet te richten. 'De dag met jou doorbrengen,' glimlachte ik, terwijl ik mijn armen om haar heen sloeg en een kus op haar lippen drukte. 'Al heb ik vanavond wel dienst.'

'Zal ik meekomen naar het bureau? Lekker de boel opfleuren?' plagend prikte ik in zijn zij, maar besefte me maar al te goed dat ze met hem, ons, zoudn lachen of wel erg kwaad op mij zoude zijn en dus niet gelukkig met ons. 'Verzin maar wat op te doen dan!' Weer at ik verder en glimlachte even naar hem.

'Dat zou geweldig zijn, maar misschien niet het beste plan,' lachte ik zachtjes en begon ook mijn broodje op te eten. Ik dacht even na en keek hierbij uit het raam. 'We kunnen ergens wat gaan eten, of de natuur ingaan. Mooie plekken zoeken.' Ik keek haar vragend aan en nam nu ook wat te drinken.

Ik nam een short uit de kast samen met een shortje. 'Eerst een beetje natuur en dan een beetje eten?' Hierbij ging ik door mijn haren. 'Ik ga even douche en daarna kunnen we gaan wat mij betreft. Wat dacht je van picniken aan het Groene Meer?' Ik deed de deur op een kier zodat ik hem kon horen, maar hij me niet kon zien om snel te douche.

'Klinkt perfect,' glimlachte ik en bekeek hoe ze naar de badkamer ging, om daarna te douchen. Zelf kleedde ik me ook aan en ging weer op bed zitten. 'Picknicken it is.' Van een afstand bekeek ik de krant nog een keer en schudde snel mijn hoofd. Ik zou het morgen wel regelen op school, als ik mijn baan dan nog maar had.

Ik kwam uit de badkamer in een shortje en wit bloesje aan. Mijn haren was ik aan het droog wrijven of ik zag hem naar de krant staren. Opeens voelde ik me zo rottig slecht. 'Het spijt me echt, Ryan...' Weer voelde ik de tranen opkomen. Ik wou niet dat ik hem zo gekwetst had. Daar kon ik werkelijk niet tegen. Al snel wende ik mijn hoofd af om mijn haren te doen voor de spiegel en een armband aan te doen. Ik was klaar. Enkel wist ik niet of het slim was om nog weg te gaan naar het meer.

Ik haalde mijn blik van de krant af en zag hoe ze binnen kwam lopen. Met een glimlach haalde ik mijn schouders op. 'Wat gebeurt is, is gebeurt. Dit zorgt er juist voor dat ik mijn werk weer serieus ga nemen.' Ik liep naar haar toe en sloeg mijn armen van achteren om haar heen, waarna ik in de spiegel keek. Met mijn vingers haalde ik haar mondhoeken omhoog, terwijl ik ook breed glimlachte.

Ik vlechtte mijn haar in en liet hem toe om me vast te houden. Spontaan lachte ik bij mijn mondhoeken naar boven te halen. Ik draaide me om en drukte een kusje op zijn lippen. 'Misschien kan ik het rechtzetten in de toekomst. En hey, hey, hou wat tijd over voor jou Juliet.' Ik nam zijn hand vast om hem mee naar beneden te nemen. 'Plunder jij de koelkast? Dan ga ik wel de mand zoeken en het dekentje.'

'Rechtzetten? Nou, dan moet je wel heel erg veel moeite gaan doen. Veel kusjes...' Ik grijnste jongensachtig en kuste daarna haar lippen verlangend. 'Ik zal altijd nog de meeste tijd voor jou hebben.' Ik liep mee naar beneden en haalde de spullen uit de koelkast, om deze op tafel te zetten. 'Zal ik nog wat drinken meenemen?' Nee, ik had echt nauwelijks gepicknickt in mijn leven.

'Ja, wat fruitsap. We kunnen koffie in een thermosfles voor jou doen?' Ik kwam terug met een mand en een dekentje. Hier-en-daar taste ik wat in. 'Wil je muziek mee?' Ik draaide me naar hem toe en trok hem dichter door een vinger in een riemlusje van zijn broek te haken. 'Zal ik al beginnen met mijn schulden te innen dan?' Hierbij kuste ik hem even zacht op zijn lippen, verlangend en ergens begerend. Simpelweg als ik terugdacht aan gisterennacht en wat hij allemaal had gezegd. Toch plaagde ik hem een beetje en stopte al snel. 'Ik heb zin in picknicken! Ik deed het echt altijd met mijn moeder, vader en broertje.'